Ο Μπερμπάτοφ είναι γεννημένος για τον Ολυμπιακό
Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για τον Ντίμιταρ Μπερμπάτοφ, τον "Βούλγαρο Τζιοβάνι" που έχει όλο το πακέτο για να γίνει αντικείμενο λατρείας από τους φιλάθλους του Ολυμπιακού.
Όχι, δεν τρελάθηκα, ούτε άλλαξα γνώμη. Εξακολουθώ να είμαι αυτός που δεν ενθουσιάζεται και είναι εξαιρετικός δύσπιστος για την ορθότητα μεταγραφών σαν του Ρομπίνιο, για το ξόδεμα χρημάτων που μοιάζουν πιο πιθανό να πάνε χαμένα, παρά να αποδώσουν ως επένδυση.
Όμως, υπάρχουν και οι περιπτώσεις για τις οποίες η ματιά μου μπορεί να κάνει μια εξαίρεση, να αλλάξει πρίσμα. Κι η πιθανότητα να έρθει ο Μπερμπάτοφ στον Ολυμπιακό είναι μία απ’αυτές. Για τον απλούστατο λόγο πως ο Βούλγαρος είναι γεννημένος για να παίξει στους ερυθρόλευκους.
Βούλγαρος Τζιοβάνι
Ψηλός. Με τεχνική που δεν παίρνει πιο πάνω, είναι στο άριστα. Επαφές με την μπάλα που είναι αγγίγματα, μοιάζουν όλα να είναι καλλιτεχνικά. Με στιλ που μπορεί να εξοργίσει ακόμα και τον πιο φανατικό οπαδό της ομάδας. Ραθυμία, τεμπελιά, βαρεμάρα, μπλαζέ ύφος, σταριλίκι άνευ προηγουμένου, αδιαφορία για οτιδήποτε εκτός απ’τη μαγεία, απ’τις στιγμές επίδειξης. Άμυνα; Ποια άμυνα, ποιο τρέξιμο, ποια τακτική, ποια συστήματα, ποια θέση.
Θα μπορούσα κάλλιστα να περιγράφω τον Τζιοβάνι. Λατρεύτηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών του Ολυμπιακού. Λατρεία τόσο μεγάλη, που κάθε φορά που κάποιος που δεν είναι λάτρης του Βραζιλιάνου ακούει να τον εκθειάζουν οι πιστοί νομίζει πως μιλάνε για άλλον ποδοσφαιριστή, πως έβλεπαν άλλα ματς.
Δευτέρα παρουσία
Αυτή η μερίδα των οπαδών του Ολυμπιακού έχει βαθιά ψύχωση με τέτοιους ποδοσφαιριστές. Ψύχωση που τους κάνει να θέλουν παίκτες σαν τον Ρομπίνιο, που πλέον στη Βραζιλία δεν ντριμπλάρει ούτε πεσμένο ποδοσφαιριστή, ή να αμφισβητούν άλλους τεχνίτες που πέρασαν τα επόμενα χρόνια απ’τον Ολυμπιακό, “αλλά δεν ήταν σαν τον Ζίο”, να θεωρούν ακόμα κι έναν Ριβάλντο κατώτερο(!) του Τζιοβάνι.
Ε, όσοι περιμένουν από τότε τη δευτέρα παρουσία ενός “τέτοιου” ποδοσφαιριστή, δεν έχουν παρά να βγουν στους δρόμους και να “απαιτήσουν” να έρθει ο Μπερμπάτοφ. Όλη τη γη να γυρίσει κανείς για να βρει έναν που να ταιριάζει 100% στο προφίλ του “ψηλού μάγου που θα μοιράζει σακούλες και οι άλλοι θα τον λένε αργό και τεμπέλη” αποκλείεται να εντοπίσει κάποιον καταλληλότερο για το ρόλο απ’τον Μπερμπάτοφ.
Ο Βούλγαρος γεννήθηκε για τη δευτέρα παρουσία, είναι ο Μεσσίας των ψυχωτικών μ’αυτό το ποδόσφαιρο και καμία ομάδα δεν έχει περισσότερους τέτοιους απ’τον Ολυμπιακό.
Διχασμός σε ολόκληρη την καριέρα του
Ο Μπερμπάτοφ πέρασε όλη του την καριέρα υπηρετώντας αυτό το στιλ. Απλώς ήταν πολύ μεγάλος παίκτης και πολύ ακριβοπληρωμένος για να μπορεί να έρθει στον Ολυμπιακό πριν τα 34. Πέρασε όλα τα χρόνια της καριέρας του στα τοπ πρωταθλήματα της Ευρώπης κάνοντας δύο πράγματα: μάγευε και δίχαζε, ακριβώς με τον τρόπο που το έκανε ο Τζιοβάνι, που βέβαια δεν έκανε την ίδια καριέρα και έπαιξε μόνο τρία χρόνια σε τοπ πρωτάθλημα.
Στη Λεβερκούζεν έφτιαξε το όνομά του, έπαιξε με τους Γερμανούς σε τελικό Champions League στα 21 του. Με το που έκανε δύο σερί σεζόν με +20 γκολ, τον πήρε η Τότεναμ και στο Λονδίνο λατρεύτηκε σαν θεός. Άλλες δύο σεζόν με +20 γκολ και ο Φέργκιουσον τα έσκασε την τελευταία μέρα των μεταγραφών για να φτιάξει την τετράδα Ρονάλντο, Ρούνεϊ, Τέβες, Μπερμπάτοφ.
Στο Μάντστεστερ απόλυτος διχασμός. Οι μισοί να λατρεύουν τον ψηλό μάγο, οι άλλοι μισοί να μην αντέχουν το τεμπέλικο στιλ του. Ακόμα κι έτσι έκανε σεζόν ως πρώτος σκόρερ της ομάδας, μέχρι τη στιγμή που ο Φέργκιουσον τον έβαλε στον πάγο την τελευταία χρονιά και μετά τον ξεφορτώθηκε.
Τα ίδια και στη Φούλαμ. Η ομάδα να πέφτει κι ο Μπερμπάτοφ να περπατάει. Οι μισοί να λένε “κάτω τα χέρια απ’το μάγο, αυτός θα μας σώσει” κι οι άλλοι μισο ί “δεν γίνεται να παίζουμε με δέκα, οι άλλοι να τρέχουν κι αυτός να περπατάει”. Σκόραρε και έδειξε μπλουζάκι που έγραφε “Keep calm and pass me the ball”, τέτοια τους έκανε. Την πρώτη χρονιά σώθηκαν, τη δεύτερη έπεσαν.
Θα μπορούσε να γίνει Ζλάταν
Κάτι μεταξύ δεκαριού και σέντερ φορ, τεχνική σπάνια για το ύψος του, εκτέλεση, δημιουργία, μαγεία. Μαζί με τεμπελιά, σταριλίκι, ύφος και πόζα. Στην κακή του μέρα δεν θες να παίξει ποτέ ξανά για την ομάδα σου, δεν τον αντέχεις. Στην καλή του λες ‘έχουμε έναν απ’τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο”.
Με άλλα μυαλά μπορεί να μην είχε γίνει Μέσι ή Ρονάλντο, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ένα μέγεθος ισάξιο μ’αυτό του Ιμπραϊμοβιτς, δεν του έλειπε τίποτα όσον αφορά τα αγωνιστικά προσόντα. Και στον Σουηδό έχει κοστίσει η νοοτροπία του, γι’αυτό και δεν τον έχουμε δει σχεδόν ποτέ να κάνει μεγάλα πράγματα σε κρίσιμα ευρωπαϊκά ματς, αλλά τουλάχιστον έχει τον εγωισμό του νικητή, παίρνει τίτλους παντού, μάχεται. Για τον Μπερμπάτοφ υπήρχε μόνο η μαγεία, η επίδειξη και αυτό το στιλ που άλλοι έλεγαν τεμπέλικο κι άλλοι αρχοντικό.
Ο Τσουκαλάς και ο Ρέμος
Αν αυτός δεν είναι γεννημένος για να παίξει, έστω και στα 34, στον Ολυμπιακό, ποιος είναι; Να βάλει έστω ένα γκολ σαν αυτό που έβαλε πέρσι στη Μονακό να το συζητάνε οι οπαδοί του Ολυμπιακού για μήνες και να μην τους νοιάζει σε πόσα ματς θα σέρνεται μετά, να μαυρίσουν ξανά τα μαλλιά του Τσουκαλά.
Και δεν είναι και μόνο το χορτάρι. Είναι και όλο το πακέτο. Το μάτι, το ύφος, η ομοιότητα με τον Άντι Γκαρσία, οι φωτογραφίσεις, οι δηλώσεις “δεν έχω λόγο να παίξω διαφορετικά, έτσι μ’αρέσει”, το πούρο στο χέρι που το κρατάει ως καπνιστής πούρων και όχι ως αθλητής που κάνει το πούρο της νίκης, αλλά δεν έχει ιδέα πως το κρατάνε σωστά.
Είναι η βεβαιότητα πως θα δώσει λάμψει σε κάθε μεγάλο μαγαζί της Αθήνας, πως θα γίνει κολλητός του Ρέμου σε χρόνο ρεκόρ.
Το απόλυτο πακέτου του “μάγου”
Αν δεν είναι όλα αυτά το απόλυτο πακέτο για μεταγραφή “μάγου” στον Ολυμπιακό, τότε δεν ξέρω τι είναι. Όπως είπαμε και στην αρχή, δεν άλλαξα άποψη, εξακολουθώ να προτιμώ τελείως διαφορετική προσέγγιση στις μεταγραφές. Αλλά όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό και την ψύχωση με τον “ψηλό μάγο”, τότε ο Μπερμπάτοφ είναι ο τελευταίος εκεί έξω. Έκανε καριέρα μ’αυτό το ποδόσφαιρο, πρέπει έστω και στα τελειώματα να το παίξει εκεί που ίσως να εκτιμάται περισσότερο απ’οπουδήποτε αλλού στη γη.
