Αντσελότι-Γκουαρδιόλα 1-0

Ο Θέμης Καίσαρης περίμενε το 4-4-2 απ'τον Αντσελότι, αναλύει την τακτική της Ρεάλ και βγάζει το καπέλο σε παίκτες και προπονητή. Η στόχευση στα αριστερά στην επίθεση, το τείχος των δύο τετράδων που κράτησε μακριά την Μπάγερν του Γκουρδιόλα και ο ρόλος του Ρονάλντο. Δείτε τα γραφήματα.

24 ΑΠΡ 2014

Σε αγώνες που συμμετέχει ομάδα του Γκουαρδιόλα, το ερώτημα είναι τι θα κάνει ο αντίπαλος. Για την ομάδα του Πεπ ξέρουμε εκ των προτέρων ποιες θα είναι οι βασικές της αρχές, μόνο τα επί μέρους είναι άγνωστα. Οι μεγάλες απορίες αφορούν τον εκάστοτε αντίπαλο: θα παλέψει για την κατοχή; θα πιέσει και αν ναι, σε ποιο ύψος; θα ανεβάσει την άμυνα ή θα περιμένει πολύ χαμηλά; θα τολμήσει επιθετικά ή πετάμε την μπάλα μπροστά κι ο,τι γίνει;

Οδηγός ο τελικός

Αποδείχθηκε πως οδηγός για τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ο νικηφόρος τελικός Κυπέλλου με την Μπαρτσελόνα. Όσοι μου έκαναν την τιμή να παρακολουθήσουν/συμμετάσχουν στο live chat της Τρίτης ίσως θα θυμούνται πως αναφερθήκαμε σ’αυτό το σενάριο. Ανεξαρτήτως της διαθεσιμότητας των Ρονάλντο/Μπέιλ, ήταν “πειρασμός” για τον Αντσελότι να μη “φορέσει” το 4-3-3 που του έδωσε το φετινό καλό σερί, αλλά να διαλέξει ξανά το 4-4-2 που του έδωσε τον πρώτο τίτλο της σεζόν.Άλλωστε, με 4-4-2 κατέβασε και πέρσι την Παρί κόντρα στην Μπαρτσελόνα και φέτος μπορούσε να το κάνει μια ομάδα που ξέρει καλύτερα το παιχνίδι της αντεπίθεσης.

Όπερ και εγένετο. Τα γραφήματα των ενδεκάδων μπορεί να μιλούσαν για το γνωστό 4-3-3 με επιθετική τριάδα τους Ρονάλντο, Μπενζεμά, Ντι Μαρία, αλλά στο χορτάρι εμφανίστηκε το reactive 4-4-2. Δυο τετράδες “ακούνητες” να κρατάνε μικρή την απόσταση ανάμεσά τους, με τη μεσαία γραμμή να αποτελείται από τους Ίσκο, Αλόνσο, Μόντριτς, Ντι Μαρία και το Ρονάλντο να είναι ο παρτενέρ του Μπενζεμά στην επίθεση, στο ρόλο που είχε ο Μπέιλ στον τελικό.

Στόχευση αριστερά

Καθόλου τυχαία, η Ρεάλ είχε την ίδια αποτελεσματικότητα στην αναχαίτιση, αλλά επίσης βρήκε το νικητήριο γκολ στον ίδιο χώρο, στο αριστερό κανάλι. Στον τελικό ήταν το εκπληκτικό σόλο του Μπέιλ, στον ημιτελικό με την Μπάγερν η κάθετη του Ρονάλντο που “τρύπησε” την άμυνα για να γυρίσει τέλεια από αριστερά ο Κοεντράο στον Μπενζεμά για το tap-in σε κενή εστία. Καθόλου τυχαία ο αριστερός μπακ της Ρεάλ ήταν και ο κορυφαίος δημιουργός του αγώνα, αφού έφτιαξε τρεις ευκαιρίες για τους γηπεδούχους (συμπεριλαμβανομένου του γκολ). Καθόλου τυχαία η ομάδα του Αντσελότι βρήκε πέντε απ’τις εννιά ευκαιρίες της με προσπάθειες/πάσες που είχαν αφετηρία το αριστερό κομμάτι του γηπέδου.

Ο Αντσελότι διάλεξε σωστά απέναντι στην Μπαρτσελόνα, ήταν λογικό να στηρίξει το σχέδιο και απέναντι στην Μπάγερν. Δεν το παραδέχθηκε στις δηλώσεις του, αλλά βοηθήθηκε απ’τους τραυματισμούς Ρονάλντο και Μπέιλ. Στον τελικό ο Ρονάλντο ήταν τραυματίας κι έτσι ο Μπέιλ μπορούσε να πάει στο ρόλο του ελεύθερου φορ γύρω απ’τον Μπενζεμά. Κόντρα στην Μπάγερν κανείς τους δεν ήταν 100% έτοιμος, αφού ο Ρονάλντο επέστρεφε απ’τον τραυματισμό και ο Μπέιλ είχε γρίπη. Τέλειο σενάριο για να διατηρηθεί η τετράδα των μέσων και οι δύο σούπερ σταρ να μη συνυπάρξουν στον αγωνιστικό χώρο: ο Πορτογάλος ξεκίνησε, ο Ουαλός μπήκε στη θέση του και στον ίδιο ρόλο.

Οι επιδόσεις των παικτών

Ο Αντσελότι έδωσε σωστές οδηγίες αναχαίτισης, έδειξε τόλμη στις αντεπιθέσεις, αλλά ευτύχησε να δει και τους παίκτες του να εκτελούν τέλεια το συνολικό πλάνο. Καρβαχάλ και Κοεντράο κέρδισαν άπειρες μάχες, είχαν μαζί 7/8 κερδισμένα τάκλινγκ και βγήκαν μπροστά με θάρρος στα κενά της Μπάγερν. Μόντριτς και Αλόνσο αντιμετώπισαν άψογα την κάθετη απειλή, κέρδιζαν μπάλες στο κέντρο και (μετά το αρχικό διάστημα) βοήθησαν με πολύ υψηλό ποσοστό στις πάσες (και οι δύο μαζί είχαν 68/74 με 92%). Ο Ίσκο ήταν τρομερά πειθαρχημένος και μαχητικός στη βοήθεια στο μαρκάρισμα του Ρόμπεν, την ώρα που ο Ντι Μαρία ήταν ο πιο “επιθετικός” της τριάδας, έπαιξε πιο ψηλά απ’όλους και έψαξε με σέντρες τον Μπενζεμά.

Ο Γάλλος δεν φάνηκε πάρα πολύ στη διάρκεια, αλλά είχε τις δύο κορυφαίες στιγμές: το γκολ και την ασίστ πάρε-βάλε στο Ρονάλντο στο 26’. Ο Πορτογάλος αγωνίστηκε ανέτοιμος και “θυσιάστηκε”, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Αντσελότι. Αν είχε στείλει μέσα τη φάση που του έφτιαξε ο Μπενζεμά (εννοείται και αυτή από αριστερά), το παιχνίδι της Ρεάλ θα είχε αγγίξει το τέλειο.

Παρόλα αυτά, η επιθετική του επίδοση “καθρεφτίζει” τον αγώνα: ο Ρονάλντο είχε πέντε σουτ (τρία στο τέρμα), ενώ πρώτος για την Μπάγερν ήταν ο Ρόμπεν με έξι (μόλις ένα βρήκε εστία). Όμως, ο Πορτογάλος αγωνίστηκε για 74’ σε μια ομάδα που είχε 28% κατοχή, ενώ ο Ολλανδός έμεινε στο χορτάρι μέχρι τέλους σε ομάδα που είχε 72% κατοχή.

Μικρό ψεγάδι (εκτός της χαμένης ευκαιρίας του Ρονάλντο), οι μονομαχίες που πήρε στον αέρα ο Μάντζουκιτς. Ίσως πέρασε απαρατήρητο, αλλά ο Κροάτης πήρε 5/8 εναέριες μονομαχίες, τρεις εξ αυτών σχεδόν στο ίδιο σημείο στην περιοχή της Ρεάλ, όταν τραβήχτηκε μακριά απ’τους στόπερ στο δεύτερο δοκάρι για να έχει αβαντάζ απέναντι στον Καρβαχάλ, που δεν πήρε καμία μάχη ψηλά. Καθόλου τυχαία, η Μπάγερν βρήκε από δικές του κεφαλιές-κατεβάσματα δύο καλές στιγμές: το ελεύθερο σουτ του Κροος που μπλόκαρε ο Πέπε στη φάση ακριβώς πριν την αντεπίθεση που έφερε το 1-0 και την ευκαιρία του Μίλερ στο 85’ που πήρε το “κατέβασμα” του Κροάτη, αλλά τον πρόλαβε ο Αλόνσο και έκοψε καθαρά πριν εκτελέσει με το γυριστό ο Γερμανός.

Η reactive ομάδα του αγώνα επικράτησε σε μια κλασική μάχη ανάμεσα στις δύο “σχολές”. Αμύνθηκε καλά, χωρίς να ενδιαφέρεται για παθητική μόνο αναχαίτιση, προσπάθησε να βρει διαστήματα κατοχής και ανέβασε τις γραμμές για να “σπρώξει” μακριά τον αντίπαλο, πήρε καλό βαθμό τόσο στις μάχες των τάκλινγκ και των κλεψιμάτων, όσο και στην καλή κυκλοφορία των μέσων (μετά το πρώτο δεκάλεπτο), έψαξε με σχέδιο την κόντρα, απείλησε σταθερά και ανταμείφθηκε δίκαια.

Reactive 4-4-2

Κλείνουμε με μια γενική παρατήρηση-τροφή για σκέψη. Για χρόνια η γενική άποψη είναι πως όταν μια ομάδα θέλει να παίξει πίσω απ'την μπάλα, να αμυνθεί και να χτυπήσει στην κόντρα, τότε καταλληλότερες για τέτοιες αποστολές είναι οι διατάξεις με τρεις κεντρικούς χαφ, δηλαδή το 4-3-3 ή το 4-2-3-1. Το 4-4-2 δεν μοιάζει ιδανικό, κυρίως γιατί δεν έχει παίκτη ανάμεσα στις γραμμές, ένα 6άρι δηλαδή μπροστά απ' την άμυνα στο ρόλο του "καταστροφέα". Το χθεσινό Μπάγερν-Ρεάλ απέδειξε πως και οι δύο τετράδες στην ευθεία μπορούν να είναι εξίσου αποτελεσματικές, αρκεί φυσικά να μπορούν να διατηρήσουν για όλο το ματς μικρή απόσταση μεταξύ τους.

Αν αυτό επιτευχθεί, τότε όχι μόνο είναι συμπαγές το 4-4-2, αλλά βάζει και πρόβλημα στην ομάδα που επιτίθεται, αφού είναι πιο δύσκολο να ρισκάρεις επιθετικά όταν η ομάδα που αμύνεται έχει δύο παίκτες να μένουν ψηλά στην επίθεση. Όλη αυτή η θεωρητική συζήτηση βρήκε τέλεια εφαρμογή στο Μπερναμπέου, σε άμυνα και επίθεση.

Ρίξαμε, ως οφείλαμε, όλο το βάρος στην ομάδα που πήρε την πρώτη μάχη των ημιτελικών. Η Μπάγερν χρειάζεται ένα κείμενο όλο για πάρτη της και την κουβέντα για τα προβλήματα της ομάδας του Πεπ, θα την κάνουμε ενόψει της ρεβάνς.