Η παράλογη βόμβα Μίροτιτς

Update: Η Μπαρτσελόνα υπέγραψε τον Μίροτιτς για 3+1 χρόνια έναντι 9 εκ. ευρώ τον χρόνο.

H Μπαρτσελόνα ετοιμάζεται να πυροδοτήσει την βόμβα Μίροτιτς και η Ευρωλίγκα 'κλέβει' έναν παίκτη που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο ΝΒΑ και θα μπορούσε, χωρίς πολύ κόπο, να βρει ένα συμβόλαιο 50 εκατομμυρίων δολαρίων για τα επόμενα τρία χρόνια. Πώς, λοιπόν, ο μέχρι πρότινος συμπαίκτης του Γιάννη Αντετοκούνμπο αποφάσισε να κάνει το άλμα της επιστροφής στην Ευρώπη και κυρίως ... με ποιο σκεπτικό η Μπαρτσελόνα θα ξοδέψει μια ολόκληρη περιουσία για να τον αποκτήσει;

Πρώτα απ' όλα πρέπει να υπογράψει ο Μαυροβούνιος, που έγινε Ισπανός (έπαιξε και στην φούρια ρόχα) για να ολοκληρωθεί το ντιλ και να μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες. Προς το παρόν η μόνη πληροφόρηση έρχεται από το Twitter και λέει ότι ο 28χρονος φόργουορντ θα βάλει την υπογραφή του σε ένα μυθικό συμβόλαιο, το οποίο θα στοιχίσει στην Μπάρτσα 80 εκατομμύρια δολάρια. Σε ευρώ 70 εκατομμύρια. Διάρκεια συμβολαίου τα έξι χρόνια, κάτι που σημαίνει 11,6 εκατομμύρια ετησίως. Στο ποσό συμπεριλαμβάνεται και η εφορία την οποία πληρώνει, κατά τα ειωθότα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, η ομάδα. Αν όλα αυτά αληθεύουν και εφόσον γίνουν και πραγματικότητα, θα έχουμε να κάνουμε με... συγκλονισμό, που θα' λεγε και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Όχι τόσο για την μπασκετική αξία του Μίροτιτς, που δεν αμφισβητείται όσο για το συμβόλαιο που στρώνει στα πόδια του η Μπάρτσα.

Ήδη η καταλανική ομάδα έχει κάνει μια ξεχωριστή συμφωνία, καθώς ο Κόρεϊ Χίγγινς αποχώρησε από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας για να γνωρίσει την ηλιόλουστη Βαρκελώνη, έναντι 10,5 εκατομμυρίων για τα επόμενα τρία χρόνια. Καθαρά, ο Αμερικανός γκαρντ θα εισπράξει 6 εκατομμύρια. Προσθέστε ακόμη την απόκτηση του Μπράντον Ντέιβις (της Ζαλγκίρις) αλλά και την πιθανολογούμενη επιστροφή του Άλεξ Αμπρίνες από το ΝΒΑ για να καταλάβετε και την απογοήτευση του αρχισυντάκτη του ONEMAN, Κωνσταντίνου Αμπατζή, ο οποίος στο άκουσμα της είδησης μοιρολόγησε στο Twitter.

Δεν είναι της ώρας, όμως, να αναλύσουμε τη δυναμική των ομάδων της νέας Ευρωλίγκας, ή την απόσταση των ελληνικών ομάδων από την ελίτ της διοργάνωσης, που έτσι κι αλλιώς έγινε ήδη μεγάλη. Η ερώτηση είναι αν το ευρωπαϊκό μπάσκετ μπορεί να αντέξει μια τέτοια κίνηση, να αντεπξέλθει σε ένα τόσο μεγάλο συμβόλαιο. Προφανώς και η Μπαρτσελόνα έχει δικαίωμα να ξοδέψει όσα λεφτά θέλει, δεν είναι εκεί το θέμα μας. Κάποτε ξόδευαν οι ελληνικές ομάδες, πολλές φορές μάλιστα αλόγιστα, δεν θα κάνουμε μαθήματα στους Καταλανούς.

Δεν υπάρχουν αυτά τα λεφτά στην Ευρώπη

Υπάρχει, όμως, μια λογική στην Ευρώπη που πηγάζει από το συνολικό τζίρο του μπάσκετ. Και το ερώτημα είναι πόσο μπορεί να ... σταθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος ένα συμβόλαιο ΝΒΑ. Η απάντηση είναι εύκολη. Δεν μπορεί. Τα χρήματα δίνονται απλά και μόνο επειδή η Μπάρτσα θέλει να επιστρέψει στην κορυφή καθώς έχει να πάει στο φάιναλ-φορ και να πάρει το πρωτάθλημα στην Ισπανία από το 2014.

Καμιά ομάδα στην Ευρώπη δεν μπορεί να συναγωνιστεί τα έσοδα μιας ομάδας ΝΒΑ. H ακριβότερη ομάδα της Ευρωλίγκας στη χρονιά που πέρασε ήταν με βάση τα στοιχεία του γαλλικού περιοδικού Basket Le Mag, ήταν η Ρεάλ Μαδρίτης που είχε προϋπολογισμό 42 εκατομμυρίων ευρώ. Έξι εκ λιγότερα ξόδεψε η Μπάρτσα. Τα τηλεοπτικά δικαιώματα της διοργάνωσης είναι ζήτημα αν ξεπερνούν συνολικά τα 30 εκατομμύρια ευρώ (και πολλά λέμε).

Η Μακάμπι του Τελ Αβίβ, ας πούμε, παίρνει 3,5 εκ. από το ισραηλινό κανάλι που μεταδίδει τους αγώνες της, η ΤΣΣΚΑ όμως έχει συμβόλαιο μόλις 180 χιλιάδων ευρώ! Δεν είναι ίδια η δημοφιλία του μπάσκετ στη Ρωσία με την αντίστοιχη στο Ισραήλ ή την Ελλάδα. Στο ΝΒΑ όπως είχαμε γράψει, ο χορός γίνεται σε δισεκατομμύρια. Το 2014 η συμφωνία του CBS με το ΝΒΑ που είναι σε ισχύ μέχρι το 2023 στοίχισε 24 δις δολάρια. Περίπου 2.7 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Σε ευρώ, μόλις 2.37 δις. Σύμφωνα με τη λίστα Forbes, ο μέσος όρος για κάθε ομάδα του ΝΒΑ σε επίπεδο συνολικής αποτίμησης είναι 1.9 δισ δολάρια (αύξηση 13% σε σχέση με την περασμένη χρονιά, ενώ στην κορυφή βρίσκονται (και φέτος) οι Νιου Γιορκ Νικς. Η συνολική αξία της ομάδας της Νέας Υόρκης που έκαναν μόλις … 17 νίκες φέτος, αποτιμάται σε 4 δισεκατομμύρια δολάρια.

Σε έναν τέτοιο κόσμο, θεωρείται λογικό ο Μίροτιτς να παίρνει 50 εκατομμύρια σε τρία χρόνια, ή ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς 78 (από τους Τζαζ) για το ίδιο χρονικό διάστημα. Οι τιμές έχουν ξεφύγει και κανείς δεν πιστεύει ότι ένας μπασκετμπολίστας αξίζει τα τεράστια ποσά που ξοδεύονται για τις υπηρεσίες τους. Απλά σε αυτό το επίπεδο είναι, πλέον, η αγορά στο αμερικάνικο μπάσκετ.

Ο Μίροτιτς πρέπει να παίξει... για 11,6 εκατομμύρια!

Ξεχάστε τη λογική, λοιπόν. Δεν υπάρχει. Η Μπαρτσελόνα που σαν κλαμπ έχει απεριόριστες οικονομικές δυνατότητες,  αποφάσισε να κάνει διαδοχικές υπερβάσεις, ώστε να πάρει τα πρωτεία. Ο λόγος αν ο Μίροτιτς πάει εν τέλει στη Βαρκελώνη, θα ανήκει αποκλειστικά σε αυτόν. Η δική του επιλογή έχει εξήγηση. Στο ΝΒΑ, ο Μίροτιτς δεν θα ήταν παρά ένας από τους πολλούς παίκτες του ΝΒΑ. Όχι από εκείνους που παίζουν ελάχιστα, ούτε όμως και μέσα στην ελίτ. Σε τέσσερα χρόνια άλλαξε τρεις ομάδες (Σικάγο, Νέα Ορλεάνη και Μιλγουόκι) πιθανότατα θα άλλαζε και φέτος πόλη. Ένας καλός φόργουορντ, που θα έβγαζε το ψωμί του με συνέπεια και επαγγελματισμό.

Στην Ευρώπη, θα είναι πλέον το νο1. Θα γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος μπασκετμπολίστας της Ηπείρου και όλα τα μάτια θα είναι στραμμένα πάνω του. Θα αισθανθεί, πλέον, πολύ πιο σημαντικός και όχι ένας μέσα σε ...πολλούς ομοίους. Μόνο, που κάτι τέτοιο διαβάζεται και από την άλλη όψη. Στην Ευρώπη η αντιστοιχία απολαβών και απόδοσης είναι πολύ πιο έντονη απ' ό,τι στο ΝΒΑ. Στην Αμερική μπορεί ένας παίκτης να παίρνει 10-15 εκατομμύρια δολάρια και να μην παίζει καθόλου στην ομάδα του. Δεν ασχολείται κανείς.

Η Ευρωλίγκα είναι διαφορετική. Ο Μίροτιτς υποχρεούται να παίξει για τα 11,6 εκατομμύρια που θα δαπανήσει η Μπαρτσελόνα για πάρτη του. Οτιδήποτε άλλο εκτός από πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα, για τους 'μπλαουγκράνα' θα θεωρηθεί αποτυχία, με βάση τα χρήματα που δίνονται αυτό το καλοκαίρι. Σε περίπτωση αποτυχίας, ο πρώτος που θα μπει στο στόχαστρο θα' ναι ο ίδιος ο Μίροτιτς.

Ο Τσίλντρες του 2010

Αν διαφωνείτε θυμηθείτε την αντιμετώπιση των οπαδών του Ολυμπιακού για τον Τζος Τσίλντρες. Μιλάμε για ένα. παίκτη που στην Ευρωλίγκα του 2010 είχε μέσο όρο 15,4π, 4,8ρ και 1,9 ασίστ και με το δικό του καλάθι (φόλοου κάρφωμα μετά το άστοχο σουτ του Τεόντοσιτς) οι 'ερυθρόλευκοι' πήγαν στον τελικό του Παρισιού. Κι όμως. Τα 8 εκατομμύρια δολάρια που έπαιρνε το χρόνο, όμως, ήταν τεράστιο ποσό, ακόμη και για τέτοιες επιδόσεις.

Θυμίζω ότι ο Μίροτιτς τη χρονιά που έφυγε για το ΝΒΑ, έπαιζε στη Ρεάλ (δήλωνε μάλιστα φανατικός οπαδός της και δήλωνε ότι ποτέ δεν θα έπαιζε στην Μπαρτσελόνα, αλλά αυτά ... μας τα' παν κι άλλοι, για άλλες ομάδες) είχε 12,4 πόντους και 4,6 ριμπάουντ. Δεν είναι εύκολο να παίξεις μπάσκετ για 10-11 εκατομμύρια ευρώ και αυτό να έχει ουσιαστικό αντίκρυσμα. Ουσιαστικά το μόνο, που μπορεί να θεωρηθεί σαν αντίκρυσμα είναι οι τίτλοι. Όμως το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι διαφορετικό και σε αυτό τον τομέα.  Δεν είναι θέμα ενός ή δυο σούπερσταρ, αλλά πολλών μαζί που μπορούν μαζί με τον προπονητή τους να βρεθούν στην κορυφή. Το σύνολο υπερτερεί του ατόμου, τουλάχιστον για την ώρα.

Η προστασία της λίγκας

Θεωρητικά ο Μίροτιτς και όποιος άλλος τέτοιος παίκτης έρχεται από το ΝΒΑ δίνει στην Ευρωλίγκα άλλη αίγλη. Αν τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τον ανθό της ευρωπαϊκού μπάσκετ να απορροφάται ολότελα από τους Αμερικανούς, τέτοιες κινήσεις αλλάζουν την εικόνα. Διαμορφώνουν ένα νέο τοπίο. Από την άλλη τίθεται το θέμα των ορίων, αν μπορούν βέβαια να μπουν τέτοια. Στην Ευρώπη δεν είχε συζητηθεί σοβαρά το θέμα ποτέ. Από τη δεκαετία του '80 όταν η Τρέισερ Μιλάνου είχε δώσει ετήσιο σημβόλαιο 300.000 δολαρίων στον Μπομπ ΜακΑντού, πρωταθλητή ΝΒΑ με τους Λέικερς, τοι ερώτημα ήταν ... ίδιο. Πόσο θα αντέξουν οι υπόλοιποι; Το 1996 ο Παναθηναϊκός έδωσε 3,5 εκατομμύρια δολάρια στον Ντομινίκ Γουιλκινς, σε μια αντίστοιχη κίνηση.

Πολλοί λένε ότι έχει έρθει η ώρα για ευρωπαϊκό σάλαρι καπ, αλλά  κάτι τέτοιο μοιάζει αδύνατο. Χωρίς κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, με διαφορετική φορολογία από χώρα σε χώρα, όλα αυτά μοιάζουν ανέφικτα και είναι άλλωστε αμερικάνικο προνόμιο. Τότε, ποια είναι η απάντηση στην... τρέλα των μεγάλων και οικονομικά ισχυρών; Μα την έχουν δώσει κατά καιρούς ομάδες πρότυπα, όπως η Ζαλγκίρις της περσινής σεζόν, ή ο Ολυμπιακός των δυο απανωτών τίτλων το 2012 και το 2013.

Στην Ευρώπη, μετράει μεν η οικονομική ευρωστία, πάνω απ' όλα όμως παίζουν ρόλο τα οργανωμένα προγράμματα, ο σχεδιασμός και το όραμα. Πολλές φορές τα τρία συγκεκριμένα στοιχεία αξίζουν πιο πολύ από δεκάδες εκατομμύρια.