Γιατί φταίει ο Ρανιέρι

O τίτλος του Contra.gr ήταν “φταις εσύ και μόνο εσύ”. Η σελίδα που πάντα έχει την κριτική στην απόδοση των παικτών αυτή τη φορά δεν έγραφε σχόλια για κάθε παίκτη. Αντιθέτως, το κείμενο έλεγε τα εξής:

“Δεν θα γίνει ατομική κριτική των παικτών γιατί θεωρούμε πως όλοι τους, βασικοί και όσοι μπήκαν αλλαγή, εκτέθηκαν απ' τις αρχικές αλλαγές του Κλαούντιο Ρανιέρι. Επιλογές που, ο,τι κι αν έκαναν οι παίκτες, ήταν αδύνατο να βγουν στο χορτάρι, καθώς δεν είχαν ίχνος ποδοσφαιρικής λογικής και ήταν νομοτελειακό πως θα οδηγήσουν σε τραγική απόδοση, συνολικά και ατομικά.”

Το κείμενο υποσχόταν εξήγηση, συζήτηση γι’αυτήν την αντιμετώπιση και τώρα είναι η ώρα της.

Αφέθηκαν να εκτεθούν

Δεν στέκει ατομικός σχολιασμός, δεν έχει νόημα. Οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής αφέθηκαν να εκτεθούν στο χορτάρι, να ντροπιαστούν στα μάτια του κόσμου που παρακολούθησε τον αγώνα. Δεν έχει νόημα να τους χωρίσουμε σε αυτούς που στάθηκαν, αυτούς που προσπάθησαν, αυτούς που ήταν άφαντοι ή τραγικοί. Δεν έχει νόημα όχι γιατί έχασαν απ’τη Βόρεια Ιρλανδία. Ακόμα και στις πιο βαριές ήττες, στις πιο κακές εμφανίσεις έχει νόημα η ποδοσφαιρική κουβέντα.

Τώρα δεν έχει. Δεν μιλάμε για λάθος επιλογή του Ρανιέρι σε 1-2 πρόσωπα, σε μια διάταξη που δεν ταιριάζει στις απαιτήσεις του αγώνα, σε μια τακτική που δεν δουλεύει, σε μια αλλαγή που γίνεται ή δεν γίνεται και αποδεικνύεται λάθος κίνηση. Όσοι μου κάνετε την τιμή να επισκέπτεστε συχνά αυτή τη γωνία του διαδικτύου ξέρετε πως ακόμα κι αυτά προσπαθούμε να τα συζητάμε ψύχραιμα. Ακόμα και στη νίκη θα συζητήσουμε κάτι που δεν πήγε καλά, ακόμα και στην ήττα θα δούμε ψύχραιμα τι πήγε καλά και τι όχι, τις αιτίες και τα όποια άλλοθι έχουν τα λάθη.

Χωρίς ποδοσφαιρική λογική

Τώρα να πούμε τι; Στο άκουσμα της ενδεκάδας πάγωσα. Με κάθε ειλικρίνεια σας λέω πως αν η Εθνική είχε ξεκινήσει με δύο νίκες, αν βρισκόμασταν στο τέλος των προκριματικών και είχαμε πάρει την πρόκριση, θα ήθελα να χάσουμε. Παρότι είμαι ξεκάθαρα δηλωμένος οπαδός της Εθνικής, θα ήθελα να χάσουμε μόνο και μόνο για να μην δούμε ξανά την ομάδα να κατεβαίνει έτσι στο γήπεδο, για να μη μας κοστίσει στο μέλλον, όταν θα πονάει.

Όμως, απέναντι στη Βόρεια Ιρλανδία θέλαμε οπωσδήποτε τη νίκη. Η ευχή μου ήταν με κάποιο τρόπο να καταφέρουμε να την πάρουμε, να αποδειχθεί τόσο κακός ο αντίπαλος που να ηττηθεί ακόμα και μ’αυτό το αδιανόητο σχήμα που επέλεξε ο Ρανιέρι. Παρόλα αυτά, 15 λεπτά πριν τη σέντρα, όφειλα να διατυπώσω τις ξεκάθαρες ενστάσεις.

“ Μία ομάδα”

Ο Παντελής Βλαχόπουλος στο γραφείο μου συνιστούσε να κάνω υπομονή, να δούμε πως θα πάει και του απαντούσα πως όπως κι αν πάει, αυτό το 4-2-4 δεν υπάρχει. Του έλεγα πως, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, μια ερώτηση θα πρέπει να γίνει στον Ρανιέρι μετά το τέλος του αγώνα: “Μπορείτε να μας πείτε μια ομάδα στον κόσμο που να παίζει έτσι;”

Έστω μια ομάδα που να ξεκινάει αγώνα με δύο κεντρικούς μέσους και τέσσερις φορ απλωμένους στο γήπεδο. Τρεις χωρίς έφεση στη δημιουργία και έναν (Σαμαρά) που εδώ και χρόνια φέρεται ως δεκάρι και γνωρίζουμε πως βρίσκεται σε κακή ατομική κατάσταση.

Να ξεκινήσεις αγώνα έτσι; Με ποια λογική και ποιο πλάνο; Πόσω μάλλον όταν έχεις τραυματισμούς και κακή κατάσταση ποδοσφαιριστών και υιοθετείς μια τακτική που το μόνο που θα κάνει είναι να τους εκθέσει ακόμα περισσότερο και να γιγαντώσει τα προβλήματα. Τι διαφορετικό θα κάνουν οι ποδοσφαιριστές απ’το να γεμίζουν την μπάλα και να ψάχνουν συνεργασίες που δεν μπορούν να υπηρετήσουν;

Πότε προλάβαμε;

Ο Ρανιέρι δήλωσε πως ήθελε παίκτες να σπάσουν την αμυντική γραμμή γι’αυτό μπήκαν μαζί Μήτρογλου-Κλάους. Πριν μερικές μέρες δήλωνε (πολύ σωστά) πως θέλει να τους δει μαζί, αλλά “ακόμα δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο”. Πότε προλάβαμε να ετοιμαστούμε για να το κάνουμε και μάλιστα με 4-2-4; Τα ρεπορτάζ έλεγαν για ενδεκάδες που δεν είχαν καμία σχέση με αυτήν που ξεκίνησε, παρά μόνο για δοκιμές διαφόρων προσώπων στο 4-2-3-1.

Στο live chat πριν απ’τον αγώνα αρκετοί φίλοι ρωτούσαν αν κάποια στιγμή θα πρέπει να δούμε την Εθνική με 3-5-2, για να παίξουν οι δυο μαζί, αφού άλλωστε δεν έχουμε και τίποτα τρομερές λύσεις στα άκρα της επίθεσης. Το συζητήσαμε και κάποιος ανάφερε το 4-4-2. Όταν του απάντησα “και με ποια χαφ θα παίξουμε 4-4-2;” δεν φανταζόμουν με τίποτα πως το βράδυ η Εθνική όχι μόνο θα παίξει εξ αρχής με Μήτρογλου-Κλάους, αλλά θα τους πλαισιώσει με Καρέλη-Σαμαρά και θα αφήσει αβοήθητους τους Ταχτσίδη-Μανιάτη.

“Μόνο ο Τοροσίδης ήταν καλός στο ένας εναντίον ενός”, δήλωσε ο Ρανιέρι. Και ποιος άλλος να ήταν; Και αυτό είναι το πλάνο ανάπτυξης απέναντι σε οργανωμένη άμυνα; Το “παίξτε το ένας μ’έναν, περάστε τον παίκτη να κάνουμε φάση”; Πως θα τα βγάλουν πέρα ο Ταχτσίδης με τον Μανιάτη απέναντι σε πέντε μέσους, πως θα πιέσουν, πως θα κλείσουν τους τεράστιους χώρους, πως κόψουν τις αντεπιθέσεις; Και το κερασάκι: πως θα παλέψουμε για την ανατροπή, έστω και μετά από τραγικές αρχικές επιλογές, με τον Σάμαρη ως επιτελικό, όταν φάνηκε και στη Φινλανδία πως η τριάδα Ταχτσίδη, Μανιάτη, Σάμαρη δεν έχει να δώσει πολλά στο κομμάτι της δημιουργίας;

Με ή χωρίς άλλοθι

Δεν συνηθίζω ούτε να απαξιώνω ούτε να πιάνω μια λάθος επιλογή και να την κάνω σημαία επανάστασης. Μετά τη Φινλανδία πχ θεώρησα σωστό να εξηγήσω πως η αλλαγή της διάταξης σε 3-5-2 δεν έγινε για να αμυνθούμε μαζικά και να φυλάξουμε τον Μέσι της Φινλανδίας, αλλά για να περιοριστούν οι προωθήσεις των αντιπάλων ακραίων μπακ και να μεταφερθεί το παιχνίδι στην περιοχή τους. Σημείωσα πως μετά θα έπρεπε με κάποιες αλλαγές να γίνουμε πιο απειλητικοί, αλλά εννοείται πως δεν “κρέμασα” τον Ρανιέρι, αντιθέτως σημείωσα πως οι τραυματισμοί και η κακή κατάσταση παικτών του δημιουργούν πολλά προβλήματα. Φάνηκε πως έχουμε ακόμα δρόμο, αυτό έβαλα στον τίτλο του κειμένου.

Στην Φινλανδία ο Ρανιέρι ήταν αναγκασμένος κάτι να επιλέξει και μπορεί να μην κερδίσαμε, αλλά μπορούσες να καταλάβεις τι πήγαμε να πετύχουμε και ποια προβλήματα οδήγησαν σε πράγματα που δεν έχουμε κάνει ξανά. Κόντρα στη Βόρεια Ιρλανδία επιλέξαμε κάτι που απλά δεν υπάρχει. Αυτό το 4-2-4 δεν έπρεπε να εμφανιστεί στο γήπεδο ακόμα κι αν αυτοί οι έντεκα ήταν οι μοναδικοί υγιείς παίκτες της Εθνικής.

Όχι γιατί θα οδηγούσε νομοτελειακά σε ήττα: μπάλα είναι, μπορεί ο Καρέλης να πλάσαρε σωστά, μπορεί το πλασέ του Λάφερτι να πήγαινε στο δοκάρι, μπορεί στο τέλος με μια σέντρα να κερδίζαμε. Γιατί απλά αυτή η προσέγγιση δεν υπάρχει και δεν μας κόστισε απλώς μια ήττα, αλλά εξέθεσε και εξευτέλισε τους παίκτες στα μάτια του κόσμου, που τους διέσυρε στα χλευαστικά σχόλια στα social media και στα site.

Ναι, ακόμα και με μια “κανονική” επιλογή ενδεκάδας μπορεί να μην κερδίζαμε. Μπορεί να μας κόστιζε πως δεν έχουμε Κονέ και Χριστοδουλόπουλο, πως Φορτούνης, Σαμαράς και Μαυρίας δεν έχουν αγωνιστικό ρυθμό, πως ο Μήτρογλου δεν είναι σε καλή κατάσταση και ο Μάνταλος δεν έχει παραστάσεις, πως λείπει ο χαρακτήρας και η εμπειρία των Κατσουράνη-Καραγκούνη, πως είμαστε σε μεταβατικό στάδιο, κτλ. Εδώ θα ήμασταν να τα συζητήσουμε.

Ταυτότητα

Δεν έχουμε τίποτα τέτοιο να συζητήσουμε, ούτε έχει νόημα να αρχίσουμε “διαγωνισμό” για το ποιος ήταν ο χειρότερος. Κλείνουμε με την τόσο κομψά διατυπωμένη, αλλά και τόσο αιχμηρή στην ουσία της ατάκα του Τοροσίδη: “Νιώθω σαν να έχουμε χάσει την ταυτότητά μας κι αυτό με λυπεί”, είπε ο παίκτης της Ρόμα.

Μια ταυτότητα 13 χρόνων, πάντα παρούσα. Παρούσα στο θρίαμβο του 2004 και στον αποκλεισμό του 2006. Παρούσα στις μεγάλες νίκες, αλλά και σ’αυτές που ήρθαν με μέτριες εμφανίσεις και έκαναν κάποιους να βαριούνται, να ζητάνε κάτι διαφορετικό και με “ανάγκαζαν” να “τσακώνομαι” μαζί τους. Παρούσα στα προκριματικά όταν για χρόνια δεν κάναμε ούτε μια ήττα εκτός προγράμματος, παρούσα και στα δύο μπαράζ, παρούσα στις δύο τελευταίες τελικές φάσεις όταν και βρήκαμε τρόπο να πάρουμε δύο μεγάλες προκρίσεις στον τελευταίο αγώνα του ομίλου. Παρούσα όταν είχαμε σούπερ υλικό, αλλά και όταν όλοι προβληματιζόμασταν γι’αυτά που μας λείπουν.

Μια ταυτότητα που ψάχναμε, με κατανοητές δυσκολίες, να τη βρούμε και σ’αυτήν την προκριματική φάση, αλλά την “ξεριζώσαμε” όταν κόντρα σε κάθε κοινή ποδοσφαιρική λογική και στον ίδιο το χαρακτήρα της ομάδας αποφασίσαμε να παίξουμε με δύο μέσους και τέσσερις φορ.

Ακόμα και τώρα που το κείμενο τελείωσε, πολλές ώρες μετά την ανακοίνωση της ενδεκάδας, δεν μπορώ να πιστέψω πως είδαμε το 2014 την Εθνική Ελλάδας να κατεβαίνει μ’ αυτήν τη σύνθεση.