Ελλάδα-ΗΠΑ 2-3: Ίσως η πιο εντυπωσιακή κατάρρευση στο γνωστό βόλεϊ

Τον Δεκέμβριο του 1998, το ελληνικό βόλεϊ καλωσόριζε την περιβόητη κατάργηση της αλλαγής στο σύστημα καταγραφής των πόντων. Τα σετ πια δεν θα τελείωναν στο 15 (με εξαίρεση το τάι-μπρέικ), ο όρος 'αλλαγή' θα περνούσε στην Ιστορία και η καταγραφή των πόντων θα ήταν συνεχόμενη. Χάνεις το σερβίς σου; Πόντος στην αντίπαλη ομάδα. Μέχρι τα 25.

Στις 25 Αυγούστου 2004, η εθνική Ελλάδος κατάφερε να μείνει στην ιστορία (δυστυχώς, ως ο αρνητικός πρωταγωνιστής) χάνοντας ένα παιχνίδι βόλεϊ στο οποίο προηγούνταν με 2-1 σετ και 20-12 στο τέταρτο.

Ήταν το ματς απέναντι στις Η.Π.Α. του Νταγκ Μπιλ για μια θέση στα ημιτελικά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004. Καθόμουν σε μια γωνιά του ΣΕΦ και πίστευα ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσω.

Είτε παίζοντας (λίγο) βόλεϊ (στο σχολείο) είτε βλέποντας (πολύ) βόλεϊ (στην κρατική τηλεόραση) στη δεκαετία των ‘90s, μεγάλωσα με το άθλημα σχεδόν κορώνα στο κεφάλι μου. Δεν έχανα ματς της εθνικής στην τηλεόραση, παρότι στα World League των μέσων της δεκαετίας ήταν μάλλον ο σάκος του μποξ παρά οτιδήποτε άλλο. Στην καρτέλα λοιπόν με τα πιθανά σπορ/ματς που θα έβλεπα από κοντά στο ξακουστό Αθήνα 2004, το ματς της Ελλάδας απέναντι στις Η.Π.Α. για τα προημιτελικά του τουρνουά βόλεϊ των ανδρών απείχε παρασάγγας από το δεύτερο πιο ενδιαφέρον.

Και για σχεδόν τέσσερα σετ, η ομάδα του Στέλιου Προσαλίκα ήταν αντάξια των προσδοκιών. Απέναντι σε μια σειρά από υπερ-αθλητικούς παίκτες όπως ο Μπολ, ο Πρίντι και ο εκτελεστής Κλέιτον Στάνλεϊ που είχε ήδη παίξει σε ΠΑΟΚ, Άρη και Παναθηναϊκό και ετοιμαζόταν να φορέσει τα χρώματα του Ηρακλή για τη σεζόν 2004-05, η εθνική μπήκε με το αριστερό στο ματς, χάνοντας το πρώτο σετ με 20-25 και πολλά προβλήματα στην υποδοχή.

Κανείς δεν είχε χρίσει φαβορί την Ελλάδα πριν το ματς. Το πιθανότερο σενάριο ήταν ότι θα πάμε για θρίλερ στο φαληρικό στάδιο. Και πήγαμε σε θρίλερ που συμβαίνει μια φορά τα εκατό χρόνια. Πριν από αυτό όμως, είχαμε καταφέρει να ανατρέψουμε την κατάσταση και να βάλουμε το νερό στο αυλάκι. Για τα καλά, όπως φαινόταν.

Με καλύτερο μπλοκ και σερβίς, η εθνική κέρδισε με 25-22 το δεύτερο σετ και ισοφάρισε σε 1-1. Στο τρίτο σετ βρεθήκαμε πίσω με 8-11 και ο Μάριος Γκιούρδας, κάτι πολύ κοντά σε εθνικό ήρωα εκείνο το απόγευμα Τετάρτης στο ΣΕΦ, μας ξαναέβαλε στο σετ με τα σερβίς του. Το σετ έκλεισε στο 27-25 υπέρ της εθνικής που κέρδισε ένα σετ, αλλά έχασε τον Χατζηαντωνίου που πάτησε αντίπαλο και έφυγε από το ματς με διάστρεμμα, μετά από πολύ κρίσιμο δικό μας μπλοκ.

Και εκεί που όλοι ήταν έτοιμοι για ένα τέταρτο σετ αντίστοιχα ψηλού γκρανγκινιολισμού, ο Γκιούρδας έστειλε το σετ στο 6-1 με το καλημέρα και οι σαστισμένοι παίκτες του Μπιλ πήγαν στο δεύτερο τεχνικό τάιμ-άουτ οκτώ πόντους πίσω από την εθνική. Για να συνοψίσουμε, η εθνική προηγούνταν με 2-1 στα σετ και 16-8 στο τέταρτο. Ήθελε να βρει 9 πόντους πριν ο αντίπαλος βρει 17 για την κατάκτηση του σετ. Εντός έδρας, με ένα ΣΕΦ να παραληρεί. Επιπλέον, η διαφορά των 8 πόντων διατηρήθηκε μέχρι το 20-12. Δηλαδή, η εθνική ήθελε να βρει 5 πόντους, πριν ο αντίπαλος βρει 13.

Ε, από τους επόμενους 11 πόντους, χάσαμε τους 10

Προσπαθώ πολλές φορές από τότε να θυμηθώ εικόνες ή συναισθήματα κατά τη διάρκεια αυτού του 20-12 που έγινε 21-22 και τελικά 23-25 υπέρ των Αμερικανών. Θυμάμαι ότι κανείς δεν έδινε σημασία μέχρι να πέσει η διαφορά στους 4 πόντους. Και γιατί να δώσει; Η Ελλάδα είχε παράγει υπεραξία στο τέταρτο σετ, ήταν μπροστά με 8 λίγο πριν το τέλος και το να κάνει μια μικρή κοιλιά ή καλύτερα, το να κάνουν οι Η.Π.Α. το απονενοημένο τους διάβημα ήταν το πιο λογικό πράγμα στον κόσμο.

Αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι ότι, κόντρα στο γηπεδικό κανόνα που έχω παντρευτεί από μικρός, το ‘δεν γυρνάμε ποτέ την πλάτη στον αγωνιστικό χώρο, είμαστε εκεί για να δούμε ακόμη και τα χειρότερα’, κοίταζα τον ηλεκτρονικό πίνακα του ΣΕΦ μέχρι να ξαναπάρει πόντο η εθνική. Αλλά η εθνική δεν έπαιρνε πόντο. Και ο κόσμος άρχιζε να μπαίνει στο παιχνίδι από την ανάποδη. Με γκρίνια σε χαμηλή φωτιά στην αρχή, με πιο εμφανή γκρίνια στη συνέχεια και με μια εκκωφαντική βουβαμάρα όταν οι Αμερικάνοι πήραν τον τελευταίο πόντο και ισοφάρισαν τα σετ.

Σε τόσο υψηλό επίπεδο και για τόσο υψηλό διακύβευμα, είναι σπάνιο να βρει κανείς καθίζηση τέτοιων ποιοτικών χαρακτηριστικών. Ήταν λες και οι παίκτες του Προσαλίκα χαμένο πόντο με τον χαμένο πόντο βυθίζονταν όλο και πιο πολύ σε μια χιονοστιβάδα που πλάκωνε ολόκληρο το ΣΕΦ με εξαίρεση τους Αμερικάνους παίκτες, τεχνικούς και φιλάθλους.

Είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς η ομάδα που χάθηκε από προσώπου γης στο τελευταίο κομμάτι του τέταρτου σετ βρήκε την ψυχή να προηγηθεί με 12-9 στο τάι-μπρέικ. Καλά, μην ξαφνιάζεστε, οι Η.Π.Α. είχαν ήδη ανατρέψει κάτι πολύ χειρότερο. 12-12 με συνοπτικές διαδικασίες και τελικό σκορ 15-17.

Το λιγότερο που οφείλουμε να κάνουμε γι’ αυτήν τη βουτιά-ρεκόρ σε μια μαύρη, ψυχολογική τρύπα είναι ένα oral history με τους πρωταγωνιστές της. Και θα το κάνουμε. Είναι δέσμευση. Για να ξορκίσεις έναν εφιάλτη, κάποιες φορές, πρέπει να τον ξαναζήσεις.

Στη συνέχεια της διοργάνωσης, οι Η.Π.Α. έχασαν στον ημιτελικό από τη μετέπειτα χρυσή Ολυμπιονίκη Βραζιλία με 0-3, ενώ με το ίδιο σκορ ηττήθηκαν από τη Ρωσία στον μικρό τελικό.

(φωτογραφίες: Eurokinissi)