O Μπάντι Χιλντ μεγάλωσε δυο χρόνια στα φετινά του γενέθλια

Tην περασμένη Δευτέρα, ο Buddy Hield (Μπάντι Χιλντ) είχε γενέθλια. Τα γιόρτασε στη Μινεσότα, όπου είχε δουλειές με τους Κινγκς. Μολονότι οι Γουλβς ‘έριξαν’ 27 πόντους στο κεφάλι του Σακραμέντο (132-105), ο 25χρονος σούτινγκ γκαρντ ( στα αρχεία του ΝΒΑ έχει καταχωρηθεί ως ημερομηνία γέννησης του η 17η Δεκεμβρίου του 1993) κατάφερε να περάσει σε δεύτερη, έως αδιάφορη, μοίρα το αποτέλεσμα.

Έγινε ο απόλυτος πρωταγωνιστής της βραδιάς. Όχι όμως, για το λόγο που φαντάζεσαι. Δηλαδή, έπαιξε ένα ρόλο και αυτός ο λόγος.

Όπως αποκάλυψε -στην τρίτη του χρονιά στη λίγκα- δεν είναι 25 χρόνων. Είναι 26. “ Το λάθος είναι του ΝΒΑ, όχι δικό μου”, ξεκαθάρισε σε συνέντευξη που έδωσε στο CBS Sports, με το Deadspin να φωτογραφίζει και να παρουσιάζει το λάθος που υπήρχε σε όλες τις επίσημες πηγές.

Την πρώτη φορά που είδα το λάθος στη Wikipedia, η μητέρα μου με ρώτησε “γιατί αναφέρεται λάθος η ηλικία σου;”. Της απάντησα ότι δεν είχα ιδέα. Το βέβαιο είναι πως όταν ήλθα από τις Μπαχάμες στις ΗΠΑ, είχα δίπλωμα οδήγησης και διαβατήριο. Και τα δύο επίσημα έγγραφα είχαν το ίδιο έτος γέννησης: το 1992. Υποθέτω ότι όλοι πήραν ως δεδομένο αυτό που έγραφε η Wikipedia

Μήπως το θεματάκι προέκυψε στο University of Oklahoma, για το οποίο μετακόμισε στις ΗΠΑ; “ Όχι. Εκεί επίσης, είχαν το σωστό έτος. Κάπου όμως, στη διαδρομή προέκυψε το λάθος που έφτασε έως το σύστημα του ΝΒΑ”.

Οι Κινγκς για πόσων ετών των έχουν; “ Όταν ήλθα στο Σακραμέντο, έδωσα στον Πέτζα Στογιάκοβιτς και τον Βλάντε Ντίβατς το διαβατήριο μου. Και αυτό είναι τελικά, το μόνο που έχει σημασία ”. Ο GM, ευρύτερα γνωστός ως εκ των θρύλων του παγκοσμίου μπάσκετ, Ντίβατς επιβεβαίωσε πως ξέρει πολύ καλά την πραγματική ηλικία του Χιλντ “ καθώς είναι η ίδια με αυτήν του Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς”.

Στα 26 λοιπόν, έχει μια εξαιρετική σεζόν, με 19.9 πόντους ανά αγώνα, που περιλαμβάνουν 47.9% στα σουτ και 43.3% από τη γραμμή των τριών πόντων. Έχει βελτιωθεί και σε όλους τους άλλους τομείς, εξ ου και η αύξηση στα λεπτά συμμετοχής (30.8 ανά αγώνα), τα ριμπάουντ (5.0) και τις ασίστ (2.5). Για αυτούς τους λόγους εξήγησε ότι δεν έχει τελικά, και μεγάλη σημασία το λάθος.

Υπάρχει ένα ζήτημα, αλλά… μη φανταστείς. Μετά τα τέσσερα χρόνια που πέρασε στο κολέγιο, υπέγραψε το συμβόλαιο των ρούκι και βάσει των κανονισμών έχει δικαίωμα επέκτασης, το ερχόμενο καλοκαίρι. Δεν θα ‘μετρήσει’ πριν τη σεζόν 2020-21. Θα είναι 28. Ο συμπαίκτης του, De’Aaron Fox θα κάνει την ίδια διαδικασία, στα 23.

Όλα αυτά όμως, είναι ψιλά γράμματα για τον τύπο που ζει το όνειρο του, αυτό που έλεγε πως θα κάνει από όταν ήταν παιδί και όλοι τον κορόιδευαν. Βλέπεις, τότε δεν είχε καν την πολυτέλεια του ζεστού νερού. Δεν είχε κρεβάτι να κοιμηθεί και οι γείτονες του ήταν κυρίως διακινητές ναρκωτικών ουσιών

O Chavano Hield (Tσαβάνο Χιλντ) είναι το πέμπτο από τα επτά παιδιά της Jackie Swann (Τζάκι Σουόν). Το Buddy προέκυψε μια μέρα που η μητέρα του παρακολουθούσε το ‘Married with children’. “Ήταν ακόμα μηνών και εκεί που βλέπαμε το σίριαλ με μια φίλη μου, τον κοίταξε, μετά κοίταξε εμένα και είπε ‘μοιάζει στον Bud Bundy’. Από εκείνη την ημέρα, τον φωνάζαμε Μπαντ”. Mόνο που υπήρχε ένα θέμα: Μπαντ λεγόταν ο πιο ξακουστός έμπορος ναρκωτικών της περιοχής, ο οποίος είχε πεθάνει. Έτσι το Μπαντ έγινε Μπάντι.

Δεν σου είπα όμως, πού γεννήθηκε (το 1992) ο Χιλντ. Στο Eight Mile Rock που θα το βρεις στην Grand Bahama, το πιο βόρειο σημείο των νησιών που συνθέτουν τις Μπαχάμες, μόλις 84 χιλιόμετρα μακριά από το Palm Beach, της Φλόριντα.

Μετά το χωρισμό της με το σύζυγο της, Vincent (Βίνσεντ), η Τζάκι δούλευε σε τρεις διαφορετικές δουλειές, για να ζήσει τα επτά (τέσσερα αγόρια και τρία κορίτσια) της. Καθάριζε σπίτια και δούλευε σε catering γάμων.

Μεγάλωσε στην εκκλησία, όπως κάθε κάτοικος των νησιών αυτών (το 90% των κατοίκων έχουν δηλώσει πως ανήκουν σε μια θρησκεία και πως πηγαίνουν τακτικά στην εκκλησία). Όταν αυτονομήθηκε, δεν ακολουθούσε πια τους γονείς της στο ναό του Θεού. Δεν πίστευε σε Αυτόν. Ώσπου έγινε μάνα, στην τελευταία τάξη του λυκείου. Ένιωσε πως γκρεμίστηκαν όλα τα όνειρα της. “ Τώρα σκέφτομαι πως αν πίεζα τον εαυτό μου, θα κατάφερνα κάτι. Ευτυχώς, είχα καταλάβει ότι δεν θα τα καταφέρω χωρίς το Θεό”. Από μωρά μάθαινε στα παιδιά της να προσεύχονται.

Εφόσον μπορούσαν να μιλήσουν, μπορούσαν να προσευχηθούν. Τους έλεγα ‘μιλάς σε εμένα. Άρα μπορείς να μιλήσεις στο Θεό. Αυτό είναι η προσευχή. Λες στο Θεό πώς νιώθεις και τι θες’. Πάντα πίστευα καλά πράγματα περιμένουν την οικογένεια μας. Όταν είδα το πρώτο μου παιδί να πηγαίνει σχολείο, ήξερα πως έχει ανοίξει την πόρτα για μια καλύτερη ζωή

Ζούσαν σε ένα παλιό, μικρό σπίτι. Τα αδέλφια κοιμούνταν σε ένα δωμάτιο, πάνω σε δυο μεγάλα στρώματα. “Όταν είσαι σε λίγα τετραγωνικά με έξι αδέλφια, αποκτάς διάφορες αρκετά περίεργες ικανότητες” είχε γράψει στο The Players’ Tribune.Φρόντιζαν να τρώνε όλοι μαζί το πρωί και να διαβάζουν όλοι μαζί τη Βίβλο. Οι δουλειές ήταν μοιρασμένες σε όλους. Και όλοι ήταν συνεπείς. Ναι, χάρη στην Τζάκι. Ήταν και ο λόγος που οι έμποροι ναρκωτικών δεν πλησίαζαν καν τα παιδιά της. “Τη σέβονταν όλοι, για όσα έκανε για τη γειτονιά”.

“Δεν έχουμε πολλά, αλλά έχουμε αρκετά”

Από τις κυρίαρχες παιδικές εικόνες που ‘χει ο Χιλντ είναι τη μητέρα του να σταματά και να καταφέρνει να βάλει στο ήδη γεμάτο -με τα παιδιά της- αυτοκίνητο, πεζό που έδειχνε να μην αντέχει άλλο τη ζέστη. Να μαγειρεύει για τους ανθρώπους της γειτονιάς που δεν είχαν να φάνε.

Αν τα παιδιά ήθελαν να δουν τηλεόραση, έπρεπε πρώτα να έχουν τελειώσει με τα διαβάσματα τους. Επειδή όμως, ήταν επτά, το τηλεκοντρόλ έλεγχε όποιος τελείωνε πρώτος. Ή ξυπνούσε πρώτος. Αυτός ήταν ο Μπάντι.

Σηκωνόταν αξημέρωτα, αρχικά για να ζεστάνει στην κουζίνα νερό και να κάνει μπάνιο (“δεν είχαμε χευστό νερό στο σπίτι”), να πάρει τις κατσαρόλες και να διασχίσει το δωμάτιο στο οποίο κοιμούνταν κολλητά τα αδέλφια του (“χωρίς να τους πατήσω και ήσυχα για να μην τους ξυπνήσω”) και να προλάβει να μπει πρώτος στο -μοναδικό- μπάνιο. Μετά, έπαιρνε το τηλεκοντρόλ και έβαζε να δει τα highlights από τους αγώνες του ΝΒΑ.

“ Ήταν μια σκληρή περιοχή αυτή στην οποία μεγαλώσαμε, τα πράγματα γενικά δεν ήταν εύκολα, αλλά νιώθω χαρούμενος για ό,τι έζησα. Δεν είχαμε πολλά. Είχαμε όμως, αρκετά, όπως συνήθιζε να μας λέει η μητέρα μου”, έχει πει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας.

Ξέραμε πως ήμασταν φτωχοί, αλλά όταν είσαι παιδί δεν καταλαβαίνεις τι είναι να ‘χεις ή να μην έχεις λεφτά. Προσαρμόζεσαι και δέχεσαι ό,τι έχεις. Μάθαμε να ‘χουμε όρια

Η μητέρα του ήταν και παραμένει ο πιο σκληρά εργαζόμενος άνθρωπος που ‘χει γνωρίσει στη ζωή του. “ Είναι ο μέντορας μου -υπήρξε μάνα και πατέρας για όλους μας- με έμαθε να καταλαβαίνω το σωστό από το λάθος. Κανείς μας δεν πέρασε έστω ένα βράδυ στο κρατητήριο. Η μητέρα μας δεν πήγε ποτέ σε δικαστήριο, εξαιτίας μας και κανείς δεν της τηλεφώνησε για να της πει ότι έχουμε κλέψει. Μας μεγάλωσε σωστά. Ήμασταν ευτυχισμένοι και έτσι ήταν και εκείνη ευτυχισμένη. Ήμασταν ευλογημένοι”.

Είχε την ευλογία να βρει το ‘κάλεσμα’ του, νωρίς. Ήταν η λατρεία του για το μπάσκετ, όπως διαπίστωσε, παρακολουθώντας τους Κόμπε Μπράιαντ και Άλεν Άιβερσον. Ήξερε πως ναι μεν, έχει όσα χρειάζεται, αλλά ένιωθε πως αξίζει πολλά περισσότερα. Και θα τα διεκδικούσε. Ήταν 11 χρόνων.

Ξεκίνησε με copy paste: προσπαθούσε να κάνει ό,τι έβλεπε στα highlights από τους καλύτερους του είδους. Όπως είπε στη New York Post έφτιαχνε μόνος του μπασκέτες, από κομμάτια ξύλου, κιβώτια γάλακτος και ζάντες ποδηλάτων, τα οποία έβαζε σε δημόσιους στύλους

Συνήθως το DIY κρατούσε ένα μήνα. Μετά επαναλάμβανε. Κάποιοι γείτονες, για να γλιτώσουν το διαρκή θόρυβο εξαφάνιζαν τα χειροποίητα καλάθια. Ή άφηναν σπασμένα γυαλιά στο δρόμο. Δεν τον πτοούσαν. Έφτιαχνε άλλα και συνέχιζε τα δίωρα σε σουτ.

” Όταν μεγαλώνεις σε μια περιοχή όπως ήταν η δική μας, τίποτα δεν σου προσφέρεται. Πρέπει να κερδίσεις ό,τι έχεις με σκληρή δουλειά“. Αυτό το τελευταίο (η σκληρή δουλειά) ενδεχομένως να είναι το μεγαλύτερο χάρισμα του Hield. Στα 12 η γειτονιά απέκτησε κανονικό γήπεδο. Στα 15 δεχόταν προτάσεις για προπαρασκευαστικά σχολεία.

Όταν ήταν στο σπίτι, ήταν εκείνος που διατηρούσε την ειρήνη, μεταξύ των αδελφών του. Εκεί που οι αδελφές του ήταν έτοιμες να μαλλιοτραβηχτούν, έλεγε κάτι και γελούσαν όλοι. Μετά ξεχνιόνταν και η ζωή συνεχιζόταν. Γενικά, δεν ήθελε να βλέπει άνθρωπο του σκυθρωπό ή στενοχωρημένο. Φρόντιζε να τον κάνει να γελάσει.

“Νόμισαν πως είμαι χαζούλης, επειδή γελούσα συνέχεια. Μάλλον για αυτό δεν με έπαιρναν σοβαρά. Ξεκάθαρα δεν ήξεραν πως έχω το ένστικτο του δολοφόνου μέσα μου”, το οποίο έβγαζε μόνο όταν έπαιζε μπάσκετ

Η μητέρα του έχει πει ότι το ‘καύσιμο’ του γιου της ήταν η απόρριψη. Το να του λένε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι. “Πάντα μας έλεγαν ότι δεν θα τα καταφέρουμε ως οικογένεια. Πάντα του έλεγαν πως δεν θα καταφέρει να παίξει μπάσκετ”. Και δες τι έγινε, παρ’ ότι το φαινομενικό ταβάνι για έναν τύπο που μεγάλωσε στην περιοχή του ήταν να τελειώσει το σχολείο και να δουλέψει σε οικοδομές. Ήταν εξαιρέσεις του κανόνα αυτοί που πήγαιναν σε κολέγιο. Έγινε η εξαίρεση.

Ως παιδί θαύμαζε έναν έφηβο που έπαιζε μπάσκετ στη γειτονιά. Φορούσε τα καλύτερα. Έκανε τα καλύτερα στο γήπεδο. “Αναρωτιόμουν γιατί δεν παίζει κάπου επαγγελματικά”. Έμαθε πως τα λεφτά τα κέρδιζε από τη διακίνηση ναρκωτικών. Μια μέρα του είπαν πως ο Μίκο είναι νεκρός. Τον είχαν δολοφονήσει. “Ένιωσα λυπημένος, γιατί δεν είχε τη στήριξη που απολάμβανα εγώ”.

Κάποια στιγμή οι Μπαχάμες δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν να περάσει στο επόμενο επίπεδο. Έπρεπε να πάει στις ΗΠΑ. Η Jackie τηλεφώνησε στη γιαγιά του, που έμενε στη Florida. Της είπε πως δεν μπορούσε να κρατήσει το παιδί. Η μετακόμιση όλων, δεν ήταν επιλογή. Ο Μπάντι άρχισε να εμφανίζεται σε τουρνουά διαφόρων πόλεων, που παρακολουθούσαν scouts από σχολεία και κολέγια.

Δεν τον επέλεξαν μια, δεν τον επέλεξαν δυο, δεν τον επέλεξαν τρεις. Συνέχισε έως την άνοιξη του 2010, όταν ο Kyle Lindsted (Κάιλ Λίντστεντ), τότε προπονητής του Sunrise Christian Academy, ενός προπαρασκευαστικού σχολείου στο Ουϊτσιτά, του Κάνσας τον εντόπισε. Ήταν 16. Ο Λίντστεντ θυμάται.

Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ήταν ο πιο δημοφιλής τύπος στο γυμναστήριο. Ήταν διάσημος πριν γίνει διάσημος, λες και είχε μαγνήτη. Αυτός ήταν η προσωπικότητα του. Ο κόσμος τον λάτρευε και όλοι ήθελαν να είναι δίπλα του. Έμοιαζε με έναν τύπο που θες στην ομάδα σου. Πήγα στη μητέρα του και της είπα ‘λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να γυρίσω στις ΗΠΑ χωρίς το γιο σας’

Για τους τέσσερις μήνες που ακολούθησαν, ο Buddy ξυπνούσε στις 5 το πρωί, έκανε βάρη, ασκήσεις φυσικής κατάστασης στην παραλία με τον πατριό του, Richard Bryanen (Ρίτσαρντ Μπράιανεν). “Εκείνος μου διευκρίνισε ότι δεν μπορώ να είμαι αστείος όλη τη μέρα και ότι χρειαζόταν να ωριμάσω, ώστε να επικεντρωθώ σε αυτό που θέλω να κάνω. Μου είπε πως είχε έλθει η ώρα να κάνω αυτό για το οποίο είχα γεννηθεί”.

Τον Αύγουστο του 2010 πήγε με τη μητέρα του και τον πατριό του στην Ουϊτσιτά. Λίγες ώρες μετά, τους είπε ότι μπορούν να φύγουν. Πως είναι έτοιμος να γίνει άνδρας. Θυμάται πως η προσαρμογή σε νέα χώρα, νέα κουλτούρα -νέα πάντα- δεν ήταν ό,τι πιο εύκολο είχε κάνει στη ζωή του. Το bullying των συμμαθητών του, για την προφορά του δεν βοηθούσε. Πολλά βράδια σκέφτηκε αν είχε επιλέξει σωστά. Κάθε βράδυ κατέληγε στο ότι δεν επρόκειτο να σταματήσει, πριν τη δικαίωση.

“Η μητέρα μου πάντα μου έλεγε ‘ο Θεός δίνει τις πιο σκληρές μάχες σε εκείνους που έχουν τους πιο δυνατούς ώμους’. Έτσι, αποφάσισα πως θα περνούσα τις ημέρες μου στο γυμναστήριο”. Έμενε έως τις 3 τα ξημερώματα, ώσπου οι προπονητές του άρχισαν να κλειδώνουν τις μπάλες σε ντουλάπες, για να σταματήσει να ξενυχτά. Να ξεκουράζεται.

Λίγους μήνες μετά την εμφάνιση του στο Κάνσας, ρώτησε τον Λίνστεντ αν θα μπορούσε να παίξει σε πανεπιστήμιο της Division I. Του είπε ότι θα έφτανε έως ένα καλό κολέγιο, όχι όμως, στα καλύτερα. “Σκέφτηκα πως μετακόμισα στις ΗΠΑ για να παίξω στο ύψιστο επίπεδο, ώστε να μπορούν να με δουν τα παιδιά στην πατρίδα και να συνειδητοποιήσουν πως είχαν και εκείνα ευκαιρίες. Αυτό που μου είπε έγινε ο λόγος για όσα ακολούθησαν”.

Ηγήθηκε της διαδρομής του σχολείου του για το εθνικό πρωτάθλημα, ως τριτοετής. Αναδείχθηκε και MVP του τουρνουά. Μια χρονιά μετά, ως τελειόφοιτος, είχε 22.7 πόντους, σε 21′ ανά αγώνα. Είχε γίνει και ηγέτης. Την ίδια περίοδο, ο Λίνστεντ πήγε να τον βρει στον κοιτώνα του.

Θυμάμαι είχα πάει στο δωμάτιο του έπειτα από μια δύσκολη εκτός έδρας ήττα και τον βρήκα να κοιμάται στο δάπεδο. Μου εξήγησε πως δεν ένιωθε άξιος να κοιμηθεί σε κρεβάτι

Σε δυο χρόνια πήρε 15 κιλά, βελτίωσε το σουτ του (49.1% σε 21′ ανά αγώνα) και έκανε τους συμπαίκτες του να δείχνουν καλύτεροι. Επιπροσθέτως, τον λάτρευαν όλοι, για το χαρακτήρα του. Τότε εμφανίστηκε μπροστά του ο Chris Crutchfield (Κρις Κράτσφιλντ), assistant coach στο Oklahoma University. Τον είχε πρωτοδεί στα τουρνουά που έπαιζε, στις Μπαχάμες “το 2007. Ο Buddy μπήκε στο γήπεδο, ήταν 13-14 και με το που τον είδα, μπορούσα να καταλάβω ότι νωρίτερα έπαιζε μπάσκετ σε ανοιχτό γήπεδο. Τα μαλλιά του ήταν γεμάτα σκόνη, το ίδιο και τα παπούτσια του. Με το που εμφανίστηκε στην αίθουσα, έκανε τους πάντες να γελούν.

Με το που ξεκίνησε η διαδικασία, άρχισε να βάζει όλα τα σουτ. Κάθε φορά που σκόραρε, φώναζε “yeooowwww”. Σκέφτηκα πως αυτό το παιδί μπορεί να παίξει μπάσκετ. Ήταν αδύνατος, με τεράστια αυτοπεποίθηση, αλλά δεν ήταν εκπληκτικός παίκτης. Είχε και εκείνο το ιδιαίτερο σουτ από το γοφό. Ένιωσα πως πρέπει να συνεχίσω να τον παρακολουθώ”.

Το 2011 ο Κράτσφιλντ πήγε στο ΟU. Η πρώτη πρόταση που έκανε ήταν ο Χιλντ. Έγινε η απόλυτη προτεραιότητα τους. Του έδωσαν και πλήρη υποτροφία. Το ίδιο έκανε και το Kansas. Ο Μπάντι όμως, είχε ήδη δεσμευτεί με το Oklahoma. Άλλαξε ολόκληρο το πρόγραμμα του κολεγίου, στο βαθμό που ο λαός ξέχασε το σκάνδαλο του κολεγίου με τον τρόπο που προσέγγιζαν τους παίκτες που ήθελαν. Ήταν και άριστος μαθητής. Γενικά, δούλευε παντού σκληρά.

“Από την πρώτη ημέρα είχε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του” θυμάται ο Lon Kruger (Λον Κρούγκερ), πρώτος προπονητής του Oklahoma. Έδειχνε να είναι χαρούμενος και μόνο που βρισκόταν στο γήπεδο. Η πρώτη και η δεύτερη σεζόν του ήταν πολύ καλές. Έκανε το ξέσπασμα, όταν ήταν junior (17.4π., 5.4 ριμπ., με 41% στα σουτ) πήρε τον τίτλο του καλύτερου παίκτη της Big 12. Είχε προσφορά σε όλους τους τομείς. Μπορούσε να σκοράρει, κατέβαζε ριμπάουντ, ήταν εξαιρετικός στην άμυνα. Δούλευε πάρα πολύ σκληρά στα πάντα”. Και πάντα φρόντιζε τους ανθρώπους που είχε γύρω του και ήταν θλιμμένοι ή απογοητευμένοι.

Επί των ημερών του, οι 8.563 φίλαθλοι που παρακολουθούσαν κατά μέσο όρο τα ματς των Sooners, έγιναν 11.120, ενώ πέρυσι τα sold out ήταν διαδοχικά. Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί από τον Νοέμβριο, για όλα τα εντός έδρας παιχνίδια. Κάτι που δεν είχε συμβεί από το 2002, οπότε το κολέγιο είχε πάει στο Final Four. Κάτι που συνέβη και το 2016.

Ένα χρόνο πριν, το Oklahoma είχε φτάσει μέχρι το Sweet 16. Εκεί έχασε από το Michigan State. Ο Μπάντι ‘κουβαλούσε’ αυτόν τον αποκλεισμό έναν χρόνο. Αφότου ξέσπασε σε λυγμούς, άρχισε τη δουλειά. “Ήταν ικανός να προπονείται όλο το 24ωρο. Δεν αντέχει την ήττα. Ούτε στα επιτραπέζια”, είχε πει ο προπονητής του, “έλεγε ότι πρέπει να είναι στο γυμναστήριο, για να μένει συγκεντρωμένος στο στόχο του”. Το τεχνικό τιμ ακολούθησε το σύστημα της Ουϊτσιτά: κλείδωναν τις μπάλες σε ντουλάπες.

Το 2015 είχε πει πως αν το κολέγιο του διακρινόταν στο NCAA Tournament της ερχόμενης χρονιάς, εκείνος θα έφευγε -στα τρία χρόνια- για το ΝΒΑ draft. Τον είχαν διαβεβαιώσει ότι θα επιλεγεί ψηλά. “Ήθελα να παίξω στο ΝΒΑ από παιδί. Ξέρω όμως, ότι έπρεπε να το κάνω στη σωστή στιγμή. Προς το παρόν, θέλω να παίξω στο Final Four και να βελτιωθώ στο χειρισμό της μπάλας και στα τρίποντα”, είχε δηλώσει. Πήγε, αποκλείστηκε από το Villanova και δήλωσε “η ζωή συνεχίζεται” με το βραβείο του καλύτερου παίκτη της χρονιάς.

Έμεινε στο κολέγιο για την τέταρτη χρονιά και πήρε το βραβείο John R. Wooden (για τον καλύτερο παίκτη του κολεγιακού) με 25π., 5.7 ριμπ., 2 ασίστ ανά αγώνα και το καλύτερο ποσοστό του έθνους, στα τρίποντα. Οι Νew Orleans Pelicans τον ‘τράβηξαν’ στο Νο6 του ΝΒΑ draft. Τον Δεκέμβρη του 2017 αναδείχθηκε ‘καλύτερος ρούκι της Δύσης’. Τον Φλεβάρη πήγε στους Κινγκς, μέσω ανταλλαγής που έστειλε στους Πέλικανς τον ΝτεΜάρκους Κάζινς και τον Όμρι Κάσπι. Τη συνέχεια τη βλέπεις.

Πάντα θυμίζει πως ό,τι κάνει αφορά και όλα τα παιδιά που ζουν στην πατρίδα του, σε κοινότητες σαν και αυτή που μεγάλωσε εκείνος. “Θέλω να πιστέψουν στα όνειρα τους και να μη τα παρατάνε”. Αυτό που κατάφερε σε πρώτη φάση, ήταν να αδειάζουν οι δρόμοι, όταν είχε παιχνίδι του σε μετάδοση.

Πηγές: ΝCAA.com, Bleacher Report, CBS Sports, newsok.com, Τhe Nassau Guardian, thesportsbros.com, The New York Post, The Players’ Tribune.