Ο Ρικ Πιτίνο είναι το ίδιο το… μπάσκετ

Την Πέμπτη το πρωί, συζητάγαμε με τον Παντελή Διαμαντόπουλο στο ’10 το Κακό’ του Sport24 Radio 103,3 τις επιλογές του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μετά από την ήττα από τη Ρεάλ και κυρίως την εμφάνιση του Παναθηναϊκού. Η αλλαγή προπονητή φάνταζε πλέον πολύ πιθανή, καθώς ο Τσάβι Πασκουάλ, έχοντας φθαρεί στο έπακρο, ήταν αρκετά δύσκολο να αναστρέψει την κατάσταση.

Ο εξαιρετικός στην επικοινωνία (με τον δικό του τρόπο, βέβαια) ιδιοκτήτης της ‘πράσινης’ ΚΑΕ, ήξερε ότι η απομάκρυνση Πασκουάλ, από μόνη της, δεν θα του έλυνε τα προβλήματα. Και εκτός των άλλων, οποιαδήποτε λύση και να επιδίωκε να βρει μέχρι το τέλος της χρονιάς, δεν θα ήταν του ιδίου διαμετρήματος.

Η επιλογή ενός τεράστιου ονόματος, όπως αυτό του Ρικ Πιτίνο, δημιουργεί αυτόματα το θόρυβο, ενδεχομένως και το ‘ηλεκτροσόκ’ που αναζητούσε ο Παναθηναϊκός όλο αυτό το διάστημα, όχι πολύ μεγάλο, ικανό όμως να τελματώσει την ομάδα, ειδικά στην Ευρωλίγκα. Με αρνητικό ρεκόρ, με κακό σχεδιασμό, όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, οι ‘πράσινοι’ έχουν χάσει έδαφος στην κορυφαία διοργάνωση, το ΟΑΚΑ δυσφόρησε έντονα και τα αγωνιστικά αδιέξοδα έμοιαζαν (και είναι ακόμη) πολύ μεγάλα.

Μέντορας εκατοντάδων κόουτς

Ο Πιτίνο, όμως, δεν είναι μια απλή επιλογή ενός μεγάλου προπονητή. Είναι, χωρίς άλλη κουβέντα, το μεγαλύτερο όνομα κόουτς που εμφανίζεται σε ευρωπαϊκή ομάδα. Και μετά από χρόνια (μετά από την απόκτηση του Ντομινίκ Γουίλκινς), ο Παναθηναϊκός κάνει αίσθηση σε ολόκληρο τον μπασκετικό πλανήτη.

O 66χρονος Ιταλοαμερικανός είναι σε μερικά πράγματα το ίδιο το μπάσκετ. Ο κόουτς που με το Κεντάκι εφάρμοσε ιδανικά το πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο, εμπνέοντας εκατοντάδες προπονητές σε ολόκληρο τον κόσμο να λατρέψουν την πιεστική άμυνα, δούλεψε τις ζώνες 2-2-1 και 2-3 με το Λούιβιλ. Τις ζώνες προσαρμογής τις έχει εξελίξει πάρα πολύ ο Ντέιβιντ Μπλατ, ενώ το ματς απ πρες ήταν η αγαπημένη άμυνα του Παναγιώτη Γιαννάκη για την Εθνική Ελλάδος, στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας το 2006.

Έγραψε ιστορία, ο Πιτίνο, καθώς με αυτά τα δυο κολέγια πήρε τον τίτλο στο ΝCAA, ενώ με ένα τρίτο (το Πρόβιντενς) έφτασε στο φάιναλ-φορ και έτσι έγινε ο πρώτος κόουτς που με τρεις διαφορετικές ομάδες διεκδίκησε τον τίτλο.

Ένας hall of famer (το 2013) που δοκίμασε να πετύχει και στο ΝΒΑ, χωρίς όμως να τα καταφέρει. Ούτε στους Νικς (παρότι τους ανέβασε κατά πολύ το ρεκόρ τους), πολύ περισσότερο στους Σέλτικς, μπόρεσε να έχει ό,τι πέτυχε στο κολεγιακό μπάσκετ. Ίσως γιατί στο ΝΒΑ, δεν μπορούσε να έχει τον έλεγχο σε οτιδήποτε αφορούσε την ομάδα. Στους Σέλτικς, οι οπαδοί και ο Τύπος του φέρθηκαν άσχημα, αλλά ο γεννημένος στη Νέα Υόρκη κόουτς, δεν δίστασε να απευθυνθεί δημόσια σε ολόκληρο τον οργανισμό του κλαμπ της Βοστώνης και να πει ότι ο μύθος των μεγάλων Σέλτικς είχε τελειώσει: ‘Ο Λάρι Μπερντ δεν θα περάσει ξανά αυτή την πόρτα. Ούτε ο Κέβιν Μακχέιλ, ούτε ο Ρόμπερτ Πάρις…’

Παρεμπιπτόντως, ο Πιτίνο ήταν η βασική αιτία, που ο Ντίνο Ράτζα δεν έπιασε τελικά στους Σέλτικς. Είχε αμφιβολίες αν τα γόνατα του Κροάτη γίγαντα θα άντεχαν και αποφάσισε να τον στείλει στη Φιλαδέλφεια.

Συγγραφέας και πολύ, πολύ αμφιλεγόμενος (χαρακτήρας)

Ο άνθρωπος που έγραψε τρία βιβλία (την αυτοβιογραφία του ‘Γεννήθηκα για να κοουτσάρω’, το ‘Η επιτυχία είναι επιλογή’ ένα βιβλίο αυτοβοήθειας και το ‘Συμβόλαιο μιας ημέρας πώς να αξιολογείτε κάθε λεπτό της ζωής σας’ εμπνευσμένο από το θάνατο του κουνιάδου του Ντον Βογκτ, ο οποίος σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα) είναι ταυτόχρονα και μια εξόχως αμφιλεγόμενη προσωπικότητα.

Μπλεγμένος σε σκάνδαλα ακόμη και σεξουαλικής φύσης (με τη σύζυγο του φροντιστή της ομάδας του Λούιβιλ, ή την οργάνωση σεξ-πάρτι για τους παίκτες της ομάδας του) και κυρίως καταδικασμένος για παράνομες μεθόδους ‘προσέλκυσης’ μπασκετμπολιστών, ουσιαστικά αποχώρησε ‘ντροπιασμένος’ από το μπάσκετ καθώς του αφαιρέθηκε και ο τίτλος του πρωταθλήματος που κατέκτησε το Λούιβιλ το 2012. Η καριέρα του σταμάτησε απότομα, όπως και το συμβόλαιο των… 55 εκατομμυρίων που έμεινε στη μέση.

Οι Αμερικανοί προπονητές στην Ευρώπη

Δεν είναι συνηθισμένο ένας Αμερικανός προπονητής, ειδικά τόσο σπουδαίος σε όνομα και καριέρα, να διαπρέπει στην Ευρώπη. Ο Ντέιβιντ Μπλατ είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, γιατί παρότι γεννήθηκε στη Βοστώνη και πήγε στο κολέγιο του Πρίστον, ως προπονητής ανδρώθηκε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με τη Μακάμπι και την εθνική Ρωσίας. O Μάικ Ντ’ Αντόνι, επίσης έγινε προπονητής στην Ευρώπη (με την Τρέισερ Μιλάνο), πριν μετακομίσει στο ΝΒΑ, όπου εξακολουθεί να βρίσκεται ακόμη.

Αν ψάξουμε στο παρελθόν, θα βρούμε αραιά και πού σπουδαίους κόουτς να διαβαίνουν τον Ατλαντικό. Ο Νταν Πίτερσον (82 ετών, πλέον) έγραψε ιστορία στη Γηραιά Ήπειρο και το ιταλικό μπάσκετ, μετά από εννιά χρόνια στο NCAA.

Ο Τζορτζ Καρλ, το 1989, ήταν για μια σεζόν προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, ερχόμενος από το ΝΒΑ. Ατύχησε γιατί κάθισε στον πάγκο της βασίλισσας τη χρονιά που χάθηκε σε δυστύχημα ο μεγάλος Φερνάντο Μαρτίν. Η Ρεάλ τερμάτισε τρίτη στο πρωτάθλημα, έχασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου, και στον τελικό του Σαπόρτα από την Κίντερ Μπολόνια. Επέστρεψε στην Αμερική και κάμποσα χρόνια αργότερα, ανακηρυσσόταν κόουτς της χρονιάς στο ΝΒΑ.

Ο Κλίφορντ Λιουκ (ή … Λόικ όπως τον προφέρουν οι Ισπανοί) τα πήγε καλύτερα με τη Ρεάλ την τριετία 1992-94, αλλά κι αυτός ανδρώθηκε επί ισπανικού εδάφους καθώς εκεί πέρασε όλα τα χρόνια της καριέρας του ως παίκτης.

Φέτος, η ιταλική Τορίνο αποφάσισε να εμπιστευτεί τον Λάρι Μπράουν, τον 78χρονο κόουτς (επίσης πολύ μεγάλο όνομα, πρωταθλητής ΝΒΑ το 2004 με τους Πίστονς) αλλά η συνεργασία δεν φαίνεται να αποδίδει, λόγω και των προβλημάτων υγείας του γηραιού προπονητή. Στο Eurocup η Τορίνο μέτρησε ένα ντροπιαστικό 0-10 και ο Μπράουν παραδέχθηκε: ‘Υποτίθεται ότι ήρθα στην Ευρώπη να διδάξω μπάσκετ, κι όμως… μαθαίνω πάρα πολλά’.

Μια επιτυχημένη ‘σχέση’ είχαν ο Μάικ Φρατέλο με την εθνική Ουκρανίας την τριετία 2011-14, μέχρι δηλαδή ο 71χρονος, πλέον κόουτς γυρίσει και κάνει τον τηλεσχολιαστή στο ΝΒΑ.

Από τον Ντουκσάιρ στον … Νιούμαν!

Στην Ελλάδα, οι Αμερικανοί προπονητές έχουν τη δική τους ιστορία. Ο ίδιος ο Παναθηναϊκός (όπως και η Εθνική) οφείλει πάρα πολλά στον συγχωρεμένο Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ, που εκσυγχρόνισε τους ‘πράσινους’ στη δεκαετία του 70.

Ο Φρανκ Ντέβελι πήρε το Κύπελλο με την ΑΕΚ το 1981 (με σέντερ τον Κυριάκο Ραμπίδη ή… Κερτ Ράμπις), ενώ ο Τζόνι Νιούμαν έμεινε στην ιστορία για τα ‘give me three’ και τα ‘let’s go guys we can win’ στα τάιμ-άουτ του ΠΑΟΚ και του Παγκρατίου. Κορυφαία στιγμή της καριέρας του, η γροθιά στον Ιταλό ρέφερι Γκρόσι, στον αγώνα του Κυπέλλου Κόρατς με τον Ερυθρό Αστέρα.

Τον Χάρι Πάπας, σίγουρα θα τον θυμούνται οι παλιότεροι, ιδιαίτερα για τα καινοτόμα συστήματά του στην επίθεση, που έφερε στον ΠΑΟΚ, ενώ πραγματικός δάσκαλος του μπάσκετ ήταν ο αείμνηστος Θανάσης Χριστοφόρου, που είχε μεν ελληνική καταγωγή, η φιλοσοφία του, ωστόσο, και η δουλειά του είχαν 100% αμερικάνικη σφραγίδα.

Μπορεί να αλλάξει τη ρότα του Παναθηναϊκού;

Ο Ρικ Πιτίνο δεν έχει σχέση με όσους προαναφέραμε. Στην εγκυκλοπαίδεια του μπάσκετ και στο κεφάλαιο προπονητές το όνομά του βρίσκεται σε περίοπτη θέση. Μέσα στους κορυφαίους. Μαζί με τον μακαρίτη Ντιν Σμιθ, τον Μπόμπι Νάιτ, τον Μάικ Σιζέφσκι, τον Ρόι Γουίλιαμς και πίσω από τον θρύλο Τζον Γούντεν.

Μπορεί να μην το έχουν συνειδητοποιήσει οι φίλοι του Παναθηναϊκού, αλλά στον πάγκο τους θα κάτσει ένας από τους 3-4 κορυφαίους προπονητές που υπήρξαν ποτέ στο κολεγιακό μπάσκετ. Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσει να αλλάξει τη ρότα μιας ομάδας που δεν ξέρει καν και επί της ουσίας… αγνοεί το πού ακριβώς και (τι) παίζει. Και δεν έρχεται σε μια διακοπή πρωταθλήματος ή ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Πρέπει να ενσωματώσει και να ενσωματωθεί, εν μέσω αγώνων, που πρέπει να τους κερδίζει κιόλας

Πολλά θα εξαρτηθούν από το πόσο γρήγορα ο ίδιος θα πιάσει το νόημα, αλλά και ο οργανισμός του Παναθηναϊκού θα ικανοποιήσει τις απαιτήσεις ενός κόουτς που λατρεύει την άμυνα, είναι φωνακλάς, και έχει σαν μότο το ‘όσοι δουλεύουν σκληρά, παραδίδονται τελευταίοι’.

ΥΓ: Ο Πιτίνο δέχθηκε να υπογράψει συμβόλαιο έξι μηνών, που του πρότεινε ο Παναθηναϊκός, δείγμα του ότι ήθελε διακαώς να επιστρέψει στο μπάσκετ, έστω και πολλά μίλια μακριά από τις ΗΠΑ. Ο βασικός του στόχος είναι να ξαναγίνει μέλος της προπονητικής κοινότητας και να γυρίσει στο ΝΒΑ, πιστεύοντας ότι η ελληνική ομάδα θα είναι κάτι σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Θα εξαγνίσει τις… αμαρτίες του.

Photo credits: AP Photo/Nick Lisi