Αυτή είναι η Σλοβακία

Κι αφού στο προηγούμενο κείμενο ρίξαμε μια ματιά σ’αυτά που δεν έχουν λειτουργήσει μέχρι στιγμής για την Εθνική, πάμε να κοιτάξουμε προς το μέλλον.

Όπως και στην περίπτωση της Βοσνίας, θα ασχοληθούμε πρώτα με τον αντίπαλο, την Σλοβακία. Παρακολούθησα όλο τον αγώνα κόντρα στους Λετονούς και το 2-1 που έφερε τους Σλοβάκους στους επτά πόντους και στην τριπλή ισοβαθμία στην κορυφή με εμάς και την Βοσνία.

Οι Σλοβάκοι κατέβηκαν με ένα 4-1-4-1, όπως και στα δύο προηγούμενα παιχνίδια τους. Στην άμυνα από αριστερά προς τα δεξιά είχαν τους Μπρέζναβικ, Σάλατα, Σκερτλ, Πέκαρικ και ο Πέτσοβσκι ήταν ο καθαρός κόφτης μπροστά τους. Μπροστά του στον άξονα ήταν το δίδυμο των Σάπαρα και Χάμσικ, στα αριστερά ο Στοκ, στα δεξιά ο Βάις και στην κορυφή της επίθεσης, ο Μπάκος.

Η ανάπτυξη της Σλοβακίας ξεκινούσε από χαμηλά με τον Σκερτλ, καθώς ο Σάλατα δίπλα του ελάχιστες φορές ένιωθε άνετα με την μπάλα στα πόδια. Ο παίκτης της Λίβερπουλ κι αρχηγός των Σλοβάκων ήταν αυτός που έπαιρνε την πρώτη πάσα με τον Σάπαρα να είναι συνήθως ο επιθυμητός αποδέκτης.

Στο μυαλό πολλών υποθέτω πως ο “διάσημος” Χάμσικ είναι ο πλέι-μέικερ, όμως στην πραγματικότητα αυτός που συμμετείχε περισσότερο στο παιχνίδι και αναλάμβανε το χτίσιμο των φάσεων από χαμηλά ήταν ο 30χρονος Σάπαρα. Ο Χάμσικ έμπαινε κυρίως στο τελευταίο κομμάτι των επιθέσεων, κινούμενος λίγο έξω, αλλά και μέσα στην περιοχή, ως δεύτερος επιθετικός.

Ο Σάπαρα έπαιζε σε όλο το γήπεδο κι είτε άλλαζε το παιχνίδι με διαγώνιες μπαλιές στα άκρα, είτε κουβαλούσε την μπάλα κι έψαχνε συνεργασίες με τους υπόλοιπους. Όπως και στην περίπτωση της Βοσνίας, η αγαπημένη πλευρά των Σλοβάκων ήταν η αριστερή. Εκεί κέρδισαν το πέναλτι, εκεί πήραν το φάουλ που έφερε το δεύτερο γκολ, εκεί έχασαν και καθαρό τετ-α-τετ με τον Χάμσικ για το 3-0 λίγο πριν λήξει το ημίχρονο.

Κύριος εκφραστής αυτής της σχεδόν μονόπλευρης ανάπτυξης, ήταν το αριστερό εξτρέμ ο Στοκ, με βοήθεια από τον Μπρέζνιαβικ που ερχόταν από πίσω του. Ο 22χρονος Στοκ, που στα προηγούμενα παιχνίδια είχε παίξει δεξιά, δεχόταν συνέχεια την μπάλα και έφτιαχνε διαρκώς φάσεις, είτε παίζοντας στη γραμμής, είτε συγκλίνοντας προς τον άξονα. Γρήγορος, με πολλή ενέργεια και δύναμη, και καλή χρήση και στα δυο του πόδια.

Ο Βάις στα δεξιά δεν είχε μεγάλη συμμετοχή, δεν έπαιρνε πολύ την μπάλα κι έκανε περισσότερο κινήσεις χωρίς αυτήν, για να έρθει ως δεύτερος φορ στην περιοχή. Στο 42’ βγήκε αναγκαστικά από το γήπεδο λόγω τραυματισμού και στην θέση του μπήκε ο πιτσιρικάς Ντούρις, που έφτιαξε κάποια πράγματα μόνο προς το τέλος του παιχνιδιού.

Δεν έχουμε ακόμα αναφέρει τίποτα για τον σέντερ φορ Μπάκος, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτα να αναφερθεί. Δεν συμμετείχε ποτέ στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, ενώ δεν ήταν πουθενά ούτε στο τελείωμα των φάσεων. Είχε μόλις μια προσπάθεια για γκολ, σε φάση που υποδείχθηκε ορθά οφσάιντ, κι αυτήν στο 60’, ένα λεπτό πριν πάει στον πάγκο. Ο Χόλοσκο, που πήρε τη θέση του, πρόλαβε να κάνει σε μισή ώρα όσα δεν θα έκανε ο Μπάκος ακόμα κι αν έπαιζε δύο συνεχόμενα 90λεπτα.

Πέρα από την ανάπτυξη που περιγράψαμε, οι Σλοβάκοι ήταν σαφώς πιο ενεργητικοί χωρίς την μπάλα από τους Βόσνιους. Όχι μόνο χάρις στα προσόντα του καλού αμυντικού μέσου Πέτσοβσκι, που έτρεχε και κάλυπτε σε όλο το γήπεδο, αλλά και στην συμπεριφορά των υπόλοιπων μέσων, που έβγαζαν ενέργεια, πίεζαν, κάλυπταν και ντούμπλαραν όπου χρειαζόταν. Αποδείχθηκε πως καλώς έκαναν, αφού όσες φορές οι Λετονοί κατάφεραν να φτάσουν ψηλά και να επιτεθούν με πολλούς παίκτες, η αμυντική γραμμή των Σλοβάκων είχε προβλήματα, με τους Σάλατα-Πέκαρικ να μοιάζουν αδύναμοι κρίκοι.

Τελευταία παρατήρηση για τους Σλοβάκους, η διάθεση να γυρίζουν συχνά την μπάλα στον τερματοφύλακα. Είτε όταν πιέζονταν, είτε όταν ήθελαν να πάνε σε μεγάλες κατοχές και να ξεκουράσουν τον αντίπαλο, οι παίκτες της Σλοβακίας γύριζαν πολύ συχνά την μπάλα στον Κούτσιακ, ακόμα και με τυφλές πάσες. Δεν θα ήταν άσχημο να δούμε τον Γκέκα ή τον Σαμαρά να τους πιάνουν κορόιδο και να εκμεταλλεύονται κάποιο λάθος γύρισμα.

Για να πάμε και στα δικά μας, το πρώτο ζητούμενο για τον αγώνα με την Σλοβακία είναι να μην εμφανιστεί η ομάδα με τα σημάδια κόπωσης που είχε την Παρασκευή, γιατί οι Σλοβάκοι έδειξαν πως είναι πιο σκληροί, πιο αθλητικοί. Το κακό είναι πως οι τραυματισμοί δεν δίνουν τη δυνατότητα στον Σάντος να αλλάξει πολλά πρόσωπα, οπότε ας ελπίσουμε πως ανάμεσα στους δύο αγώνες η διαχείριση των παικτών ήταν αυτή που έπρεπε.

Όσον αφορά την διάταξη και τα πρόσωπα που απαρτίζουν το κέντρο μας στους τρεις πρώτους αγώνες, ρίξαμε μια συνολική ματιά στο προηγούμενο κείμενο. Τα ρεπορτάζ θέλουν τον Κατσουράνη να παίζει στην άμυνα και σύμφωνα με τα όσα λέγαμε για το δίδυμο με τον Τζιόλη, αυτή η εξέλιξη δεν είναι απαραίτητα κακή.

Οι αρμόδιοι ρεπόρτερ λένε πως η σκέψη του Σάντος είναι να έρθει ο Μανιάτης στον άξονα δίπλα στον Τζιόλη και ο Νίνης να παίξει στα δεξιά.

Ο μέσος του Ολυμπιακού μοιάζει κατάλληλος για να δώσει την ενέργεια που μας έλειπε από τον άξονα, αλλά μην ξεχνάμε πως κι αυτός φάνηκε κουρασμένος την Παρασκευή. Δεν ξέρω πόσοι το πρόσεξαν, αλλά αφού ο Μανιάτης σήκωσε τέλεια την μπάλα για να βγάλει τον Σαλπιγγίδη τετ-α-τετ στο 78’, παρακολούθησε όλη την φάση με τα χέρια στα γόνατα κι έμεινε εκεί, ακούνητος, ακόμα και όταν η φάση τελείωσε.

Αν ο Μανιάτης έρθει στον άξονα, ο Νίνης είναι μια προφανής λύση για τα δεξιά, αφού ο άσος της Πάρμα μπορεί να πάρει πάνω του και ένα μέρος της ανάπτυξης, που έχει πέσει σχεδόν όλη στα πόδια του Φορτούνη και του Σαμαρά.

Το ερωτηματικό εδώ δεν αφορά το παιχνίδι του Νίνη με την μπάλα στα πόδια, αλλά την ανασταλτική λειτουργία. Απέναντι στην Βοσνία ήταν εμφανές πως ο Τοροσίδης δεν ήταν στην καλύτερη αγωνιστική κατάσταση και πολλές φορές χρειάστηκε το σωτήριο ντουμπλάρισμα του Μανιάτη. Ο Νίνης λογικά θα έχει βελτιωθεί σ’αυτό το κομμάτι και δεν θα έχει την ανετοιμότητα που είχε εκθέσει τον ίδιο, αλλά και τον Σάντος, όταν ο Πορτογάλος τον είχε στείλει εκεί κόντρα στην Γερμανία και τον Λαμ. Σε κάθε περίπτωση, αν ο Νίνης πάει δεξιά, η αποστολή του θα είναι κομβική, δεδομένων των όσων είπαμε για την αριστερή πλευρά των Σλοβάκων, με τον εξτρέμ Στοκ, τον Μπρέζνιαβικ να έρχεται από πίσω, αλλά και τον Χάμσικ να βγαίνει προς τα εκεί.

Ο Σάντος είναι ο προπονητής, αυτός έχει τους παίκτες στα χέρια του, εκείνος γνωρίζει καλύτερα την κατάσταση που βρίσκονταν ενόψει του αγώνα στην Μπρατισλάβα κι αν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις. Όσα είδα από τους Σλοβάκους με κάνουν να σκέφτομαι πως ήρθε η ώρα να “φορέσουμε” ξανά το κλασικό μας 4-3-3, καθώς η τριάδα των Πέτσοβσκι-Σάπαρα-Χάμσικ δεν θα είναι εύκολος αντίπαλος και ο Σαλπιγγίδης μοιάζει ιδανικός για βοηθήσει και αμυντικά στην δεξιά πλευρά.

Αν ο Σάντος θέλει να διατηρήσει το 4-4-2 με την λογική της αγγλικής τετράδας και να μην επιστρέψει στο 4-3-3, τότε μου μοιάζει καλύτερη ως επιλογή η επιστροφή του Καραγκούνη στον άξονα κι η διατήρηση του Μανιάτη στα δεξιά.

Με τον αρχηγό θα βρούμε και περισσότερη ενέργεια στο κέντρο και περισσότερα μέτρα με την μπάλα. Επιπλέον, χωρίς να θέλω να μειώσω καθόλου τον Μανιάτη, που τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, θεωρώ πως με την μετατόπιση του Κατσουράνη στην άμυνα, δεν θα είναι καλό να μείνει το κέντρο χωρίς παίκτη που θα καθοδηγεί όλη την ομάδα. Με τον Καραγκούνη δίπλα στον Τζιόλη μπορούμε να βρούμε πολλά απ’αυτά που μας έλειψαν μέχρι στιγμής, με τον Μανιάτη διατηρεί την θέση του στα δεξιά, ως wide midfielder.

Μην ξεχνάμε πως το μοναδικό διάστημα του αγώνα με την Βοσνία που ασκήσαμε πίεση ήταν όταν τους είχαμε και τους τρεις στο χορτάρι, από το 68’ μέχρι το 79’. Όταν ο Μήτρογλου μπήκε στην θέση του Μανιάτη κι ο Τζιόλης με τον Καραγκούνη έμειναν οι δυο τους, οι Βόσνιοι ανέπνευσαν και έβγαλαν άνετα το υπόλοιπο του αγώνα.

ΥΓ: Για τον Γκέκα δεν έγραψα τίποτα, γιατί την κουβέντα για τον τρόπο παιχνιδιού του την έχουμε κάνει πολλές φορές. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι η χαμένη ευκαιρία στο πέμπτο λεπτό, αυτά συμβαίνουν, δεν λένε τίποτα. Ο Γκέκας ήταν πάντα εκεί για να μας ξελασπώνει με γκολ, ειδικά στους προκριματικούς αγώνες. Αλλά, πλέον το πρωτάθλημά μας προσφέρει τον Μήτρογλου και τον Αθανασιάδη στον Σάντος, φορ εξίσου αποτελεσματικούς, αλλά με μεγαλύτερη συμμετοχή στο παιχνίδι και ικανότητα να φτιάξουν φάσεις και για τους εαυτούς τους.

Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να τους αφήνουμε στον πάγκο. Την ευκαιρία που έχασε ο Γκέκας θα μπορούσε να την χάσει ο οποιοσδήποτε, αλλά δεν νομίζω πως αν ο Κλάους ή ο Μήτρογλου αγωνίζονταν για 57’ απέναντι στη Βοσνία θα γίνονταν αλλαγή χωρίς να έχουν φτιάξει έστω μία προσωπική φάση. Μια χαρά είναι ο φορ περιοχής που περιμένει να τελειώσει με ευκολία τις φάσεις των υπολοίπων, αλλά όταν το πράγμα κολλάει, χρειαζόμαστε επιθετικούς με μεγαλύτερη συνεισφορά.