Γιατί ο Ρεχάγκελ ΔΕΝ αδίκησε τον Ζήκο το 2004
Οι Mythbusters επιστρέφουν και εξετάζουν τη μη κλήση του Άκη Ζήκου απ’τον Ότο Ρεχάγκελ το 2004. Μέχρι σήμερα θεωρείται από μεγάλη μερίδα κόσμου και Τύπου άδικη και αδικαιολόγητη. Είναι όμως έτσι ή υπάρχει κάτι που ξεχάστηκε τόσα χρόνια;
Του Θέμη Καίσαρη
Ο μύθος: Ο Ζήκος αδικήθηκε το 2004
Υπενθύμιση χρειάζονται μόνο όσοι ήταν μικροί τότε, αλλά ας την κάνουμε. Καλοκαίρι 2004 και η Εθνικής Ελλάδος ετοιμάζεται για τη δεύτερη συμμετοχή της σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, την πρώτη παρουσία σε μεγάλο τουρνουά δέκα χρόνια μετά απ’αυτήν στο Μουντιάλ της Αμερικής το 1994.
Την ίδια χρονιά, ο Άκης Ζήκος πραγματοποιεί μια εκπληκτική, ονειρική σεζόν στην καριέρα του. Βασικός στέλεχος της Μονακό, με τον Ντιντιέ Ντεσάμπ στον πάγκο, φτάνει ως τον τελικό του Champions League, τον οποίο χάνει απ’την Πόρτο του Ζοζέ Μουρίνιο.
Έρχεται η στιγμή τον κλήσεων και ο Ζήκος δεν βρίσκεται στους ποδοσφαιριστές που επιλέγει ο Ρεχάγκελ να πάνε στα γήπεδα της Πορτογαλίας, όπως δεν βρισκόταν και στους αγώνες που μας έδωσαν την πρόκριση. Στο μυαλό μεγάλης μερίδας κόσμου και Τύπου ήταν κατάφωρα άδικο προς το πρόσωπο του Ζήκου το γεγονός πως δεν πήγε στην Πορτογαλία. Η ανεπανάληπτη επιτυχία της όχι μόνο καλής πορείας, αλλά και κατάκτησης του τροπαίου, δεν αλλάζει την αίσθηση αυτή, ειδικά απ’τη στιγμή που ο Ζήκος δεν καλείται ούτε στους αγώνες μετά το τουρνουά της Πορτογαλίας.
Η δημιουργία του μύθου: Ερωτήσεις και δηλώσεις
Το 2007 ο Άκης Ζήκος δίνει συνέντευξη στο περιοδικό Active και τον ρωτούν “εάν συναντούσες τον Ρεχάγκελ ποτέ στον δρόμο, θα τον ρωτούσες, έτσι απλώς για να σου λυθεί η απορία;” Ο Ζήκος απαντά: “Ναι, θέλω να τον ρωτήσω και θέλω να μου απαντήσει. Εγώ περίμενα κάποια στιγμή να απαντήσει, αλλά δεν το έκανε ποτέ, ίσως να μην έχει να πει και αυτός κάτι. Το να βγει όμως και να πει ακόμα και σήμερα ότι δεν μου κάνει ο Ζήκος ως ποδοσφαιριστής εμένα θα με ικανοποιούσε και θα μου έλυνε τελικά και την απορία”.
Κάποια άλλη στιγμή ο Ζήκος λέει τα εξής: “Στενοχωριέμαι γιατί πιστεύω πως όχι μόνο θα βοηθούσα, αλλά και επειδή πιστεύω πως είχα θέση σε αυτή την ομάδα. Δεν μπορεί να παίζω στο γαλλικό πρωτάθλημα και να μην έχω κληθεί σε ένα φιλικό. Δεν μπορεί να μη με καλεί ο Ρεχάγκελ σε ένα παιχνίδι για να με δει. Εδώ αναπληρωματικοί της Μονακό και πηγαίνουν και παίζουν στις εθνικές της χώρας τους. Και το θέμα είναι ότι από την αρχή που ήρθε ο Ρεχάγκελ εγώ ήμουν στην εθνική ομάδα. Από τη στιγμή όμως που πήγα στη Μονακό σταμάτησα να καλούμαι στην Εθνική”.
Επίσης, το 2006 ο Ζήκος δηλώνει: “Θέλω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που με σέβονται ως ποδοσφαιριστή και ως άνθρωπο. Αυτό δεν συμβαίνει με τον κ. Ρεχάγκελ. Γι αυτό όσο είναι στην εθνική δεν θέλω να ξαναπαίξω σε αυτή”.
Η αίσθηση της κατάφωρης και αδικαιολόγητης αδικίας προς το πρόσωπο του Ζήκου φτάνει μέχρι και τα πρόσφατα χρόνια. Το 2012 ο Διονύσης Χιώτης θεωρεί εαυτόν αδικημένο που δεν καλείται στην Εθνική του Σάντος και δηλώνει: “Η περίπτωση του Άκη ήταν χειρότερη από τη δική μου. Είναι ο μοναδικός Έλληνας ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Εδώ λοιπόν δεν κλήθηκε εκείνος που έπαιξε τελικό, θα κληθώ εγώ που έφτασα μέχρι τους οκτώ;”
Πρώτο στοιχείο: Λάθος το “δεν τον καλούσε”
Το πρώτο στοιχείο είναι πως είναι η λανθασμένη αίσθηση πως ο Ζήκος δεν έπαιξε ποτέ με τον Ρεχάγκελ, πως δηλαδή ο Γερμανός δεν τον κάλεσε ποτέ. Λανθασμένη πολύ απλά γιατί δεν έγινε έτσι. Ο Ζήκος ήταν στην αποστολή της Εθνικής όταν ο Ρεχάγκελ έκανε το ντεμπούτο του στον πάγκο της στον εκτός έδρας αγώνα με τη Φινλανδία το Σεπτέμβριο του 2001. Μάλιστα, είχε μπει ως αλλαγή στο ματς στο ημίχρονο, στη θέση του Άγγελου Μπασινά.
Ο Ζήκος ήταν στις κλήσεις και στα πρώτα φιλικά του Ρεχάγκελ το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, απέναντι σε Εσθονία και Κύπρο. Και αυτές ήταν και οι τελευταίες φορές που φόρεσε το εθνόσημο, αφού δεν κλήθηκε ποτέ έκτοτε. Και το γιατί παραμένει αναπάντητο και ανεξήγητο μέχρι και σήμερα, σωστά;
Δεύτερο στοιχείο: επεισόδιο στον πάγκο
Λάθος. Λάθος γιατί τότε έκλεισε η πόρτα της Εθνικής για τον Ζήκο και δεν έκλεισε ούτε αναίτια ούτε εξαιτίας κάποιου μυστικού γεγονότος. Δεύτερο φιλικό της Εθνικής με τον Ρεχάγκελ, κόντρα στην Κύπρο στο γήπεδο της Καισαριανής. Ο Ρεχάγκελ έχει κάνει τέσσερις αλλαγές και στο 85’ ζητάει απ’τον Ζήκο να μπει κι αυτός. Ο ποδοσφαιριστής αρνείται, επικαλείται το γεγονός πως ο αγώνας τελειώνει σε λίγο και οι δυο τους έχουν επεισόδιο στον πάγκο, πριν τελικά ο Ζήκος μπει ως αλλαγή και φορέσει το εθνόσημο για τελευταία φορά.
Γνωστό, αλλά ξεχάστηκε
Το συμβάν δεν είναι μυστικό. Γράφεται στις εφημερίδες, στα ψιλά. Όμως, δεν παίρνει έκταση και για κάποιο λόγο ξεχνιέται. Έρχεται η χρονιά του 2004, ακολουθούν τα επόμενα χρόνια και ο Τύπος αναρωτιέται “γιατί δεν καλείται ο Ζήκος” λες και το συμβάν στην Καισαριανή δεν συνέβη ποτέ, έχει διαγραφεί απ’τη μνήμη όλων.
Ούτε ο ίδιος ο Ζήκος αναφέρεται σ’αυτό, αφού σε κάθε συνέντευξη βάλει κατά του Ρεχάγκελ. Αναρωτιέται γιατί δεν τον καλεί σε ένα φιλικό να τον δει και μάλιστα έξι χρόνια αργότερα από εκείνο το ματς στην Καισαριανή λέει πως αν τον συναντούσε θα ζητούσε απ’τον Γερμανό μια απάντηση στο “γιατί” που δεν του δόθηκε ποτέ.
Δεν υπήρχε ούτε κάποιο μυστικό που δεν γνώριζε ο Τύπος που μιλούσε για αδικία, ούτε κάτι κρυφό που δεν γνώριζε ο ίδιος ο παίκτης που απορούσε. Υπήρχε ένα γνωστό περιστατικό, που είδε το φως της δημοσιότητας. Μια άρνηση του παίκτη να μπει ως αλλαγή σε φιλικό παιχνίδι, που του έκλεισε την πόρτα της Εθνικής με τον Ρεχάγκελ στον πάγκο.
Ο Γεωργάτος και η επιβεβαίωση δια στόματος Γκαγκάτση
Άλλωστε, ακριβώς το ίδιο συνέβη με τον Γεωργάτο και το επεισόδιο που είχε παραμονές του αγώνα με την Φινλανδία. Όλοι το γνωρίζουν γι’αυτό και κανείς δεν αναρωτήθηκε ποτέ “γιατί δεν κλήθηκε ξανά ο Γεωργάτος”, ούτε καν ο ίδιος ο Γρηγόρης. Το γιατί ο Τύπος ξέχασε εκείνο το περιστατικό στο φιλικό το Νοέμβριο του 2001 ή γιατί ο Ζήκος εξακολουθούσε να αναρωτιέται είναι άλλο θέμα.
Το ξέχασαν ή έκαναν πως το ξέχασαν κι έτσι φτιάχτηκε ο μύθος της αδικαιολόγητης αδικίας. Πέρασαν σχεδόν εννέα χρόνια για να αναφερθεί κάποιος δημόσια σ’αυτό. Ήταν το 2010, όταν ο Βασίλης Γκαγκάτσης μίλησε γι’αυτό στο πλαίσιο της παρουσίασης του βιβλίου που έγραψε για το έπος του 2004: “ Ήμασταν κάπου και πίναμε καφέ και πάνω στην κουβέντα γύρισε ο Τοπαλίδης και είπε: “Κοίταξε να δεις, πρόεδρε, και ο Ζήκος αρνήθηκε να μπει στο φιλικό της Καισαριανής με την Κύπρο στο 85ο λεπτό και δεν ξαναήρθε στην ομάδα”.
Συμπέρασμα: Απλώς μηδενική ανοχή
Αμφιβάλω αν αυτή η δημόσια επικύρωση του “γιατί δεν καλούσε τον Ζήκο” το 2010 έκανε συναδέλφους ή φιλάθλους να αναθεωρήσουν και να πουν “να ρε συ, δεν ήταν αδικημένος ο Ζήκος, είχε γίνει αυτό τότε, μύθος ήταν ότι ήταν τάχα ανεξήγητο το γιατί δεν καλείται”. Τόσο καλά θεμελιωμένοι μύθοι, με διάρκεια τόσων χρόνων, δύσκολα ανατρέπονται, ακόμα κι αν τα στοιχεία έρχονται από “επίσημα” χείλη και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης.
Είναι σαφές, ειδικά απ’τη στιγμή που έχουμε και το παράδειγμα του Γεωργάτου, πως ο Ρεχάγκελ είχε μηδενική ανοχή σε τέτοια περιστατικά. Προπονητής που “τελείωσε” τον Γεωργάτο, που άλλον τέτοιον δεν είχε και ακόμα δεν έχει το ποδόσφαιρό μας, δεν θα είχε κανένα δισταγμό να κάνει το ίδιο με τον Ζήκο. Πόσω μάλλον όταν τότε είχε Μπασινά-Ζαγοράκη στα ντουζένια τους ως αμυντικά χαφ και τον Καραγκούνη να τρώει το γήπεδο ως κεντρικός μέσος.
” Καλός, αλλά έχω άλλους”
Προς τιμήν του, ο Γερμανός όχι μόνο δεν μίλησε ποτέ δημόσια για το επεισόδιο με τον Ζήκο στα εννέα χρόνια που ακολούθησαν, αλλά πήγε να δει και τον Ζήκο από κοντά τη σεζόν 2003-04 όταν αγωνιζόταν στη Μονακό. Στην επιστροφή του είπε στον Γκαγκάτση “καλός είναι, αλλά εγώ θα καλέσω τον Κατσουράνη”.
Ο Κατσούρ τότε μπήκε τελευταίος στο “τρένο” για την Πορτογαλία και ο Ρεχάγκελ είχε πλέον τους μέσους που ήθελε. Όχι holding κόφτες που παίζουν μόνο μπροστά απ’την περιοχή. Αλλά έναν (Μπασινάς) που πατάει όλο το γήπεδο, κουβαλάει την μπάλα, σουτάρει, εκτελεί πέναλτι και στημένα και άλλους δύο (Ζαγοράκης, Κατσουράνης) που μπορούν να προσφέρουν τόσο ως αμυντικοί χαφ, όσο και σε άλλους ρόλους: Ο Ζαγοράκης έπαιξε δεξί μπακ στον αγώνα με τη Γαλλία, ο Κατσουράνης στόπερ με την Ισπανία πάνω στον Μοριέντες και δεξί μπακ στον ημιτελικό με την Τσεχία.
Ούτε “ανεξήγητο”, ούτε “αδικαιολόγητο”
Ο Ρεχάγκελ είχε τους παίκτες που ήθελε και έναν που και δεν του έκανε 100% και είχε αρνηθεί να μπει ως αλλαγή στον τέταρτο αγώνα του στον πάγκο της Εθνικής. Απορίας άξιον πως όλο αυτό έμεινε στην ιστορία ως αδικία του Ζήκου και ανεξήγητη συμπεριφορά του Ρεχάγκελ. Ο Ζήκος “αδικήθηκε” όσο και ο Γεωργάτος. Καθόλου δηλαδή.
Κι αν κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως παρόλα αυτά ο Ρεχάγκελ θα έπρεπε για κάποιο λόγο να δείξει ανοχή και να καλέσει παίκτη που είχε αρνηθεί να μπει ως αλλαγή, τουλάχιστον πλέον δεν μπορούν να μιλάνε για κάτι “ανεξήγητο” ή “αδικαιολόγητο”.
Τα καλύτερα του Contra.gr
Ο Λο είναι ΕΔΩ: Προπονείται και το σκέφτεται
Σαν βρεθείς -ξανά- στης Φιλαδέλφειας τα μέρη
