Η μεταγραφή ρεκόρ του "Αναστό", το μουστάκι και η πολυτελής ζωή

Ήταν Οκτώβριος του 1986 όταν στη Bologna και το Renato Dall’ Ara μπροστά σε 45 χιλιάδες θεατές, η Εθνική Ιταλίας υποδέχεται την Εθνική Ελλάδας στο πλαίσιο των φιλικών προετοιμασίας για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (Κύπελλο Εθνών το έλεγαν τότε) του 1988 στη Γερμανία. Το ματς παρακολουθούν δίπλα-δίπλα από το “parterre” των επισήμων, ο Πρόξενος της Ελληνικής Δημοκρατίας στη Bologna και ένας καλοντυμένος -μεσήλικας προς ηλικιωμένος- Ιταλοβραζιλιάνος "ποδοσφαιράνθρωπος", ο Λουίς Βινίσιο.

Ο Βινίσιο, παλιά δόξα της Νάπολι στα μέσα της δεκαετίας του ’50, έχει εντυπωσιαστεί από το «νούμερο εννιά», το βραχύσωμο σέντερ φορ της Εθνικής με το μουστάκι που ταλαιπωρεί το Σαμπίνο Νέλα και αναγκάζει τον τότε ομοσπονδιακό τεχνικό της Ιταλίας, Ατζέλιο Βιτσίνι, να στείλει επάνω του το μεγάλο Φράνκο Μπαρέζι. Το «εννιά» το φοράει ο Νίκος Αναστόπουλος.

Οι Ιταλοί έχουν προηγηθεί νωρίς με το Μπέργκομι, το ματς δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας, ο Πρόξενος όμως έχει καταλάβει το ενδιαφέρον του Βινίσιο και προμοτάρει το μεγάλο Έλληνα σκόρερ: «είναι μεγάλος σταρ στην Ελλάδα, παίζει στην καλύτερη ομάδα, σκοράρει κατά ριπάς, κάνει καλή εξωγηπεδική ζωή, παίζει με κλειστά μάτια στην Ιταλία». Ο Βινίσιο δείχνει να ακούει με ενδιαφέρον και η συζήτηση συνεχίζεται ακόμη πιο ένθερμα στο αδιάφορο δεύτερο ημίχρονο όταν οι δύο προπονητές προχωρούν στις καθιερωμένες αλλαγές και απλώς αναμένουμε να ολοκληρωθεί η διαδικασία. Οι Ιταλοί «έχουν κάνει το καθήκον τους» και με ένα δεύτερο γκολ πάλι από το Μπέργκομι έχουν καθαρίσει το παιχνίδι, συνεπώς το ενδιαφέρον περιορίζεται στις δημόσιες σχέσεις και στο πολυαγαπημένο σπορ Ιταλών και Ελλήνων: τον παραγοντισμό.

H πρώτη επαφή

Ο Πρόξενος ως όφειλε λόγω θέσης κατεβαίνει στα αποδυτήρια για να χαιρετίσει τον Παπαποστόλου και τους ποδοσφαιριστές και κάνει νόημα στον Αναστόπουλο να βγει λίγο έξω για να του μιλήσει ιδιαιτέρως. «Θα σε ενδιέφερε να παίξεις στην Ιταλία;» Ο Αναστό γουρλώνει τα μάτια και απαντά –εννοείται - καταφατικά εξηγώντας στον Έλληνα αξιωματούχο ότι το campionato είναι το όνειρό του. Ο Πρόξενος συνεχίζει: «γνωρίζω καλά κάποιους ανθρώπους, μπορώ να βοηθήσω και να γίνει το όνειρο πραγματικότητα, θα είμαστε σε επαφή και με τον κ. Νταϊφά».

Ο Αναστό αντιλαμβάνεται ότι παρουσιάζεται μπροστά του μια μοναδική ευκαιρία και γνωρίζοντας πλέον ότι παρακολουθείται από συλλόγους της Ιταλίας κάνει ονειρεμένα ματς με αποκορύφωμα εκείνο στο εντός έδρας παιχνίδι της Εθνικής με την Ουγγαρία, έναν μήνα αργότερα στο ΟΑΚΑ.

Το ιστορικό γκολ

Ο Αναστό κάνει το απόλυτο: 64ο λεπτό, του πασάρει ο Κωφίδης στο ύψος του ημικύκλιου της μεσαίας γραμμής και ο «μουστάκιας» πετυχαίνει το εμβληματικότερο γκολ της καριέρας του. Υποδέχεται τη μπάλα με τη γνωστή προσποίηση-σήμα κατατεθέν του, αφήνοντάς τη να περάσει κάτω από τα πόδια του αδειάζοντας τον αμυντικό και κατόπιν με δύο διαδοχικές προσποιήσεις σαν να κάνει σλάλομ στο χιόνι, περνάει ακόμη δύο, πριν τριπλάρει με νέα προσποίση και τον τερματοφύλακα Σέντρεϊ και στείλει τη μπάλα στο πλεχτό.

Το γκολ εκτός από σπάνιο είναι και ιστορικό, αφού ο Αναστόπουλος ξεπερνά το ρεκόρ του Μίμη Παπαϊωάννου και γίνεται ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Εθνική ομάδα. Το γκολ του Αναστό θα παίζει για χρόνια στο intro της ιστορικής «Αθλητικής Κυριακής», θα τον συντροφεύει για πάντα στην καριέρα του ως το ομορφότερο γκολ που πέτυχε με την Εθνική και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα παράσημα του Έλληνα σκόρερ.

Το deal

Ο Αναστόπουλος είναι ασταμάτητος και στο τέλος της χρονιάς στέφεται Πρωταθλητής με τον Ολυμπιακό και (ξανα)βγαίνει πρώτος σκόρερ με 16 γκολ σε μία από τις πιο αλλόκοτες σεζόν στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ξέρει ότι τα παραγωγικά χρόνια του στον Ολυμπιακό οδεύουν προς το τέλος τους, έχει πλησιάσει τα 29 και η «ώρα είναι τώρα» για το μεγάλο βήμα.

Οι εφημερίδες από τον Ιούνιο κιόλας έχουν ξεκινήσει να γράφουν για την επικείμενη μεταγραφή, ο Νταϊφάς είναι σκληρός διαπραγματευτής και το deal κλείνει Ιούλιο μήνα όταν ο εξουσιοδοτημένος μεσάζοντας Totò Mupo ανεβάζει την προσφορά από τα 45 στα 52 εκατομμύρια δραχμές και ο Αναστόπουλος γίνεται κάτοικος Campania. Στην Ελλάδα του φονικού καύσωνα, η είδηση περνάει σχεδόν στα ψιλά αναλόγως με τη σπουδαιότητά της και ο Νίκος Αναστόπουλος αναχωρεί για την Ιταλία.

Προορισμός του η μικρή πόλη του Αβελλίνο, ένα μεγάλο χωριό 55 χιλιάδων κατοίκων του ιταλικού νότου, που προσομοιάζει σε απίστευτο βαθμό με το ιστορικό κέντρο της Νάπολι, της πρωτεύουσας της Campania. Ο Αναστό συμφωνεί σε χρόνο μηδέν με τη διοίκηση της Αβελλίνο, θα λάβει 20 εκατομμύρια πριμ υπογραφής και θα αμείβεται με 1 εκατομμύριο δραχμές το μήνα, ποσά δυσθεώρητα για την εποχή, που τον μετατρέπουν εν μία νυκτί στον πιο ακριβοπληρωμένο Έλληνα ποδοσφαιριστή.

Επιστρέφει στην Ελλάδα για να τακτοποιήσει εκκρεμότητες και να προετοιμάσει τη μετακόμιση και 24 Ιουλίου αναχωρεί οριστικά για να εγκατασταθεί στην Ιταλία. Ήταν πολύ μεγάλο το όνειρο για να ξυπνήσει και να συνειδητοποιήσει που πήγαινε, γιατί πήγαινε και πως πήγαινε.

Το Αβελλίνο βρίσκεται στην καρδιά της Irpinia, της περιοχής που επλήγη ανεπανόρθωτα από το μεγάλο σεισμό των 6,9 ρίχτερ του 1980 και στοίχισε τη ζωή σε 2914 συνανθρώπους μας, ξεκληρίζοντας σπίτια και περιουσίες περισσότερων από 300 χιλιάδες κατοίκων στην ευρύτερη περιοχή. Κυρίως όμως είναι η άτυπη πρωτεύουσα της N.C.O., της Nuova Camorra Organizzata του τρομακτικού Raffaele Cutolo, του ανθρώπου που ονομάστηκε ο «Νονός των Νονών» στην Ιταλία και ειδικά μετά τις καταστροφικές συνέπειες του σεισμού του 1980 γιγαντώθηκε τόσο πολύ που ήταν αδύνατον να υπολογιστούν τα κέρδη και η επιρροή του στον ιταλικό Νότο.

Λέγεται μάλιστα –κάτι που αποδείχθηκε αργότερα στην πολύκροτη δίκη του Cutolo- ότι το επόμενο βράδυ του σεισμού, κατόρθωσε και έβγαλε 120 οικοδομικές άδειες σε μία ώρα, μόνο για την πόλη του Αβελλίνο.

Αβελλίνο, εκεί που ο νόμος είναι το δίκαιο της Comorra

Πολύ κοντά στον άνθρωπο αυτόν, τον επονομαζόμενο και Vangelo επειδή πριν διατάξει δολοφονίες αρέσκετο να κάνει παραβολές με το Ευαγγέλιο, μια εκπληκτική φιγούρα βγαλμένη κατευθείαν από το Νονό του Φράνσις Φορντ Κόπολα: ο καταπληκτικός Αντόνιο Σιμπίλια με το επιβλητικό παρουσιαστικό και το χαρακτηριστικό «φούσκωμα» στην αριστερή τσέπη του σακακιού.

Ο Σιμπίλια είναι ο ιστορικός Πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης, της Αβελλίνο του νεαποκτηθέντα Νίκου Αναστόπουλου και ο άνθρωπος που αντιμετωπιζόταν σαν το αφεντικό της Irpinia. Είναι τόσο στενή η σχέση Cutolo και Sibilia που σε μια από τις πρώτες δίκες του Vangelo το 1981, o Sibilia εμφανίζεται στην αίθουσα συνοδευόμενος από το Βραζιλιάνο σταρ της ομάδας Juary (αργότερα σκόρερ της Πόρτο στο νικηφόρο τελικό του Πρωταθλητριών εναντίον της Μπάγερν του 86/87) και παρασημοφορεί τον Cutolo με ένα χρυσό μετάλλιο στο οποίο έχει χαράξει το απίστευτο «θα σου είμαστε πάντα πιστοί. Με αιώνια φιλία και εκτίμηση, Don Antò».

Το Δικαστήριο έκπληκτο παρακολουθεί την απίστευτη σκηνή και διατάσσει την άμεση απομάκρυνση του Don Antò από την αίθουσα και η τιτάνια φιγούρα αποχαιρετά τον έτερο Don Raffaele, φιλώντας τον τρεις φορές στο μάγουλο και κατόπιν κάνει τη χαρακτηριστική κίνηση “me ne frega” (κάτι σαν «μην σε νοιάζει») των Ιταλών μαφιόζων, ξύνοντας ανάποδα το πηγούνι του. Είναι το μεγάλο λάθος του Sibilia, η κίνηση που θα τον βάλει στο στόχαστρο της ιταλικής δικαιοσύνης, αφού επιχείρησε να εξευτελίσει θεσμούς και Ανώτατους Δικαστικούς Άρχοντες μέσα στην ίδια την αίθουσα της δίκης του Cutolo. Ακολούθησε λυσσαλέα εισαγγελική έρευνα και ο Sibilia αναγκάστηκε το 1983 να απομακρυνθεί από το προσκήνιο της Αβελλίνο, παραδίδοντας την ομάδα σε ένα έτερο «μπουμπούκι» της περιοχής, τον Elio Graziano, επονομαζόμενο και lenzuola d’ oro (σεντόνια από χρυσό).

Ο Graziano είναι ένας «αυτοδημιούργητος» επιχειρηματίας, που αναλαμβάνει κρατικές δουλειές προτού καν συστήσει τις τις εταιρίες. Γιος μηχανοδηγού τραίνων, δημιουργεί μια μικρή αυτοκρατορία ασχολούμενος με χημικά προϊόντα και επεξεργασία μετάλλων. Δική του είναι η εταιρία που αναλαμβάνει να εξοπλίσει τα ιταλικά τραίνα με σεντόνια στις κουκέτες και τα προστατευτικά υφάσματα στο προσκέφαλο των θέσεων. Είναι μια δουλειά 77 εκατομμυριών ευρώ (!) ποσού απίστευτου για την εποχή και τα παραλειπόμενά της κρύβουν μέσα τους αμέτρητα «διαμάντια». Εκτός από το προφανές «σεντόνια από χρυσό», το ύφασμα που χρησιμοποιεί ο Graziano είναι τόσο λεπτό που μοιάζει με φύλλο χαρτοπετσέτας. Σκίζεται τόσο εύκολα και ανά πολύ τακτά διαστήματα αναγκάζει την κρατική εταιρία σιδηροδρόμων (Ferrovie di Stato) να επαναλάβει τις παραγγελίες προκειμένου να επανεξοπλίσει τα τραίνα με σεντόνια και προστατευτικά υφάσματα στα προσκέφαλα.

Ο Elio Graziano παραλαμβάνει μια Αβελλίνο πνιγμένη στα χρέη από το Don Antò και βρίσκεται μπροστά στην αποστολή αυτοκτονίας να εξυγιάνει την εταιρία και να αποφύγει τους διαρκείς ελέγχους των αρχών. Ασφαλώς έχει τον κόσμο μαζί του, άλλωστε μιλάμε για την περιοχή με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα, το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στην Ιταλία και τα υψηλότερα ποσοστά συνταξιούχων, εκ των οποίων το 70% παρουσιάζεται στα επίσημα στοιχεία του κράτους ως ΑΜεΑ. Κανένας δείκτης ασφαλώς από τους παραπάνω δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, το Αβελλίνο και η Ιρπίνια γενικότερα, είναι μια περιοχή που νόμος είναι το δίκαιο της Camorra και αυτοσκοπός κάθε παιδιού που γεννιέται είναι να ξεγελά και να ευτελίζει «το κράτος του βορρά». Δεξί χέρι του Graziano και υπεύθυνος για το αγωνιστικό κομμάτι της ομάδας-καμάρι της περιοχής, ο Luis Vinicio, ο άνθρωπος που κάθισε δίπλα στον Έλληνα Πρόξενο σε εκείνο το φιλικό της Bologna και ουσιαστικά εισηγήθηκε την απόκτηση του Νίκου Αναστόπουλου.

Λόγω της ιστορίας με τα «χρυσά σεντόνια» για την οποία αργότερα καταδικάστηκαν 56 άνθρωποι σε συνολικά 170 χρόνια κάθειρξης και διαλύθηκε ουσιαστικά η ιταλική εταιρία σιδηροδρόμων, αλλά και εξ αιτίας μιας άλλης πολύ σοβαρότερης υπόθεσης που κόστισε τη ζωή στο Βουλευτή του Χριστιανικού Κόμματος Lodovico Ligato ο οποίος δολοφονήθηκε, ο Graziano έχει «προεδροποιήσει» τον Franco Improta για να αποκτήσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και να αποφύγει και η ομάδα τις δικαστικές περιπέτειες. Στο μεταξύ, με ένα παγκόσμιο ρεκόρ δημιουργικής λογιστικής, τα υπέρογκα χρέη της Αβελλίνο έχουν εξαφανιστεί και η ομάδα έχει εξασφαλίσει το πιστοποιητικό συμμετοχής στο αστεράτο campionato της σεζόν 1987/88.

Πρωτάθλημα αστέρων

Το ιταλικό πρωτάθλημα τότε, ήταν το καλύτερο παγκοσμίως, συγκέντρωνε τα μεγαλύτερα ονόματα ποδοσφαιριστών και αποτελούσε όνειρο για κάθε ποδοσφαιριστή.

Νάπολι με Μαραντόνα και Καρέκα, Γιουβέντους με Ίαν Ρας και Λάουντρουπ, Μίλαν με Γκούλιτ και Φαν Μπάστεν, Ίντερ με Πασαρέλα και Σίφο, Ρόμα με Μπόνιεκ και Φέλλερ, Σαμπντόρια με Σερέζο και Μπρίγκελ, το campionato είναι η Μέκκα του ποδοσφαιριστή και του φανταχτερού θεάματος.

Σε εκείνο το πρωτάθλημα πήγε ο Νίκος Αναστόπουλος ως ένας εκ των δύο ξένων της φιλόδοξης Αβελλίνο που την προηγούμενη σεζόν είχε τερματίσει στην 8η θέση πραγματοποιώντας μια εκπληκτική πορεία. Τον υποδέχονται σαν Έλληνα Θεό, οι Ιταλοί άλλωστε είναι μοναδικοί στις υπερβολές τους:

η Gazzetta dello Sport μιλάει για τον Έλληνα Θεό που κατέβηκε από τον Όλυμπο στην Ιρπίνια, η Corriere τον παρομοιάζει με το μεγάλο Ιταλό σκόρερ Paolo Virdis και κάνει το αναμενόμενο λογοπαίγνιο με το «Παρθένειο» που είναι η έδρα της Αβελλίνο και τον Παρθενώνα (da Partenone al Partenio). Ο Αναστό γνωρίζει για πρώτη φορά από κοντά την έννοια του star system.

Το μουστάκι που έκανε "θραύση"

Το μουστάκι του Αναστό γίνεται εμμονή: το «Έλληνας Βίρντις» τον ακολουθεί σε κάθε βήμα του και σε κάθε παρουσίαση από τις εκπομπές της εποχής.

Είναι τόσο εντυπωσιακό για τους Ιταλούς το πόσο μοιάζει ο Αναστόπουλος με το Virdis που η Panini θα συμπεριλάβει τους δύο ποδοσφαιριστές στο επετειακό αφιέρωμά της με «τα δίδυμα που χωρίστηκαν στη γέννα».

Τα ιταλικά περιοδικά που απευθύνονται και σε γυναικείο κοινό, θα παρομοιάσουν τον Αναστό με τον Τομ Σέλεκ, ήρωα της τηλεοπτικής σειράς Magnum PI, που τότε έκανε θραύση στην ιταλική τηλεόραση και (τί άλλο;) ήταν επίσης μυστακοφόρος.

Το μουστάκι του Αναστόπουλου γίνεται talk of the town, η εφημερίδα του νότου Gazzetta del Sud καλύπτει την παρουσίαση του Έλληνα Θεού με δύο ρεπόρτερ και κάνει εκτενές ρεπορτάζ για τις παροχές στο νέο αστέρι της Αβελλίνο, αφού η έτερη μεταγραφή, ο Αυστριακός Βάλτερ Σάχνερ, είναι ήδη γνωστός στο κοινό από την παρουσία του στα ιταλικά γήπεδα με τη φανέλα της Τorino κυρίως, αλλά και της Cesena.

Η ζωή στο Αβελλίνο

Ο Improta (δηλαδή ο Graziano) θα παραχωρήσει στο μεγάλο αστέρι των «λύκων» (η Αβελλίνο είχε το κεφάλι ενός λύκου σαν έμβλημα) μια βίλλα 600 τ.μ. στην πιο chic περιοχή της πόλης με όλα τα κομφόρ και κάθε πολυτέλεια. Ο Αναστόπουλος κατοικεί σε μια τεράστια έπαυλη με πισίνα, υπερσύγχρονες ηλεκτρικές συσκευές με αποκορύφωμα έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή που για την εποχή εθεωρείτο το απόλυτο status και κυκλοφορούσε στα πλακόστρωτα στενά του ιστορικού κέντρου με μια κατάλευκη Porsche Carrera που του παραχωρήθηκε από την ομάδα.

Aπολαμβάνει τον καφέ του στο Gran Caffè Margherita στην πιο ακριβή οδό της πόλης, πλάι στο Δήμαρχο, τους Πολιτικούς της περιοχής και ασφαλώς τους «επιχειρηματίες» όπως ο Sibilia και ο Graziano που συχνά πυκνά κάθονται στο κεντρικό τραπέζι για να δεχθούν ευχές και αιτήματα από τους κατοίκους της πόλης.

Εκεί θα δει για πρώτη φορά τον Elio Graziano να μοιράζει χαρτονομίσματα των 100 χιλιάδων λιρών (περίπου 50 ευρώ) στους ντόπιους που απλώς τον προσφωνούσαν Don Elio και έλεγαν μια καλή κουβέντα για την ομάδα. Οι λιγοστές ιταλικές λέξεις που γνώριζε και είχε προλάβει να «πιάσει» στην ομάδα, δεν του επέτρεπαν να καταλάβει τι λένε οι γύρω του, αφού ούτως ή άλλως στην περιοχή δεν μιλούν ακριβώς ιταλικά, αλλά κάτι διαφορετικό που μερικές φορές ξεφεύγει και από τα όρια της διαλέκτου. Ο Niccolò όπως αρέσκονται να τον αποκαλούν οι οπαδοί των biancoverdi, τα βρίσκει πολύ γρήγορα με το Vinicio (άλλωστε είναι επιλογή του) και στην αρχή της σεζόν είναι βασικός. Γύρω του ο κλοιός σφίγγει για τους υπηρέτες της Camorra, αλλά ο Έλληνας ποδοσφαιριστής δεν είναι ακόμη σε θέση να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει και τι σχέση διαπλοκής έχουν με την ομάδα ο Cutolo, ο Sibilia και ο Graziano.

Η δύσκολη προσαρμογή

Δεν σκοράρει και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί με αποτέλεσμα να ξεκινούν ήδη τα πρώτα σχόλια. Η ομάδα του Vinicio ξεκινά μεν με την εντός έδρας νίκη εναντίον της Torino, ο Έλληνας όμως δείχνει να έχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης και συνεννόησης με τους συμπαίκτες του.

Σε μια «αναστοπούλεια» έξαρση θα πει το αμίμητο μπροστά στην κάμερα της RAI: «σκέφτομαι στα ελληνικά και μέχρι να μεταφράσω στα ιταλικά, η μπάλα έχει χαθεί»!

Έρχεται μια αναλαμπή στο Κύπελλο όπου θα δείξει την πραγματική αξία του σκοράροντας τρεις φορές σε δύο ματς. Ανοίγει και κλείνει το σκορ στο 0-3 εναντίον της San Benedettese στο ουδέτερο του Benevento και σκοράρει το μοναδικό γκολ του αγώνα εναντίον της Piacenza στο Partenio λίγες μέρες αργότερα.

Η μηχανή των γκολ που περίμεναν οι Ιταλοί, δείχνει να έχει πάρει μπροστά και απλώς ήταν diesel όπως θα γράψει χαριτολογώντας η Corriere dello Sport Stadio. Το γκολ με την Piacenza είναι το ομορφότερο που θα σκοράρει στην Ιταλία, ντριμπλάροντας τρεις αντιπάλους και πλασάροντας διαγώνια τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Είναι ένα γκολ «Αναστόπουλος».

Η συνέχεια δυστυχώς δεν είναι ανάλογη. Η Αβελλίνο κάνει τέσσερις κολλητές ήττες και ο Improta αποφασίζει να παρέμβει χωρίς να ζητήσει τη γνώμη του Graziano, ο οποίος εκείνο τον καιρό καταζητείτο από τις αρχές και είχε διαφύγει με κινηματογραφικό τρόπο την αυτόφωρη διαδικασία χρησιμοποιώντας ελικόπτερο. Ο Improta καλεί το Vinicio σε παραίτηση και προσλαμβάνει τον πολύ αυστηρό Eugenio Bersellini, έναν προπονητή λάτρη της πειθαρχίας με σχετικά καλό βιογραφικό για μια ομάδα όπως η Αβελλίνο που μαχόταν για την παραμονή. Δεν αλλάζουν πολλά πράγματα και στο μεταξύ οι αρχές διώκουν και τον Improta.

Η ομάδα είναι σε μια πολύ δύσκολη θέση, πολύ πίσω στη βαθμολογία και διοικητικά αντιμετωπίζει το φάσμα της διάλυσης. Ο Improta παραιτείται αφού τον περιμένει δικαστικός κυκεώνας και δεν είναι τόσο καλά οχυρωμένος όσο οι υπόλοιποι και επιστρέφει στο προσκήνιο ο Don Elio που στο μεταξύ έχει πληρώσει την εγγύηση και θέλει να χρησιμοποιήσει το leverage της ομάδας για την επικείμενη δίκη.

Εκτός ομάδας

Επιστρέφει με consigliere τον προπονητή που απέλυσε ο Improta, το Luis Vinicio και υπόσχεται στον κόσμο ότι η ομάδα θα σωθεί από τον υποβιβασμό. Για αδιευκρίνιστο λόγο στοχοποιεί το Νίκο Αναστόπουλο ως υπεύθυνο της κακής πορείας και μετά την εντός έδρας ισοπαλία με την Como τη δέκατη αγωνιστική, «συστήνει» στο Bersellini να αφήνει τον Έλληνα εκτός ενδεκάδας, ακόμη και εκτός δεκαεξάδας.

Ο Bersellini δεν είναι τρελός να μην υπακούσει στις βουλές του Don Elio, ειδικά μετά τη χριστουγεννιάτικη γιορτή της ομάδας που τον βλέπει να συνομιλεί με το Sibilia και να τον κοιτάζουν αγριεμένα. Ο Αναστό μένει ουσιαστικά 3 μήνες εκτός ομάδας, με πέπλο μυστηρίου να συνοδεύει την απόφαση του Graziano. Κυκλοφορεί ένα urban legend στην Ιταλία, ότι ο Αναστό έκανε ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών στην κόρη του Don Elio και το κορίτσι δεν τα πήγε και τόσο καλά στις εξετάσεις, με αποτέλεσμα ο Πρόεδρος να δυσαρεστηθεί και να καρατομήσει τον Έλληνα επιθετικό. Είπαμε, στους Ιταλούς αρέσουν οι ιστορίες και οι υπερβολές...

Ο Αναστόπουλος θα επιστρέψει την 20η αγωνιστική εναντίον της Fiorentina στο Partenio για να συμμετάσχει στην απέλπιδα προσπάθεια των biancoverdi να σωθούν. Η Αβελλίνο μετά τον καταστροφικό πρώτο γύρο στον οποίο κατόρθωσε να συγκεντρώσει μόλις 7 βαθμούς, έχει κάνει μια απίστευτη αντεπίθεση στο δεύτερο μισό του campionato και πλησιάζει στο θαύμα. Κερδίζει τη Γιουβέντους, κάνει 5 συνεχόμενα ματς χωρίς ήττα και 3 αγωνιστικές πριν το τέλος κερδίζοντας την άμεση ανταγωνίστρια Pisa με 1-0, για πρώτη φορά είναι πάνω από τη ζώνη. Ο Αναστόπουλος ωστόσο είναι απών και δεν έχει ξανασκοράρει μετά από εκείνο το υπέροχο γκολ στο Κύπελλο.

Η πόλη ζει και αναπνέει για τις τρεις τελευταίες αγωνιστικές και έχει ξεχάσει την απογοήτευση για τον Έλληνα Θεό που αποδείχθηκε ακατάλληλος. Η Αβελλίνο χάνει στο Άσκολι, αλλά κερδίζει προτελευταία αγωνιστική την Έμπολι (και την καταδικάζει σε υποβιβασμό) περιμένοντας το αποτέλεσμα της Pisa στο Marassi της Γένοβας.

Το "κύκνειο άσμα" του "Αναστό"

Η Pisa δεν κερδίζει τη Sampdoria και οι δύο ομάδες ισοβαθμούν, με τους biancoverdi να έχουν το πλεονέκτημα στο goal average. Όλα θα κριθούν την τελευταία αγωνιστική. Η ομάδα του Αναστό ταξιδεύει στο Μιλάνο για να κάνει το αδιανόητο και να κερδίσει την Ίντερ στο San Siro, ενώ η Pisa έχει πιο εύκολο έργο αφού υποδέχεται την αδιάφορη Torino. Είναι το κύκνειο άσμα του Αναστό και το παιχνίδι που τον σημαδεύει στη βραχύβια καριέρα του στην Ιταλία. Η Αβελλίνο δεν τα καταφέρνει παρά την ισοπαλία με 1-1 κόντρα στην Ίντερ, αφού η Pisa κερδίζει χαλαρά με 2-0 την Toro και σώνεται. Την ίδια μέρα που ο Virdis στο Como χαρίζει το scudetto στη Μίλαν, λίγα χιλιόμετρα πιο δίπλα ο Έλληνας Virdis όχι απλώς αποτυγχάνει να κάνει οτιδήποτε στο ματς, αλλά εξελίσσεται και σε αρνητικό πρωταγωνιστή του αγώνα αφού αποβάλλεται βλακωδώς λόγω μιας αγκωνιάς στον Μπέπε Μπέργκομι.

Αποπροσανατολισμένος και ζαλισμένος, κάνει το αδιανόητο και πάει να βγει από το γήπεδο από λάθος έξοδο. Του φωνάζουν από τα αποδυτήρια ότι η φυσούνα είναι από την άλλη πλευρά και αποχωρεί τρέχοντας μετά από μόλις 54 λεπτά αγώνα. Θα αρκούσε ένα μόνο γκολ σε εκείνο το παιχνίδι για να αλλάξει ο ρους της ιστορίας και της Αβελλίνο και του ίδιου του Αναστό. Ένα γκολ που θα έσωνε την κατηγορία για την ομάδα της Irpinia που μετά τον υποβιβασμό αυτο-υποβιβάστηκε σε ερασιτεχνική κατηγορία λόγω των δυσβάσταχτων χρεών. Αμέσως μετά τη λήξη του πρωταθλήματος, το δικαστήριο διέταξε να κατασχεθούν κινητά και ακίνητα αξίας 5 δισεκατομμυρίων λιρών αφού είχε διερευνηθεί η λογιστική απάτη του Graziano και η εταιρία χρωστούσε πάνω από 20 δισεκατ. λιρέττες. Ο Cutolo καταδικάζεται σε τετράκις ισόβια σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, ο Elio Graziano σε 5μισι χρόνια κάθειρξης για την υπόθεση με «τα χρυσά σεντόνια» και ο μόνος που βγαίνει ατσαλάκωτος από όλο αυτό είναι ο Sibilia.

Η διαγραφή της ομάδας

Εντελώς συμπτωματικά, ταυτόχρονα με την αθώωση του Sibilia και την καταδίκη του Cutolo, ακολουθεί σειρά από δολοφονίες και η Nuova Camorra Organizzata διαλύεται. Δολοφονούνται 16 συγγενείς ή άμεσα σχετιζόμενοι με τον Cutolo, με τελευταία τη δολοφονία του δικηγόρου του, Enrico Madonna, τον Οκτώβριο του 1993 στην Cervinara του Αβελλίνο. Ο Sibilia επιστρέφει στο Αβελλίνο και προσπαθεί να αναστήσει την ομάδα, ασχολείται στις πολύ μικρές κατηγορίες και το 1994 την αγοράζει από τον Calisto Tanzi στην αντίστοιχη Γ εθνική κατηγορία.

Η ομάδα όμως έχει ξαναδημιουργήσει χρέη και χρειάζεται εκ νέου διάφορα νομικά τρικ για να αποφύγει το μοιραίο. Τον Οκτώβριο του 2010, παρά τις προσπάθειες και τις εκκλήσεις οπαδών κυρίως και κάποιων κατοίκων της πόλης, η Αβελλίνο θα πάψει να υπάρχει και θα διαγραφεί από τα μητρώα της ιταλικής ομοσπονδίας.

Σήμερα η πόλη έχει μια ομάδα ως «συνέχεια» της ιστορικής Αβελλίνο, την Avellino Calcio 1912 Società Sportiva Dilettantistica και χρησιμποιεί το Partenio. Ο Sibilia απεβίωσε τον περασμένο Οκτώβριο σε ηλικία 93 ετών και ο γιος του Cosimo, αφού εξελέγη Περιφερειάρχης το 2009, από το 2012 είναι μέλος της ιταλικής Γερουσίας με τον πολιτικό συνδυασμό του Silvio Berlusconi, Forza Italia. Είναι καθόλα ευυπόληπτος και χαίρει της εκτίμησης σύσσωμης της ιταλικής κοινής γνώμης, καθώς και των πολιτικών του φίλων και αντιπάλων, με αποτέλεσμα να διοριστεί και Γραμματέας Προεδρίας της Ιταλικής Γερουσίας τον Οκτώβριο του 2014, λίγες μόλις ημέρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, ο πατέρας του, Don Antonio.

"Η αποτυχημένη μεταγραφή"

Εκείνος που δεν χαίρει εκτίμησης και έχει μετατραπεί σε αντιπαράδειγμα στην ιταλική χερσόνησο, είναι ο Νίκος Αναστόπουλος. Το όνομά του φιγουράρει στα 100 ονόματα του best seller που έγραψε ο Furio Zara με τίτλο Bidoni – L’ Incubo («Ο εφιάλτης στο δρόμο με τα παλτά» σε ελεύθερη μετάφραση) όπου ο συγγραφέας του αφιερώνει δύο σελίδες και περιγράφει την άτυχη εμπειρία του Αναστό στο Αβελλίνο.

Η πολυβραβευμένη και άκρως επιτυχημένη ιταλική εκπομπή Mai Dire Gol (ένα κράμμα από «Ράδιο Αρβύλα» και «Όλα») του έκανε ξεχωριστό αφιέρωμα στο ξεχωριστό segment της εκπομπής με τίτλο: "Φαινόμενα" και διάφορα sites τον συμπεριλαμβάνουν τακτικά στα αφιερώματα που κάνουν στις αποτυχημένες μεταγραφές και τα «παλτά» που πέρασαν από το campionato. Ο ίδιος ο Νίκος, έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις του, ότι η εμπειρία της Ιταλίας τον βοήθησε πάρα πολύ να καταλάβει τη διαφορά επιπέδου και να γίνει καλύτερος επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Όπως οι Ιταλοί υπερέβαλαν όταν ο Αναστό μεταγράφηκε στην Αβελλίνο, έτσι υπερβάλλουν όταν τον συμπεριλαμβάνουν στις πιο αποτυχημένες μεταγραφές όλων των εποχών.

Ο Αναστό μεταγράφηκε στην Αβελλίνο μια εποχή που η Camorra έλυνε τις διαφορές της και έψαχνε εξιλαστήρια θύματα, μια εποχή που η ομάδα της Irpinia ήταν καταδικασμένη εκ των προτέρων να παλέψει με λιγοστά όπλα στη φαρέτρα της για τη σωτηρία. Πρόλαβε να κάνει μόλις 16 εμφανίσεις στο πρωτάθλημα, εκ των οποίων μόνον οι μισές ήταν ολόκληρα ενενηντάλεπτα. Έμεινε σε όλους η άτυχη στιγμή της αποβολής στο ματς με την Ίντερ την ημέρα που η Αβελλίνο αποχαιρέτησε (και δεν επέστρεψε έκτοτε) τη Serie A και ο μήνας του μέλιτος στην αρχή, όταν ο Αναστό ήταν «ο Έλληνας Θεός», ο «Παρθενώνας στο Παρθένειο», «ο Έλληνας Virdis», «ο Τομ Σέλεκ» πέρασε στη λήθη.

Επέστρεψε δριμύτερος

Ο Νίκος δεν το έβαλε κάτω, επέστρεψε στην Ελλάδα και τον Πανιώνιο και μέσα σε λίγους μήνες με τις εμφανίσεις του «ανάγκασε» τον Ολυμπιακό να τον ξανακαλέσει στον Πειραιά, όπου έκανε μια δεύτερη καριέρα και κατέκτησε ακόμη δύο τίτλους, προτού μετακομίσει στον Ιωνικό και επιστρέψει για τρίτη και τελευταία φορά στον Πειραιά για να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι ποδοσφαιριστές.

Έκλεισε την καριέρα του με 182 γκολ στο παλμαρέ του και κατέχει και σήμερα το ρεκόρ του πρώτου σκόρερ της Εθνικής με 29 γκολ.

Σήμερα στα 57 του χρόνια, είναι ένας αξιόλογος προπονητής με όνειρό του να καθίσει στον πάγκο των ερυθρόλευκων και να κατακτήσει τίτλους με τον Ολυμπιακό, όνειρο που πλησίασε τουλάχιστον δύο φορές επί διοίκησης Σωκράτη Κόκκαλη. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία...

Διαβάστε ακόμη:

Το τελευταίο πρωτάθλημα του Νταϊφά και το κύπελλο του ΟΦΗ

Η σεζόν των Ντέταρι, Χάτζι και Μαραντόνα