Ναι μεν Μέσι, αλλά...
Ο Θέμης Καίσαρης αποθεώνει τον Μέσι για τα πρωτοφανή επιτεύγματά του, διακρίνοντας παράλληλα αδικία στις υποψηφιότητες για την "Χρυσή Μπάλα" αναφορικά με την περίπτωση Πίρλο.
Ο Μέσι λοιπόν για μια ακόμη φορά νικητής. Ο πρώτος παίκτης που φτάνει τις τέσσερις κατακτήσεις Χρυσής Μπάλας (και μάλιστα συνεχόμενες) και όλα αυτά σε ηλικία 25 χρόνων. Ο Κρόιφ ήταν 27 όταν έφτανε τις τρεις κατακτήσεις το 1974, ο Πλατινί στα 30 το 1985 κι ο Φαν Μπάστεν ήταν 28 όταν έπαιρνε το βραβείο για τρίτη φορά το 1992. Ο Μέσι έχει ήδη τέσσερις Χρυσές Μπάλες κι είναι ακόμα 25.
Όλοι γνωρίζουν πως η χρονιά που πέρασε δεν τον είδε να σηκώνει κανέναν τίτλο. Έκανε, όμως, πράγματα και θαύματα, σπάζοντας ένα ρεκόρ του Γκερντ Μίλερ, που ήταν τόσο μεγάλο, που κανείς δεν ήξερε πως υπάρχει. Σίγουρα, η Χρυσή Μπάλα απονέμεται πάντα σε συνδυασμό με τις συλλογικές διακρίσεις, αλλά ο Μέσι κάνει πράγματα που είναι δύσκολο να τα αγνοήσεις και να υποδείξεις άλλον καλύτερο. Κυρίως γιατί φέτος δεν ήταν εύκολο.
Κριστιάνο
Ο Κριστιάνο πήρε το πρωτάθλημα στην Ισπανία, με επιδόσεις που αν δεν υπήρχε ο Μέσι θα τις χαρακτηρίζαμε αξεπέραστες. Όμως, ο τρόπος παιχνιδιού του Πορτογάλου κόστισε τόσο στην Ρεάλ στο Champions League, όσο και στην Εθνική του ομάδα στο Euro.
Ο Ρονάλντο μπορεί να σκόραρε δυο φορές στον επαναληπτικό ημιτελικό με την Μπάγερν, αλλά η δική του άρνηση να βοηθήσει τους συμπαίκτες του ήταν αυτή που επέτρεψε στον Λαμ να δώσει την ασίστ στον Γκόμεζ για το 2-1 στο 90’ του πρώτου αγώνα. Αν η Ρεάλ είχε φύγει με το 1-1 από το Αλιάνζ Αρίνα, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Η ίδια συμπεριφορά συνεχίστηκε και στο Euro. Η πρώτη ματιά έλεγε πως ο Ρονάλντο έκανε καλό τουρνουά και οδήγησε την Πορτογαλία στα ημιτελικά και τον αποκλεισμό στα πέναλτι από τους Ισπανούς. Η πιο προσεκτική ανάγνωση λέει πως σε κάθε ματς ο αντίπαλος έβρισκε γκολ στην πλευρά του, αφού γνώριζε πως ο Κριστιάνο δεν θα καταδεχθεί να δώσει βοήθεια στον μπακ πίσω του. Γκολ η Γερμανία στην πρεμιέρα, δύο γκολ η Δανία στο δεύτερο ματς του ομίλου, γκολ και η Ολλανδία στο τρίτο ματς.
Όταν μιλάμε για τους κορυφαίους, δεν γίνεται να είσαι ο καλύτερος, αλλά ταυτόχρονα να δημιουργείς και πρόβλημα.
Ινιέστα
Κι ο Ινιέστα; Μπορεί κι αυτός να μην πήρε πρωτάθλημα και Champions League με την Μπαρτσελόνα, αλλά σήκωσε το Ευρωπαϊκό κι έκανε ένα εκπληκτικό τουρνουά. Ισχύει, αλλά η αλήθεια είναι πως αν εξαιρεθεί ο μήνας του Euro, ο Ινιέστα δεν ήταν σε καλή κατάσταση το 2012. Η δική του πτώση στην απόδοση ήταν άλλωστε αυτή που “ανάγκασε” τον Μέσι να κάνει όσα οργιαστικά έκανε πέρσι.
Η κακή κατάσταση του Ινιέστα ήταν αυτή που έκανε πχ τον Μέσι να έχει τεράστια άνοδο στην συμμετοχή στο παιχνίδι της Μπάρτσα και να φτάσει να δίνει 81 πάσες ανά παιχνίδι στο περσινό Champions League, ενώ ο μέσος όρος του 2011 ήταν 68. Ο ίδιος ο Ισπανός ήταν εμφανές πως δεν “έφευγε”, δεν είχε την φρεσκάδα που όλοι είδαμε όταν εμφανίστηκε ξεκούραστος στο Euro. Στο Champions League του 2011 ο Ινιέστα είχε περίπου τρεις πετυχημένες ντρίμπλες ανά παιχνίδι (2.9), όμως στο περσινό τουρνουά δεν είχε καν μια ντρίμπλα ανά αγώνα (0.8).
Πίρλο
Μένει αυτός που αγνοήθηκε. Ανάμεσα σε Μέσι, Κριστιάνο και Ινιέστα κι εγώ συμφωνώ πως το βραβείο θα έπρεπε να πάει στον Αργεντίνο. Όμως, ποιος σφράγισε την περσινή χρονιά περισσότερο από τον Αντρέα Πίρλο;
Έφυγε το καλοκαίρι του 2011 από τη Μίλαν κι ο Μπερλουσκόνι ακόμα και χθες δήλωσε πως η φυγή του ήταν λάθος που πόνεσε και πονάει ακόμα. Πήγε στην Γιουβέντους, την πήρε από το χέρι και την οδήγησε στο πρωτάθλημα. Ναι, το Καμπιονάτο εδώ και χρόνια δεν έχει την αίγλη του παρελθόντος. Αλλά, ποιος μπορεί να πει πως μια αήττητη κατάκτηση του σκουντέτο είναι μικρό επίτευγμα, ειδικά όταν η Γιουβέντους ήταν 7η την προηγούμενη σεζόν και είχε τερματίσει 24 βαθμούς μακριά από την κορυφή;
Ο γίγας Πίρλο πήγε στο Τορίνο να αποδείξει πως το λάθος της Μίλαν να τον αφήσει ελεύθερο στα 32 του ήταν εξίσου μεγάλο μ’αυτό της Ίντερ που τον είχε δικό της για τρία χρόνια και τον πούλησε στα 21 του στους ροσονέρι. Μ’αυτόν στο τιμόνι, η Γιούβε μάζεψε 26 βαθμούς περισσότερους από το 2011, κατέκτησε αήττητη το πρωτάθλημα, παρότι δεν είχε παίκτη μέσα στην πρώτη δεκάδα των σκόρερ. Τι να τον κάνει όταν είχε τον Πίρλο να δίνει 13 ασίστ;
Euro 2012
Κι αν τα επιτεύγματα του Πίρλο στο Καμπιονάτο δεν ήταν αρκετά, ποιος μπορεί να ξεχάσει την παρουσία του στο Euro που ακολούθησε; Η Ισπανία μπορεί να πήρε και αυτήν την κούπα, ο τελικός μπορεί να έληξε 4-0, ο Μπαλοτέλι μπορεί να ήταν αυτός που ξεσήκωσε τον κόσμο με τα δύο γκολ επί της Γερμανίας, αλλά το πρόσωπο ήταν ο Πίρλο.
Σε μια Ιταλία σχεδόν γυμνή από τις μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος, ο Πίρλο έμοιαζε να είναι σχεδόν παντού, για να παίρνει την μπάλα και να τους λέει “μη φοβάστε”. Είχα την τύχη να τον δω από κοντά στα δύο πρώτα ματς των Ιταλών. Στην πρεμιέρα κόντρα στην Ισπανία ήταν πραγματική απόλαυση να τον βλέπεις να τα βγάζει πέρα με άνεση κόντρα στην ασφυκτική πίεση των έξι χαφ του Ντελ Μπόσκε και να δίνει και την ασίστ για την ισοφάριση του Ντι Νατάλε. Κόντρα στους Κροάτες επανέλαβε τα ίδια και ζωγράφισε με ένα φάουλ για το 1-0.
Κι όταν ήρθε παραδοσιακά η ώρα των πέναλτι για τους Ιταλούς στα προημιτελικά, φρόντισε να “τελειώσει” τους Άγγλους, σκάβοντας την μπάλα πάνω από τον Χαρτ, την ώρα που η Ιταλία είχε ήδη χάσει πέναλτι με τον Μοντολίβο. Μεγαλείο.
Άδικο
Είναι άδικο που ο Πίρλο δεν ήταν στην πρώτη τριάδα των υποψηφίων για την Χρυσή Μπάλα. Πήρε δύο μέτριες ομάδες από το χέρι κι οδήγησε τον σύλλογο σε ένα αήττητο πρωτάθλημα και την Εθνική σε έναν τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Αν μιλάμε για ένα βραβείο που συνδυάζει προσωπική απόδοση και τίτλους, δεν γνωρίζω ποιος κατάφερε περισσότερα από τον Πίρλο το 2012.
Επαναλαμβάνω, αν απλώς εξετάζουμε ποιος ήταν ο καλύτερος, τότε ο Μέσι καλώς κέρδισε τον Ινιέστα και τον Κριστιάνο. Όμως, ο Πίρλο άξιζε σίγουρα να βρίσκεται στην τριάδα και πιθανόν να ήταν ο μόνος που δικαιούτο να σπάσει το σερί του Μέσι.
ΥΓ. Στις συζητήσεις για την Χρυσή Μπάλα πολλοί ανέφεραν κι αναφέρουν ακόμα το όνομα του Ντρογκμπά, εξαιτίας της κατάκτησης του Champions League και των όσων κινηματογραφικών έκανε o Ιβοριανός στον τελικό. Καλώς ή κακώς, το βραβείο δεν απονέμεται μ’αυτά τα κριτήρια. Αν ήταν έτσι, τότε το 2005 θα έπρεπε να το είχε πάρει ο Τζέραρντ, που οδήγησε στο Champions League μια ομάδα χειρότερη από την περσινή Τσέλσι κόντρα σε μια Μίλαν σαφώς ανώτερη από την περσινή Μπάγερν. Τότε, όμως, το βραβείο πήγε στον Ροναλντίνιο, που είχε πάρει το πρωτάθλημα στην Ισπανία κι ήταν μακράν του δευτέρου ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο.
Διαβάστε ακόμη:
Fashion victims και αιθέριες υπάρξεις