Επιθετικό κατενάτσιο

Συμβαίνει...

Όμως, αν κοιτάξουμε ψύχραιμα την αναμέτρηση, το πραγματικό σοκ δεν ήταν το τελικό αποτέλεσμα. Την μηχανή της Μπαρτσελόνα την έχουμε δει κι άλλες φορές να βρίσκει τοίχο.

Κόντρα στην Ίντερ του Μουρίνιο το 2010, όταν προηγήθηκε στο καταραμένο γι’αυτήν Μιλάνο, ηττήθηκε με 3-1 και στον επαναληπτικό στο Καμπ Νου έδωσε ο,τι είχε και δεν είχε, αλλά έφτασε μόνο μέχρι το 1-0 στο τέλος. Την είδαμε και πέρσι, όταν για δύο ενενηντάλεπτα έκανε τα πάντα εναντίον της Τσέλσι μόνο και μόνο για να δει στο τέλος πως τίποτα δεν ήταν αρκετό για να ακυρώσει το ραντεβού που είχε ο Ντρογκμπά με την ιστορία και την Μπάλα. Φέτος, όταν ηττήθηκε από την Σέλτικ κι ο Ροντ Στιούαρτ έκλαιγε στις κερκίδες σαν μικρό παιδί.

Ποδόσφαιρο είναι, ακόμα και τα μεγαθήρια που “δεν γίνεται να χάσουν” βλέπουν πως τελικώς γίνεται, έστω και αν χρειάζονται “θαύματα” για να συμβεί. Συνέβαινε, συμβαίνει και πάντα θα συμβαίνει.

…αλλά όχι έτσι

Αυτό, λοιπόν, που ήταν πραγματικά πρωτοφανές δεν ήταν το 2-0, αλλά η εικόνα της Μπαρτσελόνα στην αναμέτρηση. Είναι εύκολο να φέρετε στο μυαλό σας την εικόνα των Καταλανών τις φορές που έφυγαν με σκυμμένο το κεφάλι και αμέσως θα διαπιστώσετε πως δεν έχει καμία σχέση με αυτήν που είχαν απέναντι στη Μίλαν.

Την Τετάρτη η παρέα του Μέσι είχε μια πρωτοφανή εικόνα, αφού δεν είχε καμία ένταση. Ειδικά μέχρι να γίνει το 1-0 στο 55’, οι Καταλανοί μπορεί να είχαν την κατοχή, τις πάσες και όλα τα γνωρίσματα του παιχνιδιού τους, αλλά απουσίαζε το βασικό. Η ένταση, τόσο με την μπάλα, όσο και χωρίς αυτήν. Η Μίλαν είχε πάρει τον γνωστό ρόλο που παίρνουν σχεδόν όλοι απέναντι στην Μπάρτσα, μόνο που οι φιλοξενούμενοι δεν έπαιζαν τον δικό τους με τον συνηθισμένο τρόπο.

Οι ομάδες συνήθως διαλύονται σωματικά και ψυχολογικά όταν βρίσκονται αντιμέτωπες με την Μπαρτσελόνα. Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης της προσπάθειας της Μίλαν, που δικαιούται 100% το τελικό 2-0, καμία ομάδα δεν τα κατάφερε κόντρα στους Καταλανούς έχοντας υποφέρει τόσο λίγο. Δεν τους σφυροκόπησαν ποτέ με τον γνωστό τρόπο που πνίγει κι εξαντλεί, δεν τους πίεσαν ποτέ με το γνωστό πρες που αγχώνει και διαλύει μυαλό και σώμα, δεν τους ανάγκασαν ποτέ να αισθανθούν τυχεροί που δεν μάζεψαν την μπάλα απ’τα δίχτυα τους.

Αριθμοί

Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα έρχονται κατά μέσο όρο σε 30 επαφές με την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή. Κόντρα στην Μίλαν την Τετάρτη είχαν μόνο εννιά. Ο αντίστοιχος μέσος όρος του Μέσι είναι έξι επαφές ανά αγώνα. Στο Σαν Σίρο ακούμπησε την μπάλα στην περιοχή του Αμπιάτι μόνο μία φορά. Πριν από τον αγώνα ο Μέσι έκανε κατά μέσο όρο 5.8 σουτ στα ματς του Champions League και 5.5 σ’αυτά της Πριμέρα. Την Τετάρτη έκανε μόλις δύο. Η Μπαρτσελόνα κάνει 14 σουτ σε κάθε παιχνίδι, κόντρα στη Μίλαν έκανε επτά. Είχε 73% κατοχή κι όμως έκανε ένα σουτ λιγότερο από τη Μίλαν που είχε 27%. Οι αριθμοί λένε τα πάντα.

Κι άλλες φορές δεν θριάμβευσαν οι Καταλανοι, αλλά ποτέ με τέτοια παρουσία, που να αντικατοπτρίζεται έτσι στα νούμερα. Δεν είναι, λοιπόν, πως η Μπαρτσελόνα έκανε ο,τι μπορούσε και δεν τα κατάφερε, γιατί είδε τις ευκαιρίες να χάνονται, την αντίπαλη άμυνα να βγάζει ηρωισμό κι αυταπάρνηση, τα αλλεπάλληλα σουτ να βρίσκουν στα σώματα, τον τερματοφύλακα να κάνει το ματς της ζωής του. Είναι που την είδαμε (προσωπικά για πρώτη φορά) να παίζει για να παίζει. Να εφαρμόζει τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα, αλλά με στόχο όχι τόσο την επικράτηση, όσο τη συντήρηση.

Ο αντίπαλος ορίζει την εικόνα

Πολύς κόσμος εδώ και καιρό χαρακτηρίζει βαρετό, κουραστικό, μονότονο το παιχνίδι της. Σ’αυτούς απαντάω πως αν δεν αντέχουν να βλέπουν ξανά και ξανά την ίδια εικόνα, με την Μπάρτσελόνα και τον αντίπαλο στο ίδιο μοτίβο αναμέτρησης, τότε θα πρέπει να ζητάνε τα ρέστα από τον αντίπαλο. Οι καταλανοί αυτοί είναι, παίζουν σύμφωνα με το βιβλίο και δεν θα το αλλάξουν. Ο καθένας μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει γι’αυτούς, όμως αν το θέμα δεν είναι η Μπάρτσα, αλλά η εικόνα της εκάστοτε αναμέτρησης, τότε αυτή εξαρτάται από τον αντίπαλο.

Αν βγει να παίξει, αν πιέσει, ο αγώνας θα είναι πιο ελκυστικός. Αν περιμένει και μάλιστα παθητικά, ο αγώνας θα είναι στο γνωστό σενάριο. Στα Ρεάλ-Μπαρτσελόνα γιατί δεν βαριέται κανείς; Δεν είναι μόνο η σημασία του αγώνα, είναι κυρίως το γεγονός πως ο Μουρίνιο έχει το θάρρος να παίξει. Κάποιες φορές με ξύλο, κάποιες με αφέλεια που οδηγεί σε πεντάρες, κάποιες φορές με θαρραλέα πίεση πολύ ψηλά, αλλά πάντα κάτι κάνει, ενεργεί. Κι απέναντι σε μια τέτοια δράση, ποιος είδε την Μπαρτσελόνα και του φάνηκε κουραστική και βαρετή;

Σχέδιο για το σχέδιο

Την Τετάρτη, όμως, δίνω για πρώτη φορά απόλυτο δίκιο σ’όλους όσοι εκτόξευσαν με ευκολία χαρακτηρισμούς κι αναθέματα για την Μπάρτσα. Την Τετάρτη το πρώτο ημίχρονο δεν βλεπόταν με τίποτα και έφταιγαν 100% οι Καταλανοί. Ο τρόπος παιχνιδιού τους, αυτή η no matter what προσήλωση στους κανόνες μπορεί να κουράζει, αλλά πάντα εξυπηρετεί έναν στόχο, δεν γίνεται από καπρίτσιο.

Η κατοχή, οι πάσες, οι αλλαγές θέσεων δεν γίνονται μόνο για να περνάει η ώρα και να εξαντληθεί ο αντίπαλος, αλλά για να βρεθεί το κενό, για να βγει ο αυτοματισμός, για να αποκτήσει πλεονέκτημα ένας παίκτης, για να γίνει το κλέψιμο ψηλά, για να πατηθεί το γκάζι και να έρθει το τετ-α-τετ. Για το θέαμα, την επιθετικότητα, το γκολ, την νίκη.

Για 55’ η Μπαρτσελόνα φαινομενικά υπηρετούσε για μια ακόμη φορά το σχέδιο, αλλά στην ουσία το έκανε χωρίς να πασχίζει για τον στόχο, χωρίς την ένταση που απαιτείται για να επιτευχθεί. Κι αν πολλές φορές ομάδες έχουν κατηγορηθεί πως παίζουν άμυνα για την άμυνα, χωρίς να έχουν καν σχέδιο επίθεσης στην κόντρα, νομίζω πως η Μπαρτσελόνα της Τετάρτης μπορεί δικαίως να κατηγορηθεί (για πρώτη φορά από εμένα) πως έκανε κατοχή για την κατοχή και πάσες για τις πάσες. Επίθεση χωρίς ουσιαστικά να επιτίθεται.

Χωρίς αντίκρισμα

Ίσως αδόκιμο, αλλά ο μόνος τρόπος να το χαρακτηρίσω είναι ως ένα “επιθετικό κατενάτσιο”. Πιστό στις γνωστές αρχές της ομάδας, αλλά χωρίς αντίκρισμα, χωρίς καν την απαιτούμενη προσπάθεια για αντίκρισμα. “Με τη Μίλαν παίζουμε, κρατάμε την μπάλα, δεν ξοδεύουμε δυνάμεις, δεν τους πνίγουμε, δεν σκιζόμαστε για να βγάλουμε φάση, δεν τα δίνουμε όλα για να κλέψουμε ψηλά, 0-0 είναι και όταν στο δεύτερο κουραστούν, βλέπουμε”. Κατοχή για την κατοχή, πάσες για τις πάσες, σχέδιο για το σχέδιο. Στόχος το αναίμακτο πέρασμα του χρόνου, η εξάντληση του αντιπάλου, αλλά μέχρι εκεί, τίποτα παραπέρα.

Κι όταν ήρθε ξαφνικά το 1-0, εννοείται πως χτύπησαν τα καμπανάκια κι οι στροφές ανέβηκαν, αλλά ήταν πια αργά. Η Μίλαν είναι Μίλαν και το γκολ την έκανε δέκα φορές πιο ισχυρή και πιο “die hard” από πριν. Και θα ήταν άδικο μετά από τέτοια αρχική προσέγγιση του αγώνα να βρει η Μπαρτσελόνα απαντήσεις και να πάρει πάλι “αυτό που θέλει όταν το θέλει”, λες και παίζει με καμιά ομαδούλα που την υποτάσσει όποτε η ίδια το αποφασίσει. Τρως κι ένα δεύτερο, νά’χεις να πορεύεσαι, γιατί δεν μπορείς να εμφανίζεσαι στη μάχη όποτε σου καπνίσει.

Απαντήσεις

Το γιατί η Μπαρτσελόνα είχε αυτήν την εικόνα μπορεί να έχει ποικίλες απαντήσεις και θα χαρώ να διαβάσω τις δικές σας σκέψεις, αρκεί να μην είναι του στιλ “έλα μωρέ, πάντα μπλαζέ είναι, μας κούρασαν, που πάνε μ’αυτές τις εμφανίσεις”.

Μπορεί να ευθύνεται το γεγονός πως στον πάγκο είχαν τον βοηθό του βοηθού που φέτος έγινε πρώτος. Μπορεί να μπήκαν χωρίς την γνωστή ένταση επειδή οι απουσίες της Μίλαν ήταν τέτοιες που τους έκαναν να πιστεύουν πως απλώς μια διεκπεραιωτική εμφάνιση θα είναι αρκετή. Μπορεί τα τόσα χρόνια υπηρεσίας και προσήλωσης στους κανόνες να έφεραν το σχέδιο να γίνεται αυτοσκοπός, κι όχι το μέσο για το θέαμα και την νίκη “our way”. Μπορεί τελικώς να ήθελαν και να μην μπορούσαν, γιατί δεν είχαν τις δυνάμεις να το κάνουν, γιατί δεν είναι σε καλή κατάσταση, το ήξεραν και γι’αυτό πήγαν σε συντήρηση, στο ρελαντί.

Ο,τι κι αν ισχύει, δεν θα περιμένουμε πολύ για τις απαντήσεις. Έρχονται οι ρεβάνς στο Καμπ Νου, πρώτα αυτή με την Ρεάλ για το Κύπελλο Ισπανίας κι αργότερα αυτή με την Μίλαν. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτή την εικόνα της Τετάρτης δεν θέλει κανείς να την ξαναδεί, ούτε φίλος, ούτε εχθρός. Αυτό, όντως, δεν αντεχόταν με τίποτα. Αυτό, όντως, ήταν κουραστικό κι εντελώς ανούσιο.

ΥΓ. Δεν έβαλα καθόλου στην κουβέντα θέματα τακτικής, σχηματισμών, προσώπων. Σαφώς κι έχει ενδιαφέρον το αν μπορεί η Μπάρτσα να παίζει τέτοιους αγώνες με μοναδικό finisher τον Πέδρο, αν είναι λειτουργικό το φετινό 4-2-4 με τον Ινιέστα αριστερά και τον Φάμπρεγας παρτενέρ του Μέσι στην εναλλαγή ρόλων ανάμεσα σε φορ και χαφ, αν λείπει ο Βίγια, κτλ. Απλώς θεωρώ πως όλα αυτά έρχονται δεύτερα σε σχέση με την συνολική προσέγγιση και πρωτοφανή εικόνα των Καταλανών στην αναμέτρηση.