Η πρώτη φορά στην Ουκρανία στη σεζόν του τέλους στην ομηρία

Η επικείμενη επίσκεψη του Ολυμπιακού στην Ουκρανία για τα παιχνίδια με τη Ντνίπρο (ή Ντνιέπρ όπως την θυμούνται οι παλιότεροι) ξυπνάει μνήμες από μια πολύ σημαντική περίοδο στην ιστορία του Ολυμπιακού, εκείνη της αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ο σύλλογος ανάσανε για πρώτη φορά μετά από μια πολυετή περιπέτεια που ξεκίνησε από το Νοέμβριο του 1987 όταν ο Σταύρος Νταϊφάς μεταβίβασε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών στο Γιώργο Κοσκωτά.

Η συνέχεια γνωστή λίγο πολύ σε όλους, με το τεράστιο σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης να ξεσπά, τον Ολυμπιακό υπό αδιαφανείς διαδικασίες να περνάει στα χέρια του «ρουμπίνια» Αργύρη Σαλιαρέλη, ο οποίος επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την οικονομική κατάσταση του συλλόγου.

Αδέρφια Μπανασάκη, Μιλτιάδης Μαρινάκης και Κόκκαλης

Ήδη από τις αρχές του 1992, ο Σαλιαρέλης αντιμετωπίζοντας σωρεία κακουργημάτων, προσπαθεί να απεμπλακεί με κάθε τρόπο από τα κοινά του Ολυμπιακού προκειμένου να αποφύγει περαιτέρω ποινικές διώξεις και το χαρτοφυλάκιό του μένει ορφανό αφού κανείς δεν προτίθεται να αναλάβει το τεράστιο βάρος των χρεών.

Η εταιρία οδηγείται για πολλοστή φορά στο Πρωτοδικείο, το οποίο διορίζει προσωρινή διοίκηση με επικεφαλής τους αδερφούς Γιώργο και Νίκο Μπανασάκη, οι οποίοι αναγορεύονται σε Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο της ΠΑΕ. Η είδηση σκάει σαν βόμβα στον ερυθρόλευκο οργανισμό αφού τα αδέλφια Μπανασάκη κατάγονται από το ίδιο χωριό με τους Βαρδινογιάννηδες και ο κόσμος του Ολυμπιακού φοβάται ότι πίσω από τη συγκεκριμένη διαρχία κρύβεται ο «αιώνιος αντίπαλος» Παναθηναϊκός του Γιώργου Βαρδινογιάννη.

Σχεδόν άμεσα κινητοποιούνται εσωτερικοί μηχανισμοί για να αποφευχθεί το «μεγάλο κακό» για τον Ολυμπιακό και οι παράγοντες του συλλόγου επαφίενται στο φρόνημα του ιστορικού Προέδρου των τίτλων (μέχρι τότε) Σταύρου Νταϊφά, στο διαχρονικό ηγέτη του ερασιτέχνη (και έντονο πολέμιο τόσο της πώλησης στον Κοσκωτά, όσο και της μεταβίβασης στο Σαλιαρέλη) Μιλτιάδη Μαρινάκη και στο μεγαλοεπιχειρηματία, γνωστό για τα ερυθρόλευκα αισθήματά του από την ενασχόλησή του με το μπασκετικό Ολυμπιακό, Σωκράτη Κόκκαλη.

Ο Μπανασάκης θα παραμείνει στον Ολυμπιακό μέχρι τον Απρίλιο του 1992, όταν το Πρωτοδικείο θα δώσει εκ νέου τη λύση, διορίζοντας νέο ΔΣ στην εταιρία με επικεφαλής τον επανακάμψαντα Σταύρο Νταϊφά, ο οποίος βέβαια λειτούργησε περισσότερο ως μεσεγγυητής μιας κατάστασης μέχρι να αναλάβει η διοικούσα επιτροπή υπό το Σωκράτη Κόκκαλη.

Ο Ολυμπιακός στο μεταξύ, εν μέσω αυτού του χάους πραγματοποιεί μια αξιοζήλευτη πορεία σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο, κατακτά τον έναν από τους δύο τίτλους (το Κύπελλο κόντρα στον ΠΑΟΚ) και χάνει στις λεπτομέρειες το Πρωτάθλημα από την ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς, η οποία έχει επίσης διορισμένη από το Πρωτοδικείο διοίκηση υπό τον Κώστα Γενεράκη.

Τα χρέη του Ολυμπιακού είναι δυσθεώρητα, σχεδόν μη αντιμετωπίσιμα. Παρά τις κατά καιρούς διευκολύνσεις, συνεχώς προέκυπταν νέα στοιχεία, νέες οφειλές, ακόμη και νέα κατασχετήρια. Ο Κόκκαλης και η διοικούσα επιτροπή είχαν να αντιμετωπίσουν έναν κυκεώνα υποχρεώσεων, με την ακανθώδη υπόθεση της Τράπεζας Κρήτης να εκκρεμοδικεί και να λογίζεται εκτός ρυθμίσεων.

Η ΠΑΕ βρισκόταν σε τόσο τραγική κατάσταση, ώστε να μην διαθέτει καν μετοχολόγιο, αφού ουδείς μπορούσε να το βρει και να πιστοποιήσει ποιοί, πότε και πόσα χρήματα έχουν βάλει στην εταιρία.

Αντίο Αναστό-Μητρό

Ενώ η διοικούσα επιτροπή αναζητούσε λύσεις για το εταιρικό κομμάτι, υπήρχε και μια ομάδα που έπρεπε να διαθέτει συνέχεια. Και μάλιστα μια ομάδα αξιόλογη και αξιόμαχη που απέδιδε πολύ ελκυστικό ποδόσφαιρο, παρά τους απλήρωτους ποδοσφαιριστές, προπονητές και το κλίμα διάλυσης. Ο Ολυμπιακός του Όλεγκ Μπλαχίν αγαπήθηκε πάρα πολύ από τον κόσμο του και το καλοκαίρι του 1992, αλλάζει σελίδα.

Οι «διόσκουροι» Τάσος Μητρόπουλος και Νίκος Αναστόπουλος αποχωρούν από την ομάδα στο βωμό της ανανέωσης, με τον «ψηλό» να πηγαίνει στην ΑΕΚ του Δημήτρη Μελισσανίδη και το «μουστάκια» στον Ιωνικό του Νίκου Κανελλάκη.

Ήταν ένα σημαδιακό «τέλος εποχής» για δύο ανθρώπους που ως τότε είχαν γράψει τη δική τους ιστορία στο σύλλογο.

Μαζί με τα δύο ιερά τέρατα, αποχωρεί και ο Σάββας Κωφίδης για τον Άρη και το τρίτο μέλος της ουκρανικής παρέας Γιούρι Σάβιτσεφ για τη γερμανική Σάαρμπρουκεν, ενώ στον Πειραιά έρχονται ο Γιώργος Μητσιμπόνας, ο Ντανιέλ Μπατίστα από την ΑΕΚ ως η πιο ηχηρή μεταγραφή, το «καγκουρό» Κρις Καλατζής από τον Παναθηναϊκό και τέλος ο Γιώργος Μίρτσος από την Παναχαϊκή, ένας τερματοφύλακας γνωστός τόσο για τα ερυθρόλευκα αισθήματά, όσο και τα νυχτοπερπατήματά του (χαρακτηριστικό σύνθημα της εποχής το αξέχαστο «Μίρτσο γερά, το βράδυ στον Καρρά»).

Ο σύλλογος ξεκινούσε να δίνει σημεία ζωής χάρις σε μια από τις μεγαλύτερες Αυξήσεις Μετοχικού Κεφαλαίου στην ιστορία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου εκείνη την εποχή, ύψους σχεδόν 1,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, χρήματα που εξασφάλισαν τα μέλη της διοικούσας Επιτροπής και επέτρεψαν στον Ολυμπιακό να πραγματοποιήσει και τις ως άνω μεταγραφές, εκτός από το να τακτοποιήσει κάποιες εκ των ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Η σεζόν ξεκινά αισιόδοξα και ο Ολυμπιακός μπαίνει με το δεξί κατακτώντας τον πρώτο εγχώριο τίτλο κερδίζοντας την ΑΕΚ με 3-1 στο Super Cup με καταπληκτική εμφάνιση του Βασίλη Καραπιάλη και εντυπωσιακό ντεμπούτο από το Ντανιέλ Μπατίστα απέναντι στην πρώην ομάδα του. Σημειολογικά, στο παιχνίδι αποθεώνεται από τους οπαδούς του Ολυμπιακού ο μέχρι πρότινος «Ράμπο» της ομάδας τους, Τάσος Μητρόπουλος, τη στιγμή που θα μπει στο ματς ως αλλαγή στο 63ο λεπτό.

Ο Ολυμπιακός είναι χορταστικός, η ηγετική παρουσία του Γιώργου Μητσιμπόνα δείχνει να προσδίδει επιτέλους την προσδοκώμενη ηρεμία στα μετόπισθεν, ενώ ο Βασίλης Καραπιάλης δείχνει πλέον να έχει προσαρμοστεί και να είναι σε θέση να συνεργαστεί άψογα με τα «Μινγκ» αλλά και το νεοφερμένο Μπατίστα στην επίθεση.

Κλήρωση με Τσερνομόρετς

Το πρωτάθλημα ξεκινά με τον Ολυμπιακό να κερδίζει δύσκολα στην πρεμιέρα τον Ηρακλή με 1-0 και να αναμένει το όνομα του αντιπάλου του στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Η κληρωτίδα θα φέρει το (αγωνιστικά) άγνωστο, αλλά και μια ξεχασμένη πατρίδα: την Τσερνομόρετς από την Οδησσό της νεοσύστατης Ουκρανίας.

Οι συνειρμοί είναι άμεσοι για το σημαντικό λιμάνι του Εύξεινου Πόντου, την τέταρτη τη τάξει πόλη του νεοσύστατου από το 1991 ουκρανικού κράτους. Η Οδησσός είναι μια από τις σημαντικότερες κοιτίδες του ελληνισμού, η πόλη όπου συστάθηκε η «Φιλική Εταιρεία» από τους πατέρες του έθνους το 1814, του προπομπού της επανάστασης για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού. Η συγκίνηση είναι μεγάλη, πλην όμως εδώ πρόκειται για ποδόσφαιρο.

Η Τσερνομόρετς Οντέσσα, δεν φοβίζει τον Ολυμπιακό, ο οποίος έχει και την εξαιρετική τύχη να διαθέτει τον Όλεγκ Μπλαχίν, λαϊκό ήρωα στην Ουκρανία, καθώς και τη μίνι ουκρανική παροικία των Προτάσοφ και Λιτόφτσενκο, ήδη διεθνών με τη Σοβιετική Ένωση και – ειδικά στην περίπτωση του Προτάσοφ – ειδώλων για το ουκρανικό φίλαθλο κοινό.

Κατέκτησε την παρθενική διοργάνωση του Κυπέλλου Ουκρανίας νικώντας στον τελικό την επίσης γνωστή μας Μέταλιστ με 1-0, ενώ στο πρωτάθλημα δεν είχε τόσο επιτυχημένη παρουσία τερματίζοντας τελικά στην 5η θέση, πίσω και από τη σημερινή αντίπαλο του Ολυμπιακού, τη Ντνίπρο. Παρά το άγνωστο στο ευρύ κοινό ρόστερ, η Τσερνομόρετς διέθετε ποδοσφαιριστές όπως ο πρόωρα χαμένος το 2013 Ίλια Τσίμπαλαρ, διεθνής μέσος και επί Σοβιετικής Ένωσης και ασφαλώς ο 23χρονος τότε λίμπερο Γιούρι Νικίφοροφ, διακαής πόθος του Ολυμπιακού επί σειρά ετών, ένας από τους παίκτες που διαχρονικά έπιαναν λιμάνι αλλά τελικά ποτέ δεν φόρεσαν τη φανέλα των ερυθρόλευκων.

Ψυχρολουσία και 0-1

Η πλειοψηφία στο στρατόπεδο του Ολυμπιακού αντιμετωπίζει το παιχνίδι με χαλαρή διάθεση, παρά τις προειδοποιήσεις Μπλαχίν και Προτάσοφ, οι οποίοι μάταια προσπαθούν να εξηγήσουν ότι οι Ουκρανοί δεν είναι ένας σάκος του μποξ και μπορεί ο Ολυμπιακός να είναι το απόλυτο φαβορί, πλην όμως η πρόκριση δεν είναι διαδικαστικού χαρακτήρα.

Η υπεραισιοδοξία επιτείνεται και από το εντυπωσιακό 1-4 στην Έδεσσα κόντρα στον τοπικό Εδεσσαϊκό τρεις μόλις ημέρες πριν το πρώτο παιχνίδι στο «Καραϊσκάκης» και όταν φθάνει το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου, 20 χιλιάδες φίλοι του Ολυμπιακού συρρέουν στο γήπεδο για να απολαύσουν γκολ και θέαμα από την ομάδα του Μπλαχίν.

Ο Ολυμπιακός παρατάσσεται σούπερ επιθετικός όπως άλλωστε συνήθιζε ο Μπλαχίν, με Προτάσοφ και Βαΐτση αιχμές του δόρατος, πίσω τους τον «δαιμονισμένο» στην αρχή της σεζόν Καραπιάλη και Λιτόφτσενκο-Τσιαντάκη στα άκρα. Οι Ουκρανοί με αμυντικούς προσανατολισμούς και υποψιασμένοι από τον προπονητή τους Βίκτορ Προκοπένκο, ξεκινούν ονειρικά το παιχνίδι: φάουλ από τα δεξιά στο τρίτο λεπτό που εκτελεί ο Τσίμπαλαρ, κακός υπολογισμός από το Γιώργο Μίρτσο με τη μπάλα να γκελάρει στο στήθος του και να καταλήγει στο Γιούρι Σακ, ο οποίος με ασθενή προβολή την προωθεί στα δίχτυα. Ο Ολυμπιακός και κυρίως ο τερματοφύλακάς του αιφνιδιάζονται και ο κόσμος με πάθος προσπαθεί να «ξυπνήσει» την ομάδα.

Δεν ήθελε να μπει

Οι ερυθρόλευκοι είναι πράγματι πολύ ανώτεροι, παρά την ψυχρολουσία του τέταρτου λεπτού επιτίθενται κατά κύματα, χάνουν ένα τσουβάλι ευκαιρίες, η μπάλα όμως δεν λέει να μπει μέσα, πότε λόγω της αστοχίας των παικτών του Μπλαχίν και πότε λόγω της θαυμάσιας απόδοσης του Όλεγκ Σούσλοφ, ενός αξιόλογου νεαρού τερματοφύλακα, μετέπειτα διεθνή με την Ουκρανία και εκ των εμβληματικών φυσιογνωμιών στη – φτωχή είναι η αλήθεια – ιστορία της Τσερνομόρετς. Ο Ολυμπιακός δεν έχει σύμμαχο και το Βρετανό διαιτητή Μπράιαν Χιλ, ο οποίος αρνείται δις να καταλογίσει πέναλτι σε ανατροπές του Προτάσοφ και του Καραπιάλη, και στην κακοδαιμονία προστίθενται και τα δοκάρια του Φαληρικού σταδίου, αφού επίσης δύο φορές, η μπάλα σταματά στο δοκάρι από τις προσπάθειες του Καραπιάλη και του Σαββίδη.

Ο Μπλαχίν έκανε ότι μπορούσε, ο Ολυμπιακός προσπάθησε με κάθε τρόπο να σπάσει το αμυντικό τείχος των Ουκρανών, το σχήμα έγινε ακόμη πιο επιθετικό με την είσοδο του Ηλία Σαββίδη στη θέση του Θοδωρή Παχατουρίδη και η απαιτούμενη φρεσκάδα στην επίθεση δόθηκε με την αντικατάσταση του μάλλον αρνητικού Βαϊτση από το Ντανιέλ Μπατίστα στο ημίχρονο. Ήταν μια από εκείνες τις βραδιές που η μπάλα απλώς δεν ήθελε να μπει μέσα, ότι κι αν προσπαθούσαν οι ποδοσφαιριστές. Παρόλα αυτά, όπως κάθε αρνητικό αποτέλεσμα εκείνη την εποχή, το 0-1 από τους Ουκρανούς διογκώθηκε, οι γνωστοί «κύκλοι» ξεκίνησαν να διαρρέουν τα επίσης κλασσικά σενάρια για «στημένο» παιχνίδι και γενικά ειπώθηκαν όλες οι γνωστές και όμορφες ιστορίες που συνοδεύουν ένα αναπάντεχο αποτέλεσμα ελληνικής ομάδας στα ευρωπαϊκά κύπελλα.

Ο προπονητής του Ολυμπιακού όμως, γνωρίζοντας πλέον πολύ καλά πως λειτουργεί το εσωτερικό της ομάδας και έχοντας ζήσει τις ανεπανάληπτες εποχές Σαλιαρέλη και Μπανασάκη, κατορθώνει και κρατά τα αποδυτήρια σημειώνοντας το αυτονόητο: ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη ομάδα από τους Ουκρανούς, η ποιότητά του δεν αμφισβητείται και η πρόκριση είναι στα πόδια των δικών του ποδοσφαιριστών, παρά το ντεζαβαντάζ από το αρνητικό αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα. Οι ποδοσφαιριστές ανταμείβουν την εμπιστοσύνη του προπονητή τους στα δύο ενδιάμεσα της ρεβάνς παιχνίδια του πρωταθλήματος και κερδίζουν με χαρακτηριστική άνεση τον Απόλλωνα Θεσσαλονίκης στην Καλαμαριά με 0-3 καθώς και το δύσκολο παιχνίδι με τον Άρη στο Καραϊσκάκης με το «καθαρό» 2-0.

Ρεβάνς με την ίδια ενδεκάδα

Πλέον απομένει να αποδειχθεί η ανωτερότητα του Ολυμπιακού και στη ρεβάνς της Οδησσού στις 29 Σεπτεμβρίου. Ο Μπλαχίν στέλνοντας ηχηρό μήνυμα περιβολής εμπιστοσύνης στους παίκτες, παρατάσσει στο χόρτο ακριβώς τους ίδιους έντεκα του πρώτου αγώνα. Ο Ολυμπιακός είναι εντυπωσιακά συγκεντρωμένος και έχει την τύχη να διαθέτει έναν Βασίλη Καραπιάλη στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του, δίνοντας μια μοναδική παράσταση στο πολύ βαρύ τερέν του άκρως…σοβιετικού Σέντραλ Στάντιουμ.

Προειδοποιεί δις με μακρινά σουτ των Τσιαντάκη και Λιτόφτσενκο και μετά τη συμπλήρωση ενός τετάρτου θα ισοφαρίσει το σκορ του πρώτου αγώνα μετά από μια φάση διαρκείας στα καρέ του Σουσλόφ: φάουλ-σέντρα του Καραπιάλη συστημένη στο κεφάλι του Γιώτη Τσαλουχίδη ο οποίος με πολύ δυνατή κεφαλιά στέλνει τη μπάλα πρώτα επάνω στο Σουσλόφ και εν συνεχεία στο οριζόντιο δοκάρι. Η μπάλα επιστρέφει στην περιοχή και ο Γιώργος Βαΐτσης οριζοντιώνεται στη λάσπη για να τη στείλει αργά και βασανιστικά στη δεξιά γωνία και στο πλαϊνό διχτάκι του εξουδετερωμένου Ουκρανού γκολκίπερ.

Οι ερυθρόλευκοι δεν σταματούν παρά το 0-1 και έξι λεπτά αργότερα ο Καραπιάλης και πάλι τροφοδοτεί υποδειγματικά το Βαΐτση για το 0-2, ο Σουσλόφ όμως σταματά το πλασέ του Έλληνα επιθετικού. Στην επόμενη αντεπίθεση, ο Γκενάντι Λιτόφτσενκο, με το χαρακτηριστικό του «παλιομοδίτικο» εξωτερικό φαλτσαριστό σουτ, θα στείλει τη μπάλα στη ρίζα της αριστερής κάθετης δοκού του Σουσλόφ. Είναι σαφές ότι ο Ολυμπιακός έχει επιβάλλει ολοκληρωτικά το δικό του νόμο στο ματς. Πριν τη συμπλήρωση του ημιώρου θα έλθει και το σκορ πρόκρισης: ασφυκτικό πρέσσινγκ στην κυκλοφορία των Ουκρανών στην άμυνα, κλέψιμο από το Βαϊτση, σόλο του «Λίτο» ο οποίος αυτή τη φορά θα σημαδέψει –πάντοτε με το αγαπημένο του εξωτερικό- τη δεξιά γωνία του Σουσλόφ για το 0-2.

Με το σκορ πρόκρισης στις αποσκευές του και μια ώρα αγώνα μπροστά του, ο Ολυμπιακός είχε πλέον τη δυνατότητα να ελέγξει απόλυτα το ρυθμό του αγώνα και να διοχετεύσει την όποια πίεση των Ουκρανών στα κανάλια που επιθυμούσε. «Η Μαύρη Θάλασσα» (Τσερνομόρετς στα ουκρανικά σημαίνει ακριβώς αυτό) θα απειλήσει ελάχιστα και μόνο από στημένες φάσεις, χωρίς να ανησυχήσει σοβαρά την άμυνα του Μίρτσου και το υπόλοιπο του αγώνα θα εξελιχθεί ιδανικά για τους ερυθρόλευκους. Δέκα λεπτά πριν τη λήξη μάλιστα, ο θρίαμβος θα ολοκληρωθεί μετά από θαυμάσιο συνδυασμό Τσαλουχίδη, Σαββίδη και Προτάσοφ, με τον Ουκρανό σταρ να εκτελεί σε πρώτο χρόνο το Σουσλόφ για το πανηγυρικό 0-3.

Πρόκριση και Μονακό

Το τελικό σφύριγμα του Ιταλού ρέφερι Τζάνι Μπεσκίν, θα βρει ποδοσφαιριστές και Μπλαχίν πανευτυχείς να πανηγυρίζουν μια πρόκριση που μετά το 0-1 του πρώτου αγώνα αμφισβητήθηκε ακόμη και από «εξωθεσμικούς» παράγοντες του συλλόγου, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν να επαναδραστηριοποιηθούν στα διοικητικά της ΠΑΕ, εκμεταλλευόμενοι το ρευστό της κατάστασης με το συνεχιζόμενο αδιέξοδο λόγω της ύπαρξης των υπέρογκων χρεών. Ο Κόκκαλης και η διοικούσα προέτασσαν (και ορθά) πρώτα το ζήτημα της εξεύρεσης τελικής λύσης για τα συσσωρευμένα χρέη της εταιρίας και έθεταν σε δεύτερη μοίρα το αγωνιστικό κομμάτι, παρά την πολύ καλή πορεία του Ολυμπιακού σε όλες τις διοργανώσεις.

Το Νοέμβριο μάλιστα, ο Ολυμπιακός αποκλείει σε μια απίστευτη δυάδα αγώνων τη Μονακό του Αρσέν Βενγκέρ, μια ομάδα upper class με ποδοσφαιριστές όπως ο Γιούργκεν Κλίνσμαν, ο Λιλιάν Τουράμ, ο Μαρσέλ Ντιμπ, ο Γιούρι Τζορκαέφ και πολλοί ακόμη που υπέκυψαν στον οίστρο του Γιώργου Μύρτσου στη ρεβάνς, αλλά και στο υποδειγματικό παιχνίδι στο Πριγκιπάτο με το γκολ-πρόκριση του Βαΐτση.

Χρήζει ξεχωριστής και ειδικής ανάλυσης εκείνη η πρόκριση του Ολυμπιακού, ο οποίος για πρώτη φορά στην ιστορία του προκρίθηκε στους 8 του Κυπέλλου Κυπελλούχων, όπου το Μάρτιο επρόκειτο να αντιμετωπίσει την Ατλέτικο Μαδρίτης, επιτυχία που παραμένει η υψηλότερη του συλλόγου από καταβολής του καταργηθέντος μετέπειτα θεσμού.

Μάχη για τα χρέη

Στο Πρωτάθλημα, μέχρι τη στιγμή που ο Σταύρος Νταϊφάς θα αποφασίσει να απολύσει εν θερμώ τον Όλεγκ Μπλαχίν μετά από μια ισοπαλία εντός έδρας με τον Εδεσσαϊκό, ο Ολυμπιακός κυνηγάει από απόσταση βολής την ΑΕΚ, την οποία αποκλείει και στο Κύπελλο που θα την βρει αργότερα στο ημιτελικό. Το θέμα που καίει όμως είναι τα χρέη και ο διακανονισμός τους, ρύθμιση για την οποία παλεύει από το ξεκίνημα της ενασχόλησής του με τα κοινά του συλλόγου ο Σωκράτης Κόκκαλης. Τελικά, την ιστορική άνοιξη του 1993, με το Ν.2166/93 του Υπουργού της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, Στέφανου Μάνου, δίνεται ένα οριστικό τέλος στο «βραχνά» των χρεών του Ολυμπιακού προς το Δημόσιο.

Ο Κόκκαλης συμφωνεί να μπει στην ευεργετική ρύθμιση, να πληρώσει σε βάθος 8ετίας συνολικά 3 δισεκατομμύρια δραχμές για τις παλιές οφειλές και να αποπληρώσει και οφειλές προς τρίτους (όπως πχ οι μεταγραφές των Ουκρανών του Σαλιαρέλη, για τους οποίους ο «ρουμπίνιας» δεν είχε πληρώσει δεκάρα) που μαζί με τις ρυθμισμένες οφειλές υπέρ του Δημοσίου, άγγιζαν τα 6,8 δισεκατομμύρια δραχμές, ήτοι περίπου 21 εκατομμύρια ευρώ. Εκτός ρύθμισης ετέθη το πολύπλοκο και ανισοβαρές ζήτημα των χρεών της Τράπεζας Κρήτης, για το οποίο υπάρχει ακόμη ένδικη διαδικασία εν εξελίξει και δεν αναγνωρίζεται από πλευράς ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Η μέγγενη παύει να σφίγγει, ο Ολυμπιακός εταιρικά μπαίνει στο μονοπάτι της εξυγίανσης από το οποίο θα απεμπλακεί (εν μέρει) το καλοκαίρι του 2000 όταν θα εξοφληθεί και η τελευταία δόση των διακανονισμένων βάσει του Ν.2166/93 χρεών και ο Κόκκαλης μπορεί πλέον να ασχοληθεί ενδελεχώς και με το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι του συλλόγου. Η ιστορική σεζόν 1992/93 θα ολοκληρωθεί με τον Ολυμπιακό να στερεί τον τίτλο από τον «αιώνιο» αντίπαλο Παναθηναϊκό, τερματίζοντας εν τέλει στην τρίτη θέση με 10 βαθμούς διαφορά από την πρωταθλήτρια ΑΕΚ και με μια επίπονη ήττα στον τελικό Κυπέλλου των «ξυρισμένων κεφαλιών» στο ΟΑΚΑ, με 1-0 από τον Παναθηναϊκό. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία…