Δεν αναλύονται οι γροθιές και το βλέμμα του Μπουφόν

Ο Θέμης Καίσαρης γράφει για το θαύμα της Γιουβέντους στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου", την επιστροφή των Ιταλών στο Βερολίνο όπου στέφθηκαν πρωταθλητές κόσμου και τη δικαίωση του Τζιανλουίτζι Μπουφόν.

14 ΜΑΪ 2015

Πριν τον αγώνα πιάσαμε την κουβέντα στο γραφείο σχετικά με το ποιον θέλουμε να πάρει την πρόκριση στον επαναληπτικό του Μπερναμπέου. Όταν ήρθε η σειρά μου είπα πως μπορεί σε μερικά χρόνια από τώρα να βρίζω τον εαυτό μου που κάποτε είχα την ευκαιρία να δω από κοντά ένα Μπαρτσελόνα-Ρεάλ σε τελικό Champions League και υποστήριζα το αντίθετο, αλλά η καρδιά μου έλεγε Γιουβέντους.

Συμπάθειες

Οξύμωρο όχι μόνο γιατί θα ήταν ιστορικό ένα κλάσικο σε τελικό (που θα ήταν και το πρώτο που θα έβλεπα από κοντά), αλλά και γιατί δεν έχω την παραμικρή συμπάθεια στη Γιουβέντους. Δεν είναι πως "έχω ομάδα" στην Ιταλία. Απλώς μεγάλωσα θαυμάζοντας τον ευρωπαϊκό αέρα και την (παλιά) νοοτροπία της Μίλαν, συμπαθώντας τη Ρόμα και αντιπαθώντας την εγχώρια δυναστεία της Γιουβέντους. Ίσως να είναι που μικρός δεν πήγαινα τον Ντελ Πιέρο, που δεν άντεχα να βλέπω μεγάλο ματς και το "Ντέλε Άλπι" να είναι πάντα μισοάδειο, μισογεμάτο, ημιφωτισμένο.

Κι όμως κατάλαβα πως ήθελα να περάσει η ομάδα του Αλέγκρι ή έστω πως δεν θα με χαλούσε αν "έσπαγε" ξανά μια συνάντηση των δύο γιγάντων της Ισπανίας σ'έναν τελικό. Γιατί; Κυρίως γιατί απ' τον επαναληπτικό με τη Μονακό στη Γαλλία και μετά στον πρώτο ημιτελικό στο Τορίνο η Γιουβέντους κέρδισε τη συμπάθεια πολλών.

Μυθιστόρημα

Τέτοιες συμπάθειες συνήθως κερδίζουν οι μικρές ομάδες, τα αουτσάιντερ ή οι ομάδες που παίρνουν μαζί τους τον κόσμο με το ποδόσφαιρο που παίζουν. Αυτό συνέβη πχ. τα τελευταία χρόνια με την Ντόρτμουντ και την Ατλέτικο. Η Γιουβέντους ήταν μεν το αουτσάιντερ στην τετράδα των ημιτελικών, η ομάδα που όλοι "ήθελαν" κι αυτό την έκανε συμπαθή. Όμως, τον κύριο ρόλο δεν τον έπαιξε το γεγονός πως είναι τάχα "μικρή" ομάδα, ούτε πως έπαιξε δα κανένα θελκτικό ποδόσφαιρο.

Στη δική μου περίπτωση, ο λόγος της συμπάθειας ήταν καθαρά μυθιστορηματικός. Δημιουργήθηκε μια ιστορία που με κέρδισε, που σιγά-σιγά με έκανε να γουστάρω την εξέλιξή της, να θέλω να τη δω να συνεχίζεται, να ολοκληρώνεται. Η επιστροφή μιας ομάδας σε ημιτελικό μετά από 12 χρόνια, κόντρα στην ομάδα που είχε αντιμετωπίσει και τότε, με όνειρο την παρουσία σ' έναν τελικό, αφού πρώτα αποκλείσει την κάτοχο του τροπαίου. Κόντρα στον προπονητή που είχε βρει απέναντί της στον τελικό του 2003 και της είχε στερήσει το τρόπαιο.

Μπουφόν

Κοινός παρονομαστής, ο μεγάλος Μπουφόν. Ήμουν στο γήπεδο εκείνο το βράδυ του 2003 στο Μάντσεστερ όταν καθόταν κάτω απ' τα δοκάρια της Γιουβέντους, απέναντι στη Μίλαν του Αντσελότι και του Πίρλο, στον πρώτο ιταλικό εμφύλιο σε τελικό. Τότε οι Ιταλοί είχαν τρεις ομάδες στην τετράδα και η Γιουβέντους έδινε τον τέταρτο τελικό μέσα σε οκτώ χρόνια.

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια. Τον υποβιβασμό και τη μεγαλειώδη απόφαση του Μπουφόν να παραμείνει στη Γιουβέντους και να μην εγκαταλείψει το καράβι ακόμα και μέσα στη χειρότερη φουρτούνα, ενώ ήταν μόλις 28 χρόνων και όλες οι ομάδες της Ευρώπης θα "σφάζονταν" για να τον αποκτήσουν. Έμεινε στο καράβι χωρίς να ξέρει καν που θα τον βγάλει.

Επιστροφή

Κι ήρθε η επιστροφή στην πρώτη κατηγορία, ήρθαν τα πρωταθλήματα, ήρθε το νέο στάδιο, ήρθε το αήττητο πρωτάθλημα, ήρθε ο Πίρλο να κερδίζει ματς περπατώντας με το κίνητρο να αποδείξει στη Μίλαν το τεράστιο λάθος της, ήρθαν και οι Πογκμπά, Τέβες, Βιδάλ να δώσουν ελπίδα.

Έλειπε κάτι. Η επιστροφή στην ευρωπαϊκή ελίτ. Και για τον ίδιο τον Μπουφόν το ίδιο το τρόπαιο, που δεν το έχει κρατήσει ποτέ στα χέρια του και που προφανώς σκεφτόταν πως ο χρόνος τελειώνει, πως πρέπει σύντομα να εξαντλήσει τις όποιες πιθανότητες έχει για να το διεκδικήσει άλλη μία, τελευταία φορά. Ίσως πριν από μερικά χρόνια να σκεφτόταν πως μπορεί και να μην έχει καν άλλη μία ευκαιρία.

Νεανική και γερασμένη, μεγάλη και πρωτάρα

Μια ιστορία, ένα μυθιστόρημα ποδοσφαιρικό. Τόσο ωραία γραμμένο που σ' έκανε να θέλεις να επιβεβαιωθεί, να συνεχιστεί. Και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως όλα τα παραπάνω έπαιξαν κι αυτά στο χορτάρι του Μπερναμπέου. Μαζί με τις τακτικές και τις λεπτομέρειες, τα τάκλινγκ και τα σουτ, στο γήπεδο έπαιξε και η ιστορία της επιστροφής, της εξιλέωσης, του ονείρου. Έπαιξε στην πίστη και στο θάρρος που έδειξε η Γιουβέντους, έπαιξε στον τρόπο που ο Μπουφόν την κράτησε όρθια ώστε να μη γίνει το 2-0 κι έτσι μετά να μπορεί η ομάδα του να ψάξει το γκολ που θα έστελνε κι αυτόν κι αυτήν σε έναν τελικό, μετά από δώδεκα χρόνια.

Ένα περιτύλιγμα ταιριαστό για μια ομάδα που είναι νεανική και γερασμένη μαζί. Βετεράνοι στην ίσως τελευταία τους φορά (Μπουφόν, Εβρά, Πίρλο, Μπαρτζάλι), μερικοί τριαντάρηδες που η καριέρα τους έμοιαζε να μην έχει παραπάνω (Τέβες, Μαρκίζιο, Κιελίνι, Λιχστάινερ), ένας εκπληκτικός Βιδάλ και πιτσιρίκια (Μοράτα, Πογκμπά, Στουράρο). Ένα ρόστερ ακριβώς σαν την ίδια του Γιουβέντους, που ταυτόχρονα είναι η παλιά δύναμη που επιστρέφει, αλλά έλειπε τόσο καιρό που την ίδια στιγμή μοιάζει και πρωτάρα, αουτσάιντερ, "μικρή".

Χωρίς φλόγα

Κι επειδή τα ποδοσφαιρικά σενάρια χρειάζονται δύο για να γραφτούν, η Ρεάλ ήταν ακριβώς όπως έπρεπε να είναι ώστε να πάει το μυθιστόρημα μέχρι τέλους. Φαβορί, λαμπερή, αλλά και προβληματική. Κάποιος θα έλεγε με τα συμπτώματα που έχουν οι κάτοχοι. Δυνατοί, αλλά και κάπου κορεσμένοι, κουρασμένοι, χωρίς φλόγα. Με προβλήματα που επειδή είναι κάτοχοι μοιάζουν αμελητέα, αλλά στην πραγματικότητα είναι μεγάλα.

Κάποια στιγμή έμοιαζε να έχει το πρωτάθλημα στα χέρια της και τελικά το χάνει. Στον όμιλο του Champions League πήγαινε τρένο με την περσινή φόρα και έκανε μόνο νίκες. Όμως, στα νοκ άουτ έδωσε έξι αγώνες και νίκησε μόνο σε δύο. Φαινόταν, κάπου θα την πατούσε, απλώς Σάλκε και Ατλέτικο δεν ήταν σε θέση να το πάνε μέχρι τέλους.

Προβλήματα

Έλειπε η ισορροπία που βρήκε ο Αντσελότι πέρσι την άνοιξη. Έλειπε ο Ντι Μαρία να ενώνει τις γραμμές, ο Αλόνσο έστω ως εναλλακτική και πάνω απ' όλους ο Μόντριτς για να κάνει δίδυμο με τον Κρόος. Εξάδα μπροστά απ' την άμυνα με Κρόος, Ίσκο, Χάμες, Ρονάλντο, Μπέιλ και Μπενζεμά είναι για να την φτιάχνεις στο FIFA και στο Pro, όχι για να παίζει σε ημιτελικό Champions League.

Ένα "πείραμα" μπορεί να σου βγει, αλλά να βγουν ταυτόχρονα ως μέσοι ο Χάμες με τον Ίσκο δεν γίνεται, πόσω μάλλον όταν ο Μπέιλ είναι εμφανώς ντεφορμέ, ο Μπενζεμά επιστρέφει από τραυματισμό και δεν έχει ενενηντάλεπτο και ο Ρονάλντο έχει γίνει εδώ και καιρό περισσότερο ένας world-class finisher παρά οτιδήποτε άλλο. Στοιχείο αποτύπωση: κορυφαίος πασέρ, ντριμπλέρ και με τις περισσότερες μεταβιβάσεις στο τελευταίο κομμάτι του γηπέδου δεν ήταν κανείς εκ των Ίσκο, Χάμες, Μπέιλ, Μπενζεμά ή Κριστιάνο. Ήταν ο Μαρσέλο. Καλός, χρυσός, αλλά μόνο απ'αυτόν δεν αποκλείεσαι.

"Κερασάκι" ο Μοράτα

Το στόρι είχε αυτά που ήθελε απ' την πλευρά του αουτσάιντερ (παρελθόν, πίστη, προσωπικότητα, φλόγα) και αυτά που χρειαζόταν απ' την πλευρά του φαβορί (ισχύ, αλλά προβλήματα, κούραση σωματική και πνευματική, τον κορεσμό του κατόχου). Του έλειπε μόνο το κερασάκι κι αυτό δεν ήταν άλλο απ' το να κρίνει τη σειρά ο Μοράτα, ο πιτσιρικάς που η Ρεάλ πούλησε για 20 εκατομμύρια (ψίχουλα γι' αυτήν, πολλά για τη Γιουβέντους) γιατί "δεν χωράει και εδώ δεν θα παίξει".

Πόσες φορές αλήθεια δεν την έχει πατήσει η Ρεάλ μ'αυτούς που έχει αφήσει, πόσες φορές δεν το έχει μετανοιώσει.

Θα μου πείτε "καλά, δεν το πήρε κιόλας η Γιουβέντους, νωρίς είναι για τέτοια ματιά στη φετινή της παρουσία στο Champions League". Ναι, δεν το πήρε και στις 6 Ιουνίου μπορεί να έχει ολοκληρώσει με θρίαμβο την πορεία της ή απλώς να είναι η φιναλίστ στην πέμπτη κατάκτηση της Μπαρτσελόνα.

Όμως, δεν θα ήταν δίκαιο να περιμένουμε τον τελικό. Ο,τι κι αν γίνει τότε, η Γιουβέντους, ο Μπουφόν, ο Πίρλο, ο Αλέγκρι, η επιστροφή μετά από υποβιβασμό, τα δώδεκα χρόνια, έχουν ήδη γράψει ιστορία με τρόπο που ελάχιστοι θα μπορούσαν να προβλέψουν. Αξίζει να το δούμε έτσι, αντί να συζητήσουμε όπως πάντα αμιγώς αγωνιστικά. Θα έρθει η στιγμή και γι' αυτό, αλλά μέχρι τότε δεν αναλύονται οι γροθιές του Μπουφόν, ούτε εξηγείται το βλέμμα του. Απλώς χειροκροτούνται και γράφουν το τελευταίο, μέχρι σήμερα, κεφάλαιο σε μια μοναδική ποδοσφαιρική ιστορία.

Ό,τι κι αν γίνει στον τελικό, η Γιουβέντους επέστρεψε εκεί απ'όπου κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα απομακρυνθεί τόσο και το πέτυχε όταν πια λίγοι πίστευαν πως είναι σε θέση να το καταφέρει.