Μάρτιος 1996, όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων

Ο Γιάννης Λάιος, προπονητής της ομάδας βόλεϊ που κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων σαν σήμερα το 1996, ανήμερα των 71ων γενεθλίων του Ολυμπιακού αφηγείται λεπτό προς λεπτό μια ιστορική βραδιά.

10 ΜΑΡ 2019

Από μικρός ήξερα ότι Ολυμπιακός σημαίνει ΘΡΥΛΟΣ. Αλλά πώς ορίζεις ένα Θρύλο; Το Μάρτιο του 1996, μόλις 11 ετών, είχα προλάβει να παρακολουθήσω τον Ολυμπιακό του μπάσκετ σε δυο τελικούς Κυπέλλου Πρωταθλητριών να χάνει με τρόπο επικό. Στο Ισραήλ ενάντια στη Μπανταλόνα ήταν οι βολές του Ζάρκο Πάσπάλι. Στη Σαραγόσα ενάντια στη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ο Σαμπόνις και ο Αρλάουκας, δυο απροσπέλαστοι ογκόλιθοι μιας υπερομάδας.

Στο ποδόσφαιρο, τα πέτρινα χρόνια περιλάμβαναν ορισμένες φαντεζί εκλάμψεις καλών εμφανίσεων στην Ευρώπη, απέναντι σε ομάδες όπως η Τενερίφη και η Σεβίλλη, χωρίς ουσία και συνέχεια. Φάνταζε δύσκολο στο μυαλό μου να ορίσω τον Θρύλο, χωρίς να έχω ζήσει μια γνήσια θρυλική στιγμή του.

Όμως το Μάρτιο του 1996, ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν γι' ακόμα μια φορά στην Ευρώπη, εντός έδρας, σε ένα ΣΕΦ κατάμεστο, σε ένα φάιναλ φορ. Δεν ήταν η αρμάδα του Γιάννη Ιωαννίδη, ήταν η χαλκέντερη ομάδα βόλεϊ, υπό την προπονητική καθοδήγηση του Γιάννη Λαΐου. Σαν σήμερα ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων στο βόλεϊ, το πρώτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο, μπροστά σε 20.000 φανατικούς οπαδούς, ανήμερα των 71ων γενεθλίων του.

Ο 11χρονος εαυτός μου έβλεπε τον αγώνα από την τηλεόραση και στο τέλος έβγαινε στο μπαλκόνι και ύστερα στη Γρηγορίου Λαμπράκη για να γίνει ένα με τα καπνογόνα και τις φωνές των χιλιάδων τρελών που πανηγύριζαν το τρόπαιο. Μετά τον τελικό με την Μπάγερν Βούπερταλ και την αγχωτική νίκη με 3-2 σετ, ο κάθε μικρός και σχεδόν αμύητος Ολυμπιακός εκείνης της εποχής καταλάβαινε για πρώτη φορά τι σημαίνει "Θρύλος".

Όμως αυτή η ιστορία δεν ανήκει σε μένα, αλλά σε κάποιον που ήταν μέσα και έζησε λεπτό προς λεπτό την κατάκτηση του τροπαίου. Ο λόγος στον προπονητή του Ολυμπιακού εκείνης της χρονιάς, Γιάννη Λάιο:

Το 1996 για μένα ήταν η πιο δύσκολη προπονητικά χρονιά.

Υπήρξαν πολλά προβλήματα τόσο οργανωτικά (ιδιαίτερα των πάρα πολλών μετακινήσεων) όσο και υγείας των αθλητών. Δεν θυμάμαι να ήμασταν όλοι υγιείς έστω και σε μία προπόνηση.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι πριν την έναρξη της προετοιμασίας υπήρχαν ήδη τραυματισμένοι αθλητές, όπως ο Αμαριανάκης. Θυμάμαι αργότερα την μονοπυρήνωση του Γκιούρδα και την αναγκαστική αγωνιστική αποχή του για μεγάλο διάστημα (εντυπωσιακή η αναπλήρωση από τον έφηβο τότε Χριστοφιδέλη).

Επίσης αρκετά σοβαρό ήταν το πρόβλημα των δυο Κουβανών παικτών, του Σάντες και του Ερνάντες, των οποίων η κακή επιλογή -με δική τους ευθύνη- της διατροφής τούς οδήγησε σε πτώση της φυσικής τους δύναμης και πτώση της απόδοσης, Τελικά, το θέμα λύθηκε με παρέμβαση διατροφολόγου.

Συνολικά ο Ολυμπιακός τότε παρουσίαζε ένα κράμα νέων, παλιών και ξένων παικτών και ο στόχος ήταν η κατάκτηση τόσο του πρωταθλήματος όσο και του κυπέλλου Ευρώπης. Σαφώς υπήρχε το ζήτημα της προσαρμογής των νεότερων στην ομάδα. Όμως ο κορμός της ομάδας που είχε φτάσει ξανά στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1992 (κόντρα στη Μεσαντζέρο Ραβέννα), είχε διατηρηθεί σχεδόν αναλλοίωτος. Υπήρχε πίστη από όλους μας για το επόμενο βήμα.

Μετά τον ημιτελικό (σ.σ ο Ολυμπιακός έχει νικήσει την Αλκομ Κάπελε με 3-1 σετ), ο ενθουσιασμός όμως από όλα τα παιδιά είναι συγκρατημένος. Στα αποδυτήρια υπάρχει ηρεμία, έχουμε συμφωνήσει ότι ένα λάθος αρκεί για να χάσουμε την αυτοπεποίθηση μας. Έχουμε πίστη στο ότι μπορούμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω. Μένει αυτή η πίστη από τα λόγια, να βγει στα έργα.

Στον αγώνα, φαίνεται αρχικά μια ισορροπία δυνάμεων στα 2 πρώτα σετ. Όμως στο τρίτο σετ φαίνεται ότι θα μεγαλώσει η ανταγωνιστικότητα και των δύο ομάδων με στόχο όχι μόνο να αποκτήσουν σημαντικό προβάδισμά, αλλά να έχουν και την ψυχολογία με το μέρος τους για το υπόλοιπο του αγώνα. Κάθε λίγο οι στατιστικές πληροφορίες τροποποιούν τις αποφάσεις μας για τακτικές άμυνας και επίθεσης. Και σε εκείνο ακριβώς το σημείο αναζητούμε η υπέρβαση από τους πιο έμπειρους παίκτες μας.

Στο 5ο και μικρότερο σετ η παρουσία του κόσμου πάντα δίνει αυτή την έξτρα ενέργεια στους παίκτες για να υπερβάλλουν τους εαυτούς τους

Η σκέψη ότι η χρονιά κρίνεται σε 2 πόντους μπορεί να χαλάσει το μυαλό μας, να μας αφαιρέσει ενέργεια.

Όμως στο τέλος, βλέπω τους παίκτες μου να μην κάνουν πίσω, να μη δείχνουν λιποψυχία.

Η νίκη είναι και το βάλσαμο όλων των ταλαιπωριών της χρονιάς!