Η κουβέντα που έκανε τον Ομπράντοβιτς αυτό που είναι…

Από τον Απρίλη του 1992 και μέχρι τον Μάη του 2018 έχουν μεσολαβήσει 26 χρόνια! Σ’ αυτούς τους 313 μήνες ο προπονητής Ζέλικο Ομπράντοβιτς έδωσε το “παρών” σε δεκαέξι Final-4, ανεξαρτήτως μορφής (Πρωταθλητριών, Σουπρολίγκα, Ευρωλίγκα), και κατέκτησε εννέα τίτλους, κυνηγώντας το διψήφιο αριθμό, με πέντε διαφορετικές ομάδες (Παρτιζάν, Μπανταλόνα, Ρεάλ Μαδρίτης, Παναθηναϊκός, Φενέρμπαχτσε).

Τι συνέβη όμως πριν; Πώς έφτασε να θεωρείται (από… Γκαστόνε) “Μίδας” του ευρωπαϊκού μπάσκετ; Αυτός που ό,τι κι αν αγγίξει πλέον γίνεται χρυσό; Αυτός που το όνομά του είναι συνώνυμο της επιτυχίας;

Όλοι γνωρίζουν πως ο “Ζοτς” έγινε προπονητής εν μία νυκτί. Ότι έβγαλε τη φόρμα του αθλητή, πέρασε πίσω από την πλάγια γραμμή κι φόρεσε πουκάμισο και κοστούμι.

Το διάλογο όμως που είχε με τον (τότε αντιπρόεδρο της Παρτιζάν) Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, εν μέσω εθνικής προετοιμασίας για το Ευρωμπάσκετ της Ρώμης (1991), λίγοι τον έχουν υπ’ όψιν. Ένα διάλογο που έμελλε ν’ αλλάξει όλη τη ζωή, τη μοίρα του Ομπράντοβιτς.

Η κουβέντα, σε φιλική διάθεση, είχε εξελιχθεί κάπως έτσι;

Κιτσάκοβιτς: “Δεν έχω προπονητή για την επόμενη σεζόν”.

Ομπράντοβιτς: “Έχω εγώ έναν για σένα”.

Κιτσάνοβιτς: “Ποιον εννοείς;”

Ομπράντοβιτς: “Εμένα”.

Ουσιαστικά ο τότε 31χρονος γκαρντ είχε αυτοπροταθεί για την κενή θέση στην τεχνική ηγεσία της Παρτιζάν. Σαν να έβλεπε το μέλλον του στη γυάλινη σφαίρα, ήξερε πως κοντοζύγωνε η μέρα που θα γίνει τόσο μεγάλοςι προπονητής.

Μετά από δύο εβδομάδες ο Κιτσάνοβιτς, που το σκέφτηκε καλύτερα, τηλεφώνησε στον Ομπράντοβιτς και τού πρότεινε τη δουλειά. Με μία προϋπόθεση: να σταματήσει άμεσα το μπάσκετ και να αφοσιωθεί στην προπονητική. Ο “Ζοτς” είχε ένα βράδυ να το σκεφτεί. Δεν κοιμήθηκε.

Είχε το εχέγγυο του συμβουλάτορα Νίκολιτς, αλλά το προσωπικό ρίσκο ήταν μεγάλο. Το πρωί αποκρίθηκε καταφατικά.

Η ιστορία είχε μόλις ανατραπεί… Λίγους μήνες μετά η Παρτιζάν ήταν Πρωταθλήτρια Ευρώπης.