Ο Ντιρκ Νοβίτσκι ήταν ένα φρικιό που δεν ήξερε τι να κάνει το σώμα του
Tο 'φρικιό' που θεωρούσε το μπάσκετ 'άθλημα για κορίτσια' άλλαξε τον τρόπο που παίζεται το σπορ. Ο Ντιρκ Νοβίτσκι λέει πως είναι 'ο χειρότερος τύπος που μπορεί να ασχοληθεί με αριθμούς'. Οι αριθμοί τον κατατάσσουν στη 'σφαίρα' των θρύλων και εδώ θα διαβάσεις πώς άρχισαν όλα.
Ο Γιάννης Φιλέρης είχε προετοιμάσει το έδαφος για τη σημερινή ημέρα, του ‘αντίο’ ενός τεράστιου παίκτη, με το κείμενο που είχε τον τίτλο “ Ο Γερμανός που αγαπήσαμε όλοι”. Όχι μόνο για το μπάσκετ, αλλά και για στιγμές σαν και αυτή.
Ναι, ο Ντιρκ Νοβίτσκι είναι με τον άλλο θρύλο που αποσύρθηκε τα ξημερώματα, τον Ντουέιν Ουέιντ. Και αυτοσαρκάζεται -που είναι πολύ μεγάλο πράγμα και ξεκάθαρη ένδειξη ακομπλεξάριστου τύπου.
Είπε το ‘φεύγω” στην 836η φορά που πάτησε το πόδι του στην έδρα των Μάβερικς. Η καταμέτρηση άρχισε στις 9/2 του 1999. Έληξε πριν λίγες ώρες. Τώρα θα μπορεί να ασχοληθεί -περισσότερο- με το πρώτο άθλημα που αγάπησε και το οποίο εγκατέλειψε, όταν κατάλαβε ότι δεν έχει τύχη να φτάσει ψηλά στην παγκόσμια κατάταξη.
Έπειτα από αμέτρητα ρεκόρ, τίτλους, συγκινήσεις, απογοητεύσεις, όλα με την ίδια ομάδα -τους Mavericks-, χωρίς να ‘χει γεννηθεί με τεράστιο ταλέντο, αλλά να καλύπτει το κενό με τρελή δουλειά, ήλθε η ώρα να ασχοληθεί με άλλα πράγματα ο τύπος που ενημέρωσε τους Αμερικανούς ότι οι ψηλοί μπορούν να σκοράρουν από μακριά -εξ ου και μετά την εμφάνιση του όλοι παράτησαν την αναζήτηση ‘δεινοσαύρων’ και έψαχναν… Νοβίτσκιδες.
Δεν ξεχνάω ονόματα όπως αυτά των Πέτροβιτς, Ντίβατς, Κούκοτς κλπ. Τουναντίον. Δεδομένα εκείνοι έκαναν το ΝΒΑ προσβάσιμο στους Ευρωπαίους. Αλλά κι εσύ μη ξεχνάς πως ο Νοβίτσκι έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος franchise player. Για ‘ευχαριστώ’ δεχόταν για χρόνια να παίρνει λιγότερα χρήματα, ώστε να μπορούν οι Μαβς να φτιάχνουν το ρόστερ που ήθελαν. Από την τσέπη του πλήρωνε και την ασφάλεια για να παίξει με την εθνική.
Κοντολογίς, ήταν ένας τύπος που τα καλοκαίρια ήταν ο ηγέτης (το άπαν) της εθνικής Γερμανίας και όλες τις άλλες εποχές, ο ηγέτης των Μάβερικς.
Όλα ξεκίνησαν από εδώ: το Wurzburg. Θα μου επιτρέψεις να σου πω λίγα πράγματα για αυτήν τη μικρή γωνιά (νοτ) της γης.
Η πόλη που εντοπίζεται μεταξύ της Φρανκφούρτης και της Νυρεμβέργης -στο χάρτη της Γερμανίας- και όπου ζουν 124.873 άνθρωποι είναι ο τόπος στον οποίον γεννήθηκε ο Wilhelm Conrad Röntgen, στον οποίον ο πλανήτης χρωστά τις αχτίνες “Χ”. Σε ένα άλλο γέννημα-θρέμμα της περιοχής χρωστά την αλλαγή του παιχνιδιού για τους ψηλούς, στο μπάσκετ (όπως είπε μεταξύ πολλών άλλων και ο ΝτεΜάρκους Κάζινς, εξηγώντας ότι “μας έδωσε ευκαιρίες έξω από το box”). Ναι, στον Dirk Werner Nowitzki.
Ξεκάθαρα η καλαθοσφαίριση δεν ήταν στην κορυφή των προτιμήσεων του, όταν ως παιδί σκεφτόταν ‘τι άθλημα να κάνω;’. Πήγε πρώτα στο χάντμπολ, όπου αρίστευσε ο πατέρας του, Jörg-Werner. Δεν τρελάθηκε. Μετά δοκίμασε το τένις, χάριν του Boris Becker, τον οποίον θαύμαζε, στο βαθμό που αντέγραψε το χτένισμα του.
Πολύ σύντομα κατάλαβε ότι δεν είχε το ταλέντο που θα τον βοηθούσε να ξεχωρίσει. Αυτό που είχε ήταν πολλά περισσότερα εκατοστά ύψους από τους συνομηλίκους του, για τα οποία αισθανόταν άσχημα/άβολα σε εκείνη την ηλικία. Και σίγουρα δεν βοηθούσε ότι αυτοί (οι συνομήλικοι) τον αποκαλούσαν ‘φρικιό’.
Στο πρώτο του αυτοκίνητο, ένα VW Rabbit είχε κολλήσει το κάθισμα του οδηγού στις πίσω θέσεις, για να χωρέσει.
Η -πρόωρη- ανάπτυξη ήταν τέτοια που ανησύχησαν οι γονείς του, με τη μητέρα του, Helga να τον πηγαίνει για εξετάσεις, ώστε να βεβαιωθεί πως δεν πήγαινε κάτι λάθος. Πως δεν υπήρχε πρόβλημα. Άκουσε τον γιατρό να της λέει ότι το αγόρι της είχε μόλις αρχίσει να αναπτύσσεται.
Το αγόρι της σιγά σιγά έμαθε να διαχειρίζεται το σώμα του, κατά τρόπο που να μην τον ενοχλεί που ήταν ο ψηλότερος όλων. Μια πρόταση που είχε να του κάνει ένας δάσκαλος στο σχολείο του, τον βοήθησε και να κάνει κάτι καλό, κάτι χρήσιμο με αυτό το ύψος. “Πήγαινε να παίξεις μπάσκετ, όπου είναι όλοι ψηλοί”, του είπε. Ο Ντιρκ ‘τσίμπησε’, παρ’ ότι θεωρούσε αυτό το σπορ άθλημα για κορίτσια και η ιστορία είχε μόλις αρχίσει να ‘γράφεται’.
Εκεί που ‘έδεσε’ την απόφαση πως το μπάσκετ ήταν τελικά, το άθλημα του ήταν το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων στη Βαρκελώνη, το 1992. Ήταν 14 χρόνων και δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα του από την τηλεόραση, όταν έβλεπε εν δράσει την Dream Team.
Τον μάγεψαν όλοι -μερικοί εκ των οποίων βρέθηκαν στο ‘αντίο’ του. Περισσότερο τον Σκότι Πίπεν, ο οποίος πήρε το λόγο τα ξημερώματα και εξέφρασε το θαυμασμό του για έναν από τους καλύτερους που ‘χουν ασχοληθεί ποτέ με το σπορ.
“ Τον είχα λατρέψει. Προφανώς και θαύμασα τους πάντες, αλλά ο Πίπεν ήταν ένας all around παίκτης και μπορούσε να κάνει τα πάντα στο παρκέ”. Αυτό αποφάσισε ότι ήθελε να κάνει κι εκείνος. “ Να παίζω σε όλες τις θέσεις”. Για αρχή, χρειαζόταν να βρει μια ομάδα. Πήγε σε αυτή της γειτονιάς: την DJK Würzburg. Ήταν 14. Στο πρώτο του τουρνουά η παρέα του κατέκτησε την κορυφή της περιφέρειας. Αναγνώρισε ότι δεν είχαν νικήσει και την Dream Team “ αλλά μου άρεσε η αίσθηση της επιτυχίας. Ήθελα κι άλλο”.
Το Νο11 της DJK Würzburg
To δικό του ‘θέλω’ συνδυάστηκε με εκείνο του Holger Geschwindner, ο οποίος είχε εντοπίσει τον ατσούμπαλο, ψηλό, λιγνό τύπο και ενδιαφέρθηκε να δουλέψει μαζί του. Τον πήγε για αρχή, στη Würzburg. Ήταν 16 χρόνων. Ιδού τι θυμάται από την πρώτη αυτή συνάντηση, όπως τα κατέθεσε σε ντοκιμαντέρ για τη ζωή του: το Nowitzki: The perfect shot.
DN: Γνωριστήκαμε έπειτα από έναν αγώνα εφήβων. Ήλθε και μου είπε πως έχω πολύ ταλέντο, για αυτό θα ήθελε να με προπονήσει. Πότε ήταν αυτό, Hotsch;
HG: Το 1994, στο Schweinfurt. Τον ρώτησα αν θα ικανοποιούνταν με την ιδέα να γίνει ο καλύτερος παίκτης στη Γερμανία ή προτιμά να παίξει μεταξύ των καλύτερων. Διάλεξε το δεύτερο.
DN: Δεν θυμόμουν καν το όνομα του. Νόμισα πως είναι τρελός.
HG: Δεν ήσουν ο μόνος.
Έως τότε, πίστευα πως το μπάσκετ είναι άθλημα για γυναίκες. Η μητέρα μου έπαιζε, όπως και η αδελφή μου, με τον πατέρα μου να μου λέει ‘μα καλά, θα ασχοληθείς με γυναικείο σπορ;
” Τους είπα για τη συνάντηση μας και μου εξήγησαν ότι κάτι θα ξέρεις ‘αφού υπήρξε αρχηγός της εθνικής Γερμανίας -στους Ολυμπιακούς του ’72’!”. Χρόνια μετά και για την ακρίβεια, το 2012 είχε προσθέσει σε συνέντευξη του στη Spiegel το εξής. “ Αν δεν είχα γνωρίσει τον Hotsch, ίσως να γινόμουν ένας βαρετός επιχειρηματίας ή μπογιατζής στην εταιρία των γονιών μου. Ενδεχομένως να έπαιζα λίγο μπάσκετ, μια φορά την εβδομάδα, για να αποφύγω την μπυροκοιλιά“.
Το 2012 είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο του Geschwindner (“Nowitzki: The story”), για τον τρόπο που είχε δουλέψει με τον Ντιρκ και όσα χρειάζονταν για να γίνει κορυφαίος.
“ Κάθε μέρα είχαμε τετράωρες προπονήσεις. Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή ότι με ύψος 2.13 δεν επρόκειτο να γίνει μαραθωνοδρόμος. Ούτε να ασχοληθεί με την άρση βαρών και την ενόργανη γυμναστική. Έπρεπε να εκμεταλλευτεί αυτά που του έδωσε η φύση. Οπότε το μπάσκετ έδειχνε να είναι το σωστό άθλημα για εκείνον. Βέβαια, οι φυσικές δυνατότητες δεν σε κάνουν από μόνες τους καλό μπασκετμπολίστα.
Το μπάσκετ είναι επιθετικό άθλημα και για αυτό επικεντρωθήκαμε στην τεχνική των σουτ -και με τα δυο χέρια. Έγινε από τους πρώτους παίκτες που ήταν 2.10+ και είχαν +50% στα σουτ -με 40% από το τρίποντο- και 90% στις βολές, στη διάρκεια μιας σεζόν“.
Ας μείνουμε λίγο ακόμα στις βολές. Αρχικά δεν πετύχαινε ούτε το λήγοντα. “Ώσπου ο Holger μου πρότεινε να τραγουδώ πριν πάω στη γραμμή. Το πρώτο τραγούδι που με βόλεψε ήταν το ‘Mr. Jones’ των Counting Crows”.
Είχε παραδεχθεί πως ο Holger του ‘έσπασε’ το πρώτο ένστικτο που ήταν αυτό του τεμπέλη, πιέζοντας τον από την πρώτη ημέρα. Έκανε και κάτι άλλο: εκμεταλλεύτηκε την αγάπη του Ντιρκ για τη μουσική -παίζει κιθάρα. Ένα από τα highlights ήταν η εμφάνιση σαξοφωνίστα σε προπόνηση, στην οποία ο Νοβίτσκι έπρεπε να κινείται στο ρυθμό της μουσικής.
“Δεν ήθελα να έχει στο μυαλό του το μπάσκετ ως διάγραμμα συγκεκριμένων κινήσεων”, διευκρίνισε ο ειδικός, με τον Ντιρκ να συμπληρώνει “ πάντα έλεγε ότι το μπάσκετ είναι χορός. Δεν καταλάβαινα τότε τι εννοούσε. Ούτε γιατί με έβαζε να διαβάζω ποιήματα ή να παρακολουθώ μουσικές και θεατρικές παραστάσεις”. Μετά τα κατάλαβε όλα. “Φρόντισε ώστε να με μάθει να εξελιχθώ και ως άνθρωπος”.
Από τα 15 που ξεκίνησα τη δουλειά με τον Geschwindner, έως την ημέρα που έγινα pick στο NBA draft, ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν τα χρόνια.
” Τελείωσα το σχολείο, πήγα στο στρατό και το επόμενο που μου συνέβη ήταν η καριέρα στο ΝΒΑ. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα παίξω εκεί. Αμφέβαλα πως είμαι αρκετά καλός, για αυτό το πρωτάθλημα, ενώ είχα φτάσει έως τη δεύτερη κατηγορία στη Γερμανία. Από εκεί να πας στο ΝΒΑ, είναι ένα τεράστιο άλμα, που το λες και απίστευτο. Ανέκαθεν ήμουν πεσιμιστής. Οπότε πάντα ένιωθα ότι όλοι οι άλλοι ήταν καλύτεροι. Ώσπου πήγα στην Αμερική”. Μια στάση εδώ.
Όταν ο Νοβίτσκι ήταν 19 χρόνων, είχε τύχει να παίξει εναντίον του Τσαρλς Μπάρκλεϊ, σε μια εμφάνιση του Sir στη Γερμανία, στο πλαίσιο του Nike Hoope Heroes Tour. ” Έβαλε 25 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και μαζί με τον Τζόρνταν πήγαμε να ‘φτιάξουμε’ τον Πίπεν. Του είπαμε πως δεν γίνεται να μας κάνει ό,τι θέλει ένας άσχετος, ένα παιδί. Μας διαβεβαίωσε ότι θα το τακτοποιήσει. Ο Ντιρκ τελείωσε με 50 πόντους”.
Μετά το ματς τον πλησίασε και τον ρώτησε ‘ποιος στο διάολο είσαι’. “ Ακολούθησε τηλέφωνο μου στη Nike. Ήθελα τα στοιχεία του, για να προσπαθήσω να τον πείσω να έλθει στις ΗΠΑ για το Auburn. Όταν τον βρήκα μου είπε πως δεν μπορεί να βγει από τη Γερμανία, γιατί δεν είχε πάει φαντάρος”.
Του είχα πει ‘αδελφέ, δεν γίνεται αυτό που λες. Ποιος στρατός; Είσαι 2.13. Δεν γίνεται να πας στο στρατό, γιατί δεν γίνεται να κρυφτείς πουθενά’.
Το 1998 ο Don Nelson, προπονητής των Dallas Mavericks και ο τότε ιδιοκτήτης του οργανισμού, Ross Perot Jr. πήραν αεροπλάνα (πληθυντικός) και πήγαν από το Τέξας στο Βούρτζμπουργκ. Ο Νέλσον είχε ομολογήσει ότι “ δεν ήμουν εγώ αυτός που έκανε scout στα σχολεία. Είχαμε ειδικούς ανθρώπους για αυτό. Μια φορά όμως, έτυχε να δω σχολικό αγώνα. Ήταν στο San Antonio και οι καλύτεροι Ευρωπαίοι έπαιζαν με τους καλύτερους Αμερικανούς. Ο γιος μου (Donnie Nelson) είχε ακούσει για τον Dirk. Κανόνισε να εξασφαλίσουμε πρόσβαση στο γήπεδο -δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα- και… τον ερωτευτήκαμε. Ήταν ο καλύτερος νέος παίκτης που είχα δει ποτέ”.
Για αυτό και μπήκε στη διαδικασία να πάει στη Βαυαρία. Πριν την πτήση, είχαν συμφωνήσει με τους Bucks να τους δώσουν τη Νο9 επιλογή (1998 NBA draft), για να τη χρησιμοποιήσουν στον -πράγμα που έκαναν, παρ’ ότι ο Πολ Πιρς ήταν διαθέσιμος. Ο Νέλσον τον σύστησε στις ΗΠΑ ως “German wonderkid”. Δεν ψήθηκαν πολλοί.
Δεν ήθελε τους άλλους Ευρωπαίους
Για να είμαστε ειλικρινής, ούτε ο Νοβίτσκι είχε ψηθεί. ” Κάποιες φορές, μου έλειπε πάρα πολύ το σπίτι μου. Ως ρούκι έπρεπε να κουβαλάω τις τσάντες των παλαιότερων, να τους πηγαίνω φαγητό αναψυκτικά. Αυτά σε κάνουν να αισθάνεσαι κακομοίρης” και δεν τα επανέλαβε όταν πια ήταν εκείνος ο ‘παλιός’. Είχε φτάσει πολλές φορές κοντά στο ‘φεύγω’. Ώσπου θυμήθηκε ένα από τα πρώτα πράγματα που του έμαθε ο Holger. Το “τα σπορ δεν μπορούν να είναι τα πάντα στη ζωή”, το συνέδεσε με το δεύτερο αξίωμα (“όταν παίρνεις αποφάσεις, οφείλεις να τις στηρίζεις”) και τη συνέχεια την είδαμε όλοι.
Όταν άρχισε να ξεχωρίζει, είχε τα θέματα του με τους άλλους Ευρωπαίους NBAers. Δεν ήθελε να διακρίνονται. Ήθελε να διακρίνεται μόνο εκείνος. “ Δεν τους υποστήριζα. Σκεφτόμουν πως η σκηνή είναι μόνο δική μου. Όταν τους έβρισκα απέναντι μου, έδινα το 200% του εαυτού μου”. Ώσπου κατάλαβε ότι αυτό ήταν τουλάχιστον χαζό “ και άρχισα να τους βοηθώ”.
Με το μέντορα του τσακώνονταν συχνά. Δεν το έκαναν το 2005, οπότε δικαστήριο επέβαλε στον Geschwindner ποινή φυλάκισης ενός χρόνου, για φοροδιαφυγή εκατομμυρίων ευρώ. Κυκλοφόρησαν πληροφορίες που ήθελαν τον Ντιρκ να τον ξελασπώνει, δίνοντας του 15 εκατ. ευρώ για την εγγύηση που έπρεπε να πληρώσει. “ Δεν πίστεψα ποτέ ότι είναι ένοχος”. Άλλη ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της σχέσης τους: όταν μια γυναίκα κορόιδεψε τον Ντιρκ.
Η εξαπάτηση του από τη γυναίκα που νόμισε πως ήταν η γυναίκα της ζωής του
Η Crystal Taylor ήταν αρραβωνιαστικιά του Γερμανού, όταν την συνέλαβαν (το 2009) για πλαστοπροσωπία. Καταζητούνταν σε πολλές πολιτείες. Ο Geschwindner είχε καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν έβρισκε τον τρόπο να το πει στον Ντιρκ. Ώσπου, το είπε. Ο Νοβίτσκι δεν τον πίστεψε. Όταν συνειδητοποίησε την πραγματικότητα, φοβήθηκε για το τι θα πει ο κόσμος. Είχε εν τω μεταξύ, και αγώνες για τα playoffs. Μετά το τέλος της σεζόν πήγε στη Γερμανία και είπε τα πάντα στους γονείς του. Εκείνοι του είπαν πως θα έπρεπε να τους έχει μιλήσει νωρίτερα.
“ Δεν αισθανόμουν όμως, άνετα στη σκέψη ότι έπρεπε να γυρίσω στην Αμερική. Φοβόμουν τι θα πουν για εμένα. Τα αρνητικά σχόλια”. Ο κόσμος όμως, του στάθηκε. Όπως και η ομάδα του. Του πήρε ένα χρόνο για να ξαναεμπιστευτεί γυναίκα. Ήταν η Jessica Ollson -αδελφής των γνωστών Σουηδών ποδοσφαιριστών. Παντρεύτηκαν το 2012 και έχουν τρία παιδιά.
Ο Geschwindner
Προ τετραετίας τον είχαν ρωτήσει πότε ‘βλέπει’ πως θα εγκαταλείψει τα παρκέ. “Αν ήταν στο χέρι του Geschwindner θα έπαιζα μέχρι να πέσω από τον πάγκο”. Ο Geschwindner δεν ήθελε να γίνει σαν αυτούς που εγκαταλείπουν Δευτέρα και Πέμπτη επιστρέφουν, με τον Νοβίτσκι να λέει ‘θα το καταλάβω όταν έλθει η ώρα’.
Τότε είχε πει και ότι μετά το μπάσκετ βλέπει να ασχολείται με επιχειρήσεις “ αλλά είμαι ο χειρότερος τύπος για να ασχοληθεί με αριθμούς”. Για αυτό έχει δώσει αυτήν τη δουλειά στην αδελφή του, η οποία έχει πτυχίο στα οικονομικά. Είναι σίγουρος ότι δεν θα ασχοληθεί με την πολιτική, ενώ έχει ένα ενδιαφέρον στο μυαλό του να σπουδάσει κάτι. Σίγουρα θα περάσει πολύ χρόνο στα ιδρύματα που έχει. Και δεν αποκλείει να γίνει ατζέντης.
Ξέρετε την ταινία ‘Jerry Maguire’, με τον Tom Cruise; Συναντήσαμε διάφορους τέτοιους τύπους, για συνεντεύξεις και ήταν σαν να έβλεπα stand up κωμωδία. Χρειάστηκα μόλις λίγα λεπτά, για να ξέρω ότι δεν ήθελα έναν τέτοιον τύπο δίπλα μου. Προτιμούσα να χάσω χορηγίες, από το να έχω την ηρεμία στο μυαλό μου”.
Καιι αυτό έκανε. Μέχρι τέλους.
Photos: Associated Press / Twitter / Wurzburg / YouTube
