Η Λίβερπουλ που μένει στο πάτωμα

Ηθελημένη ήταν η καθυστέρηση, ακριβώς γιατί περίμενα πρώτα να έρθουν (νομοτελειακά) τα άσχημα αποτελέσματα, να ισορροπήσει λίγο το κλίμα και να επανέλθουν οι κρίσεις σε μία λογική. Γιατί, ναι, προφανώς κι ο οπαδισμός πάντα θα είναι συνδεδεμένος με την υπέρμετρη αισιοδοξία και αρκετές φορές με τον παραλογισμό, αλλά αυτά που άκουγα και διάβαζα για το ξεκίνημα της Λίβερπουλ είχαν ξεπεράσει τα όρια.

Flashback

Πριν πάμε στο τώρα, είναι απαραίτητο να πάμε πρώτα στο περυσινό καλοκαίρι, το οποίο είχε εξελιχθεί σε ένα (ακόμα) μεταγραφικό φιάσκο για τη Λίβερπουλ. Στο ξεσκαρτάρισμα εκείνου του καλοκαιριού έφυγαν από το Άνφιλντ ο Κάιτ, ο Μάξι Ροντρίγκεζ, ο Μπέλαμι, ο Τζο Κόουλ και δόθηκε ως δανεικός ο Άντι Κάρολ, ως ακατάλληλος για το στιλ παιχνιδιού του νέου προπονητή, Μπρένταν Ρότζερς.

Μόνη προσθήκη στην επίθεση ήταν ο Φάμπιο Μπορίνι απ' την Ρόμα και υποτίθεται πως η Λίβερπουλ θα αποκτούσε άλλους δύο παίκτες για να καλύψουν τα επιθετικά κενά των αποχωρήσεων. Δεν αποκτήθηκε κανείς, ο Μπορίνι τραυματίστηκε νωρίς στη σεζόν κι έτσι η Λίβερπουλ καταδικάστηκε να ξεκινήσει το πρωτάθλημα με νέο προπονητή, νέα φιλοσοφία και μοναδικούς παρτενέρ του Σουάρες στην επίθεση τον Ντάουνινγκ και τα πιτσιρίκια Στέρλινγκ και Σούσο.

Το έγκλημα διορθώθηκε όταν αποκτήθηκαν τον Ιανουάριο ο Στάριτζ με τον Κουτίνιο, αλλά φυσικά ήταν πολύ αργά για να καλυφθεί το χαμένο έδαφος. Οι παίκτες αυτοί θα έπρεπε να είχαν έρθει το καλοκαίρι προκειμένου η Λίβερπουλ να ξεκινήσει καλύτερα, και τον Ιανουάριο να γίνονταν άλλες 2-3 προσθήκες, ώστε να ανέβει κι άλλο το επίπεδο του ρόστερ.

Έβδομη και πρώτη

Παρά την αισθητή βελτίωση στο δεύτερο μισό της σεζόν, η Λίβερπουλ τερμάτισε 7η, 12 βαθμούς πίσω από το μαγικό 72+, που σχεδόν πάντα δίνει την είσοδο στην τετράδα. Παρόλα αυτά, η ομάδα του Ρότζερς είχε μια ευρωπαϊκή πρωτιά. Ήταν η ομάδα που δημιούργησε τις περισσότερες ευκαιρίες απ' όλες τις ομάδες των πέντε μεγάλων πρωταθλημάτων (Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία).

Το πρώτο και επιφανειακό συμπέρασμα είναι πως για να ανέβει φέτος επίπεδο θα πρέπει να συνεχίσει την ίδια παραγωγή φάσεων, αλλά να βελτιώσει αισθητά το τελείωμα τους. Όμως, το δεύτερο και πιο βασικό είναι πως η Λίβερπουλ όφειλε να αυξήσει την ποιότητα των ευκαιριών που φτιάχνει, γιατί προφανώς δεν είναι όλες ίδιες.

Καθαρές Ευκαιρίες

Ο αριθμός των ευκαιριών/προσπαθειών για γκολ δεν λέει και πολλά. Αντιθέτως, λέει πολλά ο αριθμός των Καθαρών Ευκαιριών (Clear Cut Chances) που παράγει μια ομάδα. Καθαρή ευκαιρία θεωρείται μια εκτέλεση πέναλτι, ένα τετ-α-τετ με τον τερματοφύλακα, ένα ξεμαρκάριστο σουτ από το κέντρο της περιοχής με φάτσα την εστία ή ακόμα και μια προβολή/κεφαλιά εξ επαφής στο δεύτερο δοκάρι, με τον τερματοφύλακα εξουδετερωμένο.

Οι καθαρές ευκαιρίες είναι αυτές που μετρούν περισσότερο, πολύ απλά γιατί αυτές γίνονται γκολ πιο εύκολα: κατά μέσο όρο τέτοιες προσπάθειες καταλήγουν σε γκολ στο 37.8%, ενώ όλες οι υπόλοιπες προσπάθειες για γκολ έχουν ποσοστό επιτυχίας μόλις 5%. Με λίγα λόγια, μια ομάδα χρειάζεται κατά μέσο όρο 20 "απλές προσπάθειες" για να πετύχει ένα γκολ, αλλά τις φτάνουν περίπου τρεις "Καθαρές Ευκαιρίες" για να βρει δίχτυα. Ο στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία "Καθαρής Ευκαιρίας" κι όχι τα σουτ υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Λίγες

Στον τομέα των "Καθαρών Ευκαιριών", η Λίβερπουλ ήταν πίσω. Η πρωταθλήτρια Γιουνάιτεντ είχε 178 λιγότερες προσπάθειες για γκολ από τη Λίβερπουλ, αλλά παρόλα αυτά είχε 17 περισσότερες "Καθαρές Ευκαιρίες" για γκολ. Και σ' αυτές τις "Καθαρές" Ευκαιρίες η Γιουνάιτεντ είχε το καλύτερο ποσοστό ευστοχίας του πρωταθλήματος, με 44.1%, την ώρα που η Λίβερπουλ είχε 40.6.

(Ειρήσθω εν παρόδω, τη χειρότερη ευστοχία στις "Καθαρές Ευκαιρίες" την είχε η Σίτι (!), με μόλις 28.9%, και εκεί καθρεφτίζεται πλήρως η περυσινή κακή χρονιά, παρότι είχε την καλύτερη άμυνα στην Πρέμιερ Λιγκ).

Τι χρειάζονταν λοιπόν η Λίβερπουλ; Να κρατήσει τον τρόπο παιχνιδιού της, αλλά να παράγει περισσότερες "Καθαρές Ευκαιρίες" και να τις τελειώνει καλύτερα. Δημιουργία και εκτέλεση=περισσότερα "εύκολα" γκολ=περισσότερες νίκες=περισσότεροι βαθμοί για τον στόχο του 72+. Κι αυτά θα τα αποκτούσε στο μεταγραφικό παζάρι του καλοκαιριού.

Φιάσκο

Τζίφος, ακόμα ένα μεταγραφικό φιάσκο. Το καλοκαίρι άρχισε με το μεγάλο στόχο να είναι ένας μέσος που θα βοηθήσει στην δημιουργία, αλλά θα προσφέρει και γκολ από το κέντρο, απ' όπου η Λίβερπουλ έπαιρνε ψίχουλα όσον αφορά το σκοράρισμα. Ως ιδανικός παίκτης αναγνωρίστηκε (και ήταν) ο Μαχιταριάν, η Λίβερπουλ τα βρήκε (;) με την Σαχτάρ, αλλά ο Αρμένιος προτίμησε την Ντόρτμουντ και ήδη οργιάζει στην Γερμανία.

Νέο πλάνο: Αφού δεν ήρθε ο Μαχιταριάν, ο Κουτίνιο θα είναι το δεκάρι που θα δημιουργεί και τα 20+ εκατομμύρια λίρες θα δοθούν για παίκτη που θα έχει πολλά γκολ στο παιχνίδι του και θα μπορεί να παίξει στο πλάι. Ο Ντιέγκο Κόστα της Ατλέτικο Μαδρίτης προέκυψε ως στόχος, αλλά γρήγορα αποδείχθηκε πως απλώς ήθελε καλύτερο συμβόλαιο στην Ισπανία. Ο Γουίλιαν προέκυψε ως στόχος, μετά την κατάρρευση της Ανζί, αλλά προτίμησε την Τότεναμ και στο φινάλε τον "έκλεψε" η Τσέλσι.

Και τελικά ποιος ήρθε ως η μεγάλη και δαπανηρή μεταγραφή στην επίθεση προκειμένου η Λίβερπουλ να πάψει να εξαρτάται από τα κέφια του Σουάρες, τη φόρμα του Στάριτζ κι από τον 21χρονο Κουτίνιο; Κανείς. Δανεικός, την τελευταία μέρα των μεταγραφών ο Μόουζες από την Τσέλσι, ενώ νωρίς το καλοκαίρι είχε έρθει κι ο Ιάγο Άσπας από την Θέλτα, που σώθηκε τελευταία στιγμή.

Μεταγραφές

Και με ρωτάτε γιατί δεν ήμουν αισιόδοξος παρά το καλό ξεκίνημα; Και πώς να είμαι, όταν για ένα ακόμα καλοκαίρι η μεταγραφική ενίσχυση ήταν καλή, αλλά όχι αρκετή. Το καθαρό ποσό που δόθηκε ήταν μόλις 24 εκατομμύρια ευρώ, η απαιτούμενη υπέρβαση δεν έγινε ούτε φέτος.

Καλή η επιλογή του Μινιολέ, αφού ο Βέλγος ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας της περυσινής χρονιάς κι ο Ρέινα είχε βαλτώσει και ήταν για πολύ καιρό σκιά του καλού του εαυτού και της τετραετίας 2005-2009. Καλή η επιλογή του ελεύθερου και έμπειρου Κόλο Τουρέ, μετά την αποχώρηση του Κάραγκερ. Ήταν αναγκαίος ένας στόπερ με τα προσόντα του Σακό, όπως και ο Σισοκό, ως μπακ-απ του Ενρίκε. Αμυντικά οι "Κόκκινοι" ενισχύθηκαν, αφού προσέθεσαν εμπειρία, ποιότητα και ποσοτικές λύσεις στους στόπερ.

Μόνο η απόκτηση του Τιάγκο Ιλορί εγείρει κάποια ζητήματα. Όχι γιατί ο 20χρονος Πορτογάλος δεν έχει είναι καλός παίκτης, αφού θεωρείται ένα από τα πολύ μεγάλα ταλέντα στις θέσεις της άμυνας, αλλά γιατί οκτώ εκατομμύρια ευρώ δεν τα δίνεις για έναν παίκτη που είναι για το μέλλον, όταν χρειάζεσαι ενίσχυση αλλού.

Ο 20χρονος Λουίς Αλμπέρτο με τον Άσπας ήρθαν ως αναβάθμιση του Σούσο και του Μπορίνι, που έφυγαν ως δανεικοί, και οι δύο Ισπανοί ακόμα βρίσκονται σε περίοδο προσαρμογής, χωρίς να έχουν δείξει πως μπορούν να ανεβάσουν επίπεδο το ρόστερ. Ο Μόουζες ήρθε δανεικός ως αναβάθμιση στη θέση του Ντάουνινγκ και τέλος.

Άλλοθι

Πολλοί θα πείτε πως είναι ακόμα νωρίς. Πως η ομάδα ξεκίνησε με αρκετά νέα πρόσωπα και γι' αυτό έπαιξε συντηρητικά τα πρώτα ματς. Πως δεν είχε τον Σουάρες και τώρα που ο Ουρουγουανός επέστρεψε, ο Κουτίνιο είναι τραυματίας, όποτε και πάλι η Λίβερπουλ δεν θα έχει διαθέσιμες τις καλύτερες λύσεις. Πως ο τραυματισμός του Τζόνσον είναι μεγάλο πλήγμα, αφού δεν έχει αντικαταστάτη και πάνω του βασίζεται μεγάλο κομμάτι της ανάπτυξης, πως ο τραυματισμός του Άλεν έχει στερήσει απ' τον Ρότζερς μια λύση στο κέντρο. Πως ακόμα οι νέοι παίκτες προσαρμόζονται, είναι μικροί σε ηλικία και δεν είναι σωστό να τους κάψουμε.

Δεν καίω κανέναν, ίσα-ίσα θεωρώ πως οι περισσότερες απ' τις μεταγραφικές κινήσεις ήταν με σωστό πρίσμα, προς στη σωστή κατεύθυνση. Όμως, είναι άλλο πράγμα οι καλές επιλογές και άλλο πράγμα το να είναι αρκετές ποσοτικά και κυρίως να πείθουν πως λύνουν πειστικά τα περυσινά προβλήματα και συνιστούν ξεκάθαρη αναβάθμιση. Ο Ρότζερς ήδη έκανε μια δήλωση copy-paste από την περυσινή χρονιά: "Θα προσπαθήσουμε να πάμε όσο καλύτερα γίνεται μ' αυτούς που έχουμε και πρέπει να ενισχυθούμε κι άλλο τον Ιανουάριο". Για δεύτερη χρονιά, η Λίβερπουλ μπαίνει με χάντικαπ, ένα βήμα πίσω. Και το ξέρει.

Γι' αυτό και δεν είναι ατυχία ή άλλοθι οι τραυματισμοί πχ του Κουτίνιο, του Άλεν και του Τζόνσον. Καμία ομάδα δεν βγάζει τη χρονιά χωρίς απώλειες, χωρίς κάρτες, χωρίς παίκτες που περνούν ντεφορμάρισμα. Το θέμα είναι το ρόστερ να έχει την ποιότητα και το βάθος που θα της επιτρέπουν να κλονίζεται όσο το δυνατόν λιγότερο. Κι η Λίβερπουλ δεν φρόντισε να το έχει και γι' αυτό κάθε απουσία κοστίζει άμεσα και ξεκάθαρα.

Πορεία

Το πρόσφατο παρελθόν μου διδάσκει πως την τέταρτη θέση την παίρνουν ομάδες που κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν έφτασαν μέχρι και να κυνηγούν το πρωτάθλημα. Έτσι την την πήρε π.χ το 2011 η Άρσεναλ, έτσι την πήρε το 2012 η Τότεναμ, άσχετα αν δεν έπαιξε τελικά στο Champions League, έτσι την κυνήγησε μέχρι τέλους και πέρυσι η ομάδα του Βίλας Μπόας και την έχασε για δύο βαθμούς.

Υπό αυτό το πρίσμα, θεωρούσα και θεωρώ ακόμα υπερβολικά αισιόδοξη την όποια συζήτηση για τέτοια πορεία, με το υπάρχον ρόστερ στο Άνφιλντ. Θα πρέπει τα πάντα να λειτουργήσουν τέλεια: οι νέοι παίκτες να πιάσουν όλοι το ταβάνι τους, ο Ρότζερς να μην κάνει λάθη ποτέ, ο Σουάρες να επαναλάβει τα περυσινά όργια με καλύτερη επιθετική ευστοχία, ο Στάριτζ να σκοράρει ακατάπαυστα, ο Κουτίνιο να βγάζει ασίστ σε κάθε ματς, τα πιτσιρίκια απ' τον πάγκο να βγάλουν μάτια, να μην υπάρχουν άλλοι σοβαροί τραυματισμοί. Όλα πρέπει να πάνε πρίμα μέχρι τον Ιανουάριο και τότε να γίνουν πολύ ποιοτικές προσθήκες, που να προσφέρουν αμέσως. Γίνονται όλα αυτά μαζί;

Καλάθι

Προφανώς και το ποδόσφαιρο είναι χώρος που προσφέρεται για θαύματα και υπερβάσεις. Μόνο που αυτά συνήθως κρατούν ένα 90λεπτο ή έστω για μικρή σειρά αγώνων, για ένα τουρνουά μερικών εβδομάδων. Σε βάθος χρόνου, η ποιότητα και η πληθώρα λύσεων ανταμείβεται και τα προβλήματα κι οι ελλείψεις κοστίζουν.

Έτσι, σόρι, αλλά προτιμώ να είμαι συνειδητά απογοητευμένος και να περιμένω λίγα, παρά να ονειροβατώ και να είμαι καταδικασμένος να απογοητεύομαι κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Με μια λογική πορεία του υπάρχοντος έμψυχου δυναμικού, η Λίβερπουλ δεν μπορεί να τερματίσει πάνω από έκτη. Θα χαρώ πολύ να εκπλαγώ ευχάριστα στη συνέχεια και να διαψευστώ, αλλά μέχρι τότε το καλάθι που κρατάω είναι μικρό.

Πάτωμα

Ο μεγάλος Μπιλ Σάνκλι έχει πει το εξής: "Σημάδεψε τον ουρανό και θα φτάσεις στο ταβάνι. Σημάδεψε το ταβάνι και θα μείνεις στο πάτωμα". Για να επιστρέψει η Λίβερπουλ στην τετράδα θα πρέπει η ομάδα της να μπορεί, έστω και με τεράστια υπέρβαση σ' ένα τέλειο σενάριο, να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Όσο η υπέρβαση θα έχει ταβάνι την τέταρτη θέση, οι "Κόκκινοι" θα μένουν εκτός. Δεν το λέω εγώ, ο μεγάλος Σκοτσέζος το είπε.