Euroleague: Ο 'βασιλιάς' Βασίλης Σπανούλης κι οι αδικίες στην ομάδα της 10ετίας

Κάθε φορά που ανακοινώνονται κάποιοι... καλύτεροι, υπάρχουν λογικές ενστάσεις. Δεν μπορεί να συμφωνούν όλοι, δεν γίνεται. Να, για παράδειγμα, η λίστα που δημοσιεύει συχνά-πυκνά το ESPN για τους καλύτερους όλων των εποχών σηκώνει αρκετή κουβέντα. Και η κορυφαία δεκάδα της Ευρωλίγκας συζητήσιμη είναι. Η ψηφοφορία των φιλάθλων έβγαλε αρκετές εκπλήξεις, αδίκησε κάποιους και δικαίωσε τους (οπωσδήποτε) κορυφαίους.

Αν για κάτι, πάντως, δύσκολα θα έχει κάποιος αντίρρηση είναι ότι ο κορυφαίος της δεκαετίας ακούει στο όνομα Βασίλης Σπανούλης. Δύσκολα μπορεί άλλος μπασκετμπολίστας να θεωρήσει πως επηρέασε τις εξελίξεις στο σπορ, περισσότερο από τον αρχηγό του Ολυμπιακού. Δεν είναι μόνο ότι κατέκτησε δυο φορές την Ευρωλίγκα (και έπαιξε σε άλλους δυο τελικούς), όσο ότι το μπάσκετ που παίχθηκε τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη εκπορεύτηκε, σχεδόν αποκλειστικά, από τον δικό του τρόπο παιχνιδιού. Η αποθέωση του πικ εν ρολ, σε συνδυασμό με τις παράτολμες αποφάσεις μέσα στο παιχνίδι, αποτέλεσαν σήμα κατατεθέν του ίδιου, του Ολυμπιακού και σίγουρα των ομάδων, που θέλησαν να αντιγράψουν το συγκεκριμένο μοντέλο.

Η πάσα στον Γιώργο Πρίντεζη για το καλάθι του ιστορικού θριάμβου στην Κωνσταντινούπολη, το ανεπανάληπτο κρεσέντο του 2ου ημιχρόνου με τη Ρεάλ στο Λονδίνο, το ρεσιτάλ των τελευταίων 3 λεπτών στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, είναι οι μαγικές στιγμές μιας τρομερής διαδρομής με αμέτρητες ασίστ, νίκες, buzzer-beaters και τον ίδιο παρονομαστή: μια ατέρμονη θέληση για τη νίκη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σπανούλης, στους τίτλους που κατέκτησε (1 με τον Παναθηναϊκό, 2 με τον Ολυμπιακό), ήταν MVP του Final Four. Είναι ο κατ' εξοχήν ηγέτης (ο Ντούσαν Ίβκοβιτς τον θεωρεί ως τον κορυφαίο του είδους, απ' όλους όσους κοούτσαρε στην πολύχρονη καριέρα του). Ο παίκτης για τα μεγάλα ματς. Μέσα σε αυτήν τη δεκαετία, γιγάντωσε το μύθο του, έγινε 1ος σκόρερ της διοργάνωσης, 1ος πασέρ και συνεχίζει ακάθεκτος. Ποιοι θα μπορούσαν να του πάρουν τον τίτλου του... καλυτερότερου; Δεν νομίζουμε ότι πραγματικά έχει κάποιος να επιδείξει κάτι περισσότερο σε αυτά τα 10 χρόνια.

Αλλά ας αναλύσουμε έναν προς έναν τους 10 καλύτερους. Έχουμε συγκεντρώσει τα στατιστικά τους από τη σεζόν 2009-2010, τους τίτλους και τις ατομικές διακρίσεις. Θα κάνουμε τις ενστάσεις και θα θυμηθούμε ποιοι θα μπορούσαν να είναι σε αυτό το γκρουπ των καλύτερων.

Χουάν Κάρλος Ναβάρο (Μπαρτσελόνα, σταμάτησε το 2018)

Ο 'La Bomba' ήταν η επιτομή της συνέπειας, της κλάσης και του σπουδαίου σκόρερ, όμως ίσως περισσότερο της προηγούμενης δεκαετίας. Προφανώς είχε θέση και σε αυτήν που ολοκληρώθηκε, αν και τα τελευταία 3 χρόνια έμενε στο γήπεδο, περισσότερο από πείσμα. Όμως έχει σημαδέψει γενικότερα το ευρωπαϊκό μπάσκετ και είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές του σπορ στην Ισπανία. Δίπλα στους δυο Γκασόλ (κάτω από τον Πάου και μάλλον πάνω από τον Μαρκ) θα πρέπει να μπει το δικό του όνομα, αν ένας Ισπανός αναζητεί τους ήρωες της τρομερής 'φούρια ρόχα'. Είκοσι χρόνια στην Μπαρτσελόνα, ο Ναβάρο δεν είχε κανένα πρόβλημα να βομβαρδίζει τα αντίπαλα καλάθια. Μπορεί να μην πίστευες ότι αυτός ο πολύ αδύνατος τύπος είναι μπασκετμπολίστας, όμως μόλις έκανε το πρώτο σουτ, σε έπειθε ότι ήταν ένας γνήσιος σκόρερ. Όχι ηγέτης με την κλασική έννοια (στα αποδυτήρια της 'Μπάρτσα' δεν άκουγαν πολλές φορές τη φωνή του), όμως ένας χαρισματικός γκαρντ, που σίγουρα σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Το ρεσιτάλ του 2010 (21π στον τελικό εναντίον του Ολυμπιακού) ήταν από τα καλύτερά του. Στα 40, πάντως, δείχνει σε τρομερή φόρμα όπως βλέπουμε από το βιντεάκι της Μπαρτσελόνα:

Δημήτρης Διαμαντίδης (Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ, σταμάτησε το 2016)

Το ότι έχει εγκαταλείψει τα γήπεδα εδώ και 4 χρόνια, αλλά συμπεριλήφθηκε στην κορυφαία ομάδα της δεκαετίας δείχνει πόσο τεράστιος παίκτης ήταν. Ναι, δεν ολοκλήρωσε τη δεκαετία, ίσως η καλύτερη δική του διαδρομή να ήταν από το 2005 μέχρι το 2015, παρόλα αυτά ο Διαμαντίδης έχει αφήσει ανεξίτηλη τη στόφα του. Όχι γιατί ήταν ένας σκόρερ ολκής (αν και όταν χρειαζόταν, το έκανε κι αυτό), όσο επειδή αποτέλεσε το πρότυπο του απόλυτα πλήρη μπασκετμπολίστα. Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει ήταν ότι όλα τα έκανε καλά. Ένας μοντέρνος Φάνης Χριστοδούλου, λίγο πιο κοντός, το ίδιο ιδιοφυής και χρήσιμος για την ομάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χριστοδούλου λατρεύει τον Διαμαντίδη και τον θεωρεί κάτι σαν τη συνέχειά του στα παρκέ. Προϊόν μιας ατέλειωτης προσωπικής δουλειάς, ο πρώην αρχηγός του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ, δεν υπήρχε κάτι μέσα στο γήπεδο που δεν μπορούσε να κάνει. Άμυνα, ασίστ, ριμπάουντ, κλεψίματα. Ένα πολυεργαλείο που δεν χρειάζεται να πούμε ότι δύσκολα θα ξαναβγεί, τόσο λειτουργικό, τόσο συγκλονιστικά μπασκετικό. Η σκηνή που πέφτει στην αγκαλιά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς το 2011 στη Βαρκελώνη είναι από τις κορυφαίες της δεκαετίας.

Μίλος Τεόντοσιτς (Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ)

Ναι, δεν θα μπορούσε να λείψει, έστω κι αν την τελευταία 3ετία λείπει από την Ευρωλίγκα, καθώς αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο ΝΒΑ κι εν συνεχεία επέστρεψε στην Ευρώπη για λογαριασμό της Βίρτους Μπολόνια που παίζει στο Eurocup. Ο χαρισματικός Σέρβος έγινε πια 33. Τον είχαμε μάθει παιδάκι, όταν τον απέκτησε ο Ολυμπιακός, έχει διανύσει πλέον μια ολόκληρη διαδρομή. Ίσως να μην έγινε αυτό που όλοι είχαμε στο μυαλό μας. Να μην έγινε τελικά ο απαράμιλλος ηγέτης, που θα σάρωνε τους πάντες στον διάβα του, ίσως είναι κι ο μποέμ χαρακτήρας του που δεν πείθει για κάτι τέτοιο. Είναι ένας ιδιοφυής γκαρντ με τρομερή ικανότητα στο να σκοράρει και να κάνει την πιο απίθανη πάσα που μπορεί κάποιος να σκεφτεί. Η κατάκτηση της Ευρωλίγκας το 2016 έκλεισε μια εκκρεμότητα στην καριέρα του, καθώς είχε δοκιμάσει 6 φορές να κατακτήσει το στέμμα, χωρίς επιτυχία...

Λούκα Ντόντσιτς (Ρεάλ)

Ένσταση! Όχι γιατί θα αμφισβητήσουμε το ταλέντο του Λούκα Ντόντσιτς, που θύμισε εποχές Τόνι Κούκοτς και Ντράζεν Πέτροβιτς, απόδειξη η τρομερή συνέχεια που είχε στο ΝΒΑ. Ένας απίθανος νεαρός, που φέτος έγινε 21. Ωστόσο, ακόμη κι αν μιλάμε για ένα τεράστιο ταλέντο, για έναν παίκτη που θα τον συζητάμε για πολλά χρόνια, το να συμμετέχει στην κορυφαία δεκάδα με τόσο σύντομη διαδρομή στην Ευρωλίγκα είναι υπερβολή. Ίσως, βέβαια, η επιλογή να δείχνει και πόσο μεγάλη ήταν η επίδρασή του, έστω κι αν τον είδαμε μόλις σε 80 αγώνες της διοργάνωσης. Μπορεί. Πάντως αδικήθηκαν άλλοι που έπαιξαν περισσότερο και σίγουρα πρόλαβαν να αφήσουν το στίγμα τους πολύ περισσότερο από το Σλοβένο νεοσσό.

Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς (Παρτιζάν, Φενέρμπαχτσε)

Δεύτερη ένσταση. Καλός, χρυσός και άγιος ο Μπογκντάνοβιτς, αλλά δεν προλάβαμε να τον συνηθίσουμε. Μας τον πήρε το ΝΒΑ, όπου διαπρέπει. Βγήκε από το μοναδικό καλούπι της σχολής της γειτονικής χώρας. Απολαυστικός όταν σουτάρει, θα μπορούσε να τα σαρώσει όλα στην Ευρώπη (όπως και ο Ντόντσιτς, άλλωστε), όμως αν ζούσαμε σε μια άλλη εποχή. Τότε που οι καλύτεροι Ευρωπαίοι έμεναν εδώ, έπαιζαν εδώ, τόσο σε συλλογικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Τώρα, με το που θα... ξεμυτίσουν στο μπασκετικό προσκήνιο, το ΝΒΑ καραδοκεί για να τους προσφέρει ένα ποταμό από δολάρια. Κάποιους μάλιστα τους παίρνουν πριν καν αγωνιστούν στην Ευρώπη, όπως συνέβη με τον δικό μας Γιάννη Αντετοκούνμπο. Πόσο διαφορετικά ήταν να έμενε αυτός σπουδαίος Σέρβος στην Ευρώπη, πόσο αισθητή θα έκανε την παρουσία του; Τώρα που πήγε στο ΝΒΑ, τι κέρδισε; Εντάξει... 27.000.000 δολάρια για 3 χρόνια δεν είναι και λίγα!

Σέρχιο Γιουλ (Ρεάλ)

Καμιά αντίρρηση. Ο άνθρωπος που πετάει... μανταρίνια, έγινε η προσωποποίηση της αποφασιστικότητας αλλά και της αναγέννησης (από τον Πάμπλο Λάσο) της Ρεάλ Μαδρίτης. Οι σαΐτες της Καστίλλης είχαν ξεχαστεί στον τελευταίο τίτλο τους (το 1995 κόντρα στον Ολυμπιακό). Έπρεπε να περάσουν 20 χρόνια, να τους ξανατύχει ο Ολυμπιακός ως αντίπαλος, να ξαναγίνει το Final Four στην Ισπανία και μάλιστα στη Μαδρίτη, ώστε να θυμηθούν τον κυρίαρχο ρόλο τους στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τα 8 Κύπελλα Πρωταθλητριών έγιναν 9 και δυο χρόνια αργότερα 10, με τη Ρεάλ να παίζει μακράν το καλύτερο μπάσκετ απ' όλους στο δεύτερο μισό της δεκαετίας. Ο Γιουλ ήταν από τους πρωταγωνιστές αυτής της πορείας, ένα κεντρικό σημείο αναφοράς της Ρεάλ, με αποκορύφωμα την καταπληκτική σεζόν που έκανε το 2016-2017, όταν ανακηρύχθηκε και κορυφαίος παίκτης λίγκας.

Νάντο ντε Κολό (Βαλένθια, ΤΣΣΚΑ, Φενέρμπαχτσε)

Αυτός ήταν ο καταλύτης της ΤΣΣΚΑ. Της ομάδας που πήγαινε σε Final Four και... έχανε. Μαζί του κατέκτησε δυο φορές το βαρύτιμο τρόπαιο. Της στοίχισε, βέβαια, μια περιουσία. Τα πρώτα δυο χρόνια, ο Γάλλος εισέπραξε 5.400.000 δολάρια, ενώ την επόμενη 3ετία έβαλε στην τσέπη άλλα 10.00.000! Ο Ντε Κολό έδωσε στην ΤΣΣΚΑ αυτό που της έλειπε. Μια μόνιμη απειλή από την περιφέρεια, ένα παίκτη-ηγέτη που θα δικαίωνε τον αντίστοιχο τίτλο μέσα στο γήπεδο. Το 2016 σάρωσε. Πήρε την Ευρωλίγκα και όλους τους ατομικούς τίτλους που θα μπορούσε να διεκδικήσει (1ος σκόρερ, MVP στο Final Four και στην κανονική διάρκεια). Ήταν από τους καλύτερους και στο τελευταίο Final Four (στη Βιτόρια) κι ίσως να αδικήθηκε που MVP αναδείχθηκε ο Γουίλ Κλάιμπερν. Έχει τη στόφα ενός μεγάλου παίκτη, αν και στη Φενέρμπαχτσε συνάντησε αρκετά προβλήματα και δεν τον βοήθησε το εν γένει κλίμα στην τουρκική ομάδα.

Κάιλ Χάινς (Ολυμπιακός, ΤΣΣΚΑ)

Αν ψάχνετε σέντερ για να πάρετε την Ευρωλίγκα, υπάρχει μόνο ο Κάιλ Χάινς. Τέσσερα τρόπαια έχει στη συλλογή του ο παίκτης που το 2010 πήγαινε στη Γερμανία για να παίξει με την Μπάμπεργκ για πρώτη φορά στο τουρνουά. Όταν ο Ίβκοβιτς και ο Βαγγέλης Αγγέλου τον είδαν στα παιχνίδια της γερμανικής ομάδας με τον Ολυμπιακό, συμφώνησαν ότι αυτός θα ήταν η πρώτη μεταγραφή τους για τη σεζόν 2011-2012. Πολλοί δεν πίστευαν ότι ο μετά βίας δυο μέτρα Χάινς ήταν... σέντερ. Μαθητεύοντας δίπλα στον Σπανούλη, έβαλε τις τεράστιες πλάτες του και σήκωσε με επιτυχία το βάρος. Στη 2η χρονιά με τον Ολυμπιακό, πετούσε και στα πόδια του έρχονταν οι προτάσεις από όλες τις ευρωπαϊκές ομάδες. Προτίμησε αυτήν της ΤΣΣΚΑ, στην οποία συνεχίζει ακάθεκτος. Από το 2012 και μετά παίζει ανελλιπώς στο Final Four. Όταν θα αποχωρήσει αυτός ο ταπεινός σέντερ-τσέπης, θα είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους Αμερικανούς που είδαμε ποτέ στην Ευρώπη.

Γιώργος Πρίντεζης (Μάλαγα, Ολυμπιακός)

Δεν θα μπορούσε να λείψει από την καλύτερη δεκάδα. Είναι μάλλον και στην καλύτερη πεντάδα της δεκαετίας. Η απόλυτη μεταμόρφωσξ, όταν επέστρεψε από τη Μάλαγα στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2011, τον καθιέρωσε ως τον κορυφαίο πάουερ φόργουορντ στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Δεν υπάρχει άλλος με αυτό το footwork στο παρκέ, το περίφημο 'πεταχτάρι' που έγινε σήμα κατατεθέν και καλάθια που έγραψαν ιστορία, με κορυφαίο αυτό στην Κωνσταντινούπολη. Στον Ολυμπιακό πήγε παιδάκι και θα φύγει ώριμος άντρας και πατέρας. Αν ο Σπανούλης έψαχνε έναν ιδανικό παρτενέρ, δεν θα έβρισκε άλλον καλύτερο από τον Πρίντεζη. Σπάνια έχουμε δει τόσο λειτουργικά δίδυμα στην ιστορία. Ό,τι κέρδισε, το κατάφερε με τη δουλειά, τον ιδρώτα στο γήπεδο, τα... σπρωξίματα των αντιπάλων και τα αμέτρητα ποσταρίσματα, που δεν μπορεί κανείς άλλος στην Ευρώπη να τα ολοκληρώσει με τέτοια τελειότητα.

Βασίλης Σπανούλης (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός)

Γράψαμε και πιο πάνω για το πόσο επηρέασε το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ναι, δεν υπήρξε άλλος σαν αυτόν στη συγκεκριμένη δεκαετία και όχι μόνο. Έχει βγει από μοναδικό καλούπι και πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε κάτι παρόμοιο. Εκτός αν κάποιος από τους γιους του πέσει κάτω από τη... μηλιά. Είναι ενεργός ακόμη ο 'Kill Bill' και γι' αυτόν τον λόγο ίσως δεν μας προκαλούν εντύπωση τα επαναλαμβανόμενα κατορθώματά του. Το πόσο μεγάλος ήταν (είναι, ακόμη), θα το καταλάβουμε όταν αποχωρήσει. Πάντα αυτό συμβαίνει. Τότε μπορεί να γίνει η πραγματική αποτίμηση ενός εκ των κορυφαίων παικτών που είδαμε ποτέ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Δεν ξεχώρισε για τα σωματικά προσόντα. Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός, δεν είχε τα τεράστια χέρια. Μέσα από την ψυχή του, ωστόσο, βγήκε μια τεράστια δύναμη και θέληση να παίρνει τις νίκες, που κάλυψε τα πάντα. Η απόφαση το 2010 να αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό, όπου τα είχε όλα στρωμένα στο πιάτο, απαιτούσε τεράστια αποθέματα ενέργειας. Μια δεκαετία μετά, δεν φαίνεται να την έχει ξοδέψει όλη. Μέσα του καίει ακόμα η 'φλόγα'. Σκεφτείτε ακόμη πόσους έκανε καλύτερους δίπλα του. Όχι μόνο τους Αμερικανούς ψηλούς (Χάινς, Μπράιαν Ντάνστον, Οθέλο Χάντερ) που υπέγραψαν συμβόλαια ζωής, αξιοποιώντας τις ασίστ του, αλλά και μια ολόκληρη ομάδα που την έφερε στα δικά του υψηλά στάνταρ και την έκανε μια εκ των κορυφαίων σε όλη την Ευρώπη..

Ποιοι αδικήθηκαν

Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που αδικήθηκαν από τις τελικές επιλογές. Νομίζουμε ότι μια θέση σε αυτή την ομάδα έπρεπε να έχουν σίγουρα δυο σπουδαίοι μπασκετμπολίστες:

• Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ δεν μπορεί να λείπει από τους κορυφαίους της δεκαετίας. Έχει κατακτήσει δυο φορές την Ευρωλίγκα (2015 με τη Ρεάλ, 2019 με την ΤΣΣΚΑ), όχι σαν... περαστικός, αλλά όντας πρωταγωνιστής και των δυο ομάδων στις οποίες αγωνίστηκε. Ήταν MVP της σεζόν 2013-2014 και παραμένει ένας χαρισματικός πλέι-μέικερ. Όχι, δεν υπάρχει καλύτερη ομάδα της δεκαετίας, χωρίς τον Σέρχιο. Δεν γίνεται...
• Και ο Ρούντι Φερνάντεθ άξιζε σίγουρα μια θέση σε αυτήν την ομάδα. Ναι, εντάξει, τον αντιπαθείτε. Γα σκεφτείτε όμως ότι μιλάμε για έναν γκαρντ-φόργουορντ πρώτης γραμμής. Με δυο Ευρωλίγκες στην κατοχή του και σημαντικό ρόλο στο να ξαναγίνει η Ρεάλ μια ομάδα πρώτης γραμμής.

Αν μετράνε και οι τίτλοι, τότε σίγουρα θα πρέπει να είναι μέσα στους κορυφαίος και ο Κώστας Σλούκας. Τρεις Ευρωλίγκες έχει πάρει ο Έλληνας γκαρντ (2 με τον Ολυμπιακό, 1 με την Φενέρμπαχτσε), έχοντας σημαντική συμβολή και ρόλο. Αν πάλι μετράνε τα νούμερα, αδικημένος πρέπει να νιώθει και ο Νικ Καλάθης, που είναι μακράν ο κορυφαίος πασέρ των τελευταίων ετών στη διοργάνωση. Σε αυτούς, ίσως έπρεπε να προστεθεί κι ο αρχισκόρερ της διοργάνωσης, Αλεκσέι Σβεντ.