Θυμόμαστε: Έτσι ζήσαμε το Euro 2004

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ: Η Σύρος, το μούσι και ο Γερμανός

Η καλύτερη στιγμή του Euro: Το βράδυ της νίκης επί των Γάλλων στη Σύρο ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Το νησί είχε μεθύσει από το νέκταρ της μεγάλης επιτυχίας και συμπεριφερόταν αναλόγως. Οι ξένοι που βρίσκονταν στην κούκλα Σύρο εκείνο το ζεστό βράδυ του Ιουνίου έζησαν μία ελληνική μέθεξη που προφανώς θα κάνουν χρόνια να ξεχάσουν. Ολα, μα όλα, τα μεζεδοπωλεία και τα φαγάδικα της Χώρας, κερνούσαν αφειδώς κρασί, ούζο και ρακί και οι τουρίστες απολάμβαναν μία νίκη κάποιων ποδοσφαιριστών με δύσκολα, στην προφορά, επίθετα που έλαβε χώρα μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Χαριστέας, Ζαγοράκης, Μπασίνας και greek syrtaki. Και δώστου ξανά κέρασμα, και δώστου ξανά συνθήματα...

Το γκολ που πανηγύρισες περισσότερο: Περιττή η ερώτηση κύριοι. Το γκολ του Δέλλα επί της Τσεχίας στον πολύ μεγάλο ημιτελικό της 1ης Ιουλίου μόνο με οργασμό μπορεί να συγκριθεί. Ούτε φυσικά με τον καλύτερο οργασμό θα μπορούσε να ανταλλαχθεί αλλά λέμε τώρα. Το σκηνικό ήταν τέλειο. Τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης, στημένη μπάλα, καταπληκτικό χτύπημα του Τσάρτα και έξοχη κεφαλιά του Κολοσσού που έστειλε τους απανταχού Ελληνες στα ουράνια. Αντε τώρα να εξηγήσεις στους αδαείς με τα ποδοσφαιρικά δρώμενα που έχουν την ατυχία να μένουν ακριβώς πάνω από τα γραφεία που εργάζεσαι γιατί ουρλιάζεις περασμένες δώδεκα και ενώ τα παιδιά κοιμούνται.

Το γούρι σου: Μακριά από εμάς οι προλήψεις και οι δεισιδαιμονίες. Και για να πειστούμε ότι έχουμε ξεφύγει από την εποχή του μεσαίωνα και του ξεματιάσματος, πήραμε τη μεγάλη απόφαση να ξυριστούμε ανήμερα του τελικού ενώ σ΄όλο το προηγούμενο τουρνουά είχαμε αφήσει το ξυράφι παραπονεμένο στο ντουλαπάκι του μπάνιου. Εμφανιζόμαστε στον τόπο εργασίας μας εκείνη τη μεγάλη Κυριακή και το... σύστημα μας κατακεραυνώνει: "Μα καλά αγόρι μου, είσαι μαλάκας; Γιατί ξυρίστηκες σήμερα;" Kαταλαβαίνετε βέβαια ότι η χαρά στο γκολ του Χαριστέα ήταν διπλή. Μαζί με την Πορτογαλία, νικήθηκε και η πρόληψη. Φως-σκοτάδι, 1-0.

Η μέρα του τελικού: Η Κυριακή μας άρχισε μ΄ένα ωραίο μπάνιο στη Βάρκιζα. Το πάρτι του τελικού βέβαια είχε αρχίσει από πολύ νωρίς. Ολά τα αυτοκίνητα είχαν την ελληνική σημαία στο καπό ή στον ουρανό και κορνάριζαν σαν τρελά ώρες ολόκληρες πριν από τη σέντρα. Η κίνηση εκείνο το μεσημέρι στην παραλιακή ήταν απίστευτη αλλά ουδόλως ενοχληθήκαμε. Το βράδυ στη δουλειά προσπαθούσαμε να διατηρήσουμε κάποια ψύγματα ψυχραιμίας που φυσικά πήγαν περίπατο στο γκολ του Χαριστέα και στο σφύριγμα της λήξης. Η ανάμνηση του γράφοντα να πανηγυρίζει φορώντας μόνο εσώρουχο (ένας Θεός ξέρει τι απέγινε η βερμούδα) είναι αρκούντως χαρακτηριστική.

Ο δικός σου MVP: MVP αυτής της ομάδας, κύριες αρχισυντάκτα, είναι ένας Γερμανός. Συγγνώμη αν χαλάμε την εθνική μανέστρα αλλά χωρίς την πίστη, την πειθαρχία και το εξαιρετικό κοουτσάρισμα του Οτο Ρεχάγκελ, το έπος της Πορτογαλίας δεν θα είχε γίνει ποτέ πραγματικότητα. Ακούμε βερεσέ όλους αυτούς που σταύρωσαν τον Γερμανό για τον κυνικό τρόπο που προσέγγισε τακτικά τους αγώνες. Αυτό το υλικό είχε στη διάθεσή του, αυτός ήταν ο τρόπος του, μ΄αυτόν θριάμβευσε και έγραψε ιστορία. Τα υπόλοιπα είναι μ΄άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Ο μεγάλος Ρεχάγκελ λατρεύτηκε, όχι άδικα, σαν εθνικός ήρωας σε μία χώρα που έτσι και αλλιώς πλάθει εύκολα ήρωες σε κάθε ευκαιρία. Το γεγονός ότι 9 χρόνια αργότερα η Μέρκελ τον έπεισε να επιστρέψει στην αγαπημένη του Ελλάδα για να πουλήσει καθρεφτάκια στους ιθαγενείς (του μνημονίου) καλύτερα ας το ξεχάσουμε. Ετσι και αλλιώς και οι ήρωες έχουν δικαίωμα στο λάθος...

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΣ: Περιμένοντας το πούρο...

Η καλύτερη στιγμή του Euro: Θεωρητικά, η καλύτερη στιγμή ήταν η συμμετοχή στο Euro. Πρακτικά, η πρόκριση επί της Γαλλίας. Ηταν το πρώτο μεγάλο μπαμ της Εθνικής στη διοργάνωση και προσωπικά θεώρησα ότι ήταν και ο επίλογος. Τι καλύτερο από το να κερδίσεις την πρωταθλήτρια Ευρώπης; Κάπου μέσα μου άδειασα με το γκολ του Χαριστέα με αποτέλεσμα ο ημιτελικός με την Τσεχία και ο τελικός με την Πορτογαλία να... κυλήσουν σαν νεράκι.

Το γκολ που πανηγύρισες περισσότερο: Του Χαριστέα με τη Γαλλία. Γραφική η σκηνή που πέφτω στα γόνατα σαν Άραβας και για αρκετά λεπτά πανηγυρίζω κλαίγοντας. Το θετικό είναι ότι δεν είχα επωμιστεί τον αγώνα για το Contra.gr -αν θυμάμαι καλά το έγραφε ο Νίκος Μπίνας- οπότε μπορούσα να χαρώ με την ησυχία μου. Τα επόμενα γκολ (του Δέλλα και του Χαριστέα) τα πανηγύρισα με λιγότερη ένταση όχι γιατί δεν το χάρηκα, αλλά γιατί μέσα μου -προφανώς ασυναίσθητα- είχα καταλάβει ότι αφού περάσαμε τους Γάλλους θα σηκώσουμε και την κούπα.

Το γούρι σου: Είναι από τις λίγες φορές που δεν είχα. Για να πω την αλήθεια, μόνο μία φορά ήμουν προληπτικός. Οταν φόρεσα τα ίδια ρούχα με αυτά της πρεμιέρας κόντρα στην Πορτογαλία, στον αγώνα με τους Ισπανούς. Μετά το άφησα. Δεν ασχολήθηκα. Ειδικά όταν κερδίσαμε τους Γάλλους δεν χρειάστηκε καν να σκεφτώ για γούρι. Το μόνο που περίμενα κάθε φορά μετά το ματς της Εθνικής ήταν να μου φέρει πούρα ο Κίμωνας ο Δεμερτζής.

Η μέρα του τελικού: Είναι από τις φορές που γουστάρεις να δουλεύεις. Και είναι από τις φορές που μπλέκει το στοιχείο του επαγγελματισμού με αυτό του οπαδού. Λογικό όταν μιλάμε για τον τελικό. Το πρόγραμμα εκείνης της Κυριακής περιλάμβανε μπάνιο το πρωί και δουλειά το μεσημέρι μέχρι... όσο πάει. Ο τελικός κύλησε ανώδυνα. Το εξήγησα και παραπάνω. Δεν ξέρω γιατί ήμουν τόσο σίγουρος ότι θα το πάρουμε, πόσο μάλλον μετά το γκολ του Χαριστέα. Αφού καλύψαμε ό,τι ήταν να καλύψουμε, αφού μιλήσαμε δεκάδες φορές με τον ανταποκριτή του Contra.gr, Αγγελο Τόμπρο, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω έφυγε με βαλίτσα μόνο για τους ομίλους και στη συνέχεια έψαχνε εναγωνίως μαγαζιά για να αγοράσει κάλτσες και εσώρουχα, ολοκληρώσαμε τη δουλειά γύρω στις 3 τα ξημερώματα. Βραχνιασμένοι, κουρασμένοι, αλλά διψασμένοι για ένα ποτό κάπου στο Κολωνάκι. Για να συζητήσουμε, αναλύσουμε και συνειδητοποιήσουμε αυτό που πέτυχε η Ελλάδα στην Πορτογαλία...

Ο δικός σου ΜVP: Αφήνουμε στην άκρη τον Οτο Ρεχάγκελ που έτσι κι αλλιώς έχει τη δική του ξεχωριστή θέση στο θαύμα της Πορτογαλίας. Επόμενος εννοείται πως είναι ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Έκανε τη διοργάνωση της ζωής του, έκανε την κίνηση της ζωής του απέναντι στον Λιζαραζού δευτερόλεπτα πριν την κεφαλιά του Χαριστέα και δικαίως βγήκε ο πολυτιμότερος του Euro αναγκάζοντας πολλούς συλλόγους να κονταροχτυπιούνται για να τον εντάξουν στο δυναμικό τους. Τούτη η διοργάνωση ήταν η δικαίωση του Ζαγοράκη για μια καριέρα όπου δεν έλαβε την αναγνώριση που θα έπρεπε.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΩΙΤΟΣ: Πού είναι το κασκόλ;

Η καλύτερη στιγμή του Euro: Είναι ντροπή να ξεχωρίσουμε μια και μόνο από τις δεκάδες που βιώσαμε ως συντάκτες εκείνη τη μαγική περίοδο. Αφού πρέπει όμως, δεν μπορεί να είναι άλλη από τη στιγμή που το τρόπαιο αφέθηκε στα χέρια του Θοδωρή Ζαγοράκη και αυτός με τη σειρά του το ύψωσε στον… έβδομο ουρανό της Λισαβόνας. Μια σκηνή πλημμυρισμένη από συναισθήματα που αποτυπώθηκε σε κάδρο και επί σειρά ετών κοσμούσε τον τοίχο των τότε γραφείων στην Ευρυδάμαντος στο Νέο Κόσμο. Για να μας θυμίζει ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ότι ακόμη και το πιο απίθανο γίνεται πιθανό. Ότι ακόμη και η μικρή ποδοσφαιρικά Ελλάδα αναρριχάται στην κορυφή.

Το γκολ που πανηγύρισες περισσότερο: Ρητορικό το ερώτημα! Καθένα, από το πρώτο του Καραγκούνη (που πρώτα το ακούσαμε και μετά το είδαμε) μέχρι του Βρύζα και του Χαριστέα στον τελικό, είχε τη δική του χάρη. Όταν όμως μετά το κόρνερ του Τσάρτα ο Δέλλας «εκτέλεσε» με τον κεφάλι τον Τσεχ ήρθε το απόλυτο ξέσπασμα. Στιγμή ανεπανάληπτη, ασύλληπτη. Δεν ήταν πανηγυρισμός, ήταν ανατριχίλα για ό,τι είχε συμβεί ως εκεί. Σαν ρεύμα που σε διαπερνά και χάνεις για κάμποσα δευτερόλεπτα την επαφή με το περιβάλλον. Δεν περιγράφεται η σκηνή. Νιώθεις ότι βρίσκεσαι σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, αδυνατείς να συγκεντρωθείς στη δουλειά που έχεις. Είσαι αφηνιασμένος, δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι, ποιο είναι τ’ όνομά σου. Τόσο πολύ…

Το γούρι σου: Γαλανόλευκο κασκόλ αγορασμένο το 1997 έξω από το ΟΑΚΑ πριν από τον κρίσιμο αγώνα με τη Δανία για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Αποδεικνύεται γρουσούζικο, αφού το 0-0 αφήνει εκτός τελικών την Ελλάδα, και καταχωνιάζεται μέσα στην ντουλάπα. Ξαναβγαίνει επτά χρόνια μετά πριν από την πρεμιέρα με την Πορτογαλία. Από ένστικτο και όχι επιλογή. Γίνεται… σεμέν πάνω από την τηλεόραση που παρακολουθούσαμε τους αγώνες στο Contra.gr και αποδεικνύεται το μυστικό της επιτυχίας. Μέχρι τον τελικό ουδείς σκέφτηκε να του αλλάξει θέση. Μόνιμο μέχρι που κάποια ημέρα εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Ακόμη το ψάχνουμε…

H μέρα του τελικού: Χαλαρά, σαν Θεσσαλονικιός! Το θυμάμαι σαν σήμερα. Το πρωί μπάνιο στην πλαζ της Βουλιαγμένης, καθώς η ημέρα ήταν ζεστή, το μεσημέρι κυριακάτικο φαγητό με την οικογένεια και το απόγευμα στο γραφείο για δουλειά και την προετοιμασία του πιο ιστορικού, ακόμη και σήμερα, αγώνα που έδινε εθνικό συγκρότημα. Μετά τα όσα είχαν δει τα μάτια μας, η σιγουριά για την κατάκτηση του τροπαίου έρρεε άφθονη στην έδρα του Contra.gr. Σαν τις μπύρες που πίναμε από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Καμία ανησυχία, καμία αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα. Όπως δηλαδή ένιωθε καθένας απ’ όλους μας. Αρκούμασταν να μαντεύουμε πώς θα νικήσουμε ξανά τους Πορτογάλους.

Ο δικός σου MVP: Ηγέτης ο Ζαγοράκης και αρχάγγελος ο Χαριστέας, αλλά είμαι με τον τίμιο γίγαντα, τον Αργύρη Καμπούρη του 2004 (τώρα που τους φέρνω στο μυαλό μου μοιάζουν λίγο), τον Μιχάλη Καψή. Τον αντιτουριστικό στόπερ της εθνικής που εξελίχθηκε σε μονάδα - κλειδί. Παίκτης για τις δύσκολες αποστολές, ήταν βασικός και αναντικατάστατος, έπαιξε έξι 90λεπτα και εκμηδένισε τους προσωπικούς αντιπάλους του στο ιδιότυπο μαν του μαν που είχε εφεύρει ο Ρεχάγκελ για να φτάσουμε μέχρι το τέλος της διαδρομή. Εκείνες οι μεστές εμφανίσεις του λειτούργησαν ως διαβατήριο για τη μετέπειτα καριέρα του στη Γαλλία με την Μπορντό.

ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΧΟΡΤΑΤΟΣ: Ρε λες;

Η καλύτερη στιγμή του Euro: Οι στιγμές είναι πολλές και κάθε μια ιδιαίτερη όσο καμία άλλη. Προσπαθώντας να τις ξεχωρίσω στο μυαλό μου όμως, εκτιμώ ότι η πρόκριση στα ημιτελικά με τη νίκη επί της Γαλλίας, ήταν ό,τι καλύτερο. Ήταν εκείνη η στιγμή, που όλοι πιστεύω αναρωτήθηκαν, σιωπηλά ή και φωναχτά: «Ρε λες;». Ήταν αδιανόητο μέχρι λίγες μέρες πιο πριν, να μιλήσει κάποιος σοβαρά και να πει πως η εθνική θα έφτανε στα ημιτελικά. Ασύλληπτο, και να που με τη σέντρα του Ζαγοράκη και την κεφαλιά του Χαριστέα, η Ελλάδα επικρατούσε των κατόχων του τίτλου, παίρνοντας το εισιτήριο για την τετράδα. Το αδύνατο είχε γίνει δυνατό και πάντα πλέον φάνταζαν εφικτά.

Το γκολ που πανηγύρισες περισσότερο: Χωρίς δεύτερη σκέψη το γκολ που πανηγύρισα περισσότερο ήταν αυτό του Δέλλα, στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης στον ημιτελικό με την Τσεχία. Οι αντίπαλοί μας δεν είχαν χρόνο να αντιδράσουν, αλλά και εμείς που παρακολουθούσαμε τον αγώνα δεν προφταίναμε να σκεφτούμε, να αντιληφθούμε τι είχε μόλις συμβεί. Ο Βερνίκος φώναζε στη μετάδοση «Η Ελλάδα είναι στον τελικό» και ενστικτωδώς, όλη η Ελλάδα πλημμύριζε από εκστασιασμένους Έλληνες σε κάθε γωνιά της. Παραλήρημα, μαγεία, οργασμός συναισθημάτων, αδύνατο να τα περιγράψεις με λόγια.

Το γούρι σου: Έχω καταντήσει γραφικός να περιγράφω την ιστορία με τις τούρτες, όταν η κουβέντα οδηγείται στα γεγονότα των ημερών εκείνων. Τώρα μου δίνεται η ευκαιρία να την διηγηθώ και γραπτώς. Στις 16 Ιουνίου, ο ξάδερφός μου ο Χρήστος και ο κολλητός μου ο Τάσος, που τυχαίνει να έχουν γεννηθεί την ίδια μέρα, με λίγες ώρες διαφορά, είχαν προγραμματίσει από κοινού να κόψουν τούρτα για τα γενέθλιά τους και εν συνεχεία να δούμε στο σπίτι του Χρήστου τον αγώνα με την Ισπανία. Το παιχνίδι έληξε ισόπαλο, όμως ο ένας βαθμός που κερδίσαμε, αποδείχτηκε στη συνέχεια «χρυσός», καθώς μας χάριζε την πρόκριση για τους «8», παρά την ήττα από τη Ρωσία λίγες μέρες αργότερα. Στις 25 Ιουνίου 2004, την ημέρα που αντιμετωπίζαμε τη Γαλλία για τους «8» της διοργάνωσης, ο αδερφός μου ο Θοδωρής γιόρταζε τα 20ά του γενέθλια και με την αφορμή οι φίλοι μαζεύτηκαν στο σπίτι για την τούρτα και τον αγώνα. Η Ελλάδα κέρδισε και προκρίθηκε και μεις θεωρήσαμε ως καλό οιωνό το γεγονός ότι την 1η Ιουλίου 2004, ημέρα των δικών μου γενεθλίων, η ιστορία θα επαναλαμβανόταν, όπερ και εγένετο. Το σκηνικό γνωστό. Τούρτα, κεράκια, ευχές, γκολ και πρόκριση για ακόμη μια φορά. Στις 4 Ιουλίου 2004 όμως, τύχαινε κανείς από την παρέα να μην έχει τα γενέθλιά του. Δεν πτοηθήκαμε και συνεχίσαμε την παράδοση Δεν γινόταν να χαλάσει το γούρι άλλωστε. Ο ζαχαροπλάστης της γειτονιάς που είχε μπει στο κόλπο, μας ετοίμασε ακόμη μια τούρτα και την ημέρα του τελικού το γιορτάσαμε όλοι μαζί, τόσο πριν, όσο και μετά τον αγώνα με τον συνήθη τρόπο.

Η μέρα του τελικού: Δεν θυμάμαι τόσο γιορτινή μέρα για όλους τους Έλληνες, όσο εκείνη. Την 4η Ιουλίου του 2004. Τα πάντα στους δρόμους ήταν γαλανόλευκα και άπαντες σε ρυθμούς τελικού. Οι καφετέριες παντού γεμάτες με τους θαμώνες στα γαλανόλευκα επίσης και θέμα συζήτησης, ένα και μοναδικό. Δεν γινόταν αλλιώς. Τα ραδιόφωνα στα αυτοκίνητα συντονισμένα όλα στον ΣΠΟΡ-FM και κάθε τόσο που έπαιζε το σποτάκι με τον Χελάκη να περιγράφει τα γκολ των Χαριστέα και Δέλλα, έκανε τους οδηγούς να κορνάρουν και να πανηγυρίζουν ξανά και ξανά. Ένα ατέλειωτο πάρτι, παντού. Την ώρα του τελικού το άγχος «χτυπούσε κόκκινο». Ποια καρδιά δεν κόντευε να «σπάσει». Θυμάμαι το γκολ των Αγγέλων (κόρνερ Μπασινά, κεφαλιά Χαριστέα) το πανηγύρισα λιγότερο από κάθε άλλο στη διοργάνωση. Η αγωνία μου ήταν μεγαλύτερη από την πρόσκαιρη χαρά. Ξέσπασα όμως με το σφύριγμα της λήξης, αρχικά σε κλάματα και μετά όπως όλη η Ελλάδα σε πανηγυρισμούς. Παρέα με όλη τη γειτονιά στην Ομόνοια και γλέντι μέχρι πρωίας. Όλα αυτά που διαδραματίστηκαν τη νύχτα εκείνη ήταν μοναδικά, έγιναν μία φορά και μακάρι να τα ζήσουμε ξανά.

Ο δικός σου MVP: Βιαστικά σκεπτόμενος θα απαντούσα ο Χαριστέας. Γνώμη μου είναι όμως πως αν ξεχωρίσεις κάποιον, αδικείς κάποιον άλλον. Ποιος υστέρησε άλλωστε εκείνες τις ημέρες; Ο καθείς στον ρόλο του μοναδικός, στο ζενίθ των δυνατοτήτων του. Άπαντες υπερέβαλαν εαυτούς και το αποτέλεσμά της προσπάθειάς τους ανεπανάληπτο.

ΜΑΝΟΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ: Τα τρικάβαλα μέχρι την Ομόνοια

Η καλύτερη στιγμή του Euro: Η ζωή περιλαμβάνει εκατομμύρια στιγμές, ευχάριστες και δυσάρεστες. Το Euro 2004 δεν προσέφερε απλά ευχάριστες στιγμές... Η Εθνική απογείωσε τους απανταχού Έλληνες, τους έβγαλε στους δρόμους με τη συχνότητα που έπαιρνε κεφαλιά ο Άγγελος Χαριστέας, που ανέκοπτε κάποια αντίπαλη επίθεση ο Θοδωρής Ζαγοράκης, που έκανε απόκρουση ο Αντώνης Νικοπολίδης. Η απονομή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στην Ελλάδα ήταν το πιο αλλοπρόσαλλο, θετικό, γεγονός που έχει καταγράψει ο εγκέφαλός μου αυτά τα 26,5 χρόνια του βίου μου. Σαν να μας το φύλαγε η μοίρα... Να βιώσουμε αυτήν τη φρενίτιδα λίγα χρόνια πριν την εποχή του ΔΝΤ, της λιτότητας, του κλεισίματος της ΕΡΤ κτλ. Και όπου φρενίτιδα βάλτε τους πανηγυρισμούς στο γκολ του Τραϊανού Δέλλα. Αυτή ήταν η καλύτερη (και η πιο έντονη) στιγμή του Euro.

To γκολ που πανηγύρισες περισσότερο: 1η Ιουλίου 2004 - ώρα 23:50 περίπου. Όλη η παρέα, ποδοσφαιρόφιλοι και μη, μαζεμένοι στο Internet Cafe (ένα ήταν το Internet Cafe για τη γενιά των 86άρηδων στην Ηλιούπολη). Καθόμουν στο κλασικό τραπέζι με ένα τσιγάρο Stuyvesant στο χέρι (τότε δεν έκανα "τράκες"). Ο Βασίλης Τσιάρτας εκτελεί το κόρνερ, ο Τραϊανός Δέλλας σκοράρει κατά της Τσεχίας και το Internet Cafe αποτελεί... παρελθόν. Χωρίς ίχνος υπερβολής έμεινε ένα τραπέζι όρθιο, το οποίο ακολούθησε τη μοίρα των υπολοίπων και μάλιστα με θύτη ένα σερβιτόρο! Ο Κώστας Μ. έριξε ένα κάδρο, εγώ φεύγοντας από το μαγαζί θυμήθηκα ότι έχω ξεχάσει κινητό και τσιγάρα (γύρισα μετά από κανένα μισάωρο και τα βρήκα πεταμένα). Το ποδόσφαιρο έχει δημιουργηθεί για τους ανθρώπους. Σε κάτι τέτοιες στιγμές ξεχνάς τα στημένα, το παρασκήνιο, την ντόπα... Ξεσπάς, απελευθερώνεσαι!

Το γούρι σου: Το Internet Cafe αποτελούσε, ούτως ή άλλως, το βασικό στέκι για την παρακολούθηση ποδοσφαιρικών αγώνων. Στην πρεμιέρα με την Πορτογαλία ελάχιστοι ανέβηκαν τη χαρακτηριστική ξύλινη σκάλα του, μεταξύ αυτών κι εγώ με 3-4 φίλους μου. Από τη στιγμή που νικήσαμε, αποφασίσαμε με τον Γιάννη Η. να καθιερώσουμε το τραπέζι στην ευθεία της τηλεόρασης, δίπλα από τον τοίχο. Μόνο στον τελικό καθήσαμε σε άλλο τραπέζι λόγω κοσμοσυρροής από νωρίς το απόγευμα, αλλά τότε ήμασταν σίγουροι ότι το κύπελλο δεν χάνεται. Επίσης έπαιρνα κάθε μέρα τσιγάρα από συγκεκριμένο μίνι μάρκετ που βρισκόταν δίπλα στην καφετέρια. Υπήρχαν και άλλα γούρια-συνήθειες που δεν γράφονται (τρελαμένα 18χρονα ήμασταν...).

Η μέρα του τελικού: Ένιωθα ότι συμμετείχα σε μία μεγάλη γιορτή που κάθε μέρα γινόταν πιο έντονη, με αποκορύφωμα φυσικά τον τελικό της 4ης Ιουλίου. Εκείνο το πρωί πήγα στο περίπτερο που δούλευε ο Τάσος Ρ. με μία φανέλα της Εθνικής που, παρεμπιπτόντως, μου είχε κάνει δώρο. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι ότι ήρθε μία κυρία κοντά στα 75, αγόρασε ένα οικογενειακό παγωτό και μας είπε ότι το βράδυ θα δει μπάλα για πρώτη φορά στη ζωή της. Όσο περνούσε η ώρα σκεφτόμουν όλα όσα είχα ζήσει μέσα σε λίγες μέρες. Την πεζοπορία από τον Αγ. Ιωάννη μέχρι την Ομόνοια, τα τηλεφωνήματα σε εφημερίδες και ραδιόφωνα μήπως βρεθεί κάποιο εισιτήριο, τα κορναρίσματα με τον Ορέστη Χ. στην κεντρική πλατεία, η κατανάλωση αλκοόλ μετά τους αγώνες, τα τρικάβαλα μέχρι την Ομόνοια... Και μόλις είχα τελειώσει το σχολείο. Παράνοια! Είχε έρθει η ώρα του τελικού. Συγκριτικά με τα προηγούμενα παιχνίδια, δεν ένιωθα ιδιαίτερο άγχος. Στο τελευταίο δεκάλεπτο, όμως, αναλογιζόμενος "τι πάμε να κάνουμε", διαπίστωσα ότι δεν είχα σάλιο. Απελευθερώθηκα με δάκρυα όταν τελείωσε το παιχνίδι. Αγκαλιές, γροθιές στον αέρα, "ναι, μωρή αρρώστια", τρικάβαλο στην Ομόνοια και ξημέρωμα στα Everest της Ηλιούπολης. Τους ευχαριστώ όλους!

Ο δικός σου MVP: Θεωρώ ότι ο Θοδωρής Ζαγοράκης ήταν δικαιολογημένα ο MVP της διοργάνωσης, αφού έτρεχε για 10, έκοβε... ό,τι κινείτο σε κέντρο και πέριξ και έβγαλε την ασίστ για το γκολ επί της Γαλλίας. Αυτή είναι η αντικειμενική άποψη. Εν προκειμένω, όμως, επειδή γράφω επί προσωπικού, ο δικός μου MVP ήταν ο Άγγελος Χαριστέας. Ο άνθρωπος που είχε ακούσει τα μύρια όσα από πολλούς Έλληνες φιλάθλους ήταν ο ιδανικός επιθετικός γι' αυτό το πολύ αμυντικό σύστημα που είχε εφαρμόσει ο Ότο Ρεχάγκελ. Δικαιώθηκε και με το παραπάνω, αφού στις -μετρημένες με το σταγονόμετρο- επιθετικές προσπάθειες, έκανε αισθητή την παρουσία του στην αντίπαλη περιοχή και ήταν ανίκητος στον αέρα. Επίσης η ιστορία έγραψε ότι ο Άγγελος Χαριστέας έβαλε το γκολ της Εθνικής στον τελικό με την Πορτογαλία. Μου αρκούν αυτά...