Ο Μικ Ντούχαν διάλεξε το πρωτάθλημα από το πόδι του

Ακούς πως ο Άλεξ Ρινς (ή ο Μαρκ Βινιάλες -δεν θέλω να στέκεσαι στο όνομα) παθαίνει κάταγμα στην κλείδα, κάνει επέμβαση και τρεις μέρες μετά αγωνίζεται σε Grand Prix του MotoGP. Μαθαίνεις πως ο Μαρκ Μάρκεθ ‘κατάφερε’ να σπάσει τη λάμα από τιτάνιο που του ‘χαν βάλει στο χέρι για να το συγκρατήσει -αφού το ‘χε ‘σπάσει’ σε τρία διαφορετικά σημεία. Το κακό έγινε, όπως επιχειρούσε να ανοίξει ένα μεγάλο παράθυρο. Είχε προηγηθεί η επίσκεψη στην πίστα, για να δει αν μπορεί να τρέξει, μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο.

Αν σκέφτεσαι πως ‘είναι τρελά τα παιδιά’, αν σου πω πως δεν έχεις τα δίκια σου, θα σου πω ψέματα. Κάτι τέτοιες ώρες θυμάμαι το ‘πέφτω στους δρόμους και με βρίζετε, ενώ πέφτω στις πίστες και με αποθεώνουν’ του εξάδελφου μου, ο οποίος είχε πειραματιστεί με αγώνες μηχανής και καταλαβαίνω πως όλοι έχουν μια τρέλα σε αυτήν τη ζωή. Μετά θυμάμαι πως στη ζωή είναι όλα θέμα επιλογών και φτάνω στον Μικ Ντούχαν. Τύπο που το 1992 είχε ήλθε αντιμέτωπος με την επιλογή αν θέλει να ‘σώσει’ το πόδι του ή τη σεζόν στο Moto GP. Ήταν πρώτος, με 65 πόντους διαφορά από τον δεύτερο -πιο κοντά από ποτέ στο όνειρο της κατάκτησης του πρώτου τίτλου. Απέμεναν επτά αγώνες.

Στην ερώτηση του… ενός εκατομμυρίου, απάντησε ‘να σώσω τη σεζόν’. Η επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε αφορούσε το ‘ράψιμο’ των ποδιών μεταξύ τους -για να αποκατασταθεί η ροή του αίματος, ώστε να μη χάσει αυτό που ‘χε διαλύσει (το δεξί). “Δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία” είχε πει το 2014, “η ιστορία, βέβαια θα μπορούσε να είναι τελείως διαφορετική: να επιστρέψω στις πίστες με ένα πόδι και να ‘χω μια τελείως διαφορετική ζωή”.

Η πραγματικότητα ήθελε τον Αυστραλό (που φιλοξένησε τον Τζόνι Ντεπ, κατά τα γυρίσματα του “Οι Πειρατές της Καραϊβικής” στην Αυστραλία)να κυριαρχεί το 1994, το 1995, το 1996, το 1997 και το 1998 και να γίνεται ο πρώτος οδηγός που πήρε μισθό, ο οποίος είχε οκτώ ψηφία -και ο πρώτος που απέκτησε ιδιωτικό τζετ. Επιπροσθέτως, εξασφάλισε και ουκ ολίγες συμφωνίες για διαφημίσεις, ενώ ρέπλικες από τα κράνη που φορούσε πωλούνται ακόμα σε εξωφρενικές τιμές. Τη σήμερον ημέρα έχει δικό του ελικόπτερο, τα πιο γρήγορα αυτοκίνητα, ουκ ολίγες μηχανές και καρτ και έπαυλη με θέα στη θάλασσα. Ένα δωμάτιο το ‘χει αφιερώσει στα τρόπαια, τις μηχανές και ό,τι άλλο είχε να κάνει με την καριέρα του. Σε ένα ράφι έχει και τον υποστηρικτικό μηχανισμό που του έβαλαν, όταν πια είχε διακομισθεί σε νοσοκομείο της Ιταλίας, όπου σώθηκε. Λες και θα ξεχνούσε ποτέ τι του συνέβη.

Πίσω στο 1992 -όταν προφανώς και τα μέτρα ασφαλείας του MotoGP ουδεμία σχέση είχαν με τα σημερινά-, πριν το Grand Prix στην Ολλανδία τραυματίστηκε στις κατατακτήριες. “Ως πτώση δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο. Είχαν βγάλει κόκκινη σημαία, γιατί κάποιος έχανε υγρά. Μπήκα στην πρώτη στροφή με 180 χιλιόμετρα και όταν βγήκα, έχασα τον έλεγχο της μηχανής που με ‘πέταξε’ και έπεσε στο πόδι μου”, εξήγησε στο Which Car, το 2018.

“Συνήθως, μετά μια πτώση βγαίνεις εκτός πίστας. Επειδή όμως, ήμουν στην ευθεία συνέχισα να σέρνομαι, με τη μηχανή να ‘χει πέσει πάνω μου. Προσπάθησα να βγω από κάτω, αλλά από ό,τι αποδείχθηκε αυτό ήταν το λάθος μου, γιατί έμεινε το πόδι μου. Οπότε στην ουσία, το ‘έσπασα’ μόνος μου”.

Στο νοσοκομείο διαπίστωσαν πως δεν είχε μείνει κάτι όρθιο. Τα είχε διαλύσει όλα. Του πρότειναν διάφορα, εξηγώντας του ότι θα χρειαζόταν εγχειρήσεις και καιρό για αποθεραπεία. Εκείνος είχε σκεφτεί αυτό που θα γινόταν, από όταν τον έβαλαν στο φορείο. Ο Dr. Κλαούντιο Κόστα, υπεύθυνος των γιατρών στο MotoGP του πρότεινε να ‘πετάξουν’ για την Ιταλία και να μπει το πόδι σε γύψο για έξι εβδομάδες. Αυτό θα σήμαινε πως ο Ντούχαν θα έχανε τον τίτλο. Τότε πρότεινε αυτό που ‘χε σκεφτεί, από τη στιγμή που έπεσε. “Τι θα λέγατε να ‘δέσουμε’ τα κόκαλα, μαζί;”. Ακολουθούσαν δυο εβδομάδες χωρίς δράση. Οπότε υπολόγιζε πως θα καταφέρει να είναι στη μηχανή του, για τον επόμενο αγώνα, στην Ουγγαρία.

Λϊγο έλειψε να πληρώσει με τη ζωή του την ανυπομονησία του

Στην επέμβαση θα του έβαζαν βίδες, λάμες, ανθρακονήματα και ό,τι άλλο υπήρχε πρόχειρο για να ‘δέσουν’ τα κόκαλα -και να του γλιτώσουν χρόνο. Και όλα θα πήγαιναν βάσει πλάνου, αν δεν ήταν ανυπόμονος. “Είχα έναν Βρετανό νευροχειρουργό που μου πρότεινε να πάω στην Αγγλία για την επέμβαση. Θα μου την έκανε μια αυθεντία από τις ΗΠΑ. Δεν ήθελα όμως, να χάσω πολύτιμο χρόνο και μπήκα στο χειρουργείο εκεί όπου ήμουν, στην Ολλανδία. Ρώτησα ποιος ήταν ο καλύτερος ορθοπεδικός χειρουργός της χώρας. Μου απάντησαν ‘είναι όλοι ίδιοι, καθώς όλοι πήγαν στην ίδια σχολή. Μου φάνηκε λίγο περίεργο αυτό που άκουσα“, παρ’ όλα αυτά δεν έκανε πίσω. Η εγχείρηση έγινε το ίδιο βράδυ. Ο Κόστα ήταν παρών και προσπάθησε να καθοδηγήσει τους χειρουργούς που έδειχναν να μην ξέρουν ακριβώς τι έπρεπε να κάνουν. Δεν είχε άδεια να χειρουργήσει ο ίδιος, οπότε αρκέστηκε στην παρακολούθηση, έως ότου τον έβγαλαν από το χειρουργείο -γιατί όπως του είπαν, τους είχε ζαλίσει. “Αυτό που πιστεύω πως έγινε είναι ότι έκλεισαν την πληγή, πριν βεβαιωθούν πως είχε σταματήσει η εσωτερική αιμορραγία. Μετά μου έβαλαν μισό γύρο και σήκωσαν ψηλά το πόδι, ενώ από ό,τι αποδείχθηκε δεν έπρεπε να γίνει τίποτα από τα δύο”.

Την επομένη ο Κόστα επέστρεψε δριμύτερος και απαίτησε να βγει ο γύψος “όπως και να κατεβάσουν το πόδι μου, για να βοηθηθεί η κυκλοφορία του αίματος. Αλλά τον έδιωξαν και πάλι”. Το βράδυ διαπίστωσε πως κάτι πήγαινε πολύ λάθος. Τον έβαλαν ξανά στο χειρουργείο “για να αποκαταστήσουν την κυκλοφορία του αίματος, η οποία είχε σταματήσει από τα λάθη που έκαναν και το μεγάλο πρήξιμο”. Τα μεσάνυχτα τον πήγαν στα επείγοντα. Έκοψαν το πόδι από το ύψος του γονάτου έως τον αστράγαλο από πίσω και από μπροστά. Διέγνωσαν πως είχα χρόνια γάγγραινα, στα πρώτα στάδια”. Άκουσε τους γιατρούς να λένε τη λέξη “ακρωτηριασμός”. Τότε παρενέβη εκ νέου ο Κόστα, ο οποίος είχε επιστρέψει ξανά και κανόνισε ώστε να μεταφερθεί ο Ντούχαν με ιατρικό ελικόπτερο στην Μπολόνια. Ναι, αν δεν ήταν ο Κόστα, ο Ντούχαν δεν θα είχε πια, δεξί πόδι. Ίσως να μην είχε και τη ζωή του. “Το αίμα μου ήταν τόσο αδύναμο που οι γιατροί επικέντρωσαν στο να δουλέψουν ξανά σωστά τα ζωτικά μου όργανα, πριν ασχοληθούν με το πόδι μου. Μετά ‘έκλεψαν’ δέρμα από άλλα μέρη του σώματος μου και τα έβαλαν στο πόδι”.

Στην Ιταλία του έκαναν επέμβαση που δεν είχε γίνει για 20 χρόνια. Έβγαζαν το ‘νεκρό’ δέρμα, στρώση με την στρώσει, έως ότου είχαν μείνει μόνο τένοντες, οστά, λάμες και βίδες. Πήραν δέρμα από τους γοφούς, το έβαλαν εκεί όπου δεν υπήρχε τίποτα και μετά ‘έραψαν’ τα πόδια μαζί. “Έμεινα έτσι για 14 μέρες. Σε οκτώ εβδομάδες ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στις πίστες”. Το έκανε στη Βραζιλία. Είχε χάσει πέντε αγώνες. Έμεναν δύο. Δεν ένιωθε το πόδι του από το γόνατο και κάτω. Είχε ακόμα αιμορραγία και μόλυνση. Αυτή δεν άφησε να γίνει η αποθεραπεία όπως θα έπρεπε. Επίσης, δεν βοήθησε η πτώση που είχε σε άλλες κατατακτήριες. Δεν ένιωθε το κάτω άκρο. Στα θετικά, δεν ένιωθε και πόνο. Δεν μπορούσε όμως, να αλλάξει ταχύτητα. Μικρή σημασία είχε. Στο τέλος της σεζόν, ήταν δεύτερος. Eίχε συγκεντρώσει 136 πόντους. Ο πρώτος Ουέιν Ρέινι είχε 140. Το 1993 η Honda του έδωσε μηχανή που δεν είχε το φρένο στο πόδι, καθώς είχαν προκύψει επιπλοκές από όσα διάβασες παραπάνω. Το 1994 έκανε το όνειρο της κατάκτησης του τίτλου, πραγματικότητα. Και μετά άρχισε το back to back.

Από το 1993 η Honda του έφτιαξε μια μηχανή που να τον εξυπηρετεί -άλλαζε τις ταχύτητες με τον αντίχειρα. Χρειάστηκε λίγο χρόνο να το συνηθίσει. Λέει ότι ήταν πιο εύκολο από ό,τι περίμενε. Μετά, οι γιατροί τον κάλεσαν για να του τοποθετήσουν εσωτερικό μηχανισμό που να σταθεροποιεί το πόδι του και να το ισιώσει -γιατί είχε πάρει το σχήμα μπανάνας. Εν συνεχεία, άρχισε η κυριαρχία του, με αποκορύφωμα το 1997, όταν πήρε τις περισσότερες νίκες (12), τις περισσότερες pole positions (12) και τους περισσότερους πόντους (340). Το 1997 ήταν η χρονιά που άλλαξαν οι κανονισμοί και οι μηχανές έγιναν πιο εκρηκτικές. “Οι άλλοι οδηγοί δεν μπορούσαν να τις διαχειριστούν. Εγώ έγινα πιο επιθετικός. Ήταν η τέλεια χρονιά”. Ό,τι δεν ήταν το 1999, όταν υπέστη κάταγμα στο δεξί πόδι (ναι, το διαλυμένο) και στον ώμο, μαζί με κάταγμα στον αριστερό καρπό (έχασε τη δύναμη και την αίσθηση, κάτι που προφανώς επηρέασε την απόδοση του στις πίστες), στην Ισπανία. Έβαλε άλλες δυο λάμες και 12 βίδες, συν μια λάμα στον αριστερό πήχη. Δεν είχε άλλη επιλογή, από το να αποσυρθεί.

Ένα χρόνο μετά, δεν είχε άλλη επιλογή από το να κάνει άλλες τρεις επεμβάσεις, για να σώσει το πόδι και τον καρπό. Οι γιατροί έβαλαν -στο πόδι- νέο μηχανισμό που είχε ως στόχο να ευθυγραμμίσει το οστό που ‘χε ‘λυγίσει’ -κάτω από το γόνατο. Βλέπεις, δεν μπορούσε καν να περπατήσει. Εν αντιθέσει με το 1992, το 2000 η διαδικασία αφορούσε σύρματα που έμπαιναν στο κόκκαλο -για να ασκούν ένταση. Συνδέονταν με εξωτερικό ‘δαχτυλίδι’ που στήριζε το σύστημα. Δεν ήταν ευχάριστο, αλλά ήταν αποτελεσματικό. Εν πάση περιπτώσει τη σήμερον ημέρα, στα 55 είναι μια χαρά -κουτσαίνει ελαφρώς- και απολαμβάνει τη ζωή του ως θρύλος των MotoGP και ο έχων τους περισσότερους τίτλους, μετά τον Τζάκομο Αγκοστίνι (8, τα επτά συνεχόμενα), Βαλεντίνο Ρόσι (7 -πέντε σερί) και Μαρκ Μάρκεθ (6 -4 διαδοχικά).