Ο Άνχελ ντι Μαρία δεν είναι αχάριστος

Ήταν 6 Αυγούστου του 2019 όταν με ένα post στο Instagram εξόργισε εκατομμύρια ανθρώπους -οι οποίοι έσπευσαν να καταθέσουν τις ενστάσεις τους, με σχετικά σχόλια. Δεκάδες ήταν οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που τον αποθέωσαν. Γιατί είπε την αλήθεια τους: πως πέρα από παίκτες είναι και άνθρωποι που κάποια στιγμή ‘σκάνε’ από τις απαιτήσεις.

Ο Αργεντινός ανήκει σε ένα πολύ κλειστό ‘κλαμπ’. Αυτό με τους παίκτες που ‘χουν υπάρξει στο ίδιο ρόστερ με τον Λίονελ Μέσι, τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Νεϊμάρ. Ανήκει και σε ένα άλλο: είναι ο μόνος που έχει καταφέρει να ξεχωρίσει δίπλα σε κάθε έναν από αυτούς τους -ιδιαίτερους θα έλεγες- παίκτες. Ο λιπόσαρκος ‘ακραίος’ είναι από τους ανθρώπους που όταν νιώθει πως σκάει, το ‘βγάζει’ από μέσα του και δέχεται τις συνέπειες. Του αρκεί να τιμά το όνειρο του. Αυτό που είχε ο πατέρας και ο παππούς του και ‘εξαφανίστηκε’ σε μια μέρα.

“Μπορεί να με βλέπετε να κλαίω, αγκαλιά με ένα τρόπαιο και να νομίζετε πως κλαίω για το ποδόσφαιρο. Στην πραγματικότητα, κλαίω γιατί έχω αγκαλιά την κόρη μου και ζει αυτά που ζω μαζί μου. Βλέπετε τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και την ήττα. Δεν ξέρετε πόσο σκληρά έχουμε προσπαθήσει για αυτήν τη στιγμή. Δεν ξέρετε τι έχουμε περάσει για να βρεθούμε εκεί”.

Ο Nτι Μαρία έγινε η επιλογή μας, καθώς ήταν ο πρωταγωνιστής της νίκης που πανηγύρισε η Παρί Σεν Ζερμέν, στην πρεμιέρα του UEFA Champions League, επί της Ρεάλ Μαδρίτης, φανέλα που επίσης έχει φορέσει ο σημερινός πρωταγωνιστής.

Τα δεδομένα

Ποδόσφαιρο παίζουν εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη. Οι (πολυ)εκατομμυριούχοι αντιστοιχούν ούτε στο 3% του συνόλου. Θέλω να σου πω ότι για να φτάσει ένας παίκτης να πάρει μεγάλο συμβόλαιο -από αυτά που κατά το κοινώς λεγόμενο φτάνουν να θρέψουν τα δισέγγονα σου- κάνει κάτι πολύ καλύτερα από την συντριπτική πλειοψηφία. Συνηθέστερα δεν έχει γνωρίσει αυτό που ξέρεις εσύ ως ‘ζωή’, πριν φτάσει στο σημείο να βάλει την υπογραφή του στη σωτήρια συμφωνία.

Μετά έρχεται η απαίτηση της ανταπόκρισης στις -τεράστιες- προσδοκίες, πλήθος τύπων που διεκδικούν τη θέση του, όλη η καθημερινότητα στο μικροσκόπιο (αν κάνεις εσύ ένα λάθος, άντε να το παρατηρήσουν πέντε, αν κάνουν εκείνοι το βλέπει όλος ο ντουνιάς) και ο φόβος τραυματισμού από αυτούς που ‘κόβουν’ καριέρες. Και κάπως έτσι τα τελευταία χρόνια, αυξάνονται και πληθαίνουν οι μαρτυρίες κορυφαίων επαγγελματιών, σύμφωνα με τις οποίες καθημερινά οφείλουν να βρίσκουν δύναμη να κρατήσουν σε έλεγχο την κατάθλιψη.

Θέλω να σου πω ότι ναι μεν, αυτό το 3% είναι και τυχερό, αλλά δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι κουβαλάει ο καθένας στο μυαλό του και στη ψυχή του -και όπως προσδιορίζουν όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς όσα έχουμε ζήσει ως παιδιά, το αυτό ισχύει και για τους stars. Αν εξακολουθείς να πιστεύεις πως τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία, θα σου ζητούσα να κοιτάξεις γύρω σου και να εστιάσεις στις περιπτώσεις εκατομμυριούχων που -για παράδειγμα- έχουν ‘χάσει’ παιδί.

Όλα τα παραπάνω αναπτύχθηκαν σε post που είχε κάνει ο Γιώργος Περπερίδης, όταν έγραψε το κείμενο που είχε ως τίτλο “Ο Άνχελ Ντι Μαρία ζει το δράμα του εκατομμυριούχου”. Ήταν τότε που ένιωσε απηυδισμένος και θέλησε να αναφέρει κάποιες στιγμές από την καθημερινότητα των ποδοσφαιριστών που παίζουν στην ελίτ, ώστε να εξηγήσει πως δεν κάνουν την ονειρική ζωή που όλοι φαντάζονται. Ο Γιώργος εστίασε στη σύγκριση ενός τύπου που έχει κάνει το χόμπι του επάγγελμα και ‘βγάζει’ εκατομμύρια κι εγώ στο ότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τους δαίμονες που ‘κουβαλάει’ ο καθένας. Η αλήθεια, όπως πάντα, είναι κάπου στη μέση. Και βασική, για τη συνέχεια, η επιθυμία να θες να γνωρίσεις κάποιον, για να προσπαθήσεις να τον καταλάβεις καλύτερα.

Πριν προχωρήσουμε, ας δούμε τι κάνει καλά στο γήπεδο

Σύμφωνα με τους ειδικούς “είναι γρήγορος, ‘πονηρός’ και ταλαντούχος εξτρέμ, ο οποίος μπορεί να παίξει και ως κεντρικός επιθετικός αμυντικός και να τοποθετηθεί και στις δυο πλευρές του γηπέδου, παρ’ ότι είναι αριστεροπόδαρος. Υπό τις οδηγίες του Κάρλο Αντσελότι στη Ρεάλ Μαδρίτης έδειξε πως είναι πολύ αποτελεσματικός ως κεντρικός αμυντικός. Είναι ευκίνητος, δημιουργικός, η τεχνική του είναι υψηλούς επιπέδου, διαθέτει εξαιρετικές ικανότητες στην ντρίμπλα και τον έλεγχο της μπάλας, όπως και στο ρυθμό, την αντοχή και την επιτάχυνση. Όλα αυτά του επιτρέπουν να νικά τους αντιπάλους του, στο ένας εναντίον ενός. Είναι ευλογημένος με το χάρισμα του να βλέπει πολύ καλά γήπεδο, ‘έχει’ την πάσα και μπορεί να λειτουργήσει ως playmaker ή να δώσει ασίστ -μολονότι πάντα μπορεί να σκοράρει μόνος. Παρ’ ότι δεν είναι ‘τέρας’ της φύσης, είναι πολύ δουλευταράς και υπό τις οδηγίες του Μουρίνιο βελτιώθηκε και στην άμυνα”.

Τώρα μπορούμε να πάμε και στα εκτός γηπέδου. Στο σπίτι που είχε γίνει γκρι από τα κάρβουνα και κινδύνευε να ‘χαθεί’, στο φαγητό που δεν υπήρχε πάντα.

Ο 31χρονος, σήμερα, Ángel Fabián Di María γεννήθηκε στο Ροζάριο, την τρίτη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της Αργεντινής -θα τη βρεις στο κέντρο της Αργεντινής, στο χάρτη, 300 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Μπουένος Άιρες. Οι γονείς του, Μιγκέλ και Ντιάνα απέκτησαν συνολικά τρία παιδιά. Ο Άνχελ ήταν μοναχογιός και  ο πιο ‘ζόρικος’. Είχε τόση ενέργεια μέσα του, που οι γονείς του τον πήγαν στον γιατρό να δουν τι μπορεί να γίνει, για να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι τους. Ο ειδικός τους είπε πως είναι υπερκινητικός. Ήταν 3 χρόνων. Ο γιατρός “ως γνήσιος Αργεντινός” συνέστησε ως ‘φάρμακο’ το ποδόσφαιρο.Έγινε μέλος της Torito.

Η μητέρα του τον πήγαινε στις προπονήσεις, με ένα σκουριασμένο ποδήλατο. Στο δρόμο τους ήταν το ‘Rosario Central’. Κάθε μέρα του έλεγε πως ‘μια μέρα θα παίξεις εδώ’, όπως αποκάλυψε στο ESPN, το 2014. Ο πατέρας του είχε φτάσει πολύ κοντά στο να βάλει αυτήν τη φανέλα, αλλά το όνειρο γκρεμίστηκε εξαιτίας ενός κατάγματος στο γόνατο, σε ένα παιχνίδι με φίλους, στη γειτονιά. “Ο πατέρας του, ο παππούς μου, ήταν ακόμα καλύτερος παίκτης, αλλά ‘έχασε’ σε ατύχημα με τρένο και τα δυο πόδια. Δηλαδή, και των δυο το όνειρο διεκόπη βίαια”. Το δικό του έφτασε πολύ κοντά σε αυτό το σημείο. Αλλά εκείνος δεν επέτρεψε το τέλος.

Για να ζήσει ο Μιγκέλ ασχολήθηκε με κάρβουνα, στα 16. Ο γιος του τον ακολούθησε από τα 10. Έως τα 15 ήταν υπεύθυνος για τη διανομή, για το άνοιγμα και το κλείσιμο των σακιών. “Θυμάμαι το σπίτι μου να ‘χει άσπρους τοίχους, οι οποίοι από τη σκόνη των κάρβουνων είχαν γίνει γκρι. Έχετε δει ποτέ πώς φτιάχνεται το κάρβουνο; Οι μικρές τσάντες που αγοράζετε για το μπάρμπεκιου, έρχονται από κάπου. Και ειλικρινά θα σας πω ότι είναι μια πολύ βρώμικη δουλειά”.

Στην αυλή λοιπόν, ο Μιγκέλ έβαζε τα κάρβουνα -που αγόραζε- στις τσάντες. Δεν ήταν μόνος. “Πηγαίναμε και τον βοηθούσαμε με τις αδελφές μου, πριν το σχολείο. Ήταν το παιχνίδι μας. Όταν ερχόταν το φορτηγό, μετέφερε όλες τις τσάντες μέσα από το σαλόνι έως την εξώπορτα. Οπότε όλο το σπίτι γινόταν γκρι. Αυτός ωστόσο, ήταν ο τρόπος που υπήρχε για να ‘χουμε φαγητό στο τραπέζι. Ο τρόπος που είχε ο πατέρας μου, για να μην μας πάρουν το σπίτι”.

Βλέπεις, ο πατέρας του είχε εμπιστευτεί έναν φίλο, που αποδείχθηκε οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό. Αυτός ο τύπος είχε ζητήσει από τον Μιγκέλ να μπει εγγυητής στο δικό του σπίτι “ο μπαμπάς μου τον εμπιστεύτηκε και κατέληξε να πληρώνει τα χρέη του, καθώς ο άνδρας αυτός εξαφανίστηκε. Την ίδια ώρα, πλήρωνε και για το δικό μας σπίτι”.

“Ο πατέρας μου δούλευε κάτω από μια λεπτή τέντα, στην αυλή. Κατάλαβα τι πραγματικά περνούσε, μια μέρα που δουλεύαμε το πρωί μαζί υπό βροχή και μετά έφυγα να πάω στο σχολείο, στη ζεστή σχολική αίθουσα. Εκείνη την ημέρα θυμάμαι να σκέφτηκα πως σε κάποιο σημείο, όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο”.

Πριν πέσει θύμα εκμετάλλευσης ο πατέρας του, η οικογένεια είχε μια άλλη ‘επιχείρηση’: η μητέρα του έφτιαχνε καθαριστικά προϊόντα, τα οποία ήταν ακριβά στην αγορά. Ώσπου μια μέρα, ένας πελάτης άφησε ανοιχτή την εξώπορτα, ο υπερκινητικός Άνχελ δεν έχασε την ευκαιρία, ξεχύθηκε στους δρόμους και τον έσωσε τελευταία στιγμή η μάνα του, από διερχόμενο αυτοκίνητο. “Εκείνη την ημέρα έκλεισε η ‘επιχείρηση’ και μέσω ενός γνωστού που έφερνε κάρβουνα από το Santiago del Estero, ξεκινήσαμε τις συσκευασίες. Κάθε φορά που μια από τις αδελφές μου ζητούσε ένα γλειφιτζούρι, ο πατέρας μου έλεγε ‘πληρώνω για δυο σπίτια και ένα φορτηγό γεμάτο κάρβουνα’”.

Σε έχω αφήσει στην εγγραφή του στην Torito, στα 3. “Έπαθα εμμονή από την πρώτη μέρα. Κάθε δυο μήνες χρειαζόμουν νέα παπούτσια, από την κατάχρηση”. Στα 7 τον πήρε η Rosario Central. Με το αζημίωτο: για να τον δει στις ακαδημίες της, έδωσε 25 μπάλες στο σύλλογο που έως τότε άνηκε ο ντι Μαρία, ο οποίος μετά δούλευε με τον πατέρα του, ενώ έπαιζε και ποδόσφαιρο. Εννοώ ότι δεν ήταν είτε το ένα, είτε το άλλο. Ήταν όλα μαζί.

Στα 7 δέχθηκε το πρώτο αίτημα για συνέντευξη. Ήταν από τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό. Είχε σκοράρει 64 γκολ και ήθελαν να του μιλήσουν. Πήγε στο σταθμό “και ήμουν τόσο ντροπαλός που δεν έβγαινε η φωνή μου”. Το επόμενο τηλεφώνημα ήταν από τη Rosario Central, ομάδα που αγαπούσε η μάνα του. Ο πατέρας του ήταν με το αντίπαλο δέος, τoυς Old Boys. “Και πρέπει να ζεις στην Αργεντινή για να καταλάβεις πόσο μισεί ο ένας τον άλλον”. Η μητέρα του πέταξε τη σκούφια της. “Ο πατέρας μου έλεγε ότι ήταν μακριά -9 χιλιόμετρα. Τότε είπε η μητέρα μου πως θα με πηγαίνει εκείνη”. Αυτό και έγινε, με το ίδιο κίτρινο, σκουριασμένο ποδήλατο “εμένα από πίσω, τη μικρή μου αδελφή στο πλάι και μια τσάντα στο καλάθι μπροστά, με τα ρούχα, τα παπούτσια και σνακ”.

“Αν δεν ήταν η μητέρα μου θα τα ‘χα παρατήσει χρόνια πριν”

Το αδιάκοπο πεντάλ της Γκρατσιέλα, σε ανηφόρες και κατηφόρες, κάθε μέρα ήταν ο λόγος που δεν εγκατέλειψε το σπορ στα 15 “όταν παρέμενα αδύνατος και κοντός και ο προπονητής μου προτιμούσε πιο ψηλούς και επιθετικούς παίκτες. Μια μέρα δεν πήδηξα για κεφαλιά στη μικρή περιοχή και στο τέλος της προπόνησης μας μου είπε ενώπιον όλων πως είμαι δειλός και ντροπή. Με διαβεβαίωσε πως θα αποτύχω”. Έβαλε τα κλάματα και έφυγε, τρέχοντας από το γήπεδο. Συνέχισε να κλαίει έως ότου έφτασε σπίτι του και κλειδώθηκε στο δωμάτιο.

Η μητέρα μου κατάλαβε πως κάτι έχει συμβεί, γιατί συνήθως όταν γύριζα από την προπόνηση έπαιζα ποδόσφαιρο με τους φίλους μου. Φοβόμουν να της πω τι έχει γίνει, γιατί φοβόμουν ότι θα πάει να χτυπήσει τον προπονητή -έκανε τα πάντα για τα παιδιά της. Της είπα ψέματα, πως τσακώθηκα με έναν συμπαίκτη. Δεν είχα υπολογίσει ότι θα πάρει τηλέφωνο τη μητέρα του. Όταν ήλθε ξανά κοντά μου, της είπα πως θέλω να τα παρατήσω. Την επομένη δεν ήθελα να βγω από το σπίτι. Ένιωθα εξευτελισμένος. Η μητέρα μου ήλθε και μου ανακοίνωσε πως θα πάω στην προπόνηση, ενημερώνοντας με ότι “πρέπει να αποδείξεις ποιος είσαι”.

Οι συμπαίκτες του όχι μόνο δεν τον χλεύασαν, αλλά τον βοήθησαν. Οι αμυντικοί του ‘έδιναν’ τις κεφαλιές. Έκαναν ό,τι χρειαζόταν για να νιώθει καλά. “Το ποδόσφαιρο είναι πολύ ανταγωνιστικό σπορ στη Νότιο Αμερική. Όλοι προσπαθούν να επιτύχουν μια καλύτερη ζωή. Αλλά πάντα θα θυμάμαι αυτήν την ημέρα. Τους συμπαίκτες μου που είδαν πως υποφέρω και με βοήθησαν”.

Οι τρεις επιλογές που του έδωσε ο πατέρας του

Στα 16 και ενώ ακόμα δεν τον είχαν καλέσει στην πρώτη ομάδα, ο πατέρας του του είπε πως έχει τρεις επιλογές. Η μία ήταν να πιάσει δουλειά μαζί του. Η δεύτερη να τελειώσει το σχολείο. Η τρίτη να προσπαθήσει άλλο ένα χρόνο, να γίνει ποδοσφαιριστής. Αν δεν έκανε τίποτα, θα δούλευε μαζί του. “Δεν είπα κουβέντα. Σκεφτόμουν πως χρειαζόμαστε τα λεφτά”. Διάλεξε η μητέρα του για εκείνον. Το Γ. Ήταν Γενάρης. Το Δεκέμβρη ήταν μέλος της ανδρικής ομάδας.

Στα 17 ο ‘Fideo’ (κοκαλιάρης) έκανε αυτό που δεν κατάφερε ο μπαμπάς του: μπήκε στην πρώτη ομάδα. Έκανε επαγγελματικό ντεμπούτο στις 14/12 του 2005 στο 2-2 με την Independiente, ως αλλαγή του Εμιλιάνο Βέκιο. Ο κόσμος ενημερώθηκε για εκείνον στο Παγκόσμιο Κύπελλο U20 του 2007, που διεξήχθη στον Καναδά. Ήταν μεταξύ των ηγετών της παρέας που φόρεσε το χρυσό μετάλλιο. Σε αυτήν άνηκαν οι Σέρχιο Ρομέρο, Έβερ Μπανέγκα, Μάουρο Σαράτε και Πάμπλο Πιάτι.

Εκεί τον είδε η Boca Juniors και πρόσφερε 5.9 εκατομμύρια ευρώ για να τον πάρει. Εκεί τον είδε και η Άρσεναλ που έκανε τη δική της πρόταση, την οποία αποδέχθηκε ο παίκτης με τη μετακίνηση να ‘χαλάει’, λόγω των αυστηρών κανονισμών της Μεγάλης Βρετανίας στην έκδοση εργασιακής βίζας για παίκτες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στον Καναδά τον είχε δει και η Μπενφίκα, όπου τελικά πήγε. Οι Πορτογάλοι έδωσαν 6.000.000 ευρώ, για το 80% των αθλητικών δικαιωμάτων του -και το 50% του Αντρές Ντίαζ. Τον Αύγουστο του 2008 έδωσαν άλλα 2.000.000 ευρώ και πήραν το υπολειπόμενο 20%, καθώς τον προόριζαν για αντικαταστάτη του αρχηγού Σιμάο, ο οποίος είχε φύγει για την Ατλέτικο Μαδρίτης.

Δεν θέλω να σε κουράζω, αλλά πρέπει να σου πω ότι εν συνεχεία πούλησαν το 10% στη GestiFute, την πορτογαλική εταιρία εκπροσώπησης ποδοσφαιριστών, την οποία έχει ιδρύσει ο Χόρχε Μέντες -και μάλλον δεν χρειάζεται να σου πω ποιος είναι ο Χόρχε Μέντες. Η μετακόμιση στη Λισαβόνα έγινε και με τα λεφτά που πήρε, αγόρασε σπίτι στην οικογένεια του και ενημέρωσε τον μπαμπά του πως δεν θα ξαναδούλευε (εξ ου και ο Μιγκέλ τον ακολούθησε στην Πορτογαλία). Ενημέρωσε και τους έξι παιδικούς του φίλους, με τους οποίους μοιράζονταν τις μέρες και τα όνειρα τους πως θα είχαν πάντα μια θέση στην καρδιά και τη ζωή του. Πριν αλλάξει χώρα, έκαναν όλοι το ίδιο tattoo (στο αριστερό μπράτσο).

“Τώρα βλέπετε την καριέρα μου και όλους τους μεγάλους συλλόγους, στους οποίους έχω παίξει. Στα 19 όμως, άλλαξα χώρα και χρειάστηκα δυο χρόνια για να καταφέρω να παίξω μπάλα. Συν το γεγονός ότι ένας ωκεανός χώριζε τη μητέρα μου από τον πατέρα μου. Τους άκουγα να κλαίνε στο τηλέφωνο”. Πάλι σκέφτηκε να τα παρατήσει. Πως έκανε λάθος. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2008 αποδείχθηκαν η σωτηρία του.

Το “λατρεύω να τον βλέπω να παίζει” του Μαραντόνα -και το αυτομαστίγωμα

Στις 28/1 του 2008 ήταν στο γκρουπ των παικτών της U20 που κλήθηκαν στη μεγάλη ομάδα της Αργεντινής, αυτή που θα εκπροσωπούσε το έθνος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου “παρ’ ότι δεν είχα να επιδείξω κάτι με την Μπενφίκα. Παρ’ όλα αυτά είχα την ευκαιρία να παίξω με τον Λίονελ Μέσι”. Ήταν αυτός που διαμόρφωσε το 2-1 επί της Ολλανδίας -στα προημιτελικά-, στο 105′ του ματς, μετά την ασίστ του Μέσι. Ήταν κι εκείνος που έδωσε τη νίκη επί της Νιγηρίας και εν ολίγοις το δεύτερο σερί χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στους ‘γκαούτσος’. “Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να τρέχω προς το τέρμα και η μπάλα ερχόταν στα πόδια μου.

“Τα μάτια του Λίονελ δεν δουλεύουν όπως τα δικά σας και τα δικά μου -δεξιά και αριστερά. Μπορεί και βλέπει τον κόσμο από ψηλά, σαν πουλί”.

Σε δυο χρόνια φόρεσε χρυσό και βρήκε τη θέση του στην Μπενφίκα, που το 2009 του έδωσε νέο συμβόλαιο, με τριετή επέκταση. Δηλαδή, θα έληγε στις 30/6 του 2015. Όποιος ήθελε να τον αγοράσει νωρίτερα, θα έπρεπε να δώσει 40.000.000 ευρώ. Αυτό στις αρχές του μήνα Οκτώβρη. Στα τέλη, ο Μαραντόνα τον χαρακτήρισε ‘τον επόμενο superstar της Αργεντινής’. Η Τσέλσι είχε ήδη ενημερώσει πως διατίθεται να δώσει τα χρήματα που απαιτούνταν για να τον κάνει δικό της και ο θρύλος του ποδοσφαίρου είχε πει ότι “έχει την ποιότητα να γίνει παγκόσμιος σούπερ σταρ, στα δυο επόμενα χρόνια. Πάντα παρακολουθούσα την καριέρα του και το επίπεδο του έχει εξελιχθεί άρδην, από τότε που πήγε στην Ευρώπη”.

Πώς λοιπόν, να μην καλέσει τον νταμπλούχο της Liga NOS (από το πόστο του προπονητή) το Μάιο του 2010 στην εθνική, εν όψει του 2010 FIFA World Cup; Έπαιξε και στα πέντε ματς της διοργάνωσης, αλλά ήταν εκνευρισμένος με τον εαυτό του. Βλέπεις, κατάλαβε ότι “πρέπει να μάθω να αμύνομαι, να προσαρμόζομαι στις θέσεις που με θέλει ο προπονητής και στις οποίες δεν έχω παίξει. Δεν ήμουν καλός. Είμαι απόλυτα απογοητευμένος από το παιχνίδι μου”. Στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε ο πιο σημαντικός παίκτης της εθνικής, μετά τον Μέσι -που λατρεύει τον ντι Μαρία.

Πριν φύγει για το Παγκόσμιο, είχε υπογράψει στη Ρεάλ -για πέντε χρόνια και 25.000.000 ευρώ, συν άλλα 11 εκατομμύρια για μπόνους. Εκεί άλλαξε και θέση. Από αριστερό εξτρέμ, έγινε δεξί, ‘με τον Ζοσέ Μουρίνιο να του μαθαίνει την σημασία του να γίνεσαι θυσία’, όπως έγραψε το ESPN. Ήταν ο πρώτος που κατάλαβε πως ο Ντι Μαρία μπορεί να παίξει σε διάφορες θέσεις (και ως αμυντικός μέσος), ενώ έχει τη δύναμη να τρέχει από την αρχή έως το τέλος. Οι συμπαίκτες του έλεγαν πως είναι ο αγαπημένος του ‘Εκλεκτού’. Ο ‘Εκλεκτός’ χρησιμοποιούσε τον Αργεντινό ως παράδειγμα (ήταν αυτός στον οποίο ασκούσε την πιο δριμεία κριτική), όταν ήθελε να συνέλθουν όλοι.  Του έμαθε και όσα χρειαζόταν, από τεχνικής άποψης, για να ανταποκριθεί σε ό,τι του ζητούσε. Έτσι ο παίκτης βρήκε θέση στην ενδεκάδα και σήκωσε τρόπαια.

Όταν ανέλαβε ο Κάρλο Αντσελότι (τον Ιούνιο του 2013), τα πάντα τέθηκαν υπό αμφισβήτηση. Αυτό που δεν είχε πει τότε ήταν πως είχε ένα θέμα στο σπίτι, που δεν του επέτρεπε να αφοσιωθεί στη δουλειά του. Η κόρη του, Μία είχε γεννηθεί τρεις μήνες πρόωρα. Πέρασε το πρώτο δίμηνο της ζωής της στο νοσοκομείο, σε θερμοκοιτίδα και κάθε μέρα η κατάσταση της επανεκτιμούνταν. Εκείνος έκανε ό,τι μπορούσε, για να σταθεί δίπλα στη σύζυγο του, Χορχελίνα. Συνήθισε να της αφιερώνει (σχηματίζοντας καρδιά με τα χέρια του) έπειτα από κάθε γκολ που έβαζε. Πριν κάθε αγώνα, η μητέρα του τον ‘διάβαζε’ και η γυναίκα του άναβε κεριά στον προστάτη αυτών που ελπίζουν σε ταχεία επίλυση των προβλημάτων (Άγιος Εξπεδίτης). Στην αγιογραφία, κρατά στο δεξί χέρι έναν σταυρό με τη λέξη “σήμερα” και κάτω από το δεξί πόδι ένα κοράκι, με τη λέξη “χθες”. Σε αυτόν απευθύνονται όσοι χρειάζονται πίστη, ελπίδα και το χάρισμα της τελικής επιμονής -ως προς το να συνεχίζουν να πιστεύουν και να ελπίζουν, έως το θάνατο.

Όταν ηρέμησαν τα πράγματα στο σπίτι, στο γήπεδο παρέμειναν κάπως ιδιαίτερα, με τον ίδιο να τα τερματίζει, με μια χειρονομία που έκανε το Γενάρη του 2014 (σε ματς με τη Θέλτα), όταν ο Αντσελότι τον ‘τράβηξε’ στον πάγκο, για να βάλει τον Γκάρεθ Μπέιλ που είχε γίνει μεταγραφή-ρεκόρ, στην ιστορία των “μερένγκες”.

Η εξήγηση που έδωσε ήταν πως “πάντα όλοι περιμένουν να κάνω κάτι, για να με σκοτώσουν” (ξεκάθαρο σύνδρομο θυματοποίησης). Κυκλοφόρησαν φήμες που ανέφεραν ότι μπορεί να πουληθεί (είχαν ομολογήσει πως τον ήθελαν οι Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Άρσεναλ), εκείνος ζήτησε συγγνώμη από τους φαν, πριν προσθέσει “αυτή είναι μια νορμάλ κίνηση, για όλους τους άνδρες”. Του τύπου ότι δεν εννοούσε κάτι άλλο. Συμφώνησε με την απόφαση του οργανισμού να ερευνήσει το θέμα. Όταν τελείωσαν αυτές οι ενέργειες, η Ρεάλ ενημέρωσε ότι ο παίκτης δεν έχει κάνει κάτι άλλο.

Το 2014 η ομάδα είχε φτάσει στον τελικό του UEFA Champions League (με αντίπαλο την Ατλέτικο) και ο ντι Μαρία έγινε το video της φράσης ‘τους χόρεψε’, όταν πέρασε τρεις πριν το σουτ που έσωσε ο Κουρτουά. Ο Μπέιλ πήρε το ριμπάουντ και έδωσε το τρόπαιο στην παρέα του. Καλύτερος παίκτης του αγώνα ωστόσο, είχε αναδειχθεί ο άνθρωπος μας. Έως τότε, ως Μαδριλένος είχε πάρει ένα πρωτάθλημα (2012), δυο Copa del Rey (2011, 2014), ένα Supercopa (2012), το Champions League που είπαμε και το UEFA Super Cup της ίδιας χρονιάς.

► Από ‘πιο ακριβή μεταγραφή της United’

Ήλθε το καλοκαίρι του 2014 και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκρινε πως ήλθε και η κατάλληλη στιγμή να δώσει 67.252.160 ευρώ για να τον κάνει δικό της. Ήταν τα περισσότερα λεφτά που ‘χε δώσει ποτέ για παίκτη -τον έβαλε και στη λίστα με τις πιο ακριβές μεταγραφές της ιστορίας. Επειδή δεν θέλω να αφήνω κενά, πλέον αυτή η πρωτιά ανήκει στον Χάρι Μαγκουάιρ, ο οποίος κυκλοφορεί από φέτος και ως ο πιο ακριβοπληρωμένος αμυντικός του πλανήτη, στην ιστορία του σπορ. Ο ντι Μαρία φόρεσε το ‘7’, αριθμό με τον οποίον είχαν κάνει καριέρα θρύλοι όπως οι Τζορτζ Μπεστ, Μπράιαν Ρόμπσον, Ερίκ Καντονά, Ντέιβιντ Μπέκαμ και Κριστιάνο Ρονάλντο.

► σε ‘χειρότερη στην ιστορία της Premier League‘

Στο τέλος της σεζόν ήταν ‘η χειρότερη μεταγραφή στην ιστορία της Premier League’. Τι είχε συμβεί: στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια είχε 2 γκολ και άλλες τόσες ασίστ. Μετά ‘εξαφανίστηκε’ (32 συμμετοχές, 4 γκολ και διαδοχικοί τραυματισμοί). Στο μεσοδιάστημα είχε τσακωθεί με όλους τους συμπαίκτες του, οι οποίοι τον χαρακτήριζαν ως ‘τεράστιο ταλέντο, αλλά τελείως (συμπλήρωσε με το γυναικείο όργανο αναπαραγωγής), που δεν έδινε το 100% στην ομάδα’. Ένα ρόλο στη γενικότερη αποτυχία που παρουσίασε να κάνει αυτό που ήξερε καλύτερα, ήταν η απόφαση του Λουίς Φαν Χαλ να τον βάζει είτε αριστερά, είτε δεξιά στην επίθεση (4-3-3). Μετά τον ‘κόλλησε’ στον πάγκο, μετά τον τραυματισμό που είχε ο παίκτης το Δεκέμβρη και δη έπειτα από την κόκκινη κάρτα που είδε σε ματς Κυπέλλου, όταν τα έβαλε με τον διαιτητή. Προώθησε τους Χουάν Μάτα, Μαρουανέ Φελαϊνί και Άσλεϊ Γιανγκ και πορεύτηκε με αυτούς, βγάζοντας τον Αργεντίνο στην αγορά.

► και σε ‘πιο έξυπνη κίνηση της Παρί Σεν Ζερμέν’

Στις 25/7 του 2015 δεν επιβιβάστηκε στην πτήση για τις ΗΠΑ, ώστε να βρει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εκεί και να μπει στην προετοιμασία -όπως είχε συμφωνήσει. Σε σχετική ερώτηση ο φαν Χαλ είχε απαντήσει ‘δεν ξέρω τι έγινε’. Το γεγονός ότι δεν παραιτήθηκε, μόλις προέκυψε η πληροφορία ότι ο ντι Μαρία είχε πάει στο Παρίσι για να υποβληθεί σε ιατρικές εξετάσεις από την PSG αποδεικνύει πως ήξερε. Τέσσερις μέρες μετά ανακοινώθηκε από τους Γάλλους, όπου συμφώνησε να συνεχίσει για τέσσερα χρόνια. Η United πήρε 49.500.000 ευρώ. Κάποιοι έκριναν την κίνηση ως ρίσκο. Αποδείχθηκε πως δεν ήταν. Bλέπεις ο ντι Μαρία είχε αποφασίσει να βοηθήσει τον εαυτό του.

Τι πραγματικά συνέβη στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014

Σε άρθρο που είχε δώσει στο The Players’ Tribune αναφέρθηκε σε αυτό που του έλαχε, το πρωί του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014. “Περίμενα να μου κάνουν μια ένεση στο πόδι. Είχα διαλύσει μυ στον μηρό στα προημιτελικά και με αναλγητικά μπορούσα να τρέξω, χωρίς να πονώ. Είχα πει στους γιατρούς πως ‘αν ‘σπάσω’ αφήστε με να το κάνω. Δεν με νοιάζει. Το μόνο που θέλω είναι να παίξω‘.

Ο γιατρός της ομάδας εμφανίστηκε με ένα έγγραφο στα χέρια του. Ήταν από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Έλεγε πως δεν είναι σε θέση να αγωνιστεί και απαιτούσε να μείνει ο παίκτης της εκτός. “Αμέσως ήξερα τι συμβαίνει. Είχα ακούσει τις φήμες που ήθελαν τη Ρεάλ να υπογράφει τον Τζέιμς Ροντρίγκεζ, μετά το Παγκόσμιο. Ήξερα ότι πρόκειται να με πουλήσουν, για να του δώσουν τη θέση μου. Και δεν ήθελαν να ‘χαλάσει’ η ιδιοκτησία τους. Ήταν τόσο απλό. Αυτό είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο”.

Πήρε το χαρτί και το έκανε κομμάτια, χωρίς αν το διαβάσει. Ενημέρωσε ότι ‘κανείς δεν αποφασίζει για εμένα’. Δεν είχε κοιμηθεί όλο το βράδυ, γιατί κοντά στο ξενοδοχείο είχαν γιορτή και πετούσαν βεγγαλικά μέχρι το πρωί. “Αλλά και άκρα του τάφου σιωπή να ‘χε, δεν νομίζω να κατάφερνα να κοιμηθώ. Είναι αδύνατο να εξηγήσω τα συναισθήματα, παραμονή ενός τελικού Παγκοσμίου Κυπέλλου, όταν όσα έχεις ονειρευτεί ποτέ είναι μπροστά στα μάτια σου.

Ηθελα πραγματικα να παιξω, ακομα και αν τελειωνε η καριερα μου σε αυτο το ματς.

Δεν ήθελα όμως, να κάνω τα πράγματα πιο περίπλοκα για την ομάδα μου. Πήγα να βρω τον προπονητή, με τον οποίον είχαμε εξαιρετική σχέση. Ήξερα πως αν του πω ότι θέλω να ξεκινήσω, θα ένιωθε την πίεση που ένιωθα. Του είπα ειλικρινά, πως θα έπρεπε να πάει με την επιλογή που θα έκρινε εκείνος ως την πιο κατάλληλη. Και μετά άρχισα να κλαίω. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Με συνεπήρε η στιγμή”.

Στη συζήτηση όλων, πριν τη σέντρα, ο Αλεχάντρο Σαμπέλα ανακοίνωσε πως στην ενδεκάδα θα ήταν ο Έντζο Πέρεζ “γιατί ήταν 100% υγιής. Δεν με ενόχλησε. Έκανα ένεση πριν το ματς και μετά άλλη μια στο β’ ημίχρονο, ώστε να είμαι έτοιμος αν με καλούσε. Δεν με κάλεσε ποτέ. Χάσαμε το τρόπαιο. Και μετά δεν μπορούσα να ελέγξω το παραμικρό. Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Μετά το ματς, τα media έγραφαν τα χειρότερα για το λόγο που δεν είχα παίξει. Αυτό που σας λέω, είναι η απόλυτη αλήθεια.

Η στιγμή που με καταδιώκει ακόμα, είναι αυτή που πήγα να μιλήσω με τον κόουτς και ξέσπασα στα κλάματα, μπροστά του. Πάντα θα αναρωτιέμαι αν πίστευε πως λύγισα υπό την πίεση”.  Από ό,τι έχεις καταλάβει, δεν είναι από τους τύπους που τους λυγίζει η πίεση -αλλά από αυτούς που ο εαυτός τους είναι ο καλύτερος φίλος και την ίδια ώρα, μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός. Όταν όμως, έχεις το ένστικτο της επιβίωσης, βρίσκεις πάντα τον τρόπο να συνεχίσεις.