Η ζωή του Tόνι Πάρκερ ξεπέρασε τα όνειρα του
Ο πιο γνωστός Γάλλος ράπερ είπε 'αντίο' στο μπάσκετ, γιατί δεν μπορούσε πια να είναι ο Τόνι Πάρκερ. Δηλαδή, να κερδίζει πρωταθλήματα.
Μετά από 18 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας του στο ΝΒΑ και έχοντας οδηγήσει την εθνική Γαλλίας στην Εδέμ, ο Τόνι Πάρκερ αποφάσισε να χώσει τα αθλητικά παπούτσια του βαθιά στο συρτάρι και να ζητήσει από τον Μπορίς Ντιό ένα καλό καπέλο, όταν οι δυο τους, φορώντας σαγιονάρες ‘1-4′, θα το ρίχνουν στο ψάρεμα. Ο πρώτος θα έχει μαζί του και το πρωτοσέλιδο της L’ Equipe, με το οποίο απέτεινε φόρο τιμής στην υπέροχη καριέρα του, τη μέρα που ανακοίνωσε την απόφασή του να αποχωρήσει.
Το The Undefeated ήταν το μέσο που συναντήθηκε με τον Τόνι Πάρκερ, όταν εκείνος είπε πως έχει κάτι να ανακοινώσει. Ο μεγαλομέτοχος στην ομάδα μπάσκετ της Βιλερμπάν, μέτοχος σε αυτήν της Λιόν, όπου έφτιαξε τη διεθνή ακαδημία ‘Tony Parker Adequat Academy’ -θα ‘ανοίγει’ τον προσεχή Σεπτέμβρη- ήταν σε απόλυτη κατάσταση ζεν. Όπως έγραψε ο Marc J. Spears, ‘χαμογελώντας, όπως καθόταν στη σουίτα ξενοδοχείου της Alamo City, έδειχνε να είναι απόλυτα ήρεμος’. Μετά από 18 χρόνια στο ΝΒΑ, ήταν το απολύτως ταιριαστό να κάνει μια σημαντική ανακοίνωση στο Σαν Αντόνιο, όπου από έφηβος έγινε άνδρας, αφότου ήλθε από τη Γαλλία το 2001.“Θα αποσυρθώ. Aποφάσισα ότι δεν θα παίξω άλλο μπάσκετ. Νιώθω καλά με αυτήν την απόφαση”.
Είχε πει πως ο στόχος ήταν να ‘κλείσει’ 20 σεζόν στο ΝΒΑ. Δυο χρόνια προ της υλοποίησης, κατάλαβε ότι “δεν μπορώ να είμαι ο Τόνι Πάρκερ πια“. Δηλαδή, “δεν μπορώ να παίζω για να διεκδικώ το πρωτάθλημα”. Και άρα, “δεν θέλω να παίζω”. Ας πούμε πως αθέτησε το λόγο του -ενώ είχε ένα ακόμα χρόνο συμβόλαιο με τους Χόρνετς. Ότι δεν τίμησε τη δέσμευση προς τον εαυτό του. Βέβαια, όταν έθεσε το στόχο της 20ετιας μάλλον δεν περίμενε να ζήσει όσα έζησε -και ξεπερνούν καριέρες πολλών μπασκετμπολιστών, μαζί.
“Αυτά που έζησα ήταν πολύ μεγαλύτερα από τα όνειρα που έκανα, ως παιδί. Όταν πρωτοπήγα στο ΝΒΑ σκεφτόμουν ‘μακάρι να μπορέσω να γίνω μια καλή ρεζέρβα’. Μου αρκούσε και μόνο που ήμουν NBAer. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα γίνω starter ή ο πιο νέος σε ηλικία point guard που έγινε starter στο ΝΒΑ. Ή ο πρώτος Ευρωπαίος MVP σε τελικούς του ΝΒΑ. Σωματικά μπορούσα να αγωνιστώ άλλη μια διετία. Αν δεν παίζω όμως, για να διεκδικώ το πρωτάθλημα, σκέφτομαι γιατί να το κάνω; Για αυτό είναι πολύ διαφορετικό για εμένα, να επικεντρωθώ πνευματικά, να αποκτήσω κίνητρο ώστε να παίξω το άθλημα που λατρεύω: επειδή θέλω να κερδίσω κάτι”.
Έτσι είχε μάθει στους Σπερς. Και αυτό θα του λείψει. “Το να νικώ. Είναι κάτι που δεν βαριέσαι ποτέ“. Η Νο28 επιλογή των ‘Σπιρουνιών’, στο 2001 ΝΒΑ draft (πριν ‘κλείσει’ τα 19) εξελίχθηκε σε μέλος της ενός εκ των μεγαλύτερων τριάδων που εμφανίστηκαν ποτέ στα επαγγελματικά σπορ. Μαζί με τον Τιμ Ντάνκαν και τον Μανού Τζινόμπιλι και υπό τις οδηγίες του Γκρεγκ Πόποβιτς, ο οποίος δίδαξε το ΝΒΑ πώς μπορείς να κάνεις πρωταθλήτρια ομάδα, χωρίς να ‘χεις κορυφαία picks σε NBA draft ή πακτωλό χρημάτων να διαθέσεις.
Xρειάζεται πρόγραμμα (φευ) και το μάτι να καταλάβεις ποιοι παίκτες, από αυτούς που δεν έχουν κερδίσει το ενδιαφέρον των πολλών, έχουν τα στοιχεία που ‘κουμπώνουν’ σε αυτά των υπολοίπων που ‘χεις υπό τις οδηγίες σου. Κάπως έτσι βρήκαν φέτος το δρόμο τους οι Νετς –με επικεφαλής έναν άνθρωπο που έπαιξε για τον ‘Ποπ’ και δούλεψε στους Σπερς.
Ο Πόποβιτς ήταν σε conference call για να μιλήσει για την Team USA, όταν προέκυψε το μαντάτο. Τον ρώτησαν για το ‘παιδί’ του -ο ίδιος έχει πως ο Πάρκερ ήταν σαν γιος του. Για την ακρίβεια, έχει πει πως “ένιωθα πάντα σαν δεύτερος πατέρας του”. Απάντησε, “προφανώς και είχε μια φανταστική καριέρα. Είχα την ευλογία να είμαι μαζί του, από όταν ήταν 19 χρόνων. Τον είδα να εξελίσσεται ως παίκτης, ως άνθρωπος και ως επιχειρηματίας. Είναι ένας πολύ μοναδικός και υπέροχος άνθρωπος. Κάποιος που αγαπώ για πάρα πολύ καιρό. Ελπίζω να συνεχίσει να είναι ενεργός, όπως ήταν ήδη, εκτός μπάσκετ, ώστε να μείνει busy και να απολαύσει την υπόλοιπη ζωή του. Να απολαύσει την οικογένεια του”.
To παιδί από το Μπουρζ, του Βελγίου όπου γεννήθηκε στις 17/5 του 1982, έγινε από τους πιο επιτυχημένους Ευρωπαίους παίκτες στη λίγκα όπου “the amazing happens”. Το προϊόν του INSEP (Γαλλικό Ινστιτούτο Αθλητισμού), όπου γνώρισε -μεταξύ άλλων- τον Μπορίς Ντιό και έγιναν φίλοι για μια ζωή, ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που αναδείχθηκε MVP σε ΝΒΑ Finals (2007).
Ο Αμερικανός πατέρας του, Tony Parker Sr. υπήρξε μπασκετμπολίστας. Έπαιξε με αθλητική υποτροφία στο Loyola University, πριν κάνει καριέρα στην Ευρώπη, για 15 χρόνια. Η -εκ Δανίας- μητέρα του, Pamela ήταν μοντέλο. Έκαναν το σπίτι τους στη Γαλλία και απέκτησαν τρία παιδιά: τον Τόνι, τον Τέρενς και τον Πιέρ. Ο πατέρας Πάρκερ λέει πως ουδέποτε πίεσε τα παιδιά του να παίξουν μπάσκετ. Εκείνα τον επιβεβαιώνουν, προσθέτοντας ότι όλες οι εικόνες από την παιδική τους ηλικία αφορούν τον μπαμπά τους, εν ώρα εργασίας. Δηλαδή, στο γήπεδο.
Παρ’ όλα αυτά, τα αγόρια έπαιζαν ποδόσφαιρο με τους φίλους τους. Ο Τόνι το λάτρευε. Ώσπου υπέπεσε στην αντίληψη του ο παίκτης με το Νο23. Ο Μάικλ Τζόρνταν ήταν ο λόγος που ξέχασε εν μια νυχτί την ασπρόμαυρη μπάλα και αφοσιώθηκε στην πορτοκαλί. Μια μικρή στάση εδώ.
Με τα αδελφια μου μεγαλωσαμε, χωρις τα βασικα. Υπηρξαν μερες που το ψυγειο ηταν αδειο. Τυποι έμπαιναν στο σπιτι και επαιρναν την τηλεοραση, γιατι δεν ειχαμε λεφτα να πληρωσουμε τους λογαριασμους. Ολα αυτα μενουν στο μυαλο σου. Δεν θες να τα ξαναζησεις
Οι δύσκολες στιγμές που έζησε ως παιδί έγιναν, όπως έχει πει, το κίνητρο του. Αυτό που χρειαζόταν για να φτιάξει τη ζωή του. Αυτό που χρειαζόταν για να φτιάξει τη ζωή της οικογένειας του.“Έχω την αίσθηση ότι ο ‘Ποπ’ είδε τη φλόγα στα μάτια μου, από την πρώτη επαφή μας. Πιστεύω και ότι αυτός ήταν ο λόγος που ήταν πάντα πολύ σκληρός με εμένα. Ήξερε πως ακόμα και αν ξεπερνούσε τα όρια, θα είχα τεράστια θέληση να τα καταφέρω. Οπότε δοκίμασε τα πάντα. Και ανταποκρινόμουν. Πάντα“.
Μαζί με τον Ντιρκ Νοβίτσκι και τον Πάου Γκασόλ άνοιξαν τις πύλες του καλύτερου πρωταθλήματος μπάσκετ του πλανήτη και για όλους τους άλλους. Μεταξύ των 80 μη Αμερικανών παικτών που αγωνίστηκαν φέτος στο ΝΒΑ, οι 12 είναι Γάλλοι. Και ο Πάρκερ ήταν πάντα ο πρεσβευτής τους.
Ο ΤΡ ήταν πιστός στους ‘τρικολόρ’, σε σημείο που είναι αυτήν τη στιγμή ο τρίτος σκόρερ στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ, πίσω από τους Νοβίτσκι και Γκασόλ. Αυτό, μάλιστα, για να προσδιοριστεί ο ρόλος που έπαιξαν και οι τρεις στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με τον τρίτο, μόνο, να κρατάει τη σπίθα αναμμένη -έστω και μία σπίθα με προβλήματα στη μέση, τραυματισμούς στα πόδια και πραγματικά αργά αντανακλαστικά- έγινε ταυτοχρόνως, στην τελευταία διοργάνωση που έπαιξαν και οι τρεις μαζί, δηλαδή στο Ευρωμπάσκετ του 2015, που κατέκτησε η Ισπανία.
Έγινε έξι φορές All Star, αγωνίστηκε σε 1.480 παιχνίδια με τους Σπερς και σε 56 ως Χόρνετ, όπου ήταν κόουτς ο πρώην συνεργάτης του Πόποβιτς, Τζέιμς Μπορέγκο. Eίχε ως συνολικό χρόνο συμμετοχής τα 38.279 λεπτά. Τα 37.276 σε 17 σεζόν με τα ‘Σπιρούνια’ (31.1 ανά αγώνα).Οι αριθμοί καριέρας ήταν οι 15.5 πόντοι, οι 5.6 ασίστ και τα 2.7 ριμπάουντ. Προφανώς ήταν πολλά περισσότερα από αυτά.
“Για 17 χρόνια, σε κάθε σεζόν που ξεκινούσα με τους Σπερς ένιωθα πως είχαμε πολύ καλές πιθανότητες να πάρουμε το πρωτάθλημα. Ήταν λοιπόν, περίεργο να βρεθυώ σε ομάδα όπου το σκεπτικό ήταν ‘δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουμε τον τίτλο’. Μολονότι πέρασα τέλεια και όλοι μου φέρθηκαν υπέροχα, στο τέλος της ημέρας παίζω μπάσκετ για να κερδίσω κάτι. Αυτό έκανα με το Σαν Αντόνιο, αλλά και με την εθνική Γαλλίας. Αν δεν παίζω για τον τίτλο, δεν έχω προορισμό”.
Νιώθει ευλογημένος για όλα. Για τις ομάδες στις οποίες βρέθηκε, για τους παίκτες με τους οποίους υπήρξε συμπαίκτης, για τους προπονητές του. Λέει πως η μεγαλύτερη στιγμή που έζησε ήταν το χρυσό με τη Γαλλία, στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας “γιατί ήταν το πρώτο χρυσό στην ιστορία του μπάσκετ της χώρας”.
Όχι μόνο επειδή έφτασε στην Αψίδα του Θριάμβου επιτέλους ένας διεθνής τίτλος, αλλά και διότι νίκησαν τους Ισπανούς, σε έναν υπέροχο ημιτελικό, στην παράταση και έβαλαν τέλος στο απόστημα που πονηριά της ‘ρόχα’, η οποία ανάγλυφα ξεμπρόστιασε όλη τη δική τους χαριτωμένη αφέλεια, είχε δημιουργήσει, κυρίως από το 2009 έως το 2012.
Στο ημίχρονο οι Γάλλοι έχαναν 34-20. Στο δεύτερο μισό, με ηγέτη τον ΤΡ έκαναν την επανάσταση τους, που ολοκληρώθηκε στην παράταση. Στον τελικό με τους Λιθουανούς όλοι ήξεραν τι θα γίνει. Οι Γάλλοι δεν έβρισκαν λύσεις ως τότε ή επεδείκνυαν αυτοκτονικές τάσεις απέναντι σε άλλους αντιπάλους. Το 2003 αποκλείστηκαν, σε ένα από το ωραία ματς που έχουν γίνει σε ευρωπαϊκό παρκέ, από τη Λιθουανία στον ημιτελικό της Στοκχόλμης. Το 2005, όταν νίκησαν τους Σέρβους σε ένα παιχνίδι που οδήγησε στην εις τα εξ ων συνετέθησαν διάλυση του σέρβικου μπάσκετ και σε βιβλικές εικόνες καταστροφής στο Βελιγράδι, ήταν ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης στον ημιτελικό.
Ρώτησαν τον Πάρκερ ποια ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση της καριέρας του. Είπε για αρχή τον 6o τελικόςτου 2013, με το Μαϊάμι -όταν οι Χιτ γλίτωσαν τον αποκλεισμό, ενώ οι Σπερς ήταν στο +10 στην αρχή της τέταρτης περιόδου και μια ανάσα από τον τίτλο που τελικά έχασαν. Με την ίδια ανάσα, είπε πως εκεί κοντά ήταν και η έκβαση του ημιτελικού στο Eurobasket 2005, με τους ‘τρικολόρ’ και το ‘βάλτο αγόρι μου’.
Το χάλκινο -μετά τη νίκη επί της Σερβίας- ήταν το πρώτο των Γάλλων, από το 1959. Ο ‘Γάλλος ράπερ’ με την παρουσία του στην εθνική ομάδα, η οποία με την παρουσία του έγινε το σύμβολο των προαστίων, των ταπεινών και των καταφρονεμένων.
Ο Πάρκερ έμοιαζε να μην είναι το πρώτο όνομα σε μία ομάδα μπάσκετ, αλλά σε μπάντα. Από τον Μπορίς Ντιό ως τον Μικαέλ Ζελαμπάλ, από τον Αλεξίς Αζινσά μέχρι τον Μουσταφά Σονκό και από τον Αλέν Ντιγκμπέ μέχρι τον Ζερόμ Μουαζό, ένιωθες ότι ο Πάρκερ ήταν για αυτήν την ομάδα ό,τι ήταν ο Αϊζάια Τόμας για τους Ντιτρόιτ Πίστονς, με τη διαφορά ότι η αίσθηση που σου άφηναν οι Γάλλοι ήταν ότι πήγαιναν μαζί διακοπές και άνετα μπορούσες να προσομοιάσεις οποιοδήποτε κλειστό γυμναστήριο στον κόσμο με ένα στενό της Σαντορίνης.
Αυτήν την αίσθηση, άλλωστε, ενέτειναν οι φαρδιές βερμούδες που συνήθιζε να φοράει ο ηγέτης της ομάδας όταν έπαιζε με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Ήταν μπάγκι, αλλά είχαν και μία αίσθηση αλητείας, σαν πολύ χαλαρά φορεμένο τζιν παντελόνι.
Έχασε μόνο τρεις διοργανώσεις αυτά τα 12 χρόνια με την εθνική και μάλιστα υπάρχει μία ιστορία για την αγάπη του στους ‘τρικολόρ’. Μαγεύοντας την Εύα Λονγκόρια με το χαριτωμένο γαλλικό πνεύμα και το μερικές φορές ακατάληπτο χιούμορ, έτυχε σύζυγος της πιο σέξι ‘νοικοκυράς σε απόγνωση’. Λέγεται, μάλιστα, δίκην αστείου περισσότερο, ότι στο διαζύγιο οδήγησε και η άρνηση του Γάλλου να την προτιμήσει στο ‘ή η Γαλλία ή εγώ’, δίλημμα που του έθεσε η σύζυγός του. Μετά από τρία χρόνια γάμου υποβλήθηκε αίτηση διαζυγίου.
Η Λονγκόρια, βέβαια, είπε στον Μάριο Λόπεζ ότι είχε βρει εκατοντάδες μηνύματα στο κινητό του από άλλη γυναίκα. Δεν ήταν, πάντως, η Αξέλ Φρανσίν, η Γαλλίδα δημοσιογράφος με την οποία ο Πάρκερ είναι παντρεμένος από το 2014 και έχει δύο γιους, τον Λιάμ και τον Τζος.
Την ίδια ώρα, στο Τέξας
Ο Πόποβιτς ρίσκαρε μαζί του τη χρονιά 2001-02, κάνοντάς τον βασικό πόιντ γκαρντ της ομάδας του. Την επομένη, ο προπονητής των Σπερς στράφηκε στον Τζέισον Κιντ, προκειμένου να βρει τρόπο να κάνει την ανταλλαγή που θα αναβάθμιζε την ομάδα του. Ο Πάρκερ στύλωσε τα ποδάρια: “Θέλω να είμαι βασικός”.
Ο ‘Ποπ’ ήταν εκείνος που τον βοήθησε να προσαρμοστεί γρήγορα σε έναν εντελώς ξένο για αυτόν κόσμο και τον καθοδήγησε να βγάλει όλες τις ικανότητές του στο παιχνίδι. Το 2003 οι Σπερς έπαιξαν με τους Νετς και ο Πάρκερ βρήκε την ευκαιρία να απαντήσει στον προπονητή του, ανταγωνιζόμενος στα ίσια τον ηγέτη του Νιου Τζέρσεϊ. Όντας ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που οι Σπερς, την τελευταία χρονιά του Ντέιβιντ Ρόμπινσον, πήραν το δαχτυλίδι στα έξι παιχνίδια.
“Όταν πήγα στη Σάρλοτ κατάλαβα τι πραγματικά είχαμε στο Σαν Αντόνιο. Ήμασταν τόσο κοντά με όλα τα παιδιά. Ακόμα είμαστε. Πριν δυο ημέρες, έπαιζα τένις με τον Τίμι και τον Μανού και μιλούσαμε για τα παλιά. Για τα ρεκόρ μας ως τριάδας, για αυτά της ομάδας στην ιστορία των playoffs. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω πραγματικά, τι κάναμε“.
Και οι τρεις τους γνωρίζουν πως ο κόσμος θα τους θυμάται μαζί. Ως τρίο. Τρεις άνθρωποι από ισάριθμα διαφορετικά backrounds, πυ ‘βρέθηκαν’ στο Σαν Αντόνιο και ‘έδεσαν’. “Δεν είχαμε ‘εγώ’. Και δεν αφήσαμε τα λεφτά να μας επηρεάσουν. Να επηρεάσουν τη δυναστεία μας”.
Η Spurs Culture είναι μια έννοια που δεν μπορεί να οριστεί πολύ εύκολα. Παρ’ όλα αυτά είναι ό,τι προσπάθησαν και προσπαθούν να αντιγράψουν πολλοί άλλοι, με προπονητές, διοικητικούς και παίκτες των ‘Σπιρουνιών’ να ‘χουν γεμίσει τους υπόλοιπους οργανισμούς. Σε μια απόπειρα να την προσδιορίσει ο Πάρκερ, είπε πως “ο κυριότερος λόγος που υπήρξε είναι ο Ντάνκαν. Είχαμε έναν από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών, για 19 σεζόν. Δεν πιστεύω πως ο κόσμος καταλαβαίνει πόση από αυτήν την κουλτούρα αφορούσε το να μπορεί ο Τιμ να είναι ο Τιμ. Ήταν ο coachable εκπληκτικός παίκτης, όλων των εποχών“.
Ο Πάρκερ συνήθως στηνόταν στη γωνία που θα έβλεπε ο Τιμ Ντάνκαν όταν θα έστριβε για να κάνει τη δική του επίθεση και αυτό ενσταντανέ είναι από τα πλέον εικονικά του μπάσκετ.
“Αυτό ήταν το μυστικό όπλο μας, κατ εμέ: βλέπεις έναν από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου και έρχεται στις προπονήσεις, έτοιμος να κάνει ό,τι του λέει ο προπονητής του, παλεύοντας για τη θέση του στην ομάδα. Ήταν σουρεαλιστικό. Όσοι σκέφτονταν πως είχε πολύ παθητική στάση, για σταρ, δεν τον ήξεραν. Δεν ήξεραν την αλήθεια του: η προτεραιότητα του ήταν να επιτρέπει στον προπονητή να τον κοουτσάρει. Αυτό ήταν το πραγματικό του χάρισμα. Και όλοι οι άλλοι βλέπαμε τον καλύτερο παίκτη της λίγκας να βάζει το ‘εγώ’ κάτω από το ‘εμείς’. Πώς να μην τον ακολουθήσουμε;“.
Και μετά ήταν ο Τζινόμπιλι. “Ένας παίκτης που ήταν τιμή μου να τον έχω συμπαίκτη. Πολλά από όσα έκανε είναι από αυτά που δεν διδάσκονται. Προϊόν ενός αυθεντικού ταλέντου και του ενστίκτου που είχε“.
Οι Ντάνκαν και Τζινόμπιλι επίσης, τον βοήθησαν να αισθανθεί πιο άνετα με το ‘αντίο’ υπό την έννοια πως “όταν έλεγα ότι θέλω να ‘κλείσω’ 20ετία, είχα στο μυαλό μου πως θα ήμουν στους Σπερς, παρέα με τον Ντάνκαν και τον Τζινόμπιλι. Οι δυο τους δεν παίζουν πια, οπότε τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Έχει πλάκα γιατί όλοι οι δικοί μου άνθρωποι, μου είπαν ‘μείνε για ένα ακόμα χρόνο’. Μόνο που είχα συμβιβαστεί καιρό με την απόφαση να φύγω. Έχω πολλά να κάνω. Είμαι καλά. Το παιχνίδι του μπάσκετ είναι για νέους ανθρώπους. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που κατάλαβα νωρίς πότε είναι η ώρα να αποσυρθώ“.
Είναι, επίσης, πρώτος σε ασίστ στην ιστορία των Σπερς (6.829), ένας από τους τέσσερις που έχουν βάλει πάνω από 4.000 πόντους και έχουν δώσει πάνω από 1.000 ασίστ στα playoffs (Μάικλ Τζόρνταν, Κόμπε Μπράιαντ, ΛεΜπρόν Τζέιμς οι άλλοι), έβδομος σε συνολικές νίκες στο ΝΒΑ (892) και ένατος σε πόντους στα playoffs (4.045).
Τώρα, ψάχνει ήδη το κοστούμι που θα διαλέξει για τον επόμενο Μάρτιο, όταν οι Σαν Αντόνιο Σπερς αποσύρουν τη φανέλα με το νούμερο 9, βάζοντάς την δίπλα στο νούμερο 20 του Μάνου Τζινόμπιλι και το 21 του Τιμ Ντάνκαν. “Δεν θέλω να σκέφτομαι αυτήν την στιγμή” είπε, γιατί δεν θέλει να διαχειριστεί από τώρα τα συναισθήματα. Δεν θα έλεγες πως έκανε και την καλύτερη δουλειά, όταν είδε το video που του ‘χαν ετοιμάσει τα “Σπιρούνια”, όταν επέστρεψε στην πόλη ως Χόρνετ. Για να είναι οι Σπερς ένας από τους πιο σεβαστούς οργανισμούς στο ΝΒΑ, ένας Γάλλος που δεν γέμιζε το μάτι ήταν ο ‘εγκέφαλος’ τους.
Θα μείνει στο Σαν Αντόνιο, που πια το νιώθει σπίτι του. Όπου έχει ‘φτιάξει’ το σπίτι του, με τη σύζυγο και τα δυο παιδιά του “και όπου όλοι με αγαπούν, σαν να είμαι παιδί τους”. Από εκεί θα αρχίσει να δουλεύει και πάνω στο νέο του στόχο: να γίνει μια μέρα ιδιοκτήτης οργανισμού του ΝΒΑ. “Ήδη μιλάω με διάφορους που παρακολουθούν τι κάνω στη Γαλλία. Χρειάζεται πολλή δουλειά, αλλά μου αρέσει αυτό που γίνεται. Αν κάποια στιγμή λοιπόν, παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία, κάτι που πραγματικά θέλω να το κάνω στο ΝΒΑ, θα το κάνω”.
