ΑΕΚ-ΑΪΚ, 11/8/1999: Η κατάρα του 0-0

Δεν είχε περάσει καιρός από τον πιο οδυνηρό αποκλεισμό ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη. Στις 13 Μαρτίου 1998, η ΑΕΚ έχανε στις καθυστερήσεις από τη Λοκομοτίβ Μόσχας και έστελνε τον κόσμο της για εντατική θεραπεία. 18 μήνες μετά, στις 11 Αυγούστου 1999, η ΑΕΚ υποδεχόταν την ΑΪΚ Στοκχόλμης (μια ονοματολογική γειτνίαση που λάτρεψαν τα αθλητικά ΜΜΕ) ως το μεγάλο φαβορί για την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ για δεύτερη φορά στην ιστορία της.

Όλα τα φαντάσματα του πρόσφατου παρελθόντος ήταν παρατεταγμένα εκείνες τις μέρες και ο κόσμος της ΑΕΚ που κατέκλυσε το Νίκος Γκούμας ερχόταν να τα σβήσει για πάντα. Η σέρβικη απόβαση εκείνου του καλοκαιριού με επικεφαλής τον προπονητή Τουμπάκοβιτς και ένα σκασμό μεταγραφές που τέλειωναν σε -ιτς είχε μια ξεκάθαρη αποστολή: να αντικαταστήσει τον Μπάγεβιτς και τη διαστημική ΑΕΚ που είχε χτίσει, στην ψυχή του κόσμου. Να κλείσει τις πληγές. Η απόβαση απέτυχε οικτρά, τα φαντάσματα έγιναν ακόμη μεγαλύτερα.

Ήμουν μέσα στο πρώτο φιλικό-αποκάλυψη της ομάδας για την καινούργια σεζόν, έντεκα μέρες πριν το πρώτο ματς με την ΑΪΚ. Αντίπαλος η Λέστερ του Θοδωρή Ζαγοράκη και του Εμίλ Χέσκεϊ. Οι παίκτες βγαίνουν από τη φυσούνα για ζέσταμα, το γήπεδο τους υποδέχεται όρθιο με την ιαχή ‘Να ’τοι, να ‘τοι οι πρωταθλητές’ και όλα τα βλέμματα είναι καρφωμένα στον Ντράγκαν Τσίριτς, που έχει αποκτηθεί από την Μπαρτσελόνα και φαντάζει ως ο νέος Μεσσίας της Νέας Φιλαδέλφειας.

Ο Τσίριτς, μια ασθενική φιγούρα που θα μπορούσε να ντουμπλάρει τον Μίστερ Μπιν ή να κάνει τον κομπάρσο στις ταινίες του Κουστουρίτσα, πήρε μια μπάλα, την έστησε στο ημικύκλιο της μεγάλης περιοχής και την έστειλε στα δίχτυα. Χωρίς τερματοφύλακα.

Έπεσαν τα τσιμέντα.

Δεν είχα ούτε έχω ξαναδεί κόσμο να πανηγυρίζει έτσι ένα γκολ σε ζέσταμα, και μάλιστα σε κενή εστία. Η ΑΕΚ κέρδισε τη Λέστερ με 3-2 και τη μεθεπόμενη, έβαλε τέσσερα στη Χέρτα Βερολίνου. (40 μέρες μετά, τα τσιμέντα θα έπεφταν και κυριολεκτικά εξαιτίας του μεγάλου σεισμού της Αθήνας που πλήγωσε, ανεπανόρθωτα τελικά, το γήπεδο της ΑΕΚ).

Φτάνοντας στο Νίκος Γκούμας την Τετάρτη 11 Αυγούστου 1999, το πιο συντηρητικό σκορ που άκουγες δεξιά κι αριστερά για το ΑΕΚ-ΑΪΚ ήταν το 3-0. Τα πλήθη έπεσαν μέσα στο μηδέν της ΑΪΚ, αλλά δεν πλησίασαν καν στο τρία της ΑΕΚ.

Ως συνήθως, μην έχοντας ΑΕΚτζήδες κολλητούς στο σχολείο, έφτασα μόνος μου στο γήπεδο και πήρα τη θέση μου στην 21. Ήμουν πολύ αγχωμένος και καθόλου αισιόδοξος. Κάτι άπλες διπλανοί μου έσπαγαν πλάκα με τους περίπου 300 οπαδούς της ΑΪΚ που ήταν στριμωγμένοι πάνω από τη φυσούνα. “Να προλάβετε το καράβι για Μύκονο, να σας μείνει κάτι καλό απ’ το ταξίδι”, φώναξε ένας επιστήμονας από πίσω. Το σύννεφο της ύβρεως μεγάλωνε όλο και πιο επικίνδυνα πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

Επιπλέον, όλοι ξέρουν ότι το να δίνεις το πρώτο ματς στην έδρα σου είναι μια κατάρα, ειδικά αν είσαι το φαβορί στα χαρτιά και πρέπει να πάρεις σκορ πρόκρισης. Και ειδικά, αν είσαι η ΑΕΚ που δύο σεζόν πριν έφερε λευκή ισοπαλία στο ματς με τη Λοκομοτίβ Μόσχας στη Ν. Φιλαδέλφεια.

Η ομάδα του Τουμπάκοβιτς είχε ποντάρει τόσα πολλά στην πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, που ένας αποκλεισμός από την ΑΪΚ θα έστελνε τη σεζόν, πριν ξεκινήσει καλά καλά, στο καλάθι με τις αποτυχίες. (Όπερ και εγένετο). Το άγχος των ποδοσφαιριστών φαινόταν με το καλημέρα και η γκίνια πάτησε χορτάρι από πολύ νωρίς, όταν το σουτ του Δημήτρη Μάρκου χτύπησε το οριζόντιο δοκάρι του Άσπερ. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά το οριζόντιο δοκάρι είναι δείγμα ιστορικής γκαντεμιάς. Αντιθέτως, τα κάθετα δοκάρια είναι μνημείο πίεσης. Ομάδα που έχει κάθετο δοκάρι στο ματς, είναι δεδομένο ότι αργά ή γρήγορα θα βρει γκολ. Από την άλλη, μπορεί απλά να λέω βλακείες. Αλλά παρατηρήστε το παρακαλώ.

Πίσω στο ματς, η ΑΪΚ ήταν πράγματι άφαντη σε όλο το ματς, αλλά η ΑΕΚ, με εξαίρεση ένα πίβοτ του Νικολαϊδη που πέρασε ελάχιστα έξω, δεν έφερε πολλές φορές σε δύσκολη θέση τους Σουηδούς. Το κακορίζικο 0-0 ξενέρωσε τους 25.000 που πήγαμε στο γήπεδο με τη φαντασίωση της εύκολης νίκης και έβαλε για τα καλά ψύλλους στ’ αυτιά μας ενόψει της ρεβάνς. Για την ιστορία, η ΑΕΚ κατάφερε να μη βάλει ούτε ένα γκολ σε 180 λεπτά παιχνιδιού στον Ματίας Άσπερ, μένοντας εκτός ομίλων Τσάμπιονς Λιγκ και με τεράστιο -παρά τη μεγάλη επένδυση του καλοκαιριού- έλλειμμα ψυχολογίας.

Το πρώτο ‘Ήμουν Μέσα’ δεν είναι μια (ανα)παράσταση νίκης, αλλά είναι ίδιον των ΑΕΚτζήδων (και όλων των κανονικών ανθρώπων νομίζω) να επιστρέφουν σε μια δεινή στιγμή του παρελθόντος για να χαρούν ακόμα περισσότερο για το παρόν. Είναι σχεδόν εθιστικό.