FINA CUP 1997: Στα ‘κάγκελα’ για την Εθνική ομάδα πόλο! 

Στη Σπύρου Λούη και πέριξ αυτής υπήρχαν αμέτρητες αφίσες που διαφήμιζαν τους αγώνες του FINA CUP του 1997. Το Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς η Ελλάδα έπαιζε ένα μεγάλο στοίχημα. Για κάποιους -όχι άδικα- έπαιξε, εντέλει, το κεφάλι της. Διεκδικούσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ξόδευε με άνεση χρήματα, πετούσε τα γαρύφαλλα (μαζί με τα πανέρια) αφειδώς και φιλοξενούσε μεγάλες διοργανώσεις, με αποκορύφωμα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου.

Στο κλειστό κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ αγωνίζονταν οι οκτώ κορυφαίες εθνικές ομάδες υδατοσφαίρισης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996. Η ‘γαλανόλευκη’ ήταν έκτη στην Ατλάντα και η μεγάλη έκπληξη του FINA CUP. Γι’ αυτή την Εθνική διάβαζα, άκουγα, μα δεν την είχα δει από κοντά. Ήταν Σάββατο 31 Μαΐου και μεταξύ της ‘κολύμβησής’ μου στις σελίδες των μαθηματικών, της φυσικής και της χημείας παιζόταν ένα ιστορικό ματς. Όχι, δεν ήμουν μέσα στο Ελλάδα – Ουγγαρία. Στον ημιτελικό που οι παίκτες του Κούλη Ιωσηφίδη προηγήθηκαν 6-0 και ο τερματοφύλακας, Μάκης Βολτυράκης έβλεπε την μπάλα σαν απλωμένη κουβέρτα.

Η Εθνική ομάδα νίκησε την τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης 8-4, με τρία γκολ του νυν γενικού γραμματέα Αθλητισμού, Γιώργου Μαυρωτά, άλλα τόσα του Τεό Λοράντου, ένα του Γιώργου Αφρουδάκη κι άλλο ένα του Τάσου Παπαναστασίου. Θαλάσσιοι δαίμονες ήταν κι οι Σειρήνες. Μα εγώ δεν είχα ‘κάνει’ Οδυσσέας, για να μπορέσω να αντισταθώ σε αυτό το κάλεσμα, ούτε φυσικά και η φίλη/ συμμαθήτριά μου Ελίνα, που επίσης διάβαζε φυσική και λάτρευε τα σπορ. Τα κορίτσια στο σχολείο μου πατούσαμε την αλουμινένια κι άδεια από πορτοκαλάδα ‘Ήβη’. Φτιάχναμε αυτοσχέδια μπάλα, για να παίξουμε ποδόσφαιρο -φορώντας κοτλέ φούστες- στα διαλείμματα και κρινόταν ένα χρυσό μετάλλιο δίπλα στα σπίτια μας. Θα το χάναμε; Δεν νομίζω, Τάκη.

Με την Ελίνα δεν είχαμε εισιτήρια, για να παρακολουθήσουμε τον τελικό ανάμεσα στην Ελλάδα και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είχαμε όμως την ελπίδα ότι θα βρούμε στο κολυμβητήριο. “Εντάξει μωρέ, θα έχει εκεί”. Πρωτάρες. Πήγαμε με τα πόδια. Βέβαια, αυτό δεν είναι άξιο αναφοράς. Μόλις, 10 λεπτά περπατήσαμε. Καθαρές – καθαρές, χωρίς να έχουμε την υποψία ότι θα παστωθούμε σαν σαρδέλες, προκειμένου να μπούμε στην εγκατάσταση. Φυσικά και δεν υπήρχε εισιτήριο ούτε για δείγμα. Η ‘τριμελής’ επιτροπή των δύο ατόμων (υπήρχε και η ελπίδα, μην ξεχνιόμαστε) έκρινε πως ήταν πολλοί αυτοί που είχαν μείνει έξω από το κολυμβητήριο, υποπτεύθηκε ότι ίσως ανοίξουν οι πόρτες και αποφάσισε να περιμένει λίγο ακόμη. “Έτσι, δεν κάνουν και στις συναυλίες;”

Ανάμεσά μας, βρίσκονταν και κάποιοι που κρατούσαν προσκλήσεις, οι οποίες (τι κρίμα!) δεν έπεφταν από τα χέρια τους. Τέτοιες αθλιότητες σκεφτόμασταν, από τη λαχτάρα μας να δούμε το σίγουρο μετάλλιο. Αυτοί -ευτυχώς για εμάς- είχαν φτάσει με καθυστέρηση και έπρεπε να μπουν. Εν ολίγοις, θα άνοιγαν οι τζαμένιες (!) πόρτες. Διολίσθησα, για πρώτη και τελευταία φορά και κυρίως χωρίς κανένα ενδοιασμό σε κάτι που μου απαγορεύω. Στη λαθραία είσοδο που έμοιαζε με εισβολή σε οχυρωμένη πόλη!

Δίπλα στις καλές κυρίες και τους καλούς κυρίους με τις προσκλήσεις (εκ των υστέρων σας ευχαριστώ για την ανοχή σας) σταθήκαμε όλοι οι άλλοι. Ήμασταν πολλοί! Ο ένας πάνω στον άλλο, σε βαθμό ενοχλητικό. Ειδικά, αν είσαι έφηβη και θες να χαστουκίσεις ορισμένους. Ευτυχώς, γι’ αυτούς ήμουν σαν τον Καρυοθραύστη, με τα χέρια κολλημένα πάνω μου. Ήταν και 1η Ιουνίου, έκανε ζέστη και απορώ τι θα πάθαινα αν δεν είχα τόσο ασθενή όσφρηση. Αλλού όμως είναι η ουσία. Η ισχύς εν τη ενώσει. Όταν εφαρμόζεται, δικαιώνεται. Οι πόρτες άνοιξαν για όλους!

Το κλειστό κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ έχει χωρητικότητα 6.000 άτομα και εκτιμάται ότι 8.000 με 10.000 φίλαθλοι παρακολούθησαν τον τελικό. Οι τελευταίοι, οι μπουκαδόροι τον είδαμε από… αετοφωλιά. Γύρω από τα κάγκελα, πίσω από τις κερκίδες. Να είμαστε έντιμοι. Αυτό ήταν λίγο καφρίλα. Κατά την είσοδό μας, από το σπρώξιμο έφτασα… Κάιρο κι έχασα την Ελίνα! Με περίμενε ή εγώ την περίμενα (δεν θυμάμαι καλά) σε κάποια ‘πυραμίδα’!

Το κολυμβητήριο έβραζε κι εμείς είχαμε χάσει όλα τα πρώτα γκολ των Αμερικανών που προηγήθηκαν 4-0, λίγο πριν από το ημίχρονο. Ελάχιστοι καταλάβαιναν τι έβλεπαν. Ούτε ποια από τις δύο είναι η ελληνική ομάδα. Άκουγα γύρω μου να ρωτούν με αγωνία: “Ρε, εμείς ποιοι είμαστε;”, “Οι δικοί μας φοράνε τα μπλε ή τα άσπρα;”, αλλά και να διαπιστώνουν: “Πάντως, οι τερματοφύλακες είναι οι κόκκινοι”, “Χάνουμε με πολλά!”. Στο πρώτο γκολ που είδαν κατάλαβαν ποιοι είναι ποιοι. Το ταμπλό λειτούργησε βοηθητικά. Οι δε αριθμοί στα σκουφάκια δεν φαίνονταν ούτε με κιάλι πειρατή.

Η Ελλάδα συστήθηκε με την υδατοσφαίριση εκείνο το απόγευμα κι εγώ με την πρώτη μεγάλη και παντοτινή μου αγάπη που γεννήθηκε ‘λαθραία’. Την Εθνική ομάδα πόλο. Ανακαλώ πάντα αυτές τις εικόνες, τέτοιες μέρες που η ‘γαλανόλευκη’ παίζει σε μεγάλες διοργανώσεις. Ομολογώ ότι συχνά αυτοί οι αγώνες αρχίζουν να περνούν στις φλέβες μου μόλις η Ελλάδα προκριθεί στους ‘8’. Ξέρουμε ότι θα φτάσει έως τα προημιτελικά. Κι αυτή η σιγουριά έβαλε βάσεις, τότε. Το 1997, στο πρώτο σημαντικό μετάλλιο της Εθνικής ανδρών. Είχαν προηγηθεί τρία χάλκινα στους Μεσογειακούς Αγώνες (1991, 1993, 1951).

Η εν λόγω χρονιά αποτελεί ορόσημο για την εξέλιξη του αθλήματος στη χώρα μας. Με τη φίλη μου -που παρεμπιπτόντως έγινε φυσικός- είδαμε και τα δύο γκολ του Καλακόνα, όπως και αυτά του Καϊάφα, του Ψύχου και του Λοράντου. Η Ελλάδα έχασε από τις ΗΠΑ 8-5. Κατετάγη δεύτερη, δεν πήρε το χρυσό μετάλλιο, αλλά άνοιξε τις πύλες του προσωπικού της παραδείσου.

Οι τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, εμείς τα παιδιά στα ‘θεωρία’ του ΟΑΚΑ, διχαστήκαμε. Ήμασταν ‘κατσικοπόδαροι’ που αποφασίσαμε να δούμε για πρώτη φορά στη ζωή μας πόλο από κοντά ή φέραμε γούρι στους παίχτες της Εθνικής ομάδας, οι οποίοι απέκτησαν επαφή με τα δίχτυα μετά την άφιξή μας στα κάγκελα; Λίγους από τους νέους ‘φιλόσοφους’ του αθλητισμού -που αναδείχθηκαν εκείνη την ημέρα- κατάφερα ν’ ακούσω. Οι ιαχές και τα χειροκροτήματα κάλυπταν τους στοχασμούς τους. Μείναμε για να τους χειροκροτήσουμε όλους.

Ο Βολτυράκης βραβεύτηκε ως κορυφαίος τερματοφύλακας των αγώνων και αργότερα έξι από τους 13 παίχτες των Ηνωμένων Πολιτειών ήρθαν στην Ελλάδα. Οι Χάμπερτ, Αρόγιο, Ουάιγκο, Σουμάχερ, Κοπ, Κρεντέλ αγωνίστηκαν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο δε πρώτος, που ήταν πρώτος σκόρερ των ΗΠΑ με τρία γκολ στον τελικό, νυμφεύθηκε την Αννίτα Ναθαναήλ.

Στη διοργάνωση μετείχαν ακόμη η Ιταλία και η Ισπανία, τις οποίες είχαμε νικήσει στον όμιλο 6-4 και 7-6 αντίστοιχα, η Ρωσία, η Γιουγκοσλαβία και η Κροατία. Με τους Αμερικανούς είχαμε παίξει και στη φάση των ομίλων και ο αγώνας κρίθηκε στα πέναλτι με 5-3 υπέρ των ΗΠΑ (κ.δ. 8-8).

Για την ιστορία, οι παίχτες που αγωνίστηκαν με την Ελλάδα στο FINA CUP του 1997 ήταν οι: Βολτυράκης Μάκης, Πάτρας Βαγγέλης, Ψύχος Γιώργος, Μαυρωτάς Γιώργος, Καιάφας Φίλιππος, Λούδης Κώστας, Αφρουδάκης Γιώργος, Παπαναστασίου Τάσος, Λοράντος Τεό, Μάζης Δημήτρης, Θωμάκος Γιάννης (ντεμπούτο), Καλακόνας Θεόδωρος, Λυκούδης Μάκης. Βοηθός του Κούλη Ιωσηφίδη ήταν ο Τάκης Μίχαλος.