Ο μύθος του "καβούρια" Βαρδινογιάννη

“Βαρδινογιάννη π*&#%@^α, βάλε στον κ&@ο τα λεφτά”, ήταν το σύνθημα που κατά διαστήματα δονούσε τις εξέδρες του ΟΑΚΑ τη δεκαετία του 90. Πολύ πριν αρχίσει η μετωπική της Θύρας 13 με τον Τζίγκερ, όταν για να πάρεις διαρκείας πάνω απ'τον πάγκο του Πεσέιρο πέρναγες από face control και έλεγχο φρονημάτων.

Ο μύθος: Καβούρια στην τσέπη

Κάπως έτσι, πέρασε στους φανατικούς οπαδούς του Παναθηναϊκού, αλλά και γενικότερα στο ποδόσφαιρο, ότι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είναι "καβούριας". Ότι δεν βάζει το χέρι στην τσέπη για μεταγγραφές, ειδικότερα την τριετία Μελισσανίδη, με τα ισάριθμα πρωταθλήματα το 1992-94, αλλά και από το 1997 και μετά, όταν άρχισε η δυναστεία Κόκκαλη. Όταν ο Καπετάνιος έλεγε πως “οι ομάδες χτίζονται και δεν αγοράζονται”.

Όταν μετά την πορεία στο Champions League το 1996 και το διπλό στον ημιτελικό με τον Άγιαξ, οι μεταγγραφές που έγιναν μετά ήταν του Λυμπερόπουλου, του Νασιόπουλου και του Κόλα. Με το ταμείο να είναι γεμάτο απ'τα (τεράστια για την εποχή) λεφτά της UEFA.

Κάπως έτσι, λοιπόν, έμειναν μέχρι και σήμερα σαν αστικός μύθος τα καβούρια στην τσέπη του Γιώργου Βαρδινογιάννη.

Τα στοιχεία: Μόνο ο Βαρδής

Καμία σχέση, όμως, με την πραγματικότητα. Πράγματι η κάνουλα της οικογένειας Βαρδινογιάννη για τον Παναθηναϊκό έκλεινε κατά διαστήματα, αλλά αυτό δεν ήταν επιλογή του Καπετάνιου. Αυτός που αποφάσιζε, και χωρίς δεύτερη κουβέντα, ήταν ο Βαρδής Βαρδινογιάννης. Ο μεγαλύτερος απ'τα τρία αδέρφια, ο αρχηγός.

Να τα πάρουμε με τη σειρά. Όταν η οικογένεια μπήκε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, οι μετοχές του Παναθηναϊκού ήταν στα τρία: Βαρδής, Γιώργος και Θόδωρος, ο αποκαλούμενος και “μικρός”. Κάθε Δευτέρα πρωί μάλιστα γινόταν σύσκεψη στα τότε γραφεία της Μότορ Όιλ στην Καραγιώργη Σερβίας. Τα τρία αδέρφια και ο προπονητής, με θέμα το ματς της Κυριακής.

Ο Γιώργος ήταν ο πρόεδρος. Ήταν αυτός που έτρεχε σε καθημερινή βάση την ομάδα, είχε απάνω του όλη τη δουλειά. Την επικοινωνία με τον Τύπο, τις επαφές με ΓΓΕ, ΕΠΟ και ΕΠΑΕ, τη λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος, το σκάουτινγκ, αλλά και τον άτυπο ρόλο του τεχνικού διευθυντή.

Στο οικονομικό, όμως, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τον είχε ο Βαρδής. Αυτός είχε το ταμείο, αυτός αποφάσιζε αν θα διατεθούν πέντε ή δέκα δραχμές στις μεταγγραφές. Χαρακτηριστικό ήταν το πρωτοσέλιδο στο “Φως των σπορ” για τη μεταγγραφή του Σαραβάκου το 1984: “Ο ΒΑΡΔΗΣ ΠΗΡΕ ΤΟΝ ΣΑΡΑΒΑΚΟ”. Το ποδοσφαιρικό κύκλωμα και οι παράγοντες το ήξεραν αυτό. Αφού όταν υπήρχε σοβαρό οικονομικό θέμα, μιλούσαν απ'ευθείας με τον Βαρδή και ειδικότερα τη δεκαετία του 80.

Όμως, όλα αυτά δεν είχαν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας. Το αντίθετο, αφού αυτός που είχε βγάλει το όνομα του σφιχτού και σκληρού διαπραγματευτή ήταν ο Γιώργος. Μια φορά μάλιστα είχε πετάξει σχεδόν με τις κλωτσιές απ'το γραφείο του τον Σκλαπάνη του Λεβαδειακού, επειδή του είχε ζητήσει ένα εξωφρενικό ποσό για τη μεταγγραφή του Γκώνια.

Δύσκολα χρόνια

Για να μην πολυλογούμε, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης δεν είχε το δικαίωμα να αποφασίσει για το μέγεθος των χρημάτων που θα διέθετε ο Παναθηναϊκός σε κάθε μεταγγραφική περίοδο.

Τα πράγματα για τον Γιώργο έγιναν πολύ χειρότερα απ'το 1996 και μετά, όταν πέθανε ο Θόδωρος. Ήδη είχε μπει στον Ολυμπιακό ο Σωκράτης Κόκκαλης, που τίναζε την μπάνκα στον αέρα με τις μεταγγραφές Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλου, κτλ. Τότε ο Βαρδής έριξε στην κυριολεξία λευκή πετσέτα. Στον Ολυμπιακό παίζανε παιχταράδες κι ο Παναθηναϊκός έκανε μεταγγραφές τύπου Σιμπνιέφκσι και του συνταξιούχου Βραζιλιάνου Σέζαρ.

Η στρόφιγγα για Τζίγκερ

Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ουσιαστικά υποχρεώθηκε σε παραίτηση το Μάιο του 2000. Τα κλειδιά του Παναθηναϊκού, καθώς και το απόλυτο πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών, πέρασαν στον Τζίγκερ, με μπροστινό το Φιλιππίδη. Ως δια μαγείας, τα λεφτά άρχισαν να πέφτουν με τη σέσουλα. Για πανάκριβες μεταγγραφές σαν του Πάολο Σόουζα και στη συνέχεια του Μιχάλη Κωνσταντίνου, που είχε φτάσει στα πέντε δις δραχμές.

Ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές. Ο Βαρδής, που το 1997-2000 δεν χαλούσε δραχμή για τον Παναθηναϊκό, άνοιξε αμέσως τη στρόφιγγα κι άρχισε να ρέει χρήμα, όταν η ομάδα πέρασε στα χέρια του γιου του. Με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη να φεύγει πικραμένος απ'το ποδόσφαιρο.

Για να τα λέμε όλα, και ο ίδιος ο Καπετάνιος δεν ήταν απ'αυτούς που αποκαλούνται ανοιχτοχέρηδες. Ο Κόκκαλης φερ'ειπείν, τα καλά τα χρόνια, όταν ρωτούσε τον Λούβαρη "πόσα κάνει" και του απαντούσε "δέκα", του έλεγε "λίγα είναι, δώστε δώδεκα". Ο Καπετάνιος τα υπολόγιζε και τα μέτραγε τα λεφτά.

Τα καβούρια, όμως, σε ό,τι είχε να κάνει με την εκάστοτε μεταγγραφική πολιτική του Παναθηναϊκού δεν ήταν στη δικιά του τσέπη. Ήταν ένας μύθος, που τον φορτώθηκε και τον κουβαλάει μέχρι σήμερα, χωρίς να έχει την ευθύνη.

Διαβάστε ακόμη

Ο μύθος του "κορυφαίου" Ζήκου