Ο Γουέιν Ρούνεϊ ήταν το Μεγάλο Κορόιδο

Ένα από τα πιο περίεργα ποδοσφαιρικά πλάσματα κρέμασε τα παπούτσια του και είναι έτοιμο για τη νέα περιπέτειά του. Αφήνει παρακαταθήκη αριθμούς και μερικές στιγμές που συμβολίζουν το αγγλικό ποδόσφαιρο συνολικά. Η μία εξ αυτών κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιείται ως σλόγκαν, παραβολή και ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα με μυθοπλαστικά στοιχεία.

Οι φανατικοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που απομύζησαν όλα τα οφέλη για να θρέψουν τις μέρες τους και, μερικές φορές, τον ανδρισμό τους, υπερθεματίζουν στον Γουέιν Ρούνεϊ. Αντάμωσαν μαζί του στο σημείο που θα γινόταν να οριστεί ως μέση της αυτοκρατορίας των 'κόκκινων διαβόλων' και έγινε δικός τους πολύ γρήγορα.

Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Γουέιν Ρούνεϊ ήταν μία από εκείνες τις αγγλικές ποδοσφαιρικές ιστορίες που σε... χριστουγεννιάτικο βαθμό αγαπιούνται στη Βρετανία: ήταν πιτσιρίκος-θαύμα, που έφυγε έπειτα από μία χορταστική διετία από την Έβερτον (στην οποία επέστρεψε πριν πάει στις ΗΠΑ και την Ντι Σι Γιουνάιτεντ, τη σεζόν 2017-18) στα 18 του, με τον Άλεξ Φέργκιουσον να επιμένει για μία μεταγραφή που έγινε την τελευταία μέρα του Αυγούστου του 2004.

Αφού η αναγεννημένη (και τέταρτη δίχως αυτόν στην Premier League εκείνη τη σεζόν) Έβερτον του Ντέιβιντ Μόγες τού προσέφερε νέο συμβόλαιο της τάξης των 50.000 λιρών την εβδομάδα, αναλώθηκε στο να αντιμετωπίσει τη σθεναρή αντίστασή του και, τελικώς, να συμφωνήσει με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με ένα ποσό-ρεκόρ, 25,6 εκατομμύρια λίρες, παγκόσμιο ρεκόρ για ποδοσφαιριστή κάτω των 20. Όταν η συμφωνία έγινε, στη Βρετανία γνώριζαν ότι ο μεγάλος Σκωτσέζος, ένας από τους κορυφαίους προπονητές όλων των εποχών, τους την έφερε για τα καλά.

Ήταν ένα κοστοβόρο, σε αντίθεση με τη μεταγραφή του Πίτερ Σμάιχελ, παραδείγματος χάρη, κόλπο από τον Φέργκιουσον και όταν στις 28 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, στο πρώτο παιχνίδι του με τη Φενέρμπαχτσε στο 'Ολντ Τράφορντ', ο Ρούνεϊ πέτυχε χατ-τρικ για το 6-2, ήξερε ότι η Γιουνάιτεντ επρόκειτο να συνεχίσει να κάνει πρωταθλητισμό και πως ο ίδιος θα απολάμβανε την ομάδα του τουλάχιστον μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Αυτή η μεταγραφή, άλλωστε, και η συμφωνία του Ζοσέ Μουρίνιο με την Τσέλσι ήταν τα δύο γεγονότα που, αν όχι άλλαξαν, μετατόπισαν την Premier League σε ό,τι αφορά τους πρωταγωνιστές της.

Μεγάλος χαμένος ήταν η Άρσεναλ του Αρσέν Βενγκέρ, που προερχόταν από τη χρονιά του πρωταθλήματος των Unbeaten και δεν πλησίασε ξανά σε αυτό. Ένα απίστευτο γκολ απέναντί της, άλλωστε, στο 2-1 της Έβερτον στις 19 Οκτωβρίου 2002, έπαυσε ένα σερί 30 παιχνιδιών χωρίς ήττα. Η μετάδοση, 'Remember the name, Wayne Rooney', μνημονεύεται συχνά. Θα ήταν εκεί και στις 24 Οκτωβρίου του 2004, κερδίζοντας πέναλτι για το 1-0 του Ρούουντ φαν Νίστελροϊ και σκοράροντας στα χασομέρια, για να κόψει το μεγαλύτερο αριθμό διαδοχικών παιχνιδιών χωρίς ήττα στην ιστορία, 49. Πρόκειται για την περίφημη 'Battle of the Buffet', το ματς που ο σερ Άλεξ δέχθηκε ένα κομμάτι πίτσα, πιθανότατα από τον Σεσκ Φάμπρεγας, αφού ως τώρα δεν έχει υπάρξει παραδοχή.

Ο έφηβος-θαύμα ήταν το Μεγάλο Κορόιδο του αγγλικού ποδόσφαιρου. Αυτός ο οικονομικός όρος, που όποιος έχει παρακολουθήσει το 'Newsroom' δεν τον έχει ξεχάσει, αφορά σε εκείνον τον επενδυτή που, όπως είπε στον Τζεφ Ντάνιελς η υπέροχη Ολίβια Μαν, "θα αγοράζει μακροπρόθεσμα και θα πουλάει βραχυπρόθεσμα". Ο 'Greater Fool' είναι εκείνος ο τύπος που παίρνει ρίσκο και κάνει το χώρο του χρηματιστηρίου να μοιάζει με ένα γύρισμα του Μάρτιν Σκορσέζε. Αυτός που επιδιώκει να κάνει το αδύνατον, ό,τι βάλει στο κεφάλι του, αλλά με επιμύθιο ότι δεν είναι αυτός που επωφελείται περισσότερο από όλους. Το Μεγάλο Κορόιδο είναι ένας λαγός στην κούρσα της ζωής, που όμως δεν ξέρει ακριβώς το ρόλο του, και για αυτό το 'φαβορί' για την επικράτηση πρέπει να ανησυχεί.

Ο Ρούνεϊ υπήρξε συνεπέστατος και το δικό του ρίσκο ήταν να γίνει το έμβλημα της υπακοής στις βουλές του προπονητή και να δίνει την αίσθηση εκείνου που, όχι απλώς παίζει αλλά, ορμάει στο πεδίο της μάχης. Ο Φέργκιουσον στήριξε την απόφασή του να γίνει προπονητής στην Ντέρμπι Κάουντι, στην οποία μέχρι τώρα ήταν παίκτης-εσωτερικός μάνατζερ, προειδοποιώντας τον ότι για τη διατήρηση αυτής της καρέκλας το άπαν είναι τα αποτελέσματα.

Τα σκάνδαλα δεν εξέλειψαν, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την προσωπική ζωή του, αλλά ήταν λίγοι οι ασυνήθεις ύποπτοι, τουλάχιστον οι διεθνείς στο αγγλικό ποδόσφαιρο της πρώτης δεκαετίας του μιλένιουμ, που δεν υπέπεσαν σε ατοπήματα τα οποία έχουν γράψει ιστορία στην ερωτική ανθολογία. Αν κάνει κάποιος τον κόπο να κοιτάξει πίσω από αυτό και όχι να αρκεστεί σε μερικά ενδεχομένως και σεμνότυφα συμπεράσματα, θα διαπιστώσει ότι η ίδια η αγορά στο Νησί 'γεννούσε' τέτοιες ανάγκες. Ήταν περισσότερο ο κανόνας: πίσω από την ηθικολογία, η επιθυμία να δημιουργούνται τεχνητά σοκ από ατασθαλίες ήταν αληθινή. Η 'απατημένη σύζυγος' είναι περίπου σαν τη βασίλισσα, πρέπει να υπάρχει ως μια μορφή ψυχαγωγίας.

Ο Ρούνεϊ, παντρεμένος με την Κολίν, την οποία γνώρισε ενώ ήταν έφηβος, και πολλοί Άγγλοι διεθνείς βρήκαν όλες τις προϋποθέσεις για να 'αμαρτήσουν' και πολλά κορίτσια το δικό τους χώρο στις ταμπλόιντ για μερική δημοσιότητα. Μόνο για να πάρει αποκλειστικές φωτογραφίες από το γάμο του στο Πορτοφίνο της Ιταλίας το καλοκαίρι του 2008 (και αφού η Αγγλία είχε αποκλειστεί με το 3-2 της Κροατίας στο Γουέμπλεϊ και δεν πήγε στο Euro), το περιοδικό 'ΟΚ!' πλήρωσε το ζευγάρι 2,5 εκατομμύρια λίρες.

Στον αγωνιστικό χώρο, πάντως, ήταν ένα φαινόμενο φυσικής δύναμης και μιας άγαρμπης μπρουταλιτέ, που πάντως δεν τον εμπόδιζε να πετυχαίνει εντυπωσιακά γκολ, με επιτομή αυτών το απίθανο νικητήριο της 12ης Φεβρουαρίου 2011 με τη Μάντσεστερ Σίτι στο 'Ολντ Τράφορντ', στο 2-1 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Αυτή η αλληλουχία, λοιπόν, του ποδοσφαιριστή που λογίζεται φαινόμενο στη μετεφηβεία του και, τελικά, γίνεται ο αγαπημένος του προπονητή επειδή είναι υπάκουος ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνει γιατί του ζητείται ό,τι απαιτείται από εκείνον (και αυτό είναι το ρίσκο που μπορεί να πάρει κάποιος), έκανε τον Ρούνεϊ ξεχωριστό και του έδωσε μακροβιότητα, ειδικά στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Με αυτήν, άλλωστε, κατέκτησε το Champions League, στον τελικό της Μόσχας το 2008, που ενδεχομένως κρίθηκε από το γλίστρημα του Τζον Τέρι, έφτασε σε ακόμα δύο τελικούς , πήρε πέντε πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων, ακόμα και ένα Europa League, το 2017, σε συνεργασία με τον Μουρίνιο.

Δεν είναι λίγο να αποχωρείς, ύστερα από 13 χρόνια, όντας ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία αυτής της ομάδας, με 253 γκολ, τέσσερα πάνω από το μυθικό Μπόμπι Τσάρλτον, ούτε βέβαια έχοντας μια δωδεκαετία με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας σου, στο οποίο επίσης είσαι πρώτος σκόρερ, με 53 γκολ και ακριβώς την ίδια διαφορά με τον σερ Μπόμπι, και πηγαίνοντας ως έφηβος σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ο Ρούνεϊ, τότε, έγινε ο νεότερος σκόρερ όλων των εποχών στη διοργάνωση. Έβαλε δύο γκολ στο 3-0 επί της Ελβετίας στην Κοΐμπρα της Πορτογαλίας, στις 17 Ιουνίου.

Ήταν εκείνο το τουρνουά που έκανε το δικό του ντεμπούτο ο Κριστιάνο Ρονάλντο, οκτώ μήνες μεγαλύτερός του, με τον οποίο θα ήταν συμπαίκτες για πέντε χρόνια, δηλαδή ως το 2009, και θα συνέθεταν ένα απαράμιλλο δίδυμο, από τα κορυφαία στην ιστορία. Οι βίοι τους θα ήταν παράλληλοι και αντίθετοι, ειδικά τα καλοκαίρια. Και ενδεχομένως, μέσα από το πλέγμα αυτής της αντίθεσης, να κρίνεται και η θέση τους σε ένα μυθολογικό status quo.

Υπό μία έννοια, το τέλος του ήταν άδοξο, αφού ως αρχηγός της εθνικής ομάδας και οπισθοχωρημένος στο τερέν, ένας κεντρικός μέσος, συνδύασε το 'αντίο' του με μία από τις πιο ντροπιαστικές ήττες στην ιστορία της, από την Ισλανδία στη φάση των '16', το 2-1 της 27ης Ιουνίου 2016 στη γαλλική Νίκαια, αλλά και τι δεν είναι άδοξο σε ό,τι αφορά τα 'τρία λιοντάρια' μετά το 1966. Όλα αυτά τα χρόνια, ουδείς κατάφερε να αντιστρέψει την πορεία τους και ο Ρούνεϊ, όσο κι αν ήθελε, δεν μπόρεσε να αποτελέσε εξαίρεση. Μάλιστα, η περίπτωση στην οποία ήταν ο κανόνας τον καθιστά σε... μεγάλο κορόιδο, δίχως κεφαλαία, αυτήν τη φορά.

Είναι, μάλλον, η πιο διάσημη αθλητική ρουφιανιά όλων των εποχών, το δάκτυλο του Ρονάλντο μετά το πάτημα στον Ρικάρντο Καρβάλιο στον προημιτελικό της 1ης Ιουλίου 2006 στο Γκελσενκίρχεν. Τότε που κινήθηκε ενάντια του συμπαίκτη του και που, τελικά, έγινε κατανοητό ότι ο Πορτογάλος ήταν ήδη ένας από τους πιο αντιπαθητικούς ποδοσφαιριστές παγκοσμίως, αλλά και ότι θα έκανε τα πάντα για να πάρει το προβάδισμα -δεν τίθεται καν ζήτημα για την εθνική ομάδα της χώρας του.

Η αποβολή του Ρούνεϊ τον έβαλε στους μοιραίους, που είναι σχεδόν... όλοι: από τον Πίτερ Μπονέτι και τον Αλφ Ράμσεϊ στον Τρέβορ Φράνσις και τον Κέβιν Κίγκαν και από τον Πίτερ Σίλτον και τον Πολ Γκασκόιν στον Γκλεν Χοντλ, τον Στιούαρτ Πιρς και τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ. Σε εκείνο το ματς, άλλωστε, που ο φακιδομύτης επιθετικός είδε την άγουσα στο 62', ως θύμα μιας προβοκάτσιας που στα πορτογαλικά ορίζεται ως 'jeitinho', δηλαδή παράκαμψη (ηθικής και νόμων), ο Φρανκ Λάμπαρντ και ο Στίβεν Τζέραρντ έχασαν πέναλτι στη διαδικασία.

Ο Ρούνεϊ, εν τέλει, δεν ήταν ο Μεσσίας. Ο ρόλος δεν θα του ήταν ταιριαστός. Αλλά σίγουρα ήταν κάποιος που προσπαθούσε πολύ και με τον τρόπο του καθόρισε μια εποχή, ειδικά στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Γι' αυτό δεν μπορούν να παινευτούν πολλοί.