Ο Αναστασιάδης είναι παλικάρι, αλλά μπορεί;

Η προπονητική για τον Άγγελο ήταν σαν το κάδρο πάνω στο έπιπλο. Θύμησες, στιγμιότυπα από μία μεγάλη καριέρα. Δεν υπήρχε χρόνος για ποδόσφαιρο, όλο το βάρος είχε πέσει στη μεγάλη μάχη της συζύγου, στον μεγαλύτερο αγώνα που είχε δώσει μέχρι τώρα.

Η Βιβή στάθηκε σε όλο αυτό σαν παλικάρι. Όπως ακριβώς αποκαλούσε τους ποδοσφαιριστές ο Αναστασιάδης. Ακόμα και με την αρνητική χροιά, αυτό το ‘δεν μπορούν τα παλικάρια’ ηχεί ακόμα στα αυτιά πολλών, βγαίνει αυθόρμητα, έχει γίνει κάτι σαν μότο στη ‘βιβλιοθήκη’ του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Τώρα μπορεί το παλικάρι

Από τη στιγμή που η σύζυγός του κέρδισε τη μάχη και υποβλήθηκε σε επιτυχημένη μεταμόσχευση καρδιάς, ο Μακεδόνας προπονητής άρχισε να έχει… φαγούρα στα χέρια. Αυτή τη γλυκιά προσμονή της επιστροφής στον έρωτά σου. Και ο έρωτας του Άγγελου Αναστασιάδη ήταν, είναι και θα είναι το ποδόσφαιρο.

ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός, Κόρινθος, ακόμα και στην Αμερική έφτασε σαν ποδοσφαιριστής και όταν εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ‘κρέμασε’ τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του δεν ήταν από αυτούς που ρίχνουν ‘μαύρη πέτρα’, δεν έκλεισε πίσω του την πόρτα του ποδοσφαίρου.

Η προπονητική ήταν το επόμενο βήμα του. Πρώτα ο Διαγόρας για το ‘αγροτικό’ και μετά η Καβάλα, η ομάδα που ουσιαστικά κάνει το επαγγελματικό ντεμπούτο και το ποδοσφαιρικό κοινό γνωρίζει τον ‘προπονητή Αναστασιάδη’. Ο ΠΑΟΚ; Ο ΠΑΟΚ δεν θα μπορούσε να λείψει από το κάδρο. Δεν γινόταν να ζήσει μακριά του, ήταν καρμικό να επιστρέψει έστω από άλλο πόστο. Και όταν αυτή η κλήση έγινε το 1997, το συνήθως συνοφρυωμένο πρόσωπό του, χαμογέλασε.

Με τον ΠΑΟΚ τα έζησε όλα

Με τον Δικέφαλο του Βορρά μεγαλούργησε, έγινε το μεγάλο όνομα στην ελληνική προπονητική. Πρώτα ο Ντούσαν Μπάγεβιτς, μετά αυτός. Ο αποκλεισμός της Άρσεναλ ήταν το highlight, ακολούθησε η θητεία στον Ηρακλή για μία χρονιά και έπειτα ο Παναθηναϊκός. Το κρασί, ο Σόουζα, η αδυναμία στους Έλληνες ποδοσφαιριστές, οι φήμες για τα ‘χωρισμένα αποδυτήρια’, αλλά και οι μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές με αποκορύφωμα το 3-1 επί της Γιουβέντους. Το δικό του ‘calma’ σεβόμενος το μέγεθος και την ιστορία της ‘Γηραιάς Κυρίας’.

Η επιστροφή στον ΠΑΟΚ, μετά τη δεύτερη θητεία του στον Ηρακλή το 2002 συνοδεύτηκε και από το πρώτο τρόπαιο ως προπονητής: Κύπελλο Ελλάδας με αντίπαλο τον ‘αιώνιο’ αντίπαλο Άρη. Ο Αναστασιάδης ισχυροποιεί τη θέση του, αλλά το φιάσκο με την περίφημη υπόθεση Λουκά και η αποτυχία να αγωνιστεί ο Δικέφαλος του Βορρά για πρώτη φορά στους ομίλους του Champions League είναι το ‘φάντασμα’ που τον ακολουθεί ακόμα και σήμερα.

Η πρόταση από την Κυπριακή Ομοσπονδία φάνταζε ως η λύτρωση. Να φύγει από την Ελλάδα, να ξεπεράσει το ‘φαρμάκι’ του ΠΑΟΚ, να ‘χτίσει’ κάτι καινούργιο. Στην Κύπρο ήθελαν έναν προπονητή που θα έβγαζε από την αφάνεια την εθνική ομάδα και ο Άγγελος φάνταζε ως ιδανική περίπτωση. Και ήταν γιατί στα 7 χρόνια που έμεινε εκεί βρήκε την ποδοσφαιρική Ιθάκη του και τους ποδοσφαιριστές που θα υπηρετούσαν το πλάνο του.

Ο Αναστασιάδης χάθηκε εκείνη την εποχή από το ελληνικό προσκήνιο, οι μετοχές του για τους ‘ξερόλες’ της Ελλάδας έπεσαν, με αποτέλεσμα μετά το τέλος της θητείας του στην Κύπρο η επιστροφή του στα πάτρια εδάφη να συνδυαστεί με συνεργασίας σε μικρομεσαίες ομάδες.

Δεν ήταν ο ‘νέος Μπάγεβιτς’ για τον Σαββίδη

ΠΑΣ Γιάννινα και Πλατανιάς μέχρι να έρθει η πρόταση από τον Ιβάν Σαββίδη το 2014. Ο ισχυρός άνδρας του Δικεφάλου του Βορρά εκείνη την περίοδο ήταν κάτι σαν τον Σωκράτη Κόκκαλη στα πρώτα χρόνια του στον Ολυμπιακό. Έψαχνε τον άνθρωπο εκείνο που θα βάλει τις βάσεις για την πρωταθληματική επιστροφή. Ο Σαββίδης έψαχνε τον… Μπάγεβιτς της νέας εποχής.

Μόνο που ο Αναστασιάδης, παρά το γεγονός πως πάλεψε για έναν ΠΑΟΚ που θα χτυπούσε το πρωτάθλημα, παρά το γεγονός πως έκανε μεγάλες νίκες, έφυγε με άσχημο τρόπο. Με δηλώσεις που έχουν μείνει ακόμα και σήμερα, γιατί, απλούστατα, δεν ταίριαξε στον Δικέφαλο που ήθελε να φτιάξει ο Σαββίδης. Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν στα ’90s, αλλά προσπαθούσε να μπει στη νέα εποχή. Ο Αναστασιάδης έμοιαζε παρωχημένος.

Η σύντομη συνεργασία με την ΑΕΛ του Αλέξη Κούγια ήταν σαν να μην έγινε ποτέ. Από τότε έως και σήμερα ο Άγγελος έφυγε από το ποδόσφαιρο και έβαλε πάνω απ’ όλα και όλους την οικογενειακή γαλήνη. Έγινε ο άνθρωπος που πήρε στις πλάτες του τη μεγάλη μάχη που έδινε η σύζυγός του. Το φορτίο ήταν μεγάλο, η προσπάθεια χρειαζόταν αποθέματα δυνάμεων, αυτός ο αγώνας δεν είχε καμία σχέση με αυτούς που έδινε 40 και βάλε χρόνια στο γρασίδι.

Με τη Βιβή πανηγύρισε το έκτο και καλύτερο τρόπαιο της καριέρας του, της ζωής του ολόκληρης. Η πίστη του στο Θεό, η θέληση, το πάθος του για τη νίκη, η συμπαράσταση, όλα και μαζί ακόμα περισσότερα συνέθεσαν τον μεγαλύτερο θρίαμβο του Αναστασιάδη.

Και τώρα η Εθνική ομάδα. Ακόμα μία μεγάλη αγάπη, το απωθημένο του. Ο μύθος λέει ότι του είχε προταθεί κι άλλες φορές στο παρελθόν, με πρόσφατη το ‘μαύρο 2016’, όταν η Ελλάδα δεν μπορούσε να νικήσει ούτε τα Νησιά Φερόε. Τώρα ήταν η ιδανική περίοδος. Απαλλαγμένος από το άγχος για τη μάχη της γυναίκας του, ανανεωμένος και το ίδιο δυνατός για τη νέα πρόκληση.

Με την Παναγιά στο πλευρό του, το ίδιο θρησκόληπτος όπως πάντα. Ειλικρινής, παθιασμένος, με το βλέμμα που λέει περισσότερα απ’ όσα νομίζεις. Ο ίδιος δεν φοβάται τις λέξεις, θα πει αυτό που νομίζει. ‘Θάνατος’, ‘παλικάρια’, ‘τρύπησαν τον ΠΑΟΚ εκ των έσω’.

Ο Αναστασιάδης είναι αληθινός. Ακόμα και γι’ αυτούς που τον θεωρούν παρωχημένο. Έστω κι αν ισχύει αυτό, τούτη τη στιγμή η Εθνική ομάδα είναι το ίδιο παρωχημένη. Και χρειάζεται κάποιον να της πει ότι ‘μπορούν τα παλικάρια’. Και ο Άγγελος μπορεί. Αν θα τα καταφέρει, είναι μια άλλη ιστορία. Οψόμεθα…

Photo credits: Eurokinissi