Η πίεση, ο Ρομπέρτο και το συμπέρασμα

Οι ανάγκες που δημιουργούσε η Γιουβέντους ήταν ξεκάθαρες: όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ισχύ στο κέντρο, στην προστασία της αμυντικής γραμμής. Το συζητούσαμε και πριν το ματς: οι παρουσία δύο φορ ή θα οδηγούσε τον Ολυμπιακό στη χρησιμοποίηση τριών στόπερ ή ο Μίτσελ θα επέλεγε (όπως και με την Ατλέτικο) να βοηθήσει την άμυνα με τους μέσους .

Δύο κόφτες, δύο οκτάρια

Το γεγονός πως η Γιουβέντους παίζει πολύ απ’τα άκρα με τους δύο wing backs οδήγησε τον Μίτσελ στην απόφαση να τους βάλει όλους μαζί. Τετράδα με Μιλιβόγεβιτς-Εντινγκά στο κέντρο, Μανιάτη-Κασάμι δεξιά και αριστερά. Δύο κόφτες (διαφορετικοί βέβαια) στον άξονα, δύο 8άρια στις πλευρές. Διάθεση για μάχη σε κάθε σπιθαμή μπροστά απ’την αμυντική γραμμή.

Διάθεση για reactive παιχνίδι, αλλά όχι παθητικό. Ο Ολυμπιακός βγήκε για να περιμένει, αλλά όχι να κλειστεί. Ο στόχος ήταν η πίεση, η ένταση, και πρώτα απ’όλους πάνω στον Πίρλο. Χθες συζητήσαμε πόσο κομβικό είναι να πιεστεί απ’τους παίκτες ψηλά (Μήτρογλου, Τσόρι) ο Πίρλο, αλλά δεν τον πίεσαν μόνο αυτοί. Το έκαναν και ο Κασάμι με τον Μανιάτη, που έρχονταν κεντρικά γι’αυτόν το λόγο.

Επιτυχία σε άλλα ζητούμενα

Μπορεί να υπήρχαν θέματα στις στημένες φάσεις, μπορεί ο κινητικός Μοράτα να αποδείχθηκε μεγαλύτερο πρόβλημα απ’τον πιο στατικό Γιορέντε, αλλά ποιος μπορεί να πει πως το πλάνο του Ολυμπιακού δεν βγήκε στο χορτάρι; Δύο τελικές είχε η Γιουβέντους στο 1ο ημίχρονο, καμιά τους στην εστία.

Το κυριότερο, η ομάδα του Αλέγκρι ήταν μακριά απ’την περιοχή του Ρομπέρτο και η άμυνα μπορούσε να ανέβει πιο ψηλά, χωρίς όμως να εκτίθεται με τον τρόπο που αυτό συνέβη στο Περιστέρι, στη Σουηδία και στο Παγκρήτιο. Γιατί; Γιατί εκεί ο Ολυμπιακός είχε κατέβει να παίξει με την μπάλα, να επιτεθεί. Κόντρα στη Γιουβέντους οι μέσοι έδιναν τα πάντα για να ντουμπλάρουν και κυρίως για να πιέσουν στην μπάλα, να κάνουν δύσκολο το να βγουν οι πάσες που θα εκθέσουν την άμυνα.

Αρκεί μόνο να θυμηθείτε την άνεση με την οποία πάσαραν στο χώρο και έφτιαχναν τετ-α-τετ οι παίκτες του Εργοτέλη και να τη συγκρίνετε με όσα είδαμε απέναντι στη Γιουβέντους. Μεγάλη μερίδα κόσμου και Τύπου συνηθίζει να μιλάει για μεγαλύτερο πάθος και ενδιαφέρον, για παίκτες που μεταμορφώνονται ανάλογα τη σημασία του αγώνα και έτσι δημιουργείται αυτή η κουβέντα περί “επιλογής αγώνων, μεταμόρφωσης”, κτλ. Ανεδαφική και επιφανειακή 100%: η τεράστια διαφορά δημιουργείται απ’την προσέγγιση και τα διαφορετικά τακτικά ζητούμενα, τίποτε άλλο.

Μασουακού και πίεση

Κι επειδή κάθε πλάνο χρειάζεται και το κομμάτι με την μπάλα, ο Ολυμπιακός είχε δύο σχέδια: παίζουμε με τον Μασουακού όταν έχουμε κατοχή, αλλά πάνω απ’όλα ψάχνουμε φάσεις που θα βγουν από πίεση και κλέψιμο. Το πρώτο σχέδιο έφερε τις μπούκες του Μασουακού (που είχε 5/6 ντρίμπλες) και τις φάσεις στο πρώτο δοκάρι στο 1ο ημίχρονο. Πιο αποτελεσματικό όμως ήταν το σχέδιο του “πιέζουμε, κλέβουμε, χτυπάμε στην κόντρα”.

Έτσι ήρθε το 1-0, όταν ο (μεγάλος για ένα ακόμα ματς) Τσόρι έφυγε στον κενό χώρο και ο Μήτρογλου είχε την οξυδέρκεια να πασάρει με τη μία στον Κασάμι, που δεν τον ακολούθησε κανείς: ο Πίρλο ήταν πολλά μέτρα μακριά του. Κι αν ο Κασάμι είχε πλασάρει λίγο καλύτερα στο 60’ ο Ολυμπιακός θα είχε κάτι παραπάνω από ένα 2ο γκολ: το παράσημο του να βάζεις δύο “ίδια” γκολ, με συνεργασία της ίδιας τριάδας παικτών, σ’ένα τόσο σημαντικό αγώνα, είναι πολύ μεγάλο. Είναι απόδειξη πως όλα πήγαν όπως τα ήθελες, στη θεωρία και στην πράξη.

Τελευταίο μισάωρο

Δεν διαβάζετε κάτι που δεν ξέρετε ήδη: όλα τα παραπάνω ισχύουν μέχρι το 60’. Τότε χάθηκε η ευκαιρία για το 2-0, αλλά συνέβησαν δύο σημαντικότερα πράγματα. Πρώτον, στο 58’ ο Μαρκίζιο είχε ήδη μπει στη θέση του αρνητικού Πίρλο, τον οποίο “ξέσκισε” στην κριτική του στην ιταλική τηλεόραση ο Βιάλι, απορώντας γιατί ο Αλέγκρι τον έβαλε βασικό, παρά το κακό παιχνίδι που είχε κόντρα στη Σασουόλο. Δεύτερον, και ίσως πιο σημαντικό, το ντεπόζιτο των μέσων του Ολυμπιακού άρχισε να αδειάζει και ο Μίτσελ δεν είχε κρατήσει κανέναν στον πάγκο για να φρεσκάρει την πιο κομβική γραμμή του.

Ο Ολυμπιακός θα δεχόταν πίεση, όπως είχε συμβεί στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα και κόντρα στην Ατλέτικο. Ο Αλέγκρι τράβηξε τον Τέβες στα αριστερά, περισσότερο σε ρόλο δημιουργού και αργότερα η διάταξη έγινε 4-4-2, με την (ίσως καθυστερημένη) είσοδο του Περέιρα. Η άμυνα του Ολυμπιακού έπεσε χαμηλά, αλλά παρέμεινε το πρόβλημα του 1ου ημιχρόνο στα στημένα και κυρίως έλειψε η πίεση στην μπάλα: οι παίκτες της Γιουβέντους είχαν πια χώρο/χρόνο για να σημαδέψουν τους συμπαίκτες τους.

Ρομπέρτο

Η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός δεν βρήκε σωστή απάντηση σε όλα αυτά. Η πίεση της Γιουβέντους δημιούργησε καθαρές ευκαιρίες, πολλές για να πει κανείς οι ερυθρόλευκοι αμύνθηκαν συνολικά με επιτυχία. Όμως, κομμάτι της ομάδας είναι και ο Ρομπέρτο: το τελευταίο εμπόδιο στις φορές που η αναχαίτιση δεν λειτουργεί. Η βραδιά του θύμισε την περσινή κόντρα στην Μπενφίκα , αλλά εκεί οι φάσεις είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα απ’το τελευταίο μισάωρο.

Ακόμα και μόνο σ’ένα σουτ να είχε νικηθεί, θα λέγαμε πως ήταν εκπληκτικός και χάρισε στον Ολυμπιακό την ισοπαλία. Τώρα λέμε πως η ομάδα του Μίτσελ πήρε τη νίκη με όσα σχεδίασε και πέτυχε στην πρώτη ώρα του αγώνα και ο Ρομπέρτο ήταν αυτός που μόνος του φρόντισε να την κρατήσει μέχρι τέλους, στο διάστημα που η νίκη θα ήταν λογικό να χαθεί.

Συμπέρασμα

Το φινάλε βρίσκει τον Ολυμπιακό να έχει έξι πόντους, χάρις σε δύο πολύ μεγάλες νίκες απέναντι στις πρωταθλήτριες Ισπανίας και Ιταλίας. Στην πρεμιέρα ήταν η ώρα εξαγωγής των πρώτων ατομικών συμπερασμάτων , για τα “μπορώ” των νέων παικτών του και τα ερωτηματικά για κάποιους απ’αυτούς. Κανείς δεν έδειξε κόντρα στη Γιουβέντους κάτι που δεν ξέραμε ήδη. Αυτή τη φορά νομίζω πως το συμπέρασμα είναι πιο γενικό: ο Ολυμπιακός λειτουργεί καλύτερα σε reactive λογική, παρά σε proactive, ως αφεντικό των αγώνων.

Δεν ξέρω πόσοι θα μπορούσαν να το φανταστούν στην αρχή της σεζόν ή πριν από μερικά χρόνια, ούτε γνωρίζω τι θα δούμε στη συνέχεια της σεζόν. Αλλά αυτή τη στιγμή, μετά από έξι αγώνες στο πρωτάθλημα και τρεις στο Champions League, ο Ολυμπιακός που αφήνει την μπάλα και παίζει πίσω απ’αυτήν είναι καλύτερος και έχει λιγότερα προβλήματα απ’τον Ολυμπιακό που έχει την κατοχή και είναι αφεντικό σε αγώνα που πρέπει να επιτεθεί.