Η αποθέωση της αφέλειας

Η είδηση έγινε δεκτή με θετικά σχόλια από μεγάλη μερίδα του Τύπου. “Μετακίνηση οπαδών μετά από χρόνια”. Ευκαιρία να γράψουμε καλά λόγια, να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη επιτέλους, να πούμε πως δεν νοείται να γίνονται αγώνες χωρίς τους οπαδούς και των δύο ομάδων, οι συνθήκες είναι καλές, μπράβο στην πρωτοβουλία, μπλα, μπλα, μπλα. Κανείς δεν έχασε γράφοντας στους οπαδούς αυτά που θέλουν να ακούσουν, ειδικά στους οργανωμένους. Η “Πράσινη” μάλιστα το χτύπησε και στην πρώτη σελίδα στο φύλλο της Κυριακής: “Επιτέλους! Οπαδοί και των δύο ομάδων στο γήπεδο”.

Νομοτελειακά

Ας υποθέσουμε πως δεν γινόταν το παραμικρό στο Κυριακάτικο Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ. Εύκολο να φανταστείς τα σχόλια που θα ακολουθούσαν. Κι άλλα μπράβο, κι άλλα καλά λόγια, το βήμα προς τα εμπρός, η πρωτοβουλία, η πίστωση του γεγονότος σε Αλαφούζου και Σαββίδη, η ατμόσφαιρα που τόσο μας είχε λείψει, μπλα, μπλα, μπλα.

Λόγια, λόγια, λόγια. Τα γεγονότα μετράνε και μόνο. Και παρότι αυτά δεν είχαν την κάλυψη που είχαν αυτά στην Τούμπα ή στον τελικό, όλοι καταλάβαμε τι συνέβη. Και όχι, δεν ήταν έκπληξη που έγινε το έλα να δεις “παρά το καλό κλίμα μεταξύ των δύο ομάδων και των οπαδών που δημιουργήθηκε στον τελικό του Κυπέλλου”. Και όχι, δεν ήταν “μια ευκαιρία που χάθηκε”.

Τα επεισόδια στη Λεωφόρο ήταν απλώς νομοτελειακά. Και δεν ήταν χαμένη ευκαιρία, ήταν μια (ακόμη) απόδειξη για όσους με περίσσια αφέλεια χαιρέτιζαν μεσοβδόμαδα την επερχόμενη παρουσία οργανωμένων οπαδών του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο και τους εμπνευστές της.

Καμία αλλαγή

Αφέλεια, για να μη χρησιμοποιήσω κάτι πιο βαρύ. Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύεις πως “ωρίμασε το κλίμα και ήρθε η ώρα να γίνει”, όταν δεν έχει αλλάξει τίποτα απολύτως. Οι οργανωμένοι εξακολουθούν να είναι αυτοί που είναι και να αλλάζουν μόνο προς το χειρότερο και όχι προς το καλύτερο. Η αστυνομία εξακολουθεί να είναι “ανίκανη” τόσο στην πρόληψη, όσο και στην καταστολή. Οι διοικήσεις εξακολουθούν να μην έχουν τον παραμικρό έλεγχο στα καλόπαιδα της κερκίδας τους.

Τρεις βασικές συνθήκες που δεν έχουν αλλάξει. Κι απ’τη στιγμή που παραμένουν ίδιες, τότε νομοτελειακά θα γίνουν επεισόδια. Γιατί κάποιοι (οπαδοί των μεν) θέλουν να τα κάνουν, γιατί κάποιοι (οπαδοί των δε) θα είναι παραπάνω από πρόθυμοι να “αντιδράσουν” μπαίνοντας στη μάχη, γιατί κάποιοι (αστυνομία) δεν μπορούν να τα προλάβουν και γιατί κάποιοι (διοικήσεις) δεν μπορούν παρά να είναι θεατές.

Δεν είναι ρομαντικό να πιστεύεις πως μπορεί να γίνει, δεν είναι στοίχημα, είναι αφελές, είναι απερίσκεπτο. Γιατί είμαστε αυτό που κάνουμε με συνέπεια, όχι αυτό που κάνουμε κατ’εξαίρεση. Αν υποθέσουμε (γιατί θέλει καλή θέληση για να το πεις με σιγουριά), πως στον τελικό του ΟΑΚΑ οι οπαδοί έδειξαν καλή συμπεριφορά, είναι τεράστια αφέλεια να θεωρήσεις πως ξαφνικά έλυσαν όλα τα προβλήματα παραβατικής συμπεριφοράς που “φιλοξενούν” στους κόλπους τους. Αν δεν γινόταν χαμός την πρώτη φορά (όπως και έγινε), θα γινόταν την 2η, την 3η. Γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει σ’αυτούς, στην αστυνομία, στον “έλεγχο” των διοικήσεων.

Αόρατοι Αλαφούζος-Σαββίδης

Στην κορυφή της πυραμίδας της απερισκεψίας, Αλαφούζος και Σαββίδης. Άκουσαν τους οπαδούς τους και κατέθεσαν αίτημα να επιτραπούν ξανά οι μετακινήσεις, αρχής γενομένης απ’τους δύο αγώνες των play-off. Νέοι και οι δύο στο ποδόσφαιρο, έχουν κάνει λάθη πολλά, αλλά αυτό ήταν σίγουρα το κορυφαίο τους. Απόδειξη όχι μόνο ρομαντισμού και καλής θέλησης, αλλά και απώλειας της επαφής με την πραγματικότητα.

Το μέγεθος της άγνοιας της πραγματικότητας φανερώθηκε, όχι τόσο στο αίτημα για τις μετακινήσεις, αλλά όταν πήγαν μαζί στο πέταλο. Απόδειξη πως είχαν την ψευδαίσθηση πως έχουν τη δύναμη να κάνουν κάτι για να σταματήσει ο χαμός. Υποθέτω πως πήραν την απάντηση: κανείς δεν τους έδωσε σημασία. Το μόνο που πέτυχαν ήταν να κάτσουν για πρώτη φορά πρώτο τραπέζι πίστα σε επεισόδια. Λίγα μέτρα μακριά τους υπήρχαν ιπτάμενα καθίσματα, πυροσβεστήρες, φωτοβολίδες, μολότοφ, καταστροφές, ξύλο, αίματα.

Σίγουρα σπάνια εμπειρία: δεν θα το έχουν συνηθίσει να μην τους δίνει κανείς σημασία, να στέκονται και να είναι πραγματικά αόρατοι. Το σπάνιο του γεγονότος ελπίζω πως θα τους είναι διδακτικό. Θα καταλάβουν πως (δεν) τους βλέπουν τα καλόπαιδα.

Συγγνώμη

Εικάζω με σχετική ασφάλεια πως αν δεν είχε γίνει τίποτα, Αλαφούζος και Σαββίδης θα ήταν λαλίστατοι μετά το τέλος του αγώνα. Τώρα που αντίκρισαν από κοντά τη σκληρή πραγματικότητα και το μέγεθος της απερισκεψίας τους, δεν έβγαλαν λέξη. Αποχώρησαν απ’το γήπεδο χωρίς την παραμικρή δήλωση. Ανθρώπινο. Δεν είναι εύκολο ούτε να παραδεχθείς το λάθος σου, ούτε να ζητήσεις συγγνώμη.

Γιατί αυτό περιμένω από εκείνους. Την παραδοχή του λάθους και τη συγγνώμη, που απαιτούνται παρότι οι προθέσεις τους ήταν οι καλύτερες. Απαιτούνται όχι από εμένα, αλλά απ’τον κόσμο που γνώρισε τον τρόμο χωρίς να φταίει σε κάτι. Αυτούς που μάτωσαν, φοβήθηκαν, τραυματίστηκαν, χαλάστηκαν, χωρίς να φταίνε, χωρίς να έχουν προκαλέσει κάτι, χωρίς να έχουν συμμετάσχει στο παραμικρό. Αυτούς που πάνε κάθε Κυριακή να δουν τον Παναθηναϊκό στην 7 της Λεωφόρου και πέρασαν το χειρότερο φετινό τους απόγευμα.

(Το κείμενο γράφτηκε αργά το βράδυ της Κυριακής. Μέχρι να δημοσιευθεί, βγήκε γραπτή ανακοίνωση απ'τον Γιάννη Αλαφούζο που ζητάει συγγνώμη απ'τους οπαδούς, την τεχνική ηγεσία και τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού και παραδέχεται πως η εκτίμησή του ήταν υπεραισιόδοξη. Απολύτως σωστή η στάση του και ακόμα αναμένεται κάτι απ'τον Ιβάν Σαββίδη)

"Φύγαμε"

Λίγο πριν ο Παναθηναϊκός ανοίξει το σκορ, μπήκαν στα γραφεία του Contra.gr ο Χρήστος Χατζηιωάννου με τον Πάνο Βελαχουτάκο. “Τι κάνετε εσείς εδώ, δεν πήγατε γήπεδο; -Πλάκα κάνεις ρε; Στο γήπεδο ήμασταν και φύγαμε, δίπλα μας έγιναν όλα”. Μας τα περιέγραψαν καρέ-καρέ. Ο Πάνος δεν χάνει παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Ήταν εκεί σ’όλα τα περσινά, έγραψε μάλιστα και ένα κείμενο για την εμπειρία του να πηγαίνει σε κάθε αγώνα της κατρακύλας του 2012-13.

Δεν είναι πανηγυριτζής που έτρεξε στο γήπεδο τώρα που τα χαμόγελα έχουν επανέλθει, αλλά ακόμα και αυτό να ήταν, δεν δικαιούται κανείς να του στερεί το δικαίωμα να βλέπει την ομάδα του υπό ανεκτές συνθήκες. Όχι τέλειες, έχει συμβιβαστεί πια με αυτό, αλλά τουλάχιστον ανεκτές.

Δεκάρα

Γι’αυτό κλείνουμε με το εξής. Για χρόνια ακούω και διαβάζω για το δικαίωμα των οργανωμένων οπαδών στη μετακίνηση σε κάθε έδρα. Δεν θα δίνω δεκάρα για το δικαίωμά τους όσο εκείνοι δεν θα δίνουν δεκάρα για το δικαίωμα των υπολοίπων οπαδών (της δικής τους ομάδας) για διαφορετικές γηπεδικές συνθήκες. Τόσο απλά.