Ο μικρός (τεράστιος) Γκασόλ

Τον Ιούνιο, ο Μαρκ Γκασόλ έφτασε στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του παίρνοντας τον τίτλο του πρωταθλητή στο ΝΒΑ. Μάλλον δεν το φανταζόταν ότι μετά από 11 χρόνια στο Μέμφις θα έφευγε από την πόλη που πήγε… σχολιαρόπαιδο (μαζί με την οικογένειά του, λόγω της σύσσωμης μετακόμισης όταν ο μεγάλος αδερφός του Πάου, είχε πάει στο ΝΒΑ για τους Γκρίζλις). Η ανταλλαγή του (για τους Μάιλς, Βαλαντσιούνας και Ράιτ) τον έφερε στον Καναδά. Η συμβολή του στο να πάρουν οι Ράρτορς το πρωτάθλημα ήταν σημαντικότατη.

Σκόραρε κατά μέσο όρο 10.4 πόντους και πήρε 7.4 ριμπάουντ, μέχρι να αγκαλιάσει σα μωρό το τρόπαιο και να φορέσει το χρυσό δαχτυλίδι των πρωταθλητών. Τρεις μήνες μετά, βρίσκεται με την Εθνική Ισπανίας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο ημιτελικός με την Αυστραλία, εκτός των άλλων, ήταν και ένα προσωπικό του ρεσιτάλ: 33 πόντοι με 8/10 τρίποντα, 3/9 τρίποντα, 6 ριμπάουντ, 4 ασίστ και κυρίως 8/8 βολές. Πήγε τρεις φορές στη γραμμή στο τέλος και δεν έχασε καμία. Κάποτε τον χλευάζαμε, γιατί ήταν απλά ο… αδερφός του Πάου. Που έπαιζε με μέσον, που είχε παραπανίσια κιλά, που δεν ήξερε τόσο μπάσκετ όσο ο μεγάλος Γκασόλ. Η αλήθεια πάντα ήταν διαφορετική. O Μαρκ απλά έτυχε να έχει το ίδιο επώνυμο με τον Πάου, να είναι κι αυτός ψηλός (έστω και λιγότερο αθλητικός λόγω των κιλών του) και από 19 ετών έπαιζε στο ισπανικό πρωτάθλημα.

Πρώτα στην Μπαρτσελόνα και μετά στην Ζιρόνα, όπου ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο. Τη σεζόν 2007-08 είχε μ.ό. 16.1π. (66%δ, 41%τρ, 71%β) και 8 ριμπάουντ, αριθμοί που τον αναγόρευσαν κορυφαίο παίκτη της χρονιάς στην λίγκα ΑCB. Από την επόμενη σεζόν πήγε στο ΝΒΑ. Έντεκα χρόνια στους Γκρίζλις ο Μαρκ είχε διψήφιο αριθμό πόντων ξεκινώντας από την περίοδο 2008-09, με 11.9π και 7.4ρ! Ναι, εντάξει η σκιά του αδερφού του είναι μεγάλη, γιατί ο Πάου Γκασόλ είναι μια τεράστια προσωπικότητα και μαζί με τοΝ Ναβάρο είναι οι δυο σημαιοφόροι της ισπανικής κυριαρχίας τα τελευταία δέκα χρόνια, όμως και ο Μαρκ έχτισε όλα αυτά τα χρόνια τη δική του καριέρα. Και φέτος δείχνει ότι μπορεί, σε κατορθώματα να ξεπεράσει ακόμη και τον Πάου.

Πήρε πρώτα απ’ όλα τον τίτλο στο ΝΒΑ (o Πάου έχει δύο) και ετοιμάζεται για τον δεύτερο τελικό της ζωής του σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο πρώτος ήταν πριν από 13 χρόνια στην Σαϊτάμα. Κανείς δεν θέλει να τον θυμάται, γιατί η ‘φούρια ρόχα’ είχε συντρίψει την Ελλάδα με 70-47. Ο Μαρκ είχε παίξει 17 λεπτα, σκοράροντας 2 πόντους, στον τελικό που έχασε ο Πάου καθώς στον ημιτελικό με την Αργεντινή έσπασε το πόδι του!

Από τότε ο μικρός (αλλά και τεράστιος) Γκασόλ εκτός από την πρώτη θέση στη Σαϊτάμα έχει κερδίσει ακόμη, δυο χρυσά (Ευρωμπάσκετ 2009, 2011), τρία αργυρά (Ολυμπιακοί Αγώνες 2008 και 2012, Ευρωμπάσκετ 2007) και δυο χάλκινα μετάλλια (Ευρωμπάσκετ 2013 και 2017). Καθόλου κακός απολογισμός. Όπως και οι αριθμοί του: 9.9π, 5.5ρ και 1.5 ασίστ. Φέτος, έχοντας πίσω του 13 χρόνια διεθνούς καριέρας και δέκα μεγάλες διοργανώσεις, κάνει σπουδαίες εμφανίσεις. Στα επτά ματς που έχει παίξει μετράει 14.4π (56.%δ, 22,2%τρ, 75.8%β) 5.3ρ, 3.7 ασ, 1κλ και 0.9 κοψ. Ο Μαρκ, όμως, είναι και ένας άνθρωπος με ανησυχίες και ευαισθησίες. Τον Ιούλιο του 2018 συμμετείχε σε επιχείρηση διάσωσης μεταναστών στη Μεσόγειο, μαζί με την οργάνωση Proactica Open Arms. H ανάρτηση του στο Twitter ήταν ενδεικτική του πώς σκέφτεται:

“Απογοήτευση, οργή αίσθημα αδυναμίας. Είναι απίστευτο πώς τόσοι ευάλωτοι άνθρωποι αφήνονται να πεθάνουν στη θάλασσα. Βαθύς θαυμασμός για όσους αποκαλώ συντρόφους της ομάδας μου σε αυτή τη στιγμή”, έγραψε ο Γκασόλ που έδωσε συνέντευξη στην El Pais: “Έχω δυο παιδιά τη Τζουλια και το Λούκα Θέλω να τους δώσω το παράδειγμα. Φαντάζομαι την αγωνία των γονιών που προσπαθούν να διασχίσουν με τα παιδιά τους τη Μεσόγειο απο την Αφρική για να φτάσουν στην Ευρώπη. Τι εκβιασμούς, δολοφονίες, απειλές δέχονται διακινδυνεύοντας τα πάντα για να φτάσουν σε μια χώρα όπου μπορούν να ζήσουν με ειρήνη και αξιοπρέπεια. Νομίζω ότι όλοι πρέπει να συνεισφέρουμε. Είναι πολύ διαφορετικό να ακούμε ή να διαβάζουμε ότι κάποιοι πνίγονται εδώ και εκεί στη Μεσόγειο. Είναι πολύ διαφορετικό όμως να βλέπετε έναν άνθρωπο νεκρό στη θάλασσα που για μια οικογένεια ήταν το κέντρο του κόσμου”.