O Δημήτρης Εμμανουηλίδης υπάρχει για να νικά τις απορρίψεις

Από το λόγο που φοράει το ’17’ στην πλάτη του έως αυτόν που ο ίδιος ‘μπλοκάρει’ τον εαυτό του από το να γίνει αυτό που πραγματικά μπορεί, ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι δικαιολογημένος. Είχε την ατυχία να γεννηθεί στην Ελλάδα όπου τα ταλέντα όλων των σπορ, για κάποιο διεστραμμένο λόγο καλούνται να βρίσκουν μόνοι τι κάνουν λάθος, τι κάνουν σωστά και πώς μπορούν να τιμήσουν τις ευλογίες που τους έχουν ‘δοθεί’.

Το αυτό (‘κάντο μόνο σου’) ισχύει και αν τυχόν τους συμβεί κάτι σοκαριστικό στην προσωπική τους ζωή. Ανεξαρτήτως ηλικίας. Ακόμα και αν, ας πούμε, πεθαίνει η μητέρα σου πριν κατανοήσεις πως οι γονείς -και προστάτες σου- δεν θα είναι για πάντα, δίπλα σου. Και πως εσύ καλείσαι να βρεις τρόπους να συνεχίσεις να τραβάς το κουπί της ζωής σου, αν δεν θες να την αφήσεις να αποφασίσει για το πού θα σε ‘πάει’. Η αφορμή για όσα ακολουθούν ήταν τα κλάματα του 20χρονου, μετά το 2-0 του Παναθηναϊκού επί της Λάρισας, για την 5η αγωνιστική της Super League. Οι αιτίες είναι πολλές περισσότερες και αφορούν αυτό που λέγεται ‘ζωή’.

Το Νοέμβριο του 2018, στο κανάλι του ΟΠΑΠ στο YouTube εμφανίστηκε να απαντάει σε ερωτήσεις των μικρών φαν του Παναθηναϊκού. Εκεί είπε πως πήγε για πρώτη φορά σε ακαδημία ποδοσφαίρου, όταν ήταν 5. “Η αφορμή ήταν ότι όταν με πήγαινε ο πατέρας μου στα γήπεδα, έκανα μόνος μου κωλοτούμπες με μπάλες, κλοτσούσα μπάλες παντού και έτσι ξεκίνησα”.

Στις προπονήσεις τον πήγαινε ο πατέρας του (‘η μητέρα μου δεν είχε δίπλωμα‘) και δεν θα πάψει ποτέ να τον ευχαριστεί ‘για την προσπάθεια που έχει καταβάλει’, αφού η οικογένεια έμενε μακριά από τις εγκαταστάσεις της ομάδας στην οποία άνηκε.

Τον είχαν ρωτήσει ποιος super ήρωας θα ήθελε να είναι. Την απάντηση μάλλον την περιμένεις: ο Flash. Τον είχαν ρωτήσει και ποιο είναι το πιο ωραίο πράγμα στο να είσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Είχε πει ‘είναι όλα τέλεια. Το ποδόσφαιρο είναι το τέλειο άθλημα‘. Εδώ θα βάλουμε μια άνω τελεία, αφού η πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς αυτό. Μάλλον είναι άρδην διαφορετική. Ως σπορ το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι φανταστικό. Υπάρχουν ωστόσο, αμέτρητα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν έχει συστηθεί καν με την τελειότητα.

Πρώτα όμως, ας συστηθούμε εμείς με τον 20χρονο (γεννήθηκε στις 24/10 του 2000) επιθετικό. Ο Νίκος και η Βούλα απέκτησαν τέσσερα παιδιά: τη Μαρία (έχει ολοκληρώσει τις σπουδές της και εργάζεται στην Αθήνα), τον Παναγιώτη (πρωταθλητή δρόμου ημιαντοχής ΑΜΕΑ), τον Δημήτρη και τέλος, τη Σοφία -η οποία στις τελευταίες πανελλαδικές εξετάσεις ‘πέρασε’ στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά.

Ο Παναγιώτης έχει διαγνωστεί στο φάσμα του αυτισμού -σε πολύ πρώιμο στάδιο. Μεταξύ πολλών άλλων, εκπροσώπησε την Ελλάδα στoυς Special Olympics World Games Abu Dhabi 2019, που διεξήχθη το Μάρτιο εκείνου του έτους. Εκεί ο αθλητής του ‘Πινδάρου’ της Θήβας ήταν μέλος της ομάδας 4Χ100 σκυταλοδρομίας που φόρεσε το χρυσό. Τερμάτισε τέταρτος και στα 1.500. Με την επιστροφή του στις εγχώριες διοργανώσεις (τον Ιούλιο), έκανε νέο πανελλήνιο ρεκόρ στα 5 και τα 10 χιλιόμετρα. Σημείωσε σε παρακαλώ, πως τις πληροφορίες που ακολουθούν παρείχε ο Πέτρος Παπαμακάριος, του Sport24.gr -που κυκλοφορεί εκεί έξω και έως εκ των ελάχιστων που ασχολούνται με τους αγώνες και τα παιδιά όλων των ηλικιακών κατηγοριών.

Ο Νίκος Εμμανουηλίδης υπήρξε αναβάτης στον ιππόδρομο, πριν υποχρεωθεί να εγκαταλείψει (λόγω ατυχημάτων και τραυματισμών) και ακολουθήσει καριέρα προπονητή αλόγων. Αρχικά στην Καλλιθέα, όπου ζούσε έως τότε η οικογένεια. Μετά στον Αλίαρτο -που βρίσκεται στη Βοιωτία και όπου ζουν κοντά στους 5000 κατοίκους-, όπου υπάρχουν εκτροφεία αλόγων και τέλος, στη Θήβα όπου είναι ακόμα το σπίτι της οικογενείας. Ο πατήρ φαμίλιας απασχολείται στο περίπτερο που έχει, απέναντι από τα δικαστήρια της πόλης.

Εν πάση περιπτώσει, η πρώτη ακαδημία ποδοσφαίρου του Δημήτρη ήταν στον Αλίαρτο. Όταν έγινε η μετακόμιση στη Θήβα, πήγε στο παιδικό τμήμα του Ιόλαου και από εκεί επελέγη στη Μικτή Βοιωτίας. Ως πρώτος σκόρερ αυτής, δυο φορές, ‘πέρασε’ στην Μικτή Περιφέρειας. Εκεί δεν είχε μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Έβλεπε μεγαλύτερα σε ηλικία, παιδιά να αγωνίζονται. Ήταν η πρώτη φορά που του συνέβη αυτό. Δεν ήταν η τελευταία.

Απορρίφθηκε πέντε φορές

✎ Στα 11 τον κάλεσαν για δοκιμή στον Παναθηναϊκό. Δεν ‘πέρασε’ τα τεστ.

✎ Στα 13, με την προτροπή του πατέρα του, πήγε στον Ιωνικό Αστέρα Θήβας. Ο σύλλογος αυτός μετείχε στο β’ τοπικό πρωτάθλημα. Και στο ρόστερ υπήρχαν άνδρες. Αυτό δεν εμπόδισε τον έφηβο να βρίσκει τον τρόπο να σκοράρει.

✎ Στα 14 τον ζήτησε το Ακραίφνιο, μέλος του α’ τοπικού πρωταθλήματος. Ο συντελεστής δυσκολίας είχε ανέβει κι εκείνος χρειάστηκε δουλειά και χρόνο για να ανταποκριθεί. Για να διευκολυνθεί η εξέλιξη συνέχισε να παίζει στη Μικτή Περιφέρειας.

✎ Στα 15 τον κάλεσαν για τεστ στον Ολυμπιακό. Εκεί δοκιμάστηκε ως δεξί μπακ, θέση με την οποία δεν είχε ξανασχοληθεί. Και ‘κόπηκε’. Τον προσκάλεσαν εκ νέου στο Ρέντη τον Μάιο και τον Ιούλιο του 2014, χωρίς επιτυχία. Ακολούθησε η δοκιμή στην ΑΕΚ, όπου δεν ξανακλήθηκε.

✎ Το 2015 είχε έλθει η σειρά του ΠΑΟΚ και οι απορρίψεις έγιναν πέντε. Χρονικά αυτό έγινε κοντά στη μετακίνηση του προπονητή που είχε στο Ακραίφνιο, στον Επαμεινώνδα Λεύκτρων. Του ζήτησε να τον ακολουθήσει. Αυτό και έγινε. Πριν αρχίσει η προετοιμασία πήγε σε διάφορα τουρνουά. Συνήθως ήταν μεταξύ των κορυφαίων σκόρερ. Αρκετές φορές ο καλύτερος. Κάπως έτσι ήλθε και η πρόσκληση από τον Αστέρα Τρίπολης, όπου πήγε στις αρχές του Ιουνίου. Αυτήν τη φορά οι εκπρόσωποι του συλλόγου ενημέρωσαν τον πατέρα του πως ήθελαν το παιδί του. Δεν μπορούσαν όμως, να τον κρατήσουν, αφού δεν είχαν τη δυνατότητα να του παρέχουν καν σπίτι. Στα Λεύκτρα κατάφερε να κάνει αισθητή την παρουσία του και τη σεζόν 2015-16, μεταξύ ανδρών.

✎ Στα 15 ήταν και που ενημερώθηκε πως ήθελαν να τον δουν πάλι, από τον Παναθηναϊκό. Πήγε στο Κορωπί το Δεκέμβρη (του 2015), για να μείνει δύο εβδομάδες. Στο πρόγραμμα υπήρχαν καθημερινές προπονήσεις. Την τέταρτη μέρα, ο επικεφαλής του τμήματος scouting, Δημήτρης Μάρκος τον ενημέρωσε πως είχε επιλεγεί. Αργότερα, έγινε γνωστό πως οι ‘πράσινοι’ παρακολουθούσαν τον νεαρό επισταμένως για δυο σεζόν, κατόπιν σχετικής απόφασης του Κώστα Μπατσινίλα.

✎ Οι τρεις επόμενοι μήνες είχαν ‘πέρα δώθε’ από τη Θήβα στο Κορωπί, τρεις φορές την εβδομάδα, ώσπου το Πάσχα του 2016 του έδωσαν δωμάτιο στην ακαδημία -και μια θέση στο σχολείο της περιοχής. Πριν γίνει η μετεγκατάσταση, εμφανίστηκε ο Ολυμπιακός να ζητήσει τον παίκτη. Ο πατέρας του εξήγησε πως είχε δώσει ήδη το λόγο του στον ΠΑΟ και δεν γινόταν να τον αθετήσει.

✎ Στο τέλος της αγωνιστικής περιόδου 2015-16 εμφανίστηκε με τα Λεύκτρα στον τελικό Κυπέλλου Ερασιτεχνών. Σκόραρε ένα από τα δυο γκολ της νίκης. Δεν είχε ‘κλείσει’ ακόμα τα 16. Αυτή ήταν η τελευταία του συμμετοχή με τον Επαμεινώνδα.

✎ Το καλοκαίρι του 2016 έγινε μέλος της Κ17 του Παναθηναϊκού. Έκανε ντεμπούτο με τον Ατρόμητο. Σκόραρε τρία γκολ. Στο πρώτο ‘ντέρμπι αιωνίων’ παραβίασε δυο φορές την αντίπαλη εστία. Κατόπιν αυτών, πήρε την πρώτη κλήση για τις εθνικές ομάδες -από την Παίδων. Λίγες μέρες μετά έκανε και ‘πρώτη εμφάνιση’. Στο τέλος της σεζόν 2016-17 ήταν ο πρώτος σκόρερ της κατηγορίας U17 (είχε φτάσει τα 16 γκολ), ενώ είχε και τρεις συμμετοχές με την U20 -μετρώντας ισάριθμα γκολ. Αίφνης εμφανίστηκαν ουκ ολίγοι εκπρόσωποι παικτών να θέλουν να τον υπογράψουν, ενώ οι διοικούντες το ‘τριφύλλι’ επεξεργάζονταν τα πώς και τα γιατί του συμβολαίου που σκέφτονταν να του δώσουν.

Για πρώτη φορά όλα πήγαιναν καλά. Ώσπου στις 17/1 του 2017 η μητέρα του απεβίωσε (εξ ου και το 17 της φανέλας).

Η Βούλα ταλαιπωρήθηκε για χρόνια με νοσοκομεία και θεραπείες για καρκίνους που δεν προλάβαινε να ‘νικήσει’ και εμφανίζονταν άλλοι. Στα χρόνια που ο Δημήτρης έκανε όσα διάβασες έως εδώ, εκείνη κυρίως πάλευε να κρατηθεί στη ζωή. Τα παιδιά τα είχε αναλάβει εξ ολοκλήρου ο σύζυγος της -η οικογένεια συνέχισε να μένει στη Θήβα. Η αδελφή της, Σεβαστή ήταν κυρίως εκείνη που ήταν κοντά της στα νοσοκομεία της Αθήνας. Προφανώς υπήρχαν και άλλοι συγγενείς που δεν την άφηναν λεπτό μόνη, όπως προσπαθούσαν να βοηθήσουν και τον Νίκο με τις υποχρεώσεις που είχαν όλα τα παιδιά.

Εδώ θα σου θυμίσω πως ο Δημήτρης ήταν ο μικρότερος γιος της οικογενείας -με ό,τι συνεπάγεται αυτού. Θα σου πω ότι και η Βούλα υπήρξε κλασική Ελληνίδα μάνα, σε επίπεδο προσφοράς στα παιδιά της. Δηλαδή, έκανε εκείνη τα πάντα, αντί αυτών, με βασική την επιθυμία της να τα προφυλάξει από ταλαιπωρίες και τα όποια προβλήματα -ώστε να μπορούν να αφοσιώνονται σε ό,τι αγαπούν. Μια από τις συνέπειες ήταν να αγκιστρωθεί ο Δημήτρης πάνω της και να μη χρειαστεί να μάθει κάποια από τα βασικά της καθημερινότητας. Η ψυχική ‘βουτιά’ στο κενό ήταν δεδομένη για όλη την οικογένεια, όταν εκείνη ‘έφυγε’.

Για τον Δημήτρη ήταν βουτιά στο ‘ναδίρ’, αφού η μητέρα του ήταν και η καλύτερη του φίλη όπως και εκ των ελάχιστων στους οποίους ‘ανοιγόταν’. Η προστασία/φροντίδα που είχε λάβει από το σπίτι του τον έκανε συνεσταλμένο, στο βαθμό που να αποφεύγει βασικές συναναστροφές -από αυτές που είναι αναπόσπαστα κομμάτια της καθημερινότητας. Μετά το θάνατο της Βούλας ο γιος της ‘κλείστηκε’ ακόμα περισσότερο στον εαυτό του. Περιόρισε τα ‘ανοίγματα’ προς το κοινό, για τις ώρες που ήταν στο γήπεδο και για αυτές που βρίσκεται με τους πολύ οικείους του.

Μια εβδομάδα μετά την απώλεια της μητέρας του ζήτησε από τον προπονητή του να τον βάλει να παίξει στον αγώνα που επίκειτο. Σκόραρε και σήκωσε τα χέρια και το βλέμμα ψηλά στον ουρανό. Στις κερκίδες ήταν ο πατέρας του, ο οποίος ξέσπασε σε κλάματα. Από εκείνη την ημέρα, ο Δημήτρης έκανε ξεκάθαρο ότι κάθε γκολ που θα έβαζε στο εξής, στην καριέρα του ‘θα είναι για εσένα, εκεί ψηλά’.

Μεταξύ αυτών που έσπευσαν να δώσουν μια χείρα βοηθείας στον έφηβο ήταν και η ψυχολόγος της ακαδημίας των ‘πρασίνων’. Μόνο που όπως συμβαίνουν τα περισσότερα στην Ελλάδα, άπαξ και έγινε η αρχή, δεν δόθηκε συνέχεια (κάποια στιγμή, θα ήταν χρήσιμο να καταλάβουμε πως οι ψυχολόγοι δεν λειτουργούν ως χανζαπλάστ -χρειάζεται χρόνος για να γίνει δουλειά). Και για αυτό ο Εμμανουηλίδης δεν έχει καταφέρει ακόμα να διαχειριστεί την πρώτη, πραγματικά σκληρή, πραγματικότητα της ζωής του. Αλλιώς δεν θα ένιωθε αδικημένος, όπως φάνηκε και από τις δηλώσεις που έκανε την Κυριακή 10/1. Θα έβρισκε τον τρόπο να κάνει αυτά που λέει πως θέλει.

Όταν νέοι ποδοσφαιριστές ακούν πως η ομάδα που έχει τα δικαιώματα τους θέλει να τους δώσει ως δανεικούς κάπου, οι 7 στους δέκα σκέφτονται να φύγουν για το εξωτερικό. Αυτό δεν έχει υπάρξει ούτε ως σκέψη για τον Εμμανουηλίδη πέρυσι (στα 19 του). Βλέπεις, ήταν ξεκάθαρο πως κάποιος από την οικογένεια θα πρέπει να τον ακολουθήσει, καθώς είναι φύσει αδύνατο να ζήσει μόνος του. Έχει μάθει να εξαρτάται απόλυτα από άλλους, ακόμα και για τα πιο απλά, καθώς οι δικοί του άνθρωποι δεν έπαψαν ποτέ να τον αντιμετωπίζουν ως παιδί που πονάει πολύ. Και τον καλοέμαθαν -ή κακοέμαθαν, εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς.

Παρεμπιπτόντως, στο εξωτερικό το όνομα του έχει καταγραφεί και σε μπλοκάκια scouts, μετά την παρουσία του στο τουρνουά ‘Πούσκας’ τον Ιούνιο του 2017.

Το Μάιο του 2017 πήρε το επαγγελματικό συμβόλαιο από τον Παναθηναϊκό, το οποίο είχε εισηγηθεί ο Τάκης Φύσσας. Λίγες ημέρες μετά κλήθηκε να μετάσχει στην προετοιμασία της πρώτης ομάδας. Εκεί τον ενημέρωσαν πως πέραν των ξεκάθαρων θετικών στοιχείων του, χρειαζόταν δουλειά στο τρέξιμο, στο πώς χρησιμοποιεί τα χέρια του και πού ‘κοιτά’ το κεφάλι του, όταν τρέχει. Ενώ συνέχισε να διακρίνεται στα ηλικιακά γκρουπ στα οποία άνηκε, απέναντι σε μεγαλύτερους σε ηλικία παίκτες που ήταν χρόνια επαγγελματίες, έδειχνε να υπολείπεται κατά πολύ.

Tα λάθη και όσα μπορούν να γίνουν -πιο- σωστά

Στα 16-17 διακρινόταν για την ταχύτητα, τη δύναμη και το γκολ. Στην ανδρική ομάδα υπήρχαν άλλοι πιο γρήγοροι, πιο δυνατοί και με μεγαλύτερη έφεση στο σκοράρισμα. Έπρεπε δηλαδή, να προσθέσει στοιχεία στο παιχνίδι του, ώστε να βρει λεπτά συμμετοχής και ευκαιρίες. Όπως να γίνει καλύτερος στην ντρίμπλα στο ένας εναντίον ενός (δεν ‘γεννήθηκε’ με αυτή, αλλά μπορεί να τη βελτιώσει -και επίσης μπορεί να μην έχει το κεφάλι κάτω), αφού πια η ταχύτητα δεν μπορεί να τον κάνει να ξεχωρίσει.

Ή να μάθει να σουτάρει και έξω από την περιοχή -ενώ έως τώρα το κάνει από το ‘κουτί’. Ή να βελτιωθεί στις σέντρες. Κυρίως είναι χρήσιμο να μάθει να λειτουργεί ως μέλος τακτικής -καθώς τον έχουν κατηγορήσει για ‘άναρχο’. Όλα αυτά είναι στοιχεία που μπορεί να αποκτήσει. Εννοώ δεν του λείπει κάτι από τα βασικά ενός ποδοσφαιριστή. Χρειάζεται δουλειά και χρόνο.

Όπως και επισημάνσεις, για το τι κάνει λάθος και πώς θα το βελτιώσει. Τακτική που επίσης, στην Ελλάδα δεν υπάρχει, καθώς επικρατεί ως mojo το ‘όταν είσαι επαγγελματίας στα 20, πρέπει να ξέρεις’ και κάπως έτσι, έχουμε σταματήσει να ‘παράγουμε’ επαγγελματίες -με τα μεγάλα ταλέντα να φεύγουν από τη χώρα για να σωθούν.

Κατά την περασμένη αγωνιστική περίοδο μαζί με τον Χρήστο Τζόλη ήταν οι μόνοι που κατάφεραν να ‘νικήσουν’ τον Κωνσταντίνο Τσιμίκα (τον πέρασε με ντρίμπλα και σκόραρε). Με αυτό θέλω να πω ότι δεν είναι μόνο στο μυαλό του -ή στο μυαλό των οικείων του- ότι θα άξιζε κάτι καλύτερο από αυτό που ζει. Όπως να τον βοηθήσουν να τους βοηθήσει. Βέβαια, πιο εύκολα αλλάζουν αυτά που είναι αποκλειστικά στο χέρι μας. Ως εκ τούτου, η προτεραιότητα του 20χρονου είναι να γίνει αυτάρκης, να βγει από τη ‘ζώνη άνεσης’ στην οποία ζει έως τώρα (με μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων να τον φροντίζει και να τον προστατεύει) και να αποδείξει ότι όντως ενδιαφέρεται να τιμήσει τα ‘θέλω’ του. Η άλλη επιλογή είναι να συνεχίσει να αισθάνεται αδικημένος και να ζει όπως έως τώρα. Αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να πάρει την απόφαση.