O Ραμόν Καλίστε δεν έγινε ο νέος Γκιγκς αλλά εξίσου πλούσιος

Κάποτε ο Ραμόν Καλίστε κουβαλούσε την ταμπέλα του 'νέου Ράιαν Γκιγκς' και έκανε προπονήσεις με τον Γουέιν Ρούνεϊ και τον Κριστιάνο Ρονάλντο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Τα πράγματα ποτέ δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελε στο 'Old Trafford', έτσι έφυγε για τη Λίβερπουλ όπου έγινε ο κορυφαίος σκόρερ στην δεύτερη ομάδα των 'κόκκινων'. Ούτε εκεί έμελλε να μακροημερεύσει. Ενοχλημένος από το γεγονός πως δεν έπαιρνε ευκαιρίες στην πρώτη ομάδα και μετά από συμβουλή του τότε τεχνικού της εθνικής Ουαλίας, Τζον Τόσακ, αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στη Σκάνθορπ το 2006, σε ηλικία 19 ετών.

Είχε όλο το ταλέντο, είχε την προοπτική, δεν είχε όμως τύχη στο ποδόσφαιρο. Στο πρώτο παιχνίδι προετοιμασίας της σεζόν, ο Καλίστε υπέστη σοβαρό τραυματισμό στον αστραγάλο. Εξάρθρωση, κάταγμα και πειραγμένοι σύνδεσμοι. Επέστρεψε, έπαιξε στην Κέμπριτζ και την Φάρνμπορο όμως σύντομα συνειδητοποίησε ότι ο σοκαριστικός τραυματισμός στον αστράγαλο του δεν θα του επέτρεπε ποτέ να γυρίσει στο ίδιο επίπεδο.

Αποφάσισε πως όφειλε να βρει έναν άλλο τρόπο για να βγάλει τα προς το ζην. Και το έκανε με τέτοια επιτυχία, που ίσως ούτε το ποδόσφαιρο δεν θα του εξασφάλιζε ποτέ... Το 2013 ίδρυσε την εταιρεία Global Watches, που πουλά ρολόγια τελευταίας τεχνολογίας, συμπεριλαμβανομένων μοντέλων των Rolex, Audemars Piguet και Hublot. Σήμερα ο τζίρος της επιχείρησης του Καλίστε υπολογίζεται στα 6 εκατ. ευρώ ετησίως, με προϊόντα που απευθύνονται σε ποδοσφαιριστές και άλλες διασημότητες.

"Όταν κατάλαβα πως το ποδόσφαιρο δεν μπορούσε να μου προσφέρει την ζωή που επιθυμούσα, έπρεπε να σκεφτώ κάτι άλλο και μάλιστα γρήγορα. Άρχισα να ασχολούμαι με τα ρολόγια μέσω των επαφών που είχα στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Μόλις αντιλήφθηκα ότι μπορεί να εξελιχθεί σε μια καλή επιχείρηση, έστησα την Global Watches που έγινε μια πολύ δυνατή εταιρεία και σήμερα αποφέρει εκατομμύρια. Το πλάνο μου είναι να συνεχίσω να την αναπτύσσω και να την πουλήσω σε 5-10 χρόνια, όπως συνέβη πρόσφατα με την Watchfinder", υποστήριξε στη Sun ο Ουαλός, τονίζοντας πως πολλοί ποδοσφαιριστές τον εμπιστεύονται γνωρίζοντας το παρελθόν του στο άθλημα.

"Το να τρέχεις μια τέτοια επιχείρηση δεν είναι εύκολο. Έχεις να κάνεις με προϊόντα μεγάλης αξίας, υπάρχουν πολλοί κανονισμοί τους οποίους οφείλεις να έχει υπόψιν. Κάνουμε τα πάντα με τον προβλεπόμενο από το νόμο τρόπο και είναι πολύ σημαντικό να είσαι ξεκάθαρος σε αυτό που πράττεις. Ήμουν τυχερός που ήταν πολύ επικερδής ενασχόληση από την αρχή. Μερικά ρολόγια που πουλάμε μπορούν να φτάσουν τις 300.000 ευρώ.

Με έχει βοηθήσει η ιστορία μου στο ποδόσφαιρο. Οι συναλλαγές μου ήταν με ποδοσφαιριστές στην αρχή, τους πουλούσα ρολόγια και είχα ήδη την εμπιστοσύνη τους. Ακόμα και σήμερα, οι πελάτες μπαίνουν στο διαδίκτυο και βλέπουν ότι είμαι εγώ, έτσι αισθάνονται άνετα να αγοράζουν από εμένα.

Μπορεί να υπάρχουν άλλες εταιρείες που είναι ισχυρότερες από τη δική μου, αλλά επειδή έπαιξα ποδόσφαιρο βοηθάει την επιχείρηση μου. Έχουμε μια εξατομικευμένη υπηρεσία όπου ανακαλύπτουμε πελάτες και δεν είναι μόνο οι ποδοσφαιριστές.

Ξεκινήσαμε με ένα γραφείο στο Mayfair. Τώρα, έχουμε ένα κατάστημα στο Βόρειο Λονδίνο. Όταν μπορείς να παρουσιάσεις το απόθεμά σου σε μια αίθουσα με ποδοσφαιριστές, σε δέκα εκατομμυριούχους, τότε αυτό είναι το καλύτερο για όλους τους ενδιαφερόμενους. Προτιμούν αυτήν την υπηρεσία και είναι μια ευκολότερο να πουλήσεις προϊόντα με αυτόν τον τρόπο. Διατηρώ μια εξαιρετική σχέση με τους ποδοσφαιριστές και εξασφαλίζω ότι θα λάβουν την καλύτερη δυνατή προσοχή".

Σε μια συνηθισμένη μέρα, ο Ραμόν Καλίστε πουλάει ρολόγια 60.000 - 80.000 ευρώ. Περιστασιακά μπορεί να πιάσει τιμές ανάμεσα στις 200.000 - 300.000 ευρώ, όταν προσελκύσει συλλέκτες. Στόχος του είναι να ανοίξει κι άλλα καταστήματα, εξασφαλίζοντας ότι η Global Watches θα γίνει γνωστή παγκοσμίως, εξέλιξη που θα του επιτρέψει να συνταξιοδοτηθεί από τα 50 του χρόνια.

"Είναι ωραίο για τους πελάτες μου να βγάλουν λεφτά αν έχουν αγοράσει ένα ρολόι από εμένα, εφόσον θελήσουν να το πουλήσουν στο μέλλον. Βλέπω τον εαυτό μου ως σύμβουλο. Ξέρω τα πάντα για τα ρολόγια και προσπαθώ να τους συμβουλεύσω για το τι να αγοράσουν. Έτσι, μερικές φορές, όταν οι πελάτες μου έρχονται σε εμένα με αυτό που θέλουν, θα τους πω αμέσως αν είναι καλή ή κακή ιδέα. Δεν θέλω κανένας από τους πελάτες μου να χάσει χρήματα, όταν θελήσουν να πουλήσουν το ρολόι τους".

Ο 35χρονος σήμερα Ουαλός επιχειρηματίας θυμήθηκε τον τρόπο που έφτασε να συναντηθεί με τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, όταν υπέγραψε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

"Με παρακολουθούσε ο σκάουτερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τόνι Χόπκινς, για δύο χρόνια όταν ήμουν σε γυμνάσιο στο Κάρντιφ. Αρχικά, υπέγραψα για τον Κόβεντρι, αλλά δεν ένιωθα χαρούμενος εκεί. Με πήραν στην εθνική Ουαλίας U-19 σε ηλικία 13 ετών και η Κόβεντρι σταμάτησε να με βάζει να παίζω.

Ανακάλυψα πως αυτό συνέβη επειδή κάποιος σύλογος θα μπορούσε να με πλησιάσει αν με έβλεπε να παίζω και εντυπωσίαζα άλλους σκάουτερ. Ολοκλήρωσα το συμβόλαιο μου, επέστρεψα στο σχολείο και μετά πήγα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2000. Όταν έφτασα στο 'Old Trafford' γνώρισα τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, κάτι που ήταν μια απίστευτη εμπειρία. Βλέποντας τα πάντα για πρώτη φορά, πήγα στο διάσημο δωμάτιο όπου τον συναντούν όλοι. Ήταν ξεχωριστό, δεν με εντυπωσίασε πολύ όταν ήμουν νέος, αλλά είχε την αύρα ενός σπουδαίου άνδρα".

Ο Καλίστε πρόλαβε να παίξει παρέα και με τον Γκάρεθ Μπέιλ στις μικρές εθνικές της Ουαλίας, ωστόσο ο σοβαρός τραυματισμός του δεν του επέτρεψε να κυνηγήσει το όνειρο. Ο ίδιος υποστηρίζει πως ο αστραγάλος του τον ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα, καθώς στη Σκάνθορπ δεν είχε την απαραίτητη ιατρική υποστήριξη. Ίσως μάλιστα χρειαστεί να χειρουργηθεί ξανά. Έχει ξεπεράσει ωστόσο το γεγονός πως η τύχη του γύρισε την πλάτη στο ποδόσφαιρο. Γιατί του χάρισε κάτι σπουδαιότερο.

"Για να επιστρέψω στη δράση, θα έπρεπε να εξετάσω την πιθανότητα να παίξω ημιεπαγγελματικά. Αλλά αυτό δεν ήταν επιλογή για μένα. Το να είμαι στην κορυφή και μετά ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, δεν ήταν κάτι που επιθυμούσα. Όταν ασχοληθώ με κάτι, θέλω να είναι σε κορυφαίο επίπεδο. Στο τέλος, το ποδόσφαιρο δεν ήταν για μένα. Παρά τις δυνατότητες που είχα... απλά δεν ήταν το πεπρωμένο μου. Αν ήταν, δεν θα είχα συναντήσει τη γυναίκα μου, δεν θα είχα τα παιδιά μου γιατί δεν θα ήμουν στο Λονδίνο εκείνη τη στιγμή. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα. Δεν μετανιώνω για κάτι που μου συνέβη στο ποδόσφαιρο, έμαθα πολλά. Έχω ακόμα σπουδαίους φίλους από αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν ήταν γραφτό να είμαι μέρος του"...