Μπαρτσελόνα σε κρίση
Την προηγούμενη Παρασκευή ρίξαμε μια ματιά στην ήττα της Μπαρτσελόνα με 2-0 από την Μίλαν. Σ’εκείνο το κείμενο είδαμε αναλυτικά γιατί ήταν σωστό να χαρακτηριστεί πρωτοφανής η εικόνα των Καταλανών, που κι άλλες φορές έχουν βρεθεί να χάνουν, αλλά ουδέποτε στο παρελθόν τους είχαμε δει να έχουν τέτοια προβλήματα στο χορτάρι.
Δεν συζητήσαμε εκτενώς το τι μπορεί να φταίει, απλώς έγινε μια αναφορά σε διάφορες πιθανές αιτίες. Την περαιτέρω συζήτηση θα την κάναμε στο μέλλον, όταν έρχονταν οι αγώνες με Ρεάλ κι ο επαναληπτικός με τη Μίλαν, τα ματς που η Μπαρτσελόνα θα έδινε απαντήσεις για το “τις πταίει” του Σαν Σίρο.
Πρώτη απάντηση, 100% αρνητική
Το μέλλον ξεκίνησε ήδη, η πρώτη απάντηση ήρθε. Η Μπάρτσα υποδέχθηκε την Ρεάλ στην ρεβάνς του 1-1 της Μαδρίτης και η ομάδα του Μουρίνιο θριάμβευσε με 3-1, με την πιο άνετη νίκη που έχει πετύχει επί της Μπαρτσελόνα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εμφατικά, αλλά και άνετα, ξεκούραστα. Χωρίς άγχος, χωρίς πίεση, χωρίς υπέρβαση. Με τους Ντι Μαρία, Ρονάλντο και Βαράν να ηγούνται, αλλά να μην κάνουν δα και τίποτα το τρομερό, το ανεπανάληπτο. Δεν δραπέτευσε με την πρόκριση η Ρεάλ, δεν έκανε τίποτα τρομερούς ηρωισμούς. Πήγε, έδειξε σαφή ανωτερότητα και θριάμβευσε δίκαια, αλλά και σχεδόν άκοπα, χωρίς ανταγωνισμό.
Έτσι, η πρώτη απάντηση της Μπάρτσα μετά το 2-0 με τη Μίλαν προβλημάτισε περισσότερο ακόμα κι από το ίδιο το κάζο του Σαν Σίρο. Ώρα για ανάλυση, για κάποιες σκέψεις για τους Καταλανούς.
Άμυνα
Πιθανότατα οι περισσότεροι θα ασχοληθούν με την άθλια εικόνα στην επίθεση, όμως εμείς θα κοιτάξουμε πρώτα στην άμυνα. Γιατί είναι άλλο πράγμα να βλέπεις την Μπαρτσελόνα να μην φοβίζει τον αντίπαλο και να μην φτιάχνει καθαρές ευκαιρίες κι άλλο ταυτόχρονα να την βλέπεις να παραπαίει αμυντικά.
Και μην πει κανείς πως είναι μόνο τα πέντε γκολ από Μίλαν και Ρεάλ (2 από στημένα, 3 στην κόντρα), γιατί οι Καταλανοί δέχονται γκολ στα τελευταία δώδεκα επίσημα παιχνίδια τους. Κάτι δεν πάει καλά. Κι η πρώτη ματιά λέει πως υπάρχει ένα θέμα με την ένταση που βγάζουν στο πρες, αυτό που πάντα προστάτευε την άμυνα και κρατούσε μακριά τον αντίπαλο, αλλά η δεύτερη ανάγνωση λέει πως υπάρχει σαφές πρόβλημα και στην αμυντική γραμμή.
Συνολικό πρόβλημα
Εύκολο είναι να τα ρίξει κανείς στον Πικέ, που έκανε το πέναλτι στον Ρονάλντο, και στον Πουγιόλ, που εκτέθηκε και στο 2ο γκολ στο Μιλάνο και από τον Ντι Μαρία στο Καμπ Νου. Όμως, στην πραγματικότητα δεν μιλάμε τόσο για αμυντικά λάθη, αλλά για προβληματική αμυντική οργάνωση. Δεν είναι τραγικό για τον όποιο Πικέ ή Πουγιόλ να εκτεθεί στον ανοιχτό χώρο από τον όποιο Ντι Μαρία ή Ρονάλντο. Λογικό είναι, και το ερώτημα είναι γιατί βρίσκονται σε τέτοιες συνθήκες, όπου ο χαρισματικός επιτιθέμενος έχει πλεονέκτημα.
Εκτός από το πρες στην μπάλα, είναι σαφές πως η τετράδα της άμυνας είναι προβληματική. Τόσο στα πρόσωπα που την απαρτίζουν όσο και στην τοποθέτηση στο χορτάρι. Θα σκέφτεστε πως δεν ξέρω τι λέω, αφού ο Πουγιόλ με τον Πικέ είναι εδώ και χρόνια το δίδυμο των στόπερ, ο Άλβες σταθερά το δεξί μπακ. Δεν μπορεί ο Άλμπα να είναι το πρόβλημα για τα πάντα, δεν μπορεί να κάνει τόσο μεγάλη διαφορά.
Ο τρίτος παίκτης
Κι όμως, υπάρχει διαφορά και μάλιστα τεράστια. Τα προηγούμενα χρόνια η Μπαρτσελόνα έπαιζε σχεδόν όλους τους μεγάλους αγώνες με τον Άλβες στα δεξιά, αλλά οι υπόλοιποι τρεις ήταν καθαροί αμυντικοί. Το δίδυμο των στόπερ είχε σχεδόν πάντα και τρίτο παρτενέρ, παίκτη με αμυντικούς προσανατολισμούς και προσόντα. Τυπικά έπαιζε αριστερά, όμως στην ουσία έφτιαχνε τριάδα πίσω απ’τον Μπούσκετς, έδινε το δικαίωμα στον Άλβες να παίζει όλη την πλευρά δεξιά και ταυτόχρονα προσέφερε ασφάλεια αμυντικά.
Κι από τα πρόσωπα που απάρτιζαν αυτήν την τριάδα κρίνονταν εν πολλοίς κι η αμυντική συμπεριφορά της Μπάρτσα, αλλά και η έκβαση των μεγάλων αναμετρήσεων. Το κλειδί ήταν πάντα ο τρίτος παίκτης, το ποιος ήταν άλλαζε πολλά.
Για να το δούμε και με στοιχεία, θα κοιτάξουμε όλα τα ντέρμπι με την Ρεάλ από το 2011 που πήγε ο Μουρίνιο μέχρι και σήμερα. Στην λίστα που ακολουθεί είναι όλα τα classico, με την χρονολογική σειρά που έγιναν, την διοργάνωση, την έδρα, το αποτέλεσμα και την άμυνα που είχε η Μπαρτσελόνα σε κάθε αγώνα, από τα αριστερά προς τα δεξιά. Ο Άλβες είναι ο δεξιός μπακ σε όλους τους αγώνες, πλην ενός, του φετινού επαναληπτικού του Σούπερ Καπ, που ήταν εκτός αποστολής.
Διαφορά
Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι να δει κανείς πως όταν η Μπαρτσελόνα δεν είχε “κατάλληλο” τρίτο παίκτη να πλαισιώσει μ’αυτόν τον τρόπο τους στόπερ, τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά.
Έπαιξε με τον ακατάλληλο για τρίτο στόπερ Αντριάνο στο Μπερναμπέου το 2011 για το πρωτάθλημα, έφερε ένα αδιάφορο 1-1. Μερικές μέρες αργότερα τον είχε πάλι αριστερά στον τελικό του Κυπέλλου, γιατί ήταν τραυματίας ο Πουγιόλ, και έχασε για πρώτη φορά από τον Μουρίνιο με 1-0. Μήπως θυμάστε το γκολ, με τον Ντι Μαρία να βγαίνει στο κενό στα δεξιά και να σεντράρει στον Ρονάλντο στο δεύτερο δοκάρι, στον χώρο του Αντριάνο; Μήπως θυμάστε πόσο είχε υποφέρει η Μπαρτσελόνα από τις φάσεις που έβρισκε ο Πορτογάλος στους κενούς χώρους στα άκρα ακόμα και πριν το γκολ; Σας θυμίζουν κάτι;
Ακολουθούν οι ημιτελικοί του Champions League. Ο Πουγιόλ επιστρέφει, πάει αυτός αριστερά, φτιάχνει τριάδα με Πικέ και Μασεράνο. Όλα καλά, χαλύβδινη η Μπάρτσα. Νίκη 2-0 στη Μαδρίτη, ισοπαλία 1-1 στο Καμπ Νου, πρόκριση στον τελικό. Έρχεται το Σούπερ Καπ τον Αύγουστο, πάλι φαίνεται η διαφορά. Με τον “ακατάλληλο” Αντριάνο αριστερά, 2-2 στην Μαδρίτη. Με τον “κατάλληλο” Αμπιντάλ στον επαναληπτικό του Καμπ Νου, 3-0.
Η Μπάρτσα παίζει με τον Αμπιντάλ και τα επόμενα τρία classico. Κερδίζει δύο συνεχόμενες φορές μέσα στο Μπερναμπέου, 3-1 στο Πρωτάθλημα και 2-1 στο Κύπελλο, και φέρνει ένα 2-2 στον επαναληπτικό του Κυπέλλου, παίρνοντας όμως την πρόκριση. Πότε γυρίζει το φύλλο;
Όταν υποδέχεται πέρσι την Ρεάλ για το πρωτάθλημα. Ο Γουαρδιόλα επιλέγει για πρώτη φορά να έχει εξ’αρχής τριάδα πίσω, κατεβαίνει με ένα 3-4-3 και τους Άλβες-Τέγιο να παίζουν τις πλευρές πολύ ψηλά. Η τριάδα του, όμως, είναι προβληματική αφού παρτενέρ των Μασεράνο και Πουγιόλ είναι (πάλι) ο Αντριάνο, που είναι καθαρός ακραίος και παντελώς ακατάλληλος για τρίτος στόπερ. Η Ρεάλ επικρατεί με 2-1 μετά από πέντε χρόνια μέσα στο Καμπ Νου και παίρνει την νίκη που ήθελε για να κατακτήσει εμφατικά το πρωτάθλημα.
Οριστική αλλαγή με Άλμπα
Νομίζω πως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και συμπτώσεις δεν υπάρχουν. Όταν είχε όλους τους παίκτες στην διάθεσή του, ο Γουαρδιόλα φρόντιζε σχεδόν πάντα στα μεγάλα ματς να πλαισιώνει τον Άλβες με τρεις παίκτες που λειτουργούσαν με τον τρόπο που περιγράψαμε. Καθόλου τυχαία, είχε δει στον Μασεράνο τον παίκτη που μπορεί να μην είναι στόπερ, αλλά η εκρηκτικότητα στα πρώτα μέτρα και τα αποτελεσματικά τάκλινγκ τον έκαναν ιδανικό παρτενέρ των Πικέ-Πουγιόλ για τις κόντρα επιθέσεις. Με Μασεράνο ή Αμπιντάλ να πλαισιώνουν, για να σκοράρεις απέναντι στην Μπάρτσα έπρεπε να φτύσεις αίμα, ακόμα κι αν ήσουν η Ρεάλ. Όταν η χημεία χαλούσε, οι Καταλανοί γίνονταν αυτομάτως πιο ευάλωτοι.
Ο Γουαρδιόλα αποχωρεί και μαζί του φεύγει οριστικά κι η λογική των τριών παικτών που απλώνονται στον χώρο πίσω από τον Μπούσκετς. Τώρα; Τώρα ο Άλμπα έχει πάει αριστερά στην άμυνα, τριάδα δεν υπάρχει κι η Μπαρτσελόνα δεν είναι απλώς ευάλωτη, αλλά τρύπια.
Ο 22χρονος μπορεί να είναι ο παίκτης που όλοι δικαίως θαυμάσαμε στο Euro, αλλά δεν παύει να είναι καθαρός επιθετικός μπακ. Δεν έχει τα προσόντα, αλλά το βασικότερο είναι πως δεν έχει καν την εντολή να πλαισιώνει τους στόπερ του και φυσικά δεν φταίει αυτός γι’αυτό. Η Μπαρτσελόνα δεν έπαιζε ποτέ μεγάλα ματς με δεύτερο ακραίο μπακ να παίζει ψηλά, αυτόν τον ρόλο τον είχε πάντα ο Άλβες και μόνο αυτός, οι δυο στόπερ δεν ήταν ποτέ μόνοι τους.
Θέσεις
Τα γραφήματα θα δώσουν τις τελευταίες και πιο τρανές αποδείξεις. Οι παρακάτω εικόνες δείχνουν τον χώρο που κινούνται περισσότερο οι παίκτες σ’έναν αγώνα. Αυτό που λέμε, συνηθισμένες θέσεις, το που πέρασαν το μεγαλύτερο διάστημα μιας αναμέτρησης.
Στο πρώτο γράφημα είναι η Μπαρτσελόνα στο νικηφόρο 0-2 στο Μπερναμπέου στον ημιτελικό του Champions League το 2011. Ο Άλβες (2) είναι ψηλά, αλλά όχι πολύ, ο Πικέ (3) δίνει το βάθος, ο Μασεράνο (14) με τον Πουγιόλ (5) την κάλυψη στα άκρα.
Το επόμενο είναι από το 1-3 στο Μπερναμπέου πέρσι στο πρωτάθλημα. Ο Άλβες (2) είναι πολύ ψηλά, πάνω από τη σέντρα, αλλά κοιτάξτε πόσο πίσω είναι Πικέ (3), Πουγιόλ (5) και Αμπιντάλ (22) και πόσο πιο χαμηλά έχει έλθει ο Μπούσκετς (16) για να τους επιτρέψει να “ανοίξουν” στον χώρο.
Αυτά ίσχυαν τότε. Τα επόμενο δύο γραφήματα είναι πρώτα από το 2-0 στο Σαν Σίρο και μετά από το χθεσινό 1-3, με την διάταξη σ’αυτό να είναι από τα αριστερά προς τα δεξιά.
Οι διαφορές με το παρελθόν είναι τεράστιες. Ο Άλβες (2) διατηρεί την θέση του ψηλά, όμως στο ίδιο ακριβώς ύψος βρίσκεται και ο Άλμπα (18). Κι αντί ο Πικέ (3) με τον Πουγιόλ (5) να έχουν μείνει πιο πίσω και να έχει κατέβει έστω ο Μπούσκετς (16) για να τους πλαισιώσει, αυτοί παίζουν πιο κεντρικά και πιο ψηλά από ποτέ.
Πως να κρατήσει έτσι η Μπαρτσελόνα το μηδέν. Η διάταξη δείχνει ακριβώς που βρήκαν τις φάσεις ο Ρονάλντο, ο Ντι Μαρία, ο Ελ Σαραουϊ, κτλ. Πως να μην κάνουν πάρτι οι επιθετικοί, πως να μην σκοράρει ακόμα κι ο Μουντάρι, πως να μην εκτεθούν κραυγαλέα ο Πικέ με τον Πουγιόλ.
ΥΓ. Κοιτάξαμε μόνο στην άμυνα και σύντομα θα ρίξουμε μια ματιά στα προβλήματα στην επίθεση. Μέχρι τότε, αρκεί μόνο να δείτε στα δύο τελευταία γραφήματα τις θέσεις των Ινιέστα (8) και Φάμπρεγας (4). Το “κουτουλάνε μεταξύ τους” είναι ακραία έκφραση, αλλά εδώ ταιριάζει γάντι.
Τα γραφήματα είναι απ’το whoscored.
Διαβάστε ακόμη:
