Ιδού οι αδικημένοι παίκτες της Εθνικής

Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για τους αδικημένους παίκτες της Εθνικής, αυτούς που δεν είναι συνταξιούχοι και κλικαδόροι και που ήρθαν για να συνδυάσουν αποτελέσματα με καλύτερη εικόνα.

14 ΙΟΥΝ 2015

Για χρόνια η Εθνική ήταν για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου μια ομάδα άμπαλων. Άτεχνων, άμπαλων, που δεν μπορούν να κάνουν μια ντρίμπλα, που πλασάρουν με τάκλινγκ, που βρίσκουν την μπάλα με το καλάμι, που δεν μπορούν να τους βλέπουν πια, που παίζουν αντιποδόσφαιρο, μια λέξη που υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Κλικαδόροι και "νταβατζήδες", συνταξιούχοι και βαδιστές που πρέπει να πάνε σπίτι τους, για να παίξουν οι νέοι, οι ταλαντούχοι.

Εκτός απ’ το Euro και τις προκρίσεις στους 8 και στους 16 στις τελευταίες δύο μεγάλες διοργανώσεις, όλοι αυτοί έκαναν κι άλλα. Έπαιρναν προκρίσεις στις τελικές φάσεις, έδιναν 10 παιχνίδια προκριματικών και τελείωναν χωρίς ήττα, νικούσαν μέσα-έξω τις Λετονίες και τις Γεωργίες, υποδέχονταν την Κροατία σε παιχνίδι πρόκρισης και την νικούσαν καθαρά 2-0, έδιναν τέσσερα παιχνίδια μπαράζ και δεν έχαναν κανένα, έκαναν δύο νίκες και δύο ισοπαλίες.

Αναγκαστική αλλαγή σκυτάλης

Και τελικά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και αναγκαστικά η ομάδα πέρασε σχεδόν εξ ολοκλήρου στους "αδικημένους". Στους νέους, τους ταλαντούχους, τους τεχνίτες που τόσο καιρό αδικούνταν, που δεν είναι συνταξιούχοι και κλικαδόροι, που κανείς τους δεν είναι πάνω από 30, που θα παίξουν καλύτερα, που θα αφήσουν το αντιποδόσφαιρο, που επιτέλους θα συνδυάσουν αποτελέσματα με καλύτερη εικόνα.

Δεν χρειάζεστε εμένα να σας θυμίσω τα αποτελέσματα και την ποδοσφαιρική εικόνα που έχουμε στα έξι παιχνίδια των προκριματικών. Ξαφνικά όχι μόνο δεν κερδίζουμε τις Λετονίες, τις Γεωργίες, τις Φινλανδίες, τις Ουγγαρίες και τις Ρουμανίες, αλλά χάνουμε δύο φορές απ’τα Νησιά Φερόε. Δύο φορές, καθαρά και ξάστερα.

Ιδού οι αδικημένοι

Θα μου πείτε, εδώ το καράβι έφτασε στον πάτο της θάλασσας, το παρελθόν θα κοιτάμε; Ναι, γιατί το παρελθόν είναι ο πρόλογος. Ναι, γιατί έστω και τώρα, έστω και μ’αυτόν τον οδυνηρό τρόπο, αυτή η μερίδα πρέπει να συνειδητοποιήσει πόσο άδικο είχε όλα αυτά τα χρόνια. Πως χλεύαζε και αποδοκίμαζε κάτι που δεν ήταν μόνο επιτυχημένο, αλλά έκανε και μια διαρκή υπέρβαση. Πως οι "αδικημένοι" όχι μόνο δεν είχαν κάτι καλύτερο να προσφέρουν, αλλά δεν μπορούσαν να δώσουν ούτε τα στοιχειώδη.

Ιδού ο Σάμαρης, που "δεν γίνεται να μην παίζει στη θέση του Τζιόλη ή του Μανιάτη". Ιδού ο Κονέ που "δεν γίνεται να μην παίζει στη θέση του Καραγκούνη ή του Κατσουράνη". Ιδού ο Φετφατζίδης "που δεν γίνεται να μην παίζει στη θέση του Σαλπιγγίδη". Ιδού ο Μήτρογλου και ο Κλάους "που δεν γίνεται να μην παίζουν στη θέση του Γκέκα". Ιδού ο Λάζαρος "που πρέπει να πάρει περισσότερες ευκαιρίες". Ιδού "τα αδικημένα ταλέντα".

Να μείνουν εδώ

Στο χθεσινό live chat του Contra.gr όλοι όσοι τους ήθελαν τα προηγούμενα χρόνια, τώρα τους χλεύαζαν και τους ξέσκιζαν. Ο οπαδός έχει πάντα δίκιο. Και αφού πλέον δεν έχουν μείνει άλλοι για να τους βαφτίσουν "αδικημένους" και να απαιτήσουν να παίζουν αυτοί, αρκετοί πρότειναν άλλη λύση, καινούργιο σχέδιο. Έξω όλοι και να παίξουν στα τελευταία παιχνίδια των προκριματικών τα παιδιά των μικρότερων εθνικών. Νέα πατέντα αυτή.

Για να πάμε και στο σήμερα, κανείς παίκτης δεν πρέπει να πάει σπίτι του. Βρίσκονται στην Εθνική γιατί κάποιος τους καλεί και γιατί αποδέχονται την πρόσκληση. Δεν πρέπει να τους κάνει κανείς τη χάρη να σταματήσει να τους καλεί τώρα. Τώρα που μετά από 14 χρόνια η Εθνική έγινε ξανά η ομάδα που δεν κερδίζει, που δεν είναι ευχάριστο να βρίσκεσαι σ’αυτήν και να φοράς τη φανέλα της.

Αν δεν αντέχεις την τελευταία θέση, δεν θα βγεις ποτέ πρώτος

Να είναι στις κλήσεις, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι. Αυτούς έχουμε. Να μείνουν εδώ, στις χειρότερες συνθήκες, ουραγοί σε όμιλο προκριματικών που περνάνε τρεις ομάδες, τελευταίοι πίσω απ’τους ερασιτέχνες των Νήσεων Φερόε. Αν δεν αντέχεις να παίζεις και να είσαι τελευταίος, δεν σου αξίζει να γίνεις κάποια στιγμή πρώτος. Και αν δεν το "σηκώνεις", τότε δεν θα έρθει κι η στιγμή να προκριθείς.

Να μείνουν εδώ, να πιουν το ποτήρι μέχρι τέλους. Να ζήσουν από πρώτο χέρι πως η Εθνική είναι το πιο δύσκολο έργο του αθλητισμού. Δεν έχει προπονήσεις κάθε μέρα, αγώνα κάθε εβδομάδα ή κάθε 3-4 μέρες. Μαζεύεσαι Δευτέρα, κάνεις 3-4 προπονήσεις, ταξιδεύεις, δίνεις δύο ματς και επιστρέφεις στο σύλλογό σου. Δεν είσαι ομάδα, γίνεσαι τέτοια για μια εβδομάδα. Κι είναι αδιανόητα δύσκολο όταν δεν έχεις την ποιότητα να ξεχειλίζει να μπορείς να κάνεις νίκες, να τελειώνει το διάλειμμα των Εθνικών και να έχεις έξι, άντε τέσσερις, βαθμούς στο τσεπάκι.

Τελείωσαν οι μέρες των γιορτών

Για χρόνια οι προκάτοχοί τους το πετύχαιναν. Τώρα είναι δική τους "δουλειά". Αν δεν τη θέλουν πια, ας αποσυρθούν πριν καν τα 30. Αν τη θέλουν, ας καταλάβουν πως στέρεψαν πια οι δικαιολογίες, ο Σαρρής, ο Ρανιέρι, κτλ. Ευτυχώς πλέον οι ευθύνες στρέφονται αποκλειστικά σ’αυτούς. Πιο δυνατές σφαλιάρες δεν έχει, μεγαλύτερη απαξίωση και χλευασμό απ’αυτόν που δέχονται τώρα δεν θα συναντήσουν στη συνέχεια.

Το "ξυπνήστε πριν να είναι αργά" έχει κι αυτό περάσει. Ξυπνήστε γιατί αυτός είναι ο ρόλος σας. Ώρα πια να πάρετε χαμπάρι πως Εθνική δεν είναι νίκες, προκρίσεις, μεγάλες στιγμές. Your ballroom days are over, που έλεγε κι ο Μόρισον. Ψάξτε το στο Shazam.