Αν έπαιρνε πρωτάθλημα αντί για Ευρωλίγκα
Το τέλος της συνεργασίας του Γιώργου Μπαρτζώκα με τον Ολυμπιακό το αποδεικνύει για μία ακόμη φορά: στον εγχώριο πρωταθλητισμό μας, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό απ'το να κερδίζεις τους "άλλους". Ο Θέμης Καίσαρης σχολιάζει.
Στις 12 Μαΐου 2013 ο Ολυμπιακός νικούσε 100-88 τη Ρεάλ Μαδρίτης στον τελικό του Λονδίνου και κατακτούσε την τρίτη Ευρωλίγα της ιστορίας του. Ήταν η δεύτερη σερί κατάκτηση, η πρώτη φορά που ελληνική ομάδα πήγαινε σε Final Four ως πρωταθλήτρια και διατηρούσε τον τίτλο της. Και ήταν η πρώτη φορά που το όνομα του προπονητή που έφερνε την κούπα στο ελληνικό μπάσκετ δεν τελείωνε σε -ιτς.
Αυτή τη φορά δεν ήταν Γιουγκοσλάβος, ήταν Έλληνας και τον έλεγαν Γιώργο Μπαρτζώκα. Ήταν ο πρώτος που κατάφερνε κάτι τέτοιο και ένας θεός ξέρει πότε θα βρεθεί κάποιος να επαναλάβει το επίτευγμά του.
Δεκαεπτά μήνες
Ένα χρόνο και πέντε μήνες μετά, ο Μπαρτζώκας αποτελεί παρελθόν απ' τον Ολυμπιακό. Παραιτήθηκε μετά από την ήττα απ' τον Παναθηναϊκό στο Κύπελλο, στο πρώτο επίσημο ματς της σεζόν. Στο διάστημα που μεσολάβησε απ' το θρίαμβο στο Λονδίνο μέχρι την παραίτηση, ο Μπαρτζώκας δεν πήρε κανέναν άλλον τίτλο στον πάγκο του Ολυμπιακού.
Έχασε το πρωτάθλημα του 2013, παρότι είχε πλεονέκτημα έδρας, έχασε αυτό του 2014, παρότι είχε κάνει break στο ΟΑΚΑ, ενώ ενδιάμεσα είχε αποκλειστεί στο Κύπελλο και δεν είχε πάρει την πρόκριση για το Final Four του Μιλάνου.
Την Πέμπτη στο άδειο από κόσμο ΟΑΚΑ έχασε κι άλλον έναν, ηττήθηκε απ'τα πιτσιρίκια του Παναθηναϊκού μ' έναν τρόπο που ξεσήκωσε περισσότερες διαμαρτυρίες από ποτέ. Όταν είδα πως τα πρώτα σχόλια αναγνωστών στο Contra.gr ζητούσαν απόλυση/παραίτηση, κατάλαβα πως ο χρόνος ήδη μετράει αντίστροφά για τον Μπαρτζώκα.
Να κερδίζεις τους "άλλους"
Η διαδρομή του στον πάγκο του Ολυμπιακού διδάσκει (και αυτή) πως τίποτα δεν είναι πιο ψηλά απ' την εγχώρια κόντρα των "αιωνίων". Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η πραγματικότητα στον εγχώριο πρωταθλητισμό μας. Τίποτα δεν μετράει περισσότερο απ' το να κερδίζεις τους "άλλους". Κι όλα τα "ευχαριστούμε για αυτό που ζήσαμε, δεν θα το ξεχάσουμε" που ακούγονται μετά απ' τις μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες πάντα σκεπάζονται απ' τις κραυγές αγανάκτησης που ακολουθούν μετά απ' τις ήττες απ' τους "απέναντι".
Θεωρώ πως αν ο Ολυμπιακός είχε χάσει τη μάχη με τη Ρεάλ στο Λονδίνο, αλλά είχε πάρει (έστω) ένα απ' τα επόμενα δύο πρωταθλήματα με τον Παναθηναϊκό, ο Μπαρτζώκας σήμερα θα ήταν ακόμα στη θέση του. Βεβαιότητες δεν υπάρχουν σε υποθέσεις, αλλά αυτή είναι η αίσθησή μου. Θα είχε την κλασική γκρίνια που έχουν τα μεγάλα καράβια στις φουρτούνες, θα είχε αμφισβήτηση από κόσμο και Τύπο, αλλά η ένταση θα ήταν διαφορετική.
Οι ήττες (ναι, με δικά του λάθη και δικές του ευθύνες) απ' τον Πεδουλάκη, τον Αλβέρτη και τον Ιβάνοβιτς είναι γεγονότα σημαντικότερα απ' τη νίκη επί της Ρεάλ Μαδρίτης. Και πιθανές νίκες επί του Πεδουλάκη, του Αλβέρτη και του Ιβάνοβιτς θα ήταν σημαντικότερες από μια ήττα απ' τη Ρεάλ Μαδρίτης.
"Αυτός που τα σπάει"
Δεν ισχύει μόνο για τον Μπαρτζώκα αυτό, ούτε είναι πρωτοφανές. Ο Σπανούλης πχ για κάποιους είναι ο άνθρωπος που άλλαξε τη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου και έφερε στο λιμάνι δύο ευρωπαϊκές κούπες και το πρωτάθλημα του 2012. Για κάποιους άλλους (και ίσως περισσότερους) ο Σπανούλης είναι αυτός που "τα σπάει στο ΟΑΚΑ και έχει κόμπλεξ και ηττοπάθεια απέναντι στον Παναθηναϊκό".
Μ' όλα αυτά δεν προσπαθώ να πω πως ο Μπαρτζώκας έπρεπε να παραμείνει στη θέση του, ούτε πως έφυγε (μόνο) για μια ήττα. Απ' την απόφαση του ιδίου προκύπτει πως κι αυτός κατάλαβε πως η διαδρομή κάπου εδώ είχε φτάσει στο τέλος. Δίκαια, άδικα, αυτό ήταν, αυτό "γίνεται".
"Αυτός που έχανε"
Αυτό που λέω είναι πως οι εγχώριες συνθήκες μπορεί να είναι αρκετές για να δείξουν στον Μπαρτζώκα την πόρτα της εξόδου, αλλά δεν (θα) πρέπει να είναι αρκετές για να αλλοιώσουν 100% την καταγραφή της παρουσίας του στον Ολυμπιακό. Μπορεί να φεύγει εξαιτίας των αποτελεσμάτων απέναντι στον Παναθηναϊκό, αλλά δεν είναι "αυτός που έχανε πάντα απ' τον Παναθηναϊκό". Είναι αυτός που κέρδισε την Ευρωλίγκα στο Λονδίνο, ο μόνος Έλληνας προπονητής που το έχει καταφέρει, σε έναν αγώνα που ο Ολυμπιακός έχανε 10-27 και νίκησε 100-88.
Γιατί θα κρατήσω τον ένα θρίαμβο πιο πάνω απ' όλες τις ήττες μαζί; Γιατί στα μάτια μου τα εγχώρια δεν είναι ποτέ πιο σημαντικά απ' αυτά εκτός συνόρων. Γιατί μπορεί να αποδέχομαι πως η πραγματικότητά μας λέει πως "ο,τι κι αν πετύχεις στην Ευρώπη, πρέπει πάντα να κερδίζεις τον αιώνιο", αλλά αυτό δεν σημαίνει πως την υιοθετώ.
ΥΓ. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο Ολυμπιακός έβγαζε ανακοίνωση που όχι μόνο ευχαριστούσε τον Μπαρτζώκα, αλλά σημείωνε πως μαζί του ο Ολυμπιακός πανηγύρισε την ιστορική Back2back κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης και έπαιξε το μπάσκετ που ονειρεύονται οι αδελφοί Αγγελόπουλοι. Χαίρομαι που το αντίο τους διατυπώθηκε μ' αυτές τις λέξεις.