Οι Λάρκιν-Μίτσιτς της Εφές είναι ό,τι οι Γκάλης-Γιαννάκης του Άρη

Θα πρέπει να ψάξει πολύ κανείς για να βρει καλύτερο δίδυμο γκαρντ απ' αυτούς που εμφάνισε την τελευταία τριετία η Εφές. Όσα διέπραξαν στο παρκέ ο Βασίλιε Μίτσιτς και ο Σέιν Λάρκιν δύσκολα θα τα βρούμε στην ιστορία της Euroleague κι ας έχουν περάσει κορυφαίοι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι μπασκετμπολίστες στις δυο νευραλγικές θέσεις της περιφέρειας (‘1’ και ‘2’). Είναι πραγματικά απίθανος ο συνδυασμός τους, η χημεία που βρήκαν και η έμπνευση βέβαια του Εργκίν Αταμάν, όταν το καλοκαίρι του 2018, έφτιαχνε την τέλεια ομάδα.

Η κατάκτηση του τροπαίου στην Κολωνία ήταν το αποκορύφωμα αυτής της συνύπαρξης και τους καθιστά, αν όχι το κορυφαίο, σίγουρα ένα από τα καλύτερα δίδυμα που είδαμε ποτέ στην περιφέρεια μιας πρωταθλήτριας Ευρώπης. Η επίδρασή τους στο παιχνίδι της τουρκικής ομάδας είναι εντυπωσιακή, όπως φαίνεται από τους αριθμούς τους. Εφέτος για παράδειγμα:

✔ Έπαιζαν κατά μέσο όρο κάτι λιγότερο από 30 λεπτά. Ο Μίτσιτς άρχισε βασικός στους 36 από τους 40 αγώνες που αγωνίστηκε, ενώ ο Λάρκιν ο οποίος απουσίαζε στην εκκίνηση της σεζόν, στα 17 από τα 35. Φυσικά, συνυπήρχαν στο παρκέ περισσότερο από τους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας.

✔ Μαζί σκόραραν 1.196 πόντους, κάτι που μεταφράζεται στο 34.6% των συνολικών πόντων της Εφές στη διοργάνωση. Ήταν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού στην περιφέρεια σε σκοράρισμα και δημιουργία. Από τις 2.448 προσπάθειες της ομάδας τους εντός παιδιάς πήραν τις 886. Το 33.3%. Πιο μεγάλο ήταν το μερίδιο τους στα σουτ τριών πόντων, αφού μαζί εκτέλεσαν το 39.6% των συνολικών προσπαθειών έξω από τα 6.75μ. Είχαν ακόμη στα χέρια τους την μπάλα για το 41% των ελεύθερων βολών όλης της ομάδας, ενώ μαζί μοίρασαν το 46% των ασίστ! Μια ομάδα μόνοι τους; Κάπως έτσι.

✒ Τα νούμερα τους είναι παρόμοια από την πρώτη φορά που βρέθηκαν μαζί (με τον Μίτσιτς να ανεβάζει στροφές την τελευταία διετία), όπου έχουν σαρώσει και τις ατομικές διακρίσεις. Ο Σέρβος φέτος αναδείχθηκε MVP της κανονικής περιόδου και του φάιναλ-φορ, ενώ πέρσι ο Λάρκιν θα έπαιρνε χωρίς αμφιβολία τον πρώτο τίτλο, έχοντας έξι MVP σε αντίστοιχες αγωνιστικές κι ένα ακόμη για τον μήνα Ιανουάριο, ενώ ήταν και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με μ.ο 22π!

Οι αντίπαλοι ήταν αδύνατο να τους αντιμετωπίσουν. Ακόμη κι αν επέλεγαν, όπως η Μπαρτσελόνα, πολύ δυναμικά μαρκαρίσματα (με ψηλούς γκαρντ ή φόργουορντ και σέντερ καμιά φορά) η κατάληξη στο τέλος της ημέρας θα ήταν ίδια και απαράλλαχτη. Πολλοί πόντοι, πολλές ασίστ, πολλές επαφές, πολλά φάουλ. Αμφότεροι δεν θα πρέπει να θεωρηθούν κακοί αμυντικοί, γιατί ο μεν Λάρκιν πίεζε πάρα πολύ την μπάλα κι είχε τεράστια αλτικά προσόντα, για να υπερκαλύψει το μέγεθός του, ο δε Μίτσιτς μπορούσε να εξουθενώσει με την άμυνά του οποιονδήποτε αντίπαλο.

Φυσικά, ο Αταμάν δεν τους πήρε ως αμυντικούς εξολοθρευτές. Εκμεταλλεύτηκε το μοναδικό ταλέντο τους στην επίθεση, που έβαλε την Εφές στο κάδρο των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης και στο τέλος στην κορυφή της ελίτ. Οι προσωπικές φάσεις που μπορούν να κάνουν είτε σουτάροντας από μακριά, είτε με τα θανατηφόρα ντράιβ τους δεν έχουν τελειωμό. Όπως στον τελικό με την Μπαρτσελόνα.

Θα μπορούσε κανείς να συγκρίνει αυτό το δίδυμο με ένα αντίστοιχο που εμφάνισε η ΤΣΣΚΑ την διετία 2017-19, με Ντε Κολό-Χίγκινς. Όμως συνήθως ο Ιτούδης έβαζε δίπλα σε έναν εκ των δυο τον Ντάνιελ Χάκετ, ενώ στο θέμα της δημιουργίας ο Χίγκινς υστερεί εν μέρει. Κάποιοι έβαλαν στο ζύγι τους Δημήτρη Διαμαντίδη και Βασίλη Σπανούλη, όταν ήταν συμπαίκτες στον Παναθηναϊκό.

Προφανώς μιλάμε για δυο μπασκετικές ιδιοφυίες που πραγματικά ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, όμως δεν υπήρχε τόσο μεγάλη εξάρτηση της ομάδας από τους δυο παίκτες συγκεκριμένα, αφού πάντα υπήρχε και ένας τρίτος παίκτης που μοιραζόταν χρόνο και προσπάθειες στην περιφέρεια (Γιασικεβίτσιους, Νίκολας).

Θα μπορούσαν να ήταν οι Τζέι Αρ Χόλντεν-Τράτζαν Λάνγκτον, αλλά ανάμεσά τους έμπαινε πάντα ο Θοδωρής Παπαλουκάς για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ο Χοσέ Καλντερόν και ο Άρβιντας Ματσιγάουσκας έκαναν ένα σουπερ-δίδυμο στην Μπασκόνια, αλλά δεν πήραν την κούπα, έστω κι αν προκρίθηκαν στον τελικό του 2005.

Τότε μήπως ο Βασίλης Σπανούλης και ο Ει Σι Λο, που κατέκτησαν δυο φορές το τρόπαιο; Θα μπορούσαν, αν ο Αμερικανός δεν ερχόταν στα μέσα της πρώτης σεζόν, δεν τσάκιζε τα πόδια του και παίζοντας ουσιαστικά ενάμιση χρόνο. Τρομερό θα μπορούσε να είναι το δίδυμο Σαρούνας Γιασικεβίτστιους-Άντονι Πάρκερ στην Μακάμπι. Ο Γκέρσον όμως χρησιμοποιούσε τον Πάρκερ περισσότερο στο ‘3’, προτιμώντας τον Ταλ Μπουρνστάιν ως παρτενέρ του Σάρας.

Χρειάζεται, λοιπόν, αρκετό ψάξιμο για να βρεις τέτοιο δίδυμο σε ομάδα της διοργάνωσης. Το Contra κατέληξε σε τρεις περιπτώσεις, που μπορεί κανείς να πει ότι προσομοιάζουν με το τρομερό δίδυμο Μίτσιτς-Λάρκιν.

✍ Ο Τάιους Έντνι και ο Άντονι Μπούι έφτιαξαν ένα σούπερ-δίδυμο στην Ζαλγκίρις του 1998-99, όταν η λιθουανική ομάδα ήρθε σχεδόν από το πουθενά, έπαιξε μπάσκετ του επόμενου αιώνα, φτάνοντας μέχρι το Final4, στο οποίο αφού άφησε σύξυλο τον Ολυμπιακό, επικράτησε και επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης Κίντερ Μπολόνια, υπογράφοντας μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών. Οι δυο Αμερικανοί κινούσαν τα νήματα από την περιφέρεια όπως οι δυο της Εφές. Ο κοντόσωμος Έντνι είχε 12.5 και 6.1 ασίστ, ο εξαιρετικός Μπούι που μπορούσε υπό προϋποθέσεις να παίξει και στο ‘3’, ήταν απολαυστικός με 14π, 3.4ρ και 2.5ασ. Μαζί σημείωσαν 578 πόντους, το 33.3% των συνολικών πόντων που είχε βάλει εκείνη τη χρονιά η Ζαλγκίρις. 'Ηταν, ωστόσο, ένα δίδυμο μιας χρήσης, αφού μετά τον θρίαμβο της Ζαλγκίρις στο Μόναχο, ο Έντνι μετακόμισε στο Τρεβίζο και στην Μπενετόν, ενώ ο Μπούι ήρθε από τα μέρη μας, φορώντας τη φανέλα της ΑΕΚ (του Ίβκοβιτς).

Πάρτε μια ιδέα από την Ζαλγκίρις του ‘99 του Γιόνας Καζλάουσκας και των δυο κορυφαίων Αμερικανών:

✍ Δυο τρομεροί Σέρβοι αναδείχθηκαν από το θαύμα της Παρτιζάν το 1992. Το πρώτο «μιράκολο» του Ζέλικο Ομπράντοβιτς οφείλεται εν πολλοίς στο διαβολικό δίδυμο Σάσα Τζόρτζεβιτς και Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς. Αν μάλιστα σώνει και καλά έπρεπε να πάρουμε κάποιους από το παρελθόν που να μοιάζουν στο δίδυμο της Εφές, θα ήταν σίγουρα αυτοί οι δυο της ομάδας που ξενιτεύτηκε στην Φουενλαμπράδα της Ισπανίας, λόγω του εμπάργκο, έφτασε όμως μέχρι το Final4 της Κωνστατινούπολης κερδίζοντας το τρόπαιο χάρη στο τρίποντο-βόμβα του Τζόρτζεβιτς. Ο ‘Σάλε’ είχε ακόμη μαλλιά και κατεύθυνε μαεστρικά τους Παρτιζάνους (13.9π, 3.8ασ) έχοντας δίπλα του τον Ντανίλοβιτς, που συστηνόταν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ με μια υπέροχη χρονιά (19.4π-4.5ρ), η οποία ολοκληρώθηκε με ένα τρομερό Final4 (MVP). Μαζί είχαν σημειώσει το 38.1% των πόντων της Παρτιζάν, με κορυφαίο, βέβαια το τρίποντο του Τζόρτζεβιτς στην τελευταία επίθεση της Παρτιζάν κι ενώ η Μπανταλόνα με τον Ραφαέλ Τζοφρέσα είχε προηγηθεί 70-68. Η τεράστια νίκη τους σε εκείνο το ραντεβού της Πόλη έστειλε τον μεν Τζόρτζεβιτς στην Ολίμπια Μιλάνου, τον δε Ντανίλοβιτς στη Βίρτους Μπολόνια.

✍ Τι θα έκαναν οι Λάρκιν-Μίτσιτς, αν έπαιζαν σαράντα λεπτά; Ε... θα είχαν επιδόσεις Γκάλη και Γιαννάκη. Το δίδυμο του Άρη παραμένει αξεπέραστο, αν διαβάσει κανείς πόντους, ποσοστά και ασίστ, καθώς οι δυο τεράστιοι άσοι δεν έβγαιναν ποτέ από το παρκέ. Η επιδραστικότητά τους στο παιχνίδι του Άρη ήταν ακόμη μεγαλύτερη, σε περίπτωση που αναλογιστεί κανείς ότι σκόραραν κάτι περισσότερο από το 50% των πόντων της ελληνικής ομάδας στα ντουζένια της. Στις τρεις πορείες της δηλαδή μέχρι τα τρία πρώτα Final Four. Η συνύπαρξη των δυο «ιερών τεράτων» του ελληνικού μπάσκετ στον Άρη, ήρθε κουτί και στην Εθνική Ομάδα, με την συνεργασία των δυο σταρ να γεννάει απίθανα επιτεύγματα πάνω στο παρκέ. Εντάξει άλλη εποχή, άλλο μπάσκετ, σπάνια πάντως έχουμε ξαναδεί μέσους όρους σαν αυτούς του Γκάλη (37.8) και του Γιαννάκη (17.8) την ίδια σεζόν (1987-88). Η back door πάσα, ή baseball πάσα του Γιαννάκη προς τον Γκάλη δεν είχαν και δεν πρόκειται να ξαναέχουν σε τόση έκταση, αρμονία και μεγαλείο!

Είναι κρίμα που ο Άρης δεν μπόρεσε να κατακτήσει την Euroleague και εν τέλει το βαρύτιμο τρόπαιο χάρηκε μόνο ο Παναγιώτης Γιαννάκης (το 1996 με τον Παναθηναϊκό). Κάποιοι αγώνες όμως μένουν στη μνήμη, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Όπως αυτός, εναντίον της Ολίμπια Μιλάνου τη σεζόν 1987-88, στο Αλεξάνδρειο. Σκορ 120-95, ο Γκάλης σκοράρει 50 πόντους και ο Γιαννάκης 16.