Ο Μπέιλ με τα... χρυσά αυγά

Τώρα λοιπόν που το σίριαλ έλαβε τέλος κι ο Γκάρεθ Μπέιλ πήγε στην Ρεάλ Μαδρίτης ως η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ήρθε η ώρα να ξεχρεώσουμε. Την τελευταία φορά που ασχοληθήκαμε με τον Ουαλό ήταν για να συζητήσουμε το αν όντως ήταν ο κορυφαίος παίκτης πέρσι στο Νησί. Στο υστερόγραφο του τότε κειμένου είχα υποσχεθεί πως όταν γίνει η μεταγραφή θα συζητήσουμε το γιατί η Ρεάλ είναι η μόνη ομάδα που κάνει τέτοιες μεταγραφές και γιατί επέλεξε τον Μπέιλ για να σπάσει το (δικό της) ρεκόρ του Ρονάλντο.

Μισά-μισά

Για να απαντηθούν τα γιατί θα πρέπει να εξετάσουμε τη μοναδική ιδιαιτερότητα της Ρεάλ. Είναι αρκετά τα μεγάλα ποδοσφαιρικά μεγέθη στην Ευρώπη, όμως καμία άλλη ομάδα δεν κάνει αυτό που κάνουν στην Μαδρίτη: κάθε νέα μεγάλη μεταγραφή υπογράφει συμφωνία που λέει πως μοιράζεται με την ομάδα τα έσοδα απ’ όλα τα διαφημιστικά συμβόλαιά του.

Με απλά λόγια, ο παίκτης δεν φέρνει μόνο "έμμεσα" λεφτά στα ταμεία (φανέλες, τίτλους, εμπορικότητα, αύξηση ενδιαφέροντος, εισιτήρια, κτλ), αλλά και απολύτως άμεσα. Η Ρεάλ παίρνει το 50% από κάθε συμφωνία που κλείνει ο παίκτης με μια εταιρία για να διαφημίσει τον προϊόν της. Και το επιχείρημα της ομάδας είναι πολύ απλό: "Εμείς είμαστε η ομάδα που με τη φανέλα μας θα κλείσεις τα μεγαλύτερα διαφημιστικά ντιλ. Μπορεί οι άλλες ομάδες να σε αφήνουν να τα καρπωθείς όλα, όμως εμείς θα σου φέρουμε συμφωνίες που οι άλλοι δεν μπορούν και έτσι όλοι θα είμαστε κερδισμένοι".

Κριστιάνο

Αυτή η ιδιαιτερότητα των Μαδριλένων, που δεν είναι δα και κανένα τρομερό μυστικό, είναι και η αιτία της γκρίνιας του Ρονάλντο. Όταν ο 24χρονος πήγε στην Ρεάλ προφανώς και δεν είχε πρόβλημα να υπογράψει κι αυτός την συμφωνία, που στην περίπτωσή του είναι 60% γι’ αυτόν και 40% για την ομάδα.

Στην πορεία, όμως, η δημοτικότητα του Πορτογάλου εκτοξεύθηκε. Οι συμφωνίες που είχε στο Μάντσεστερ μοιάζουν ψίχουλα σε σχέση με αυτές που έκλεισε στο διάστημα της παραμονή του στην Ισπανία και του αποφέρουν περίπου 20.000.000 ευρώ τον χρόνο. Ο ίδιος είναι ο ποδοσφαιρικός βασιλιάς των social media, με 60.000.000 φίλους στο facebook και 20.000.000 followers στο twitter, αριθμοί που συγκρίνονται στα ίσια μ’ αυτούς των αστεριών της show business.

Προφανώς κάποια στιγμή ο Πορτογάλος σκέφτηκε πως στην ουσία έχει φτάσει σ’ένα σημείο που η Ρεάλ τον πληρώνει με τα λεφτά του, αφού ο σύλλογος πληρώνει το 50% του συμβολαίου του με τα χρήματα που ο Ρονάλντο φέρνει μέσω των διαφημίσεων. Το ντιλ ήταν καλό όταν ήταν 24 χρόνων, αλλά 4 χρόνια μετά, ο ίδιος αισθάνεται το θύμα της ιστορίας. Γι’ αυτό και δεν έχει αποδεχθεί την πρόταση της Ρεάλ για νέο συμβόλαιο με αυξημένες αποδοχές: το θέμα γι’ αυτόν είναι να βάλει στην τσέπη αυτά που παίρνει από τις διαφημίσεις.

Χρυσά αυγά

Κλείνουμε, λοιπόν, την επεξηγηματική παρένθεση του Ρονάλντο και επιστρέφουμε στον Μπέιλ. Τι σύμπτωση, είναι κι αυτός 24. Η καριέρα του βέβαια δεν έχει σχέση μ’ αυτήν του Πορτογάλου, αφού όταν ο Κριστιάνο άφησε το Μάντσεστερ είχε ήδη κατακτήσει κάθε δυνατό συλλογικό κι ατομικό τίτλο με την κόκκινη φανέλα. Ο Μπέιλ ακόμα δεν έχει καν διεκδικήσει τίτλο και οι σημαντικότεροι αγώνες της καριέρας του ήταν οι προημιτελικοί Champions League κόντρα στην Ρεάλ το 2011, όταν η Τότεναμ αποκλείστηκε με δύο ήττες.

Όμως, θα συμφωνήσετε πως είναι ιδανικός για να γίνει η νέα κότα με τα χρυσά αυγά. Καλό παιδί, θεαματικός στο χορτάρι, γρήγορος σαν τον άνεμο, με άπιαστα σουτ και φάουλ "σαν του Κριστιάνο", υπεραθλητής, καταδικασμένος να δείχνει πως πάντα κάνει κάτι το απίστευτο κι όχι τα φυσιολογικά. Με χαμόγελο, με τα χέρια να σχηματίζουν καρδούλες και εκατομμύρια πιτσιρίκια ανά τον κόσμο να ρωτάνε τον πατέρα τους "μπαμπά, ο Μπέιλ δεν είναι ο τρίτος καλύτερος μετά τον Μέσι και τον Ρονάλντο;"

Σουάρες

Ό,τι κι αν πιστεύετε για την ποδοσφαιρική τους αξία, είναι μάλλον απίθανο να πιστεύετε πως ο Μπέιλ αξίζει όσο δύο Σουάρες. Πριν από τρεις μήνες, ο Ουρουγουανός ήταν πολύ πιθανό να μετακομίσει στη Μαδρίτη, με ένα ποσό που αποκλείεται να ξεπερνούσε τα 55-60.000.000 λίρες. Γιατί, λοιπόν, η Ρεάλ να δώσει σχεδόν τα διπλάσια για τον Μπέιλ;

Πολύ απλά γιατί ο Ουρουγουανός μπορεί να έχει όλα τα προσόντα όσον αφορά το χορτάρι, αλλά είναι παντελώς ακατάλληλος όταν η κουβέντα πάει έξω από τις τέσσερις γραμμές. Καταδικασμένος, δικαίως ή αδίκως, να είναι πάντα το κακό παιδί, ο παιχταράς που δεν τον ενδιαφέρει να τον συμπαθούν και το μόνο που τον νοιάζει είναι να νικάει, no matter what.

Ό,τι κι αν έκανε η Ρεάλ, ο Σουάρες δεν θα γινόταν ποτέ το λαμπερό αστέρι εκτός των αγωνιστικών χώρων, δεν θα έφερνε ποτέ τα λεφτά που φέρνει ο Ρονάλντο και ευελπιστούν πως θα φέρει ο Μπέιλ. Μπορεί κάποια στιγμή να τον αποκτήσουν κι αυτόν, αλλά δεν θα είναι βασικό κομμάτι του εμπορικού / οικονομικού σχεδίου.

Ναυαρχίδα

Ο Μπέιλ θα είναι η ναυαρχίδα της Εταιρίας Ρεάλ Μαδρίτης. Για τον σύλλογο που στα χέρια του Πέρεθ αποφάσισε πριν αρκετά χρόνια πως ,με κινήσεις σαν κι αυτές που έφεραν το παρατσούκλι "Γκαλάκτικος", θα γίνει η ομάδα που θα θέλουν να βλέπουν οι οπαδοί σ’ όλο τον κόσμο, είτε πηγαίνει καλά είτε όχι.

Η εποχή των Γκαλάκτικος μπορεί να πέρασε, όμως το οικονομικό σχέδιο παραμένει. Η Ρεάλ πληρώνει για να αγοράσει ποδοσφαιριστές, όπως όλες οι ομάδες, όμως ταυτόχρονα πληρώνει για να αγοράσει "ανθρώπους - προϊόντα". Θα τους βάλει τη λευκή φανέλα, θα τους ρίξει στη βιτρίνα του χορταριού κι ό,τι κι αν πετύχουν σ’ αυτό, θα φροντίσει να βγάλει λεφτά απ’ αυτούς, έμμεσα ή άμεσα.

"Οι πιο ακριβοί παίκτες είναι αυτοί που μπορούν να θεωρηθούν ως επένδυση, γιατί αν είναι καλοί, μπορούν να αποφέρουν κέρδος". Τάδε έφη, Φλορεντίνο Πέρεθ. Ο Μπέιλ ήταν ο ιδανικός για να τσεκάρει όλα τα κουτιά που θα τον έβαζαν σ’αυτήν την κατηγορία. Κι αν με ρωτάτε γιατί τελικώς κόστισε τόσα πολύ, ταπεινά απαντώ πως η Ρεάλ μοιάζει να το έκανε σχεδόν επίτηδες. Μ’ αυτά τα λεφτά θα μπορούσε να πάρει δύο, ακόμα και τρεις, πολύ καλούς ποδοσφαιριστές.

Ρεκόρ με το ζόρι

Η αίσθηση που αποκόμισα απ’ όλο αυτό το καλοκαιρινό σίριαλ είναι πως η Ρεάλ ήθελε σώνει και ντε να σπάσει το ρεκόρ του Κριστιάνο. Να βρει τον ιδανικό ποδοσφαιριστή γι’ αυτόν τον ρόλο, ν’ ανοίξει το πορτοφόλι και να αναγκάσει όλον τον κόσμο να μιλάει γι’ αυτήν και τον παίκτη - ρεκόρ. Είπαμε και προηγουμένως, ο Μπέιλ δεν είναι Κριστιάνο, δεν έχει πετύχει όσα είχε πετύχει ο Πορτογάλος όταν κατηφόρισε στο Μπερναμπέου.

Αν ο Μπέιλ ερχόταν με ποσό που δεν θα συνιστούσε ρεκόρ, θα ήταν ακόμα μια μεγάλη μεταγραφή της Ρεάλ, που όμως ούτως ή άλλως, μόνο μεγάλες μεταγραφές κάνει. Ακόμα κι αν βγάλεις τον Ρονάλντο ή τον Κακά, υπάρχουν ο Αλόνσο, ο Μπενζεμά, ο Μπέκαμ, ο Ντι Μαρία, ο Κοεντράο, ο Ρόμπεν, ο Πέπε, ο Ίσκο, ο Ιγιαραμέντι, ο Μόντριτς: όλοι ήρθαν με 30 ή περισσότερα εκατομμύρια ευρώ.

Δεν αρκούσε το να αποκτηθεί ο Μπέιλ. Έπρεπε να μπει στον κόσμο των "μερένγκες" κάνοντας πάταγο. Έπρεπε να θέσει το νέο ρεκόρ, να γίνει θέμα συζήτησης για μήνες σε όλον τον πλανήτη, να παρουσιαστεί ως κάτι το πραγματικά μοναδικό πριν καν κλωτσήσει την μπάλα. Έτσι, η Ρεάλ δεν απέκτησε απλώς έναν ποδοσφαιριστή. Είπε σ’ όλον τον κόσμο, στους οπαδούς της, στους ποδοσφαιρόφιλους, στα τηλεοπτικά κανάλια, στις μεγάλες εταιρίες, στα διαφημιστικά γραφεία, "αυτός είναι, πάμε τώρα να βγάλουμε όλοι λεφτά".

ΥΓ: Το κείμενο γράφτηκε πριν από αρκετές μέρες κι απλώς περίμενε την επίσημη ανακοίνωση για να ανεβεί στο σάιτ. Το πρωί της Δευτέρας το εμπορικό τμήμα της Ρεάλ Μαδρίτης άρχισε να στέλνει την παρακάτω φωτογραφία στα ΜΜΕ όλης της Ευρώπης. Ακριβώς στη λογική που περιγράψαμε στο κείμενο.

Διαβάστε ακόμη:

Λατρεία για Μπέιλ