Ο Κάσιους Ουίνστον θέλει να κάνει σκοπό την αυτοκτονία του αδελφού του
Ο Κάσιους Ουίνστον ήταν ο μόνος που ψηφίστηκε, ομόφωνα, για μέλος της All-American ομάδας, πριν από την εκκίνηση της σεζόν 2019-20 του ΝCAA. Στις αρχές του Νοέμβρη o αδελφός του, Ζάκαρι, αυτοκτόνησε. Ο πόιντ γκαρντ των Spartans ένιωσε πως δεν 'ανήκει' πια στο μπάσκετ. Μετά πήρε τις αποφάσεις του.
O Cassius Winston κυκλοφορεί στις ΗΠΑ ως ‘ένας από τους πιο έξυπνους πόιντ γκαρντ που ‘χουν εμφανιστεί στο NCAA, εδώ και δεκαετίες. Είναι εκπληκτικός πασέρ και εξαιρετικός σουτέρ τρίποντων. Είναι ‘μάγος’ στο να ‘βγάζει’ ό,τι περισσότερο μπορεί από ένα, θα έλεγες, συνηθισμένο σώμα. Δείχνει να ξέρει κάθε τρικ που υπάρχει διαθέσιμο’. Ο 21χρονος είχε δεσμευτεί με το Michigan State το 2016 και επρόκειτο να δηλώσει συμμετοχή στο τελευταίο NBA Draft. Παρ’ όλα αυτά, επέστρεψε στους Spartans, γιατί ήθελε το πρωτάθλημα. Πριν την εκκίνηση της σεζόν 2019-20 ήταν ο μόνος που ψηφίστηκε ομόφωνα ως μέλος της All American ομάδας, από το Associated Press. Ήλθε η ώρα να θυμηθούμε όλοι μαζί πόσο ρουφιάνα μπορεί να αποδειχθεί η ζωή, όταν κάνεις όνειρα.
Στις αρχές της σεζόν και ενώ όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στον Ουίνστον, σκοτώθηκε ο αδελφός του, Zachary. Ήταν 19 χρόνων. Είχε αυτοκτονήσει.
Το κείμενο που ακολουθεί βασίζεται σε πληροφορίες του Detroit Free Press:
“Το τηλέφωνο χτύπησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ο Τοm Izzo δεν το άκουσε. Λίγα λεπτά μετά, είδε πως είχε μια αναπάντητη κλήση από τον Milt Barnes. Σκέφτηκε πως ο πρώην κόουτς του Eastern Michigan University θα θέλει εισιτήρια για το παιχνίδι που υπήρχε στο πρόγραμμα“.
Ο Barnes κάθεται στον πάγκο του Albion High School. Ο γιος του, MJ παίζει για το Albion College, ένα μικρό, ιδιωτικό κολέγιο, μαζί με τα δυο αδέλφια του Cassius: τον Zachary και τον Khy.
“Αποφάσισε να τον πάρει το πρωί. Πέντε λεπτά μετά, το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Ήταν ο David Thomas, διευθυντής όσων αφορούν την ομάδα μπάσκετ του Michigan State. Του είπε πως τον αναζητούσε ο Barnes, για κάτι πολύ σοβαρό. Ο Izzo πήρε μια βαθιά εισπνοή και τον κάλεσε. Άκουσε τον Barnes να του λέει πως ο Zachary είχε πεθάνει. Toν είχε χτυπήσει τρένο“.
Ο Izzo πήρε αμέσως τον βοηθό του, Mike Garland, ο οποίος έμενε μαζί με την ομάδα στο Kellogg Hotel, στο κάμπους -όπως πάντα, τα σαββατοκύριακα πριν ένα εντός έδρας ματς. Του είπε τα μαντάτα. Τον ρώτησε πού ήταν ο Cassius και την ίδια ώρα, έβαλε μπροστά το αυτοκίνητο του, για να πάει στο πανεπιστήμιο. Παράλληλα, ο συνεργάτης του κινήθηκε προς το δωμάτιο του Winston. Όταν έφτασε στο διάδρομο, τον είδε μπροστά του. Αύξησε το ρυθμό του βήματος του. Πρόλαβε να αγκαλιάσει τον νεαρό, όπως εκείνος κατέρρεε στην αγκαλιά του, ξεσπώντας σε λυγμούς. Τον πήγε πίσω στο δωμάτιο του. Έμειναν μαζί για 15 λεπτά. Μετά ο Winston είπε πως ήθελε να δει τους συμπαίκτες του. Ο Garland τους φώναξε. Προσπάθησαν να συμπαρασταθούν στο φίλο τους. Δεν ήξεραν τι να πουν. Κάπου εκεί εμφανίστηκε και ο Izzo. Έτρεξε αμέσως να αγκαλιάσει τον Winston. Πήγαν μαζί στο λόμπι του ξενοδοχείου, για να περιμένουν τους γονείς του, Reggie και Wendi. Μισή ώρα μετά, πέρασε την είσοδο ο πιο μικρός αδελφός του Cassius, Khy, μαζί με το βοηθό προπονητή του Albion. Λίγο αργότερα, έφτασαν οι γονείς. Για τις επόμενες ώρες, έμειναν όλοι μαζί. Ο κόουτς του Michigan State αποχώρησε στις 4.30 τα ξημερώματα. Στις 10 ήταν το προγραμματισμένο πρωινό της ομάδας. Στις 14.00 τα σουτ και στις 19.00 το ματς με το Binghampton.
Ο Izzo είπε στον Cassius πως δεν ήταν υποχρεωμένος να παίξει. Ότι δεν θα έπρεπε να παίξει. Πως στη θέση του, δεν θα έπαιζε. Κανείς εξ όσων έζησαν τα γεγονότα θυμάται ακριβώς τι έγινε εκείνο το βράδυ. Ο Cassius προσδιορίζει αυτήν την ημέρα ως εκείνη που έχασε τον ενθουσιασμό του για το μπάσκετ. Τη διάθεση του να παίζει. Σου είπα πριν πως τα μάτια του ήταν το δυνατό του σημείο. Μετά το θάνατο του αδελφού του, δεν έβλεπε τίποτα από τη θλίψη.
“Το να παίζω μπάσκετ δεν μου δίνει πια την ίδια χαρά, την ελευθερία, την έκφραση που μου πρόσφερε έως τώρα” είπε ο ίδιος την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη, “συνήθως στο γήπεδο νιώθεις ελεύθερος. ‘Ανοιχτός’, σαν να μπορείς να κάνεις τα πάντα. Τώρα υπάρχουν μέρες που δεν θέλω καν να βρίσκομαι σε παρκέ. Προτιμώ να είμαι με τον αδελφό μου, με την οικογένεια μου. Κάποια βράδια, δεν μπορώ να κοιμηθώ“.
Η αστυνομία ερεύνησε το θάνατο και κατέληξε στο ότι επρόκειτο για αυτοκτονία. Τις ημέρες που προηγήθηκαν της απονενοημένης πράξης, ο Zachary είχε γράψει διάφορους προβληματισμούς που είχε στο λογαριασμό του στο Instagram, τα οποία συνόδευε πάντα με φωτογραφίες του ιδίου να γελάει. Κάτω από ένα ποστ, ο Cassius ομολόγησε πως ‘αν μπορούσα να πάρω το φορτίο σου, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη, μόνο και μόνο για να σε δω χαρούμενο‘.
Στα τέλη του Νοέμβρη, το Michigan State είχε αγώνα με το Duke, ζευγάρι που ανήκει στις ιστορικότερες κόντρες του NCAA. Η μητέρα του, του είχε πει πως θα πάει στο γήπεδο να τον δει. Ο πατέρας του τον ενημέρωσε, λίγο πριν το τζάμπολ ότι η μαμά του δεν θα εμφανιζόταν. Δεν άντεχε να πιέσει τον εαυτό της σε ψιλή κουβεντούλα με τον κόσμο. Σε ‘ευχαριστώ’ στα ‘συλλυπητήρια’ όσων την πλησίαζαν. Ο Cassius έδειξε κατανόηση. “Τα παιχνίδια είναι διαρκής υπενθύμιση της απώλειας του γιου της“. Ήθελε όμως, να είναι κοντά του. “Στην ανάκρουση του ύμνου είχα βουρκώσει”. Όταν άρχισε το ματς, εκείνος δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Σκεφτόταν τη μητέρα του. Ανησυχούσε. Κοιτούσε την άδεια θέση της. “Είναι πολύ δύσκολο, γιατί έχω να ανησυχώ για πολλά. Όπως το να είμαι σίγουρος πως οι δικοί μου είναι καλά”.
Η μητέρα του απολογήθηκε μετά τον αγώνα. Εκείνος της είπε ότι θα ήταν καλό να τον είχε ενημερώσει για την απόφαση της, πριν το τζάμπολ. Θα καταλάβαινε. Όπως καταλαβαίνει γιατί δεν έχει διάθεση να φάει ή να καθίσει στο γήπεδο μετά τις προπονήσεις. Κυρίως, γιατί πέφτει άκρα του τάφου σιωπή κάθε φορά που μπαίνει σε μια αίθουσα. Καταλαβαίνει και το λόγο που ο αδελφός του έκανε το βήμα μπροστά από το τρένο. Μιλούσαν κάθε μέρα. Για όλα. Από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο σύνθετα. “Είχε μια κακή μέρα. Ο πόνος ήταν ανυπέρβλητος”. Νιώθει πως θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Να ‘χει κάνει περισσότερα. “Να τον αποτρέψω από αυτό που έκανε. Νιώθω σαν να του έδωσα περισσότερη ελευθερία από αυτή που θα έπρεπε, να πάρει τις αποφάσεις του”.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Centers for Disease Control and Prevention, οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 61% από το 1999 έως το 2017. Αυτές των μαύρων ανδρών, ηλικίας 15 με 24 χρόνων, αυξήθηκαν κατά 49%. Μόνο το 2017 αυτοκτόνησαν 5.016 άνδρες και 1.225 γυναίκες, στο συγκεκριμένο ηλικιακό γκρουπ.
O Zachary ήταν από τους ανθρώπους που ρωτούν πάντα τους άλλους ‘πώς είσαι;’ και ακούν την απάντηση. Είχε πάντα ένα χαμόγελο για όλους. Το παρατσούκλι του ήταν ‘smoothie’. Όσοι τον ήξεραν έλεγαν πως είναι ένα γλυκό, χαρούμενο και θετικό παιδί. O Cassius λέει πως “την πρώτη χρονιά που είχα ευθύνες και υποχρεώσεις σε ομάδα που διεκδικούσε πρωτάθλημα, είχα αγχωθεί. Ο Zachary ήταν αυτός που με πήρε στην άκρη και με βοήθησε να γίνω καλύτερος, να ανταποκριθώ. Ο πατέρας μου μας έπαιρνε μετά το σχολείο και μας πήγαινε για προπονήσεις. Θυμάμαι να ανταγωνιζόμαστε με τα αδέλφια μου. Ο Zachary ήταν πάντα πρώτος σε κάτι. Ο πρώτος που έβαλε 20 σουτ. Διασκεδάζαμε“.
Ο Zachary ήταν και πολλά άλλα. Ένα παιδί με ανησυχίες. Με δαίμονες. Έδινε τις μάχες του. Εκείνος και ο συγκάτοικος του, στο campus δέχονταν επιθέσεις ρατσιστικού περιεχομένου. Πάσης φύσεως. “Τότε αποφάσισα να μη σιωπήσω ποτέ“. Αποκάλυψε όσα συνέβαιναν και έζησε την αγκαλιά των συμφοιτητών του. “Ένιωθα να ανήκω“, είχε πει.
Η οικογένεια του ήταν ενήμερη, για τις δυσκολίες του. Μιλούσαν όλοι μαζί του, έκαναν ό,τι μπορούσαν. “O πόνος ήταν αβάσταχτος για εκείνον, για να τον διαχειριστεί μόνος“. Ως πρωτότοκος ο Cassius ένιωθε πως ήταν υπεύθυνος για όλους. Για να κάνει τη ζωή όλων καλύτερη. Της οικογένειας και της ομάδας. “Αυτός ήταν ο ρόλος μου από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν το έκανα γιατί το περίμεναν οι άλλοι από εμένα, αλλά επειδή το απολάμβανα. Απολαμβάνω να κάνω καλύτερους τους ανθρώπους, να τους κάνω να πιστεύουν πως μπορούν να καταφέρουν ό,τι θελήσουν“. Κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κάνει τον αδελφό του να νιώσει καλύτερα, όσο και αν προσπαθούσε.
“Δεν ξέρω πώς να βοηθήσω την ομάδα, έχω επικεντρώσει στο να ‘βγάλω’ κάθε μέρα”
Μετά το ‘χαμό’ του αδελφού του, συνειδητοποίησε πως η ενέργεια, η καρδιά και το μυαλό μπορούν να φτάσουν μέχρι ένα σημείο. “Στην παρούσα φάση, δεν μπορώ να είμαι υπεύθυνος για τα παιδιά στην ομάδα, γιατί δεν ξέρω καν ο ίδιος τι κάνω. Ξέρω πως είμαι ο πόιντ γκαρντ, αυτός που οφείλει να τους οδηγήσει. Προσπαθώ να συνέλθω και για να είμαι ειλικρινής, έχω επικεντρώσει στο να ‘βγάλω’ τη μέρα“. Προσπαθεί και να βοηθήσει τον αδελφό του, Khy να κάνει το ίδιο, μαζί με τη μητέρα του και τον πατέρα του.
Ο Izzo από την άλλη, προσπαθεί να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να βοηθήσει τον παίκτη του. Όπως είπε την περασμένη εβδομάδα ‘δεν μπορούμε να βρούμε τη λύση στα βίντεο ή σε εγχειρίδια”. Δεν υπάρχει εκεί το πώς ξεπερνάς τη θλίψη. “Κάθε βράδυ σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω διαφορετικά. Σε ποιον να τηλεφωνήσω. Τι να πω“. Ζήτησε τη συνδρομή του ψυχίατρου, ζήτησε τη βοήθεια του Τony Dungy, πρώην κόουτς του NFL, του οποίου ο γιος είχε αυτοκτονήσει. Ο Dungy ρώτησε αν μπορεί να τηλεφωνήσει στους γονείς του Winston. Έκτοτε είναι σε συνεχή επικοινωνία.
O κόουτς κάλεσε τον Cassius στο σπίτι του, ένα βράδυ, να δουν μια ταινία, να φάνε κάτι. Να πουν και μια κουβέντα. Ο παίκτης του δέχθηκε την πρόσκληση. Λίγες ώρες μετά, ακύρωσε. Είχε πάει με τους γονείς του στο Albion, να καθαρίσουν το δωμάτιο του Zachary. “Όταν μου είπε το λόγο, άσπρισε το πρόσωπο μου. Ένιωσα να πέφτω από την καρέκλα μου” είπε ο Izzo. Ένιωσε έως και ένοχος που ‘χε ζητήσει από τον παίκτη του να κάνει κάτι το φυσιολογικό, όπως το να δει μια ταινία. Ένιωσε ωστόσο, και ότι αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να συνεχίσει να κάνει, για να βοηθήσει τον Cassius, ο οποίος αντιλήφθηκε πως όσο και αν ήθελε να συγκεντρωθεί σε κάθε παιχνίδι, ήταν πέρα από τις δυνάμεις του. Κάτι έλειπε. Από εκεί που το μπάσκετ, ο ρόλος του στους Spartans ήταν η διασκέδαση του, το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή του, το μόνο που ένιωθε πια ήταν ένα κενό. Προτιμούσε να περάσει το χρόνο του με τον αδελφό του, με την οικογένεια του. Να είναι κοντά τους, για να είναι σίγουρος πως είναι καλά. Ότι είναι ζωντανοί. Την ίδια ώρα, δεν ήθελε να νιώθει πως τον λυπούνται.
Ενάμιση μήνα μετά το συμβάν, έχει κάποιες καλές στιγμές στις προπονήσεις και τα ματς. Έχουν υπάρξει διαστήματα στα οποία νιώθει ο εαυτός του. Αυτός που ήταν πριν την αυτοκτονία του αδελφού του. “Ακόμα και αν προσποιούμαι, δείχνω πως είμαι καλά, γιατί είναι κάτι που χρειάζεται η ομάδα μου“. Έχει σκεφτεί τι θα πει στον Zachary, όταν ξανασυναντηθούν. Έως τότε έχει αποφασίσει να βρει τον τρόπο να γίνει αυτός που ήθελε από παιδί να γίνει. Να καταφέρει πράγματα στο μπάσκετ “γιατί αυτό θέλουν όλοι από εμένα“. Ξέρει πως οι γύρω του λένε ό,τι λένε και κάνουν ό,τι κάνουν από καλή θέληση. “Δεν θέλω όμως, να βλέπω τους ανθρώπους να κατεβάζουν το κεφάλι, όταν μπαίνω σε ένα δωμάτιο. Δεν είναι ο δικός τους κόσμος αυτός στον οποίον ζω εγώ. Όσο και αν ξέρεις κάποιον, δεν μπορείς να νιώσεις τον πόνο του, όσα συμβαίνουν στο μυαλό και το σώμα του“.
Αναγνωρίζει πως η ομάδα του δεν θα καταφέρει να κάνει την πορεία που μπορεί, αν δεν αισθανθεί ο ίδιος καλύτερα. Αν δεν βοηθήσει. “Πρέπει να βρω τον τρόπο να ξαναγίνω ενεργητικός. Για την ομάδα, αλλά και για εμένα“. Την περασμένη εβδομάδα επέστρεψε στην αίθουσα με τα βάρη. Έμεινε περισσότερο στο γήπεδο, μετά την προπόνηση, για σουτ. Προσπαθεί να πιέσει τον εαυτό του να επιστρέψει στην κανονικότητα -αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Μετά αρκετό καιρό που ένιωθε πως δεν ανήκει στα γήπεδα, νιώθει να αναπνέει καλύτερα όταν είναι στο παρκέ. Έχει αρχίσει να μιλάει και με ανθρώπους. Έχει αρχίσει να ελπίζει ότι “σύντομα το μπάσκετ θα ξαναγίνει το ασφαλές μου μέρος. Αυτό στο οποίο μπορώ να ‘φύγω’ από τον κόσμο“. Όταν υπάρχει σε αυτόν, έχει αποφασίσει να βοηθά όποιον είναι σε θέση, ανάλογη με εκείνης του Zachary. Να είναι δίπλα στους ανθρώπους που δοκιμάζονται με θέματα ψυχικής υγείας.
