O Λεωνίδας Θεοδωρακάκης έζησε όλη την ιστορία του Ολυμπιακού
Σχεδόν 60 χρόνια στον Ολυμπιακό. Ο εμβληματικός παράγοντας των 'ερυθρολεύκων', Λεωνίδας Θεοδωρακάκης, 'έφυγε' από τη ζωή, έχοντας δει τα πάντα. Ο Γιάννης Φιλέρης θυμάται...
Η ζωή του ήταν συνυφασμένη με τον Ολυμπιακό. Γεννήθηκε άλλωστε στον Πειραιά, το μακρινό 1929. Από το 1964 όταν για πρώτη φορά ασχολήθηκε με τα διοικητικά του μεγάλου συλλόγου (μέλος της εφορείας του κολυμβητικού τμήματος), μέχρι τα ξημερώματα της Δευτέρας όταν και απεβίωσε, ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης ζούσε και ανέπνεε για την ερυθρόλευκη φανέλα. Με τον αείμνηστο Θόδωρο Νικολαΐδη είχαν… αιώνια κόντρα, γιατί ο αείμνστος εκδότης του ΦΩΤΟΣ είχε γεννηθεί το 1925, έτος ίδρυσης του Ολυμπιακού! Ακόμη και στα 91, αν και δεν μπορούσε πλέον να πάει στο γήπεδο, παρακολουθούσε τους αγώνες όλων των τμημάτων με την ίδια αγωνία. Είχε πολλές τηλεοράσεις στο σπίτι του και δεν έχανε παιχνίδι.
Φεύγοντας, παίρνει μαζί του και μια ολόκληρη εποχή καθώς ήταν ο εμβληματικός παράγοντας που συνέδεε όλες τις εποχές του Ολυμπιακού. Από την δεκαετία του ’60 με την ‘ομαδάρα’ του Μάρτον Μπούκοβι, σε εκείνη του Νίκου Γουλανδρή το ’70 και την άλλη του Σταύρου Νταϊφά. Ήταν από τους ανθρώπους που προετοίμασαν την άφιξη του Σωκράτη Κόκκαλη στον Ολυμπιακό (παραχωρώντας το ‘ερυθρόλευκο’ μπάσκετ), μετέχοντας μάλιστα και στη διοίκηση του νεοσύστατου ΤΑΚ το καλοκαίρι του 1991.
Όπως έγραψε στο Facebook ο συνάδελφος και προσωπικός φίλος του Κώστας Μυλωνάς, τα τελευταία δύο χρόνια“που αντιμετώπιζε προβλήματα κίνησης και παρέμενε σπίτι του, τον επισκεπτόμουν και ανταλλάσσαμε απόψεις για τον Ολυμπιακό, αλλά και για όλα τα αθλητικά δρώμενα. Παρακολουθούσε τα πάντα μέσα από τον Τύπο, την τηλεόραση και τις καθημερινές επαφές με φίλους. Χαιρόταν για τις επιτυχίες και προβληματιζόταν με τις αποτυχίες του αγαπημένου του Ολυμπιακού. Για όλα τα θέματα της ‘ερυθρόλευκης’ παράταξης είχε υπεύθυνη άποψη, ενώ πάντοτε νοιάζονταν για τον Βαγγέλη Μαρινάκη, που γνώριζε από μικρό παιδί, λόγω της στενής φιλίας που διατηρούσε με τους γονείς του”.
‘Αθάνατος’ από το 1967
Μπαίνοντας στον Ολυμπιακό και στο κολυμβητικό τμήμα το 1964, ο Θεοδωρακάκης, που έβλεπε την ποδοσφαιρική ομάδα από μικρό παιδάκι πριν από την Κατοχή, άρχισε μια διοικητική σταδιοδρομία, που δεν τελείωσε ποτέ. Τρία χρόνια αργότερα, άλλωστε, έγινε και μέλος των ‘αθανάτων’ του Ολυμπιακού. Τι ήταν αυτοί; Ο αρχικός πυρήνας από τα ιδρυτικά μέλη του Ολυμπιακού και άλλους που ακολούθησαν αργότερα και επί της ουσίας αποτελούσαν τη γερουσία του συλλόγου. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, είχαν άμεση συνέργεια στις αποφάσεις της διοίκησης, την οποία άλλωστε σχεδόν εξέλεγαν οι ίδιοι. Τελευταίο μέλος των ‘αθανάτων’ ήταν ο Σάββας Θεοδωρίδης.
Από τον Θεοδωρακάκη άκουγες τα πάντα. Όλη την ιστορία του Ολυμπιακού, λεπτομέρειες που δεν ήξερες ή ήθελες να μάθεις. Περνώντας τα χρόνια, έφευγε από τη μέση το απόρρητο κι αποκάλυπτε μερικά από τα μικρά ή μεγάλα μυστικά του συλλόγου. Το μεγάλο προσόν του, αυτό που τον χαρακτήριζε σαν παράγοντα περιωπής, ήταν ότι άκουγε τους συνομιλητές του. Έδινε μεγάλη βάση σε αυτά που τον συμβούλευαν, όσους εμπιστευόταν κι έτσι έπαιρνε τις αποφάσεις του. Είχε ένα ιδιότυπο χιούμορ και πάνω απ’ όλα ζούσε για τον Ολυμπιακό.
Σε μια από τις συνεντεύξεις του (στο ΦΩΣ και στον Θανάση Τζιμούρτο) είχε πει: “Κάθομαι και σκέφτομαι πόσα έχω περάσει μέσα σε αυτήν την ομάδα. Αμέτρητα περιστατικά, αμέτρητες στιγμές. Νιώθω υπερήφανος που είμαι μέρος αυτής της οικογένειας, που εργάστηκα γι’ αυτήν, που έδωσα όλο μου το χρόνο. Ο Ολυμπιακός είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο. Όλος ο κόσμος το γνωρίζει αυτό, ακόμα κι αυτοί που δεν είναι φίλαθλοι. Προσωπικά είναι η ζωή μου ολόκληρη. Ποτέ δεν με φαντάστηκα μακριά από τον Ολυμπιακό. Όσο ζω, θα σκέφτομαι και θα αναπνέω γι’ αυτήν την ομάδα, φυσικά για το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, το βόλεϊ, το πόλο, την κολύμβηση, το στίβο και για όλα τα τμήματά της”.
Ο Μάικ, ο Δεληκάρης και ο Παλοτάι
Με τον Μάικ Γαλάκο διατηρούσε φιλία πολλών ετών, ακόμη κι όταν ο προικισμένος αριστεροπόδαρος κυνηγός άλλαξε ‘στρατόπεδο’ και μετακόμισε στον Παναθηναϊκό. Είχε αδυναμία και στον Γιώργο Δεληκάρη, για τον οποίο έλεγε ότι όταν πήγε στους’ πράσινους’, όχι μόνο το είχε μετανιώσει, αλλά πολλές φορές παρακαλούσε με δάκρυα να επιστρέψει στον Ολυμπιακό. Ιστορίες που διηγιόταν σε μαγικά βράδια στη Νέα Σμύρνη, σε ωραίες παρέες, απολαμβάνοντας το παγωτό καϊμάκι αλλά και τα γλυκά του ‘Γιώργου’.
Πολλές φορές τον είχαν ρωτήσει και για το περίφημο παιχνίδι Ολυμπιακού-Άντερλεχτ, το 1974 στην Πάτρα. Ο αστικός μύθος έκανε λόγο για το “ρολόι που δεν δόθηκε στον διαιτητή Κάρολι Παλοτάι” με αποτέλεσμα τη… σφαγή του Ολυμπιακού στο συγκεκριμένο παιχνίδι (και τον αποκλεισμό του από τον 3ο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, παρά το τελικό 3-0, αφού ο πρώτος αγώνας είχε λήξει 5-1 υπέρ των Βέλγων).
Μιλώντας στον Στέφανο Λεμονίδη και στο ΦΩΣ το 2018, ο Θεοδωρακάκης είχε αποκαλύψει ότι την παραμονή του αγώνα ο Παλοτάι φιλοξενήθηκε από τους ανθρώπους του Ολυμπιακού, χωρίς να εκδηλώσει κάποια δυσφορία. Αντιθέτως, είχε δώσει την εντύπωση ότι έμεινε πολύ ικανοποιημένος. Η συνέχεια;“Πήγα στην Πάτρα , με τον αείμνηστο Γουλανδρή και τον οδηγό του, Βασίλη. Θυμάμαι ότι δώσαμε ραντεβού στο Κάβο Ντόρο. Είχε γίνει μια παρεξήγηση με τον τότε προπονητή Λάκη Πετρόπουλο και δεν περάσαμε από τα αποδυτήρια. Κερδίσαμε 3-0 , πετύχαμε κι άλλα γκολ, τα ακύρωσε, δεν μας έδωσε πέναλτι, απέβαλε παίκτη μας και τελικά έκανε το παν για να μη προκριθούμε, αν και ήμασταν σαρωτικοί.
Το ματς τελείωσε και με την αποχώρηση του διαιτητή έγιναν επεισόδια και πέταξαν καρέκλες από τα επίσημα, κάτι που εκνεύρισε τον Γουλανδρή. Περάσαμε έξω από τα αποδυτήρια, πηγαίνοντας στο αυτοκίνητο και ο πρόεδρος δεν μίλησε καν στους παίκτες. Ήταν πολύ θυμωμένος για την εξέλιξη του ματς, αλλά και τα επεισόδια. Ψάξαμε να δούμε τι συνέβη με τον Παλοτάι και δεν υπήρχε καμία λογική εξήγηση για τη συμπεριφορά και τα σφυρίγματα του. Μάθαμε αργότερα ότι είχε πολύ καλές σχέσεις με τον πρόεδρο της βελγικής ομοσπονδίας, που ήταν υπεύθυνος στην επιτροπή διαιτησίας της UEFA και μέλος της FIFA. Ο Παλοτάι σφύριξε μεγάλα παιχνίδια, τελικούς και αργότερα επικεφαλής της επιτροπής διαιτησίας της UEFA. Ήταν φαίνεται η ανταμοιβή του”.
Σύμφωνα με τον Θεοδωρακάκη, αυτό το ματς έγινε η αιτία να αποχωρήσει ο Γουλανδρής από τον Ολυμπιακό. Η απογοήτευση, σε συνδυασμό με τις επιχειρήσεις που είχε εγκαταλείψει για χάρη των ‘ερυθρολεύκων’, τον απομάκρυναν από τα κοινά των ‘ερυθρολεύκων’ λίγους μήνες αργότερα.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει χιλιάδες λέξεις για τον ιστορικό παράγοντα. Ο ίδιος, άλλωστε, ήθελε να γράψει και βιβλίο, για όσους γνώρισε, για όσα έζησε. Δεν πρόλαβε. Ίσως ήταν το μόνο, που δεν πέτυχε στην ‘ερυθρόλευκη’ ζωή του.
Θα φτάσει στο νταμπλ ο Ολυμπιακός; Η απάντηση στο Pod-όσφαιρο:
