Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο

Το έργο ήταν εξ ορισμού δύσκολο. Όχι γιατί η Φινλανδία είναι κάποιο μεγαθήριο, αλλά γιατί είχαμε τα θέματά μας. Γράφει ο Θέμης Καίσαρης.

12 ΟΚΤ 2014

Η “νέα Εθνική”, που ούτως ή άλλως βρίσκεται σε στάδιο που ψάχνει χαρακτήρα και ηγέτες/πρωταγωνιστές, ήταν αναγκασμένη να παίξει χωρίς βασικούς πυλώνες της δημιουργίας: εκτός ο Κονέ με τον Λάζαρο, άνευ ρυθμού και αγώνων ο Σαμαράς με τον Φορτούνη.

Διάβασμα

Μετρημένα κουκιά που δεν μας έβγαιναν όπως θα θέλαμε. Ο Ρανιέρι μελέτησε τους Φινλανδούς και ο Αλέξης Σπυρόπουλος φρόντισε να το εξηγήσει στον κόσμο αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα: η μελέτη του αντιπάλου έλεγε πως τα ακραία του μπακ παίζουν πολύ ψηλά, χαρακτηριστικά που δημιούργησαν δύο ζητούμενα στα άκρα της επίθεσης μας. Παίκτες που πρώτον θα τρέξουν σ’αυτά τα κενά και δεύτερον θα ντουμπλάρουν με συνέπεια όταν αμυνόμαστε.

Το σκεπτικό οδήγησε στη χρησιμοποίηση των Καρέλη-Μαυρία, επιλογές που ο Ρανιέρι χαρακτήρισε “υπολογισμένα ρίσκα”, ακριβώς γιατί ήξερε πως οδηγήθηκε σ’αυτές απ’τις απώλειες που είχε και απ’όσα είχε συμπεράνει απ’το διάβασμα του αντιπάλου. Με δεδομένες τις απουσίες και την απραξία των Σαμαρά-Φορτούνη, είναι κατανοητή η τοποθέτηση του Καρέλη στα αριστερά.

Σάλπι

Παρόλα αυτά, ταπεινά θεωρώ πως ο Σαλπιγγίδης θα μπορούσε να ξεκινήσει στα δεξιά. Όχι γιατί ο Μαυρίας ήταν κακός: στην ουσία ήταν εκτός αγώνα για μεγάλο διάστημα, αφού παίζαμε πολύ απ’την απέναντι πλευρά, και ήταν θετικός στις λίγες συμμετοχές που είχε. Η συζήτηση για τον Σάλπι γίνεται γιατί έχει κάνει καλό ξεκίνημα στη σεζόν: είναι μακράν ο πιο ενεργός ακραίος που διαθέτουμε αυτή τη στιγμή.

Επιπλέον, δημιουργεί πάντα θέμα συνοχής και ομοιογένειας η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση “νέων. Είχαμε ούτως ή άλλως “καινούργιο” κέντρο με Ταχτσίδη, Μανιάτη, Σάμαρη, είχαμε ούτως ή άλλως “νέους” στην επίθεση με τον Κλάους στην κορυφή και τον Καρέλη αριστερά. Ίσως δεν θα έπρεπε να έχουμε έναν ακόμη “νέο” και στην άλλη πλευρά, πόσω μάλλον απ’τη στιγμή που ο Σαλπιγγίδης πάντα προσφέρει αμυντικά, που ήταν ένα απ’τα ζητούμενα απ’τους ακραίους στην επίθεση. Σημειώθηκε και πάμε παρακάτω.

Δημιουργία και Καρέλης

Με τέτοιες απώλειες, ήταν δεδομένα δύσκολο το έργο με την μπάλα. Στην ουσία η Εθνική δεν έφτιαξε ούτε μία πραγματικά καθαρή ευκαιρία στα 90 λεπτά, εκτός ίσως απ’το “τσίμπημα” του Κλάους στη σέντρα του Τοροσίδη στο 10’. Λογικό ήταν να βρούμε το γκολ όχι από επίθεση/ανάπτυξη απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, αλλά από κλέψιμο. Πιέσαμε, κλέψαμε και ο Καρέλης σκόραρε με πολύ ωραίο σουτ στο ντεμπούτο του.

Ο Καρέλης ήταν εμφανώς τρακαρισμένος και εκτός τόπου και χρόνου στο ξεκίνημα, αλλά παρόλα αυτά σκόραρε. Κι όπως σκόραρε παρότι δεν ξεκίνησε καλά, έτσι δεν προσέφερε όσα περιμέναμε παρότι σκόραρε. Στην ουσία δεν κατάφερε να δώσει αυτά που ήθελε ο Ρανιέρι στο παιχνίδι χωρίς μπάλα. Όχι, δεν το λέω μόνο γιατί απέτυχε να καλύψει ως όφειλε στη φάση του γκολ. Μια φάση μπορεί να συμβεί στον καθένα.

Όμως, κενά στην πλάτη του (όταν ο Τοροσίδης έκλεινε κεντρικά) παρουσιάστηκαν απ’τα πρώτα λεπτά του αγώνα και άμεση απειλή είχε έρθει εκεί και πριν το γκολ, όταν πέρασε άλλη μια κάθετη στην πλάτη του στο 42’ και μας είχε “σώσει” το κακό κοντρόλ του αντιπάλου. Ο Καρέλης έζησε ένα ντεμπούτο που τα είχε όλα: το άγχος της πρωτιάς, το όνειρο του γκολ, το μάθημα του “εδώ πληρώνονται όλα και οι απαιτήσεις είναι πολλές, κάθε λεπτό”.

Μικρογραφία

Η “ναι μεν, αλλά” παρουσία του Καρέλη μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως μικρογραφία που περιγράφει τη συνολική μας παρουσία. Καλοί αμυντικά (με την πεντάδα στον άξονα να έχει τους Σωκράτη-Μανωλάς πίσω απ’την τριάδα Ταχτσίδη, Σάμαρη, Μανιάτη), αλλά χωρίς πολλά “μπορώ” με την μπάλα. Σάμαρης και Μανιάτης δεν έχουν αποκτήσει σταθερότητα στην προσφορά στο παιχνίδι κατοχής, πόσω μάλλον όταν αγωνίζονται σε ενδεκάδα που δεν είχε παίκτες που να έχουν απειλητικά μέτρα με την μπάλα (Κονέ, Λάζαρος, Σαμαράς, κτλ). Κι όταν κάναμε αυτό που “αγαπάμε”, να παίξουμε πίσω “πατώντας” στο προβάδισμα που είχαμε, μας “πρόδωσε” η έλλειψη ομοιογένειας και χαρακτήρα που έχουμε σ’αυτό το νέο ξεκίνημα.

Αλλαγή σε 3-5-2

Μια βόλτα στο διαδίκτυο μετά τον αγώνα ήταν αρκετή για να καταλάβω πως γίνεται κουβέντα για την αλλαγή του Μόρα στο 70’, με ως επί το πλείστον αρνητική χροιά. Χρήσιμο θα είναι να καταλάβουμε κάποια στιγμή πως η είσοδος τρίτου σέντερ μπακ δεν γίνεται μόνο γιατί τάχα μου χρειάζεται έξτρα αμυντικός για να μαρκάρει τον έναν καθαρό φορ του αντιπάλου. Μπορεί να γίνει για διάφορους τακτικούς λόγους και ένας απ’αυτούς είναι να αντιμετωπιστεί το παιχνίδι των ακραίων μπακ της αντίπαλης ομάδας.

Αυτό ήταν το σενάριο στη Φινλανδία. Ο Μόρας δεν μπήκε ούτε για να κρατήσουμε το Χ, ούτε για μαρκάρουν τρεις τον Μέσι της Φινλανδίας. Η αλλαγή έγινε ώστε να μπορούν να ανέβουν πιο ψηλά τα ακραία μας μπακ, να κρατήσουν πίσω τους αντίστοιχους της Φινλανδίας και γίνουμε αφεντικά στο τελευταίο εικοσάλεπτο του αγώνα, αφού θα εξουδετερώναμε τα βασικά σημεία ανάπτυξης του αντιπάλου, αυτά που μας “πονούσαν” μέχρι εκείνο το σημείο.

Όπερ και εγένετο. Και οι ακραίοι μπακ της Φινλανδίας έμειναν πίσω και αφεντικά γίναμε και μεταφέραμε το παιχνίδι στο δικό τους τρίτου του γηπέδου. Αυτά μας έδωσε η αλλαγή σε 3-5-2, αλλά δεν βρήκαμε το κερασάκι, την απειλή που θα μας έδινε τη νίκη. Για δύο λόγους.

Έξτρα βοήθειες

Πρώτον, γιατί δεν πήραμε κάτι απ’τις δύο επόμενες αλλαγές. Ο Σαμαράς μπήκε για να δημιουργήσει περισσότερο απ’τον Καρέλη, ο Μήτρογλου μπας και φτιάξει κάτι περισσότερο απ’τον Κλάους, που δεν τροφοδοτήθηκε, αλλά δεν συνέβη τίποτα απ’τα δύο. Δεύτερον, γιατί θεωρώ πως ο Ρανιέρι θα μπορούσε να υποστηρίξει καλύτερα την αλλαγή σε 3-5-2.

Πως; Με τη μετατόπιση του Τοροσίδη στα δεξιά. Κατανοώ πως ο Ρανιέρι δεν είχε εμπιστοσύνη σε Γιαννούλη-Σταφυλίδη ώστε να τους βάλει βασικούς και να αφήσει τον Τοροσίδη στα δεξιά. Όμως, αφού επέλεξε το 3-5-2 για τα τελευταία 20 λεπτά, θα μπορούσε να φέρει τον πολύ δραστήριο Τοροσίδη στα δεξιά, να στείλει τον Βύντρα ως τρίτο στόπερ και να μπει ένας εκ των Γιαννούλη/Σταφυλίδη στη θέση του αριστερού μπακ.

Ίσως έτσι θα παίρναμε κάτι καλύτερο απ’τον Τοροσίδη στην καλή του πλευρά, αφού δεν ήταν εύκολο γι’αυτόν να έχει πολλές καλές επιλογές στα αριστερά, ίσως έτσι θα είχαμε καλύτερη ισορροπία στην ανάπτυξη και απ’τις δύο πλευρές στο τελευταίο διάστημα του αγώνα.

Ταμείο και Ταχτσίδης

Το φινάλε δεν μας βρήκε με κάτι περισσότερο από μια ισοπαλία και το ταμείο είναι δίκαιο. Μέχρι να τα πούμε ξανά ενόψει του αγώνα της Τρίτης, κρατάμε μαζί με όλα τα παραπάνω την παρουσία του Ταχτσίδη στο ρόλο του 6αριου κι όχι αυτήν του του κεντρικού μέσου που τον είχε βάλει ο Σάντος στο Λιχτενστάιν.

Ο Ταχτσίδης μου είχε αρέσει στο φιλικό με τη Νιγηρία πριν το Μουντιάλ και στη Φινλανδία έκανε καλό, ενεργητικό ματς στο χώρο ανάμεσα στις δυο γραμμές. Θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερη διάρκεια και εξίσου καλή απόδοση και στο 2ο ημίχρονο. Μόνο που η διάρκεια βασίζεται σε λεπτομέρειες: μπορεί να σχετίζεται ακόμα και με την ώρα που πηγαίνεις για ύπνο τα βράδια πριν το ταξίδι για εκτός έδρας αγώνα. Καλό για όλους, και πάνω απ’όλα για τον ίδιο τον Ταχτσίδη, θα είναι να γίνει κατανοητό.