Ένα ατελείωτο roller coaster η ζωή και η καριέρα του Ουέιντ Μπάλντουϊν

Ένας άνθρωπος που ελαφρά την καρδιά χαρακτηρίζεται ως ‘προβληματικός’, μπορεί να ‘κουβαλάει’ πράγματα, τα οποία δεν έχει καταφέρει να διαχειριστεί που δεν θα ευχόσουν ούτε στο χειρότερο εχθρό σου. Δεν είσαι υποχρεωμένος να νοιάζεσαι. Ή να ενδιαφέρεσαι για τα βιώματα ανθρώπων που δεν ανήκουν στη ζωή σου (δεν την αλλάζουν με τον όποιον τρόπο). Να με συμπαθάς, αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να κατακεραυνώνεις κάποιον, αν δεν έχεις φροντίσει να μάθεις τα βασικά. Και αυτό, στη γλώσσα του Ουέιντ Μπάλντουϊν IV ονομάζεται common decency (έντιμη συμπεριφορά).

O ΜVP της τελευταίας αγωνιστικής της Euroleague, για το 2020 είχε 29 πόντους (9/14 δίποντα, 2/3 τρίποντα, 5/5 βολές), 3 ριμπάουντ, 7 ασίστ, 2 κλεψίματα και 3 λάθη σε 31.57” συμμετοχής στο 90-77 της Mπάγερν επί της Μπαρτσελόνα με το Ranking να φτάνει στο 41. Το παιχνίδι του MVP της 17ης ημέρας είναι όπως η ζωή του: ένα ατελείωτο roller coaster.

Ενδεχομένως να έχεις διαβάσει πως ο πατέρας του ήταν στην Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών (Drug Enforcement Agency) για 27 χρόνια, μια από τις πιο σκληρές υπηρεσίες στις ΗΠΑ, καθώς είναι αυτή που καταπολεμά τη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών και τη διανομή τους εντός της χώρας. Είναι και ο οργανισμός που είναι υπεύθυνος για την επιβολή του νόμου, σε ό,τι αφορά το νόμο για τις ελεγχόμενες ουσίες, σε συνεργασία με το FBI (Federal Bureau of Investigation), των Ερευνών μετανάστευσης και τελωνειακής επιβολής του νόμου (HSI), της Αμερικανικής Προστασίας Τελωνείων και Συνόρων (CBP) και του Τμήματος Εσωτερικής Ασφαλείας (DHS). Η DIA ωστόσο, είναι αυτή που έχει την αποκλειστική ευθύνη για το συντονισμό και τη διεξαγωγή ερευνών των ΗΠΑ, για τα ναρκωτικά εντός και εκτός συνόρων.

Ο πατέρας του Μπάλντουϊν δεν ήταν ένας απλός πράκτορας, αλλά μυστικός πράκτορας. Το Business Insider είχε δημοσιεύσει άρθρο για το πόσο εύκολα μπορεί να ‘χαθεί’ κάποιος που είναι για χρόνια μυστικός πράκτορας. Τι είναι να ζεις με το φόβο μην αποκαλυφθεί η ταυτότητα σου και να μην παρασυρθείς από αυτά που ζεις καθημερινά -και να αμελήσεις τη δουλειά σου-, αλλά και να μη γίνει ζωή η τέχνη της χειραγώγησης και της απάτης. Συν φυσικά, όσων συμβαίνουν με την ολοκλήρωση της αποστολής και την επιστροφή στην οικογένεια τους. Θα έχεις διαβάσει γενικά, πως είμαστε τα βιώματα μας. Ε, ο Wade III δεν ήταν εξαίρεση. Παρεμπιπτόντως, είχε χάσει το δικό του πατέρα (Wade Jr.) όταν ήταν 10 χρόνων.

Τότε είχε πει και στη μητέρα του πως αν αποκτούσε γιο, θα του έδινε το όνομα του αποθανόντα. ‘Ο μεγαλύτερος αδελφός του πατέρα μου, μου είχε πει ‘να θυμάσαι πως όπου και αν είσαι, δεν εκπροσωπείς μόνο τον εαυτό σου, αλλά και τις ρίζες σου. Δεν πρέπει ποτέ να προσβάλεις το όνομα Wade, γιατί δεν είναι δικό σου‘. Την ατάκα αυτήν την επανέλαβε και στο γιο του, μαζί με την υποχρέωση που είχε να δείχνει σεβασμό, να έχει καλό χαρακτήρα, να δουλεύει σκληρά και να είναι πάντα επιμελής.

Να σου δώσω ένα παράδειγμα του τι έκανε ο Wade III, όταν ο Wade IV δεν έκανε κάτι από αυτά που έπρεπε ως παιδί. Αν ας πούμε, έπρεπε να καθαρίσει το δωμάτιο του το πρωί έως μια συγκεκριμένη ώρα και το αμελούσε, δεν έτρωγε. Όλη μέρα. Και αυτό είναι ένα από τα πιο light παραδείγματα.

“Είχα έναν πολύ σκληρό πατέρα -ήταν σκληρός και σε ό,τι αφορά τις απαιτήσεις που είχε από εμένα στο μπάσκετ, καθώς ήταν και αυτός που με προπονούσε”, είχε πει ο παίκτης της Mpagern στην επίσημη ιστοσελίδα των Vanderbilt Commodores το Μάιο του 2015, όταν είχε κάνει δικό του το ρεκόρ των ασίστ σε μια σεζόν στο κολέγιο του. Ήταν στην πρώτη τάξη.

Ενόσω ο πατέρας του ήταν ο ‘κακός αστυνομικός’ (με ή χωρίς εισαγωγικά), η μητέρα του, Μόνικα ήταν ο ‘καλός’. Παρεμπιπτόντως, η Μόνικα δούλευε για 26 χρόνια στο FBI, ως επικεφαλής ομάδας που διαχειριζόταν white-collared (οικονομικά) εγκλήματα. Νωρίτερα στην καριέρα της, είχε ως αντικείμενο εργασίας να βρίσκει και να ‘στρατολογεί’ πράκτορες, ενώ δίδασκε και στην ακαδημία του FBI. “Είναι η πιο δυνατή γυναίκα που έχω συναντήσει ποτέ” είχε πει ο γιος της. Μαζί και ότι ‘από εκείνη πήρα τη δύναμη που έχω. Ήταν εκείνη που μου φερόταν καλά, που προσπαθούσε να μου εξηγήσει με καλό τρόπο ότι ήταν χρήσιμο να είμαι καλός στο σχολείο και στο μπάσκετ‘.

Είχε ενημερώσει πως χάριν της δουλειάς που έκαναν οι γονείς του έμαθε να είναι οργανωμένος, πειθαρχημένος και δυνατός στο μυαλό. Πώς; Τον έβαζαν από μικρό να κάνει ό,τι έκαναν εκείνοι, κατά την εκπαίδευση τους για τη δουλειά τους. Στα 16 του ζήτησαν να νικήσει πράκτορες του FBI, σε αγώνα πέντε μιλιών με εμπόδια ‘για να μάθω να διοχετεύω κάπου καλά το θυμό μου’. Δεν του επέτρεπε τα ξεσπάσματα ‘να πνίγεται στα συναισθήματα του’. Μάντεψε τι έγινε. Τους νίκησε.

Να σου πω και πού τους πέτυχε: το 2012 ήταν ένας εκ των δυο εκπροσώπων του New Jersey στο εθνικό πρόγραμμα Youth Leadership του FBI, στο Κουάντικο. Είχε επιλεγεί για το event των 9 ημερών, όπου μετείχαν μαθητές από τις ΗΠΑ και το εξωτερικό. Για να γίνουν αποδεκτοί, έπρεπε να συμπληρώσουν μια αίτηση, να γράψουν μια έκθεση και να στείλουν τους βαθμούς των μαθημάτων. Εκείνος ήταν άριστος μαθητής. Αυτοί που ξεχώριζαν, ‘περνούσαν’ από συνέντευξη και οι 50 έπαιρναν τα ‘εισιτήρια’. Ο Μπάλντουϊν ήταν ο μόνος αθλητής του προγράμματος.

Διδάχθηκε για 55 ώρες τα πάντα για την επιβολή του νόμου και τις απαιτήσεις που υπάρχουν για να γίνει κάποιος ηγέτης. Χρειάστηκε να διαβάσει βιβλία, να γράψει σχετικές εκθέσεις και να πάρει μέρος σε εργασίες που ‘έχτιζαν’ ομαδικό πνεύμα εργασίας. Η μέρα του άρχιζε στις 5 τα ξημερώματα, όταν πεταγόταν από το κρεβάτι για να πάει για έναν εξόχως απαιτητικό πρόγραμμα εκγύμνασης. Αυτά που έκανε στο Κουάντικο ήταν η short version όσων έκαναν οι γονείς του, στους 9 μήνες της δικής τους εκπαίδευσης. “Κατάλαβα λίγο τι χρειάζεται για να γίνεις πράκτορας. Με ενέπνευσε πραγματικά. Σοκαρίστηκα όταν κατάλαβα τι χρειάστηκε να κάνει η μαμά μου για να πετύχει -για τον πατέρα μου ήξερα πως ήταν σκληρός”.

Στην τάξη είχε για συμμαθητές παιδιά με τα οποία δεν είχαν κοινές συνιστώσες -έκαναν άλλα πράγματα στη ζωή τους και δεν τους ενδιέφερε το μπάσκετ. “Είχα περιορισμένη επαφή μαζί τους. Έως το τέλος του προγράμματος ήμασταν φίλοι. Επικοινωνούμε ακόμα”.

Όταν πέρασε από αυτήν τη διαδικασία, ήθελε να γίνει αθλητικός διευθυντής σε κολέγιο “γιατί είχα ακούσει πως είναι μια από τις πιο υψηλά αμειβόμενες δουλειές”. Μετά το πρόγραμμα είχε ως στόχος να πάρει πτυχίο στα οικονομικό. “Αυτό που ψάχνει στην παρούσα το FBI δεν είναι πτυχιούχοι στην εγκληματολογία, αλλά ανθρώπους που έχουν προϋπηρεσία σε ένα επάγγελμα, ξέρουν από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και μιλούν πολλές διαφορετικές γλώσσες. Ανθρώπους που δεν ανταποκρίνονται σε ό,τι πιστεύει ο κόσμος πως είναι ο μέσος πράκτορας του FBI. Σέβομαι απόλυτα τους ανθρώπους που κάνουν αυτήν τη δουλειά, αλλά θα προστιμήσω να κάνω κάτι άλλο”.

Αν ήθελε κάτι που να σχετίζεται με τους γονείς του ήταν “να είναι υπερήφανοι για εμένα”. Στα 18 το είχε επιτύχει -κατά γενική ομολογία. Όχι κατά τον πατέρα του. Η μητέρα του είχε πει πως “ένας γονιός κάνει ό,τι μπορεί για να μεγαλώσει ένα παιδί με καλό χαρακτήρα, που να παίρνει καλούς βαθμούς και να πετύχει τα περισσότερα δυνατά πράγματα στη ζωή του. Μπορώ να πω με ασφάλεια πως ο Ουέιντ τα έκανε όλα αυτά, στο μπάσκετ και στο σχολείο. Πήρε πολύ έξυπνες και ώριμες αποφάσεις, παρά το μικρό της ηλικίας του και ενώ είχε περάσει δυσκολίες -ενώ είχε ανταποκριθεί και σε απαιτήσεις που απαιτούσαν χρόνο και ενέργεια”.

Ο γιος της συνήθιζε να επαναλαμβάνει πως “οι γονείς μου με κράτησαν ισορροπημένο. Εξαιτίας των απαιτήσεων των δουλειών τους, ήταν πολύ απαιτητικοί από εμένα. Η μητέρα μου στα εκπαιδευτικά και ο πατέρας μου στα αθλητικά. Ως παιδί δεν μπορούσα να το ‘σκάω’, να λέω ψέματα ή να μην κάνω οτιδήποτε δεν ήταν το σωστό. Και αυτό δεν ήταν πάντα κάτι που απολάμβανα”.

Όταν ήταν 3 οι γονείς του χώρισαν και ως εκ τούτου η ζωή του μοιραζόταν στις πόλεις που βρίσκονταν εκείνοι. Αρχικά ο πατέρας του ‘μεταφέρθηκε’ στις Μπαχάμες όπου τον συναντούσε ο γιος του τα καλοκαίρια. Αυτό που έκαναν μαζί ήταν να αναζητούν κακοποιούς, με ελικόπτερα ή σκάφη. Η μητέρα του πήρε προαγωγή και μετακόμισε στη Βιρτζίνια. Εκεί έζησε ο Μπόντλουϊν από τα 4 έως τα 8. Εκεί αγάπησε το μπάσκετ, μέσω του Άλεν Άιβερσον. Μετά η Μόνικα επέστρεψε στο Νιου Τζέρσι, πριν πάρει μια ακόμα προαγωγή και μετακομίσουν στο Μοντγκόμερι. Όπου και αν ήταν, τα σαββατοκύριακα τα περνούσε με τον πατέρα του, στη Βαλτιμόρη -πριν τον στείλουν στη Νέα Υόρκη.

Το πρώτο σπορ που αγάπησε δεν ήταν το μπάσκετ. Ήταν το baseball, όπως ανέφερε η Μόνικα, “τον έχω σε βίντεο να χτυπά την μπάλα, όταν ήταν 2”. Παρεμπιπτόντως, η Μόνικα είναι tracker τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, παίρνει ένα backpack και ταξιδεύει σε όλον τον πλανήτη, όπου κάνει τις διαδρομές κυρίως με τα πόδια. Όπερ σημαίνει ότι και να θέλει να τη βρει ο γιος της, δεν μπορεί. Εκτός και αν το θέλει και η ίδια -όπως για παράδειγμα, πέρυσι την Πρωτοχρονιά.

“Η μητέρα μου είναι πολύ καλή στο να ελέγχει τα νεύρα της. Όσο περνούσαν τα χρόνια, έμαθα να συγκρατώ το θυμό μου, όπως εκείνη”, είχε δηλώσει στο Tennessean. Αν δεις πώς ‘κυλάει’ η ζωή του, αυτό που έμαθε ήταν να ‘θάβει’ την οργή του -μέχρι που εκείνη ‘σκάει’ και ‘παίρνει’ την εκδίκηση της, ως αυτό που λέγεται ‘αυτοκαταστροφή’.

Ο πατέρας του (που έχει εγκατασταθεί στη Φλόριντα -πρόσφατα έγινε απόπειρα διάρρηξης στο σπίτι του, εκείνος έπιασε τους δράστες και δεν έκανε χρήση του όπλου του για να μη ‘λερώσει’ το όνομα ‘Ουέιντ’) είχε προσθέσει πως στα 10 ο μικρός χτυπούσε την μπάλα του baseball, με ταχύτητα 112 χιλιομέτρων την ώρα. Ο Wade III έπαιζε, στα δικά του σχολικά χρόνια, μπάσκετ και football. “Φανταζόμουν τον γιο μου αριστερόχειρα quarterback” είχε πει. Δεν έμεινε στο όραμα. Τον πίεζε να κάνουν προπονήσεις τα σαββατοκύριακα. “Με εκνεύριζε ο πατέρας μου. Τσακωνόμασταν όλη την ώρα. Με πίεζε πάρα πολύ. Από ένα σημείο κι έπειτα, δεν έφευγα από το γήπεδο. Τα περισσότερα παιδιά τα ‘ακούν’ από τους γονείς τους, γιατί δεν κάνουν μια δουλειά σπιτιού που τους έχει ανατεθεί. Εγώ τα ‘άκουγα’ γιατί δεν έκανα προπόνηση -αυτή ήταν η δουλειά μου”, είχε ενημερώσει μέσω του NJ.

Ο μπαμπάς του έχει δώσει ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα, για αυτά που έκανε στο παιδί του. “Του έδενα το δεξί χέρι πίσω από την πλάτη, για να μάθει να χρησιμοποιεί το αριστερό στην ντρίμπλα” είχε πει. Αυτό έγινε όταν ο σημερινός μας πρωταγωνιστής ήταν 8 χρόνων. Και διήρκεσε δυο εβδομάδες. “Εκείνος έκλαιγε, φώναζε, αλλά δεν υποχωρούσα. Του έλεγα πως μια μέρα θα με ευγνωμονεί. Ήθελα να τον κάνω ολοκληρωμένο αθλητή, πριν διαλέξει σπορ”. Debatable. Είχε πει και ότι “όταν έπαιζα εγώ football και μπάσκετ, δεν ανεχόμουν συμπαίκτες που δέχονταν την ήττα. Δεν έχασα ποτέ ως παίκτης και ήθελα να αποκτήσει την ίδια νοοτροπία και ο γιος μου”. Το γεγονός ότι δεν λειτουργούμε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, προφανώς και δεν τον ενδιέφερε. Εξ ου και όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, όταν ο μικρός αστοχούσε σε βολές τον χτυπούσε. Στα 12 τον είχε διατάξει να κάνει 50 διαδοχικά πους απς. Απέτυχε. Καταλαβαίνεις τι ακολούθησε.

Αργότερα ο Μπάλντουϊν θα δήλωνε ότι “σιχαίνομαι τις ήττες. Δεν μπορώ να τις διαχειριστώ. Πρέπει να βγαίνω νικητής, υπό τις όποιες συνθήκες. Και πώς το κάνω; Με το πάθος μου και τις απαιτήσεις που έχω από τον εαυτό μου”. Πριν πάει στο high school, ο πατέρας του του ετοίμασε μια έκπληξη: “Ήθελα να μάθει να παίζει εναντίον των πιο σκληρών παιδιών της περιοχής -Μοντγκόμερι. Τον έβαλα λοιπόν, σε ομάδα του AAU, όπου είχε απέναντι του παιδιά που έτρεχαν πιο γρήγορα, που πηδούσαν πιο ψηλά και που ήταν πιο δυνατά”.

Παρ’ όλα αυτά, στο St Joseph έγινε ο τύπος που έβαλε 1700 πόντους, με 102 τρίποντα σε τέσσερα χρόνια. Στο Vanderbilt, στην πρώτη χρονιά ξεκίνησε στα 24 από τα 35 παιχνίδια και είχε 9.3 πόντους (με 43.9% στα τρίποντα), 4.1 ριμπάουντ και 4.4 ασίστ. Έκανε ρεκόρ κολεγίου, με 155 τελικές πάσες. Στη δεύτερη ήταν ο πρώτος σκόρερ, με 14.1 πόντους (40.6% στα τρίποντα), ενώ πρόσφερε και 4 ριμπάουντ και 5.2 ασίστ ανά ματς. Με το τέλος εκείνης της σεζόν (2015-16), δήλωσε συμμετοχή στο ΝΒΑ Draft. Επιλέχθηκε στο Νο17 από τους Γκρίζιλς. Ο πατέρας του σχολίασε ‘γιατί δεν ήσουν η πρώτη επιλογή;’. Μέχρι τη σήμερον ημέρα, δεν του έχει αναγνωρίσει τίποτα.

Oι Γκρίζιλς τον ‘έκοψαν’ έπειτα από μια σεζόν και πέρασε τα δυο επόμενα χρόνια κυρίως στους Μπλέιζερς -και τη G League. Έγινε τρεις φορές ανταλλαγή, πριν καταλήξει στους Πέισερς που τον άφησαν να φύγει. Και μετά πέρασε στην από εδώ μεριά του Ατλαντικού, για τον Ολυμπιακό. Σε όλη αυτήν τη διαδρομή είχε γίνει ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσε να νιώσει άνετα πουθενά. Βλέπεις το μπάσκετ ήταν το όχημα για να κάνει τη διαδρομή στη ζωή του.

Η βασική του ανάγκη ήταν άλλη: να τον δεχθούν για αυτό που είναι και να θέλουν να τον βοηθήσουν -ώστε να μπορεί να είναι αποτελεσματικός. Πράγμα που στο επαγγελματικό μπάσκετ δεν το συναντάς συχνά, εκτός και αν μιλάμε για παίκτη από αυτούς που ‘βγαίνουν’ μια φορά στο εκατομμύριο. Τέτοια περίπτωση δεν είναι. Όπως έχει διαφανεί όμως, στα χρόνια που είναι στην Ευρώπη μπορεί να γίνει παίκτης από αυτούς που διαμορφώνουν εξελίξεις, όταν το μυαλό του είναι ‘καθαρό’ από όσα του προσδιόρισαν εν πολλοίς, τη ζωή. Στα θετικά, είναι μόλις 24 που σε ηλικία αθλητή δεν είναι μικρή, αλλά σε ανθρώπου είναι μια χαρά νωρίς να διεκδικήσει με καλύτερους όρους τη ζωή και την καριέρα που του αξίζει. Αν μη τι άλλο, φέτος δείχνει πως θέλει να βοηθηθεί.