28/9/2000: Όταν δεν ρώτησα τίποτα τον Κώστα Κεντέρη

Ο Κώστας μπαίνει στο βιράζ. Έχει πατήσει καλά στα πρώτα 120 μέτρα. Έχει κάνει καλή εκκίνηση. Δεν δείχνει ότι χάνει δυνάμεις. Ξέρουμε όλοι οι Έλληνες δημοσιογράφοι που είμαστε εκεί πως είναι καλά. Πίσω από τις λέξεις τις προηγούμενες ημέρες (ή και... μπροστά από αυτές για κάποιους αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να το πω με σιγουριά) παραμόνευε η ελπίδα για μετάλλιο. Δεν μπορείς να το πιστέψεις εύκολα. Για τα 200 μέτρα μιλάμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ποιον θα κατεβάσεις από το βάθρο; Μήπως η προσδοκία της αποπληρωμής των χαμένων ετών ενός υπέροχου αθλητή μας έκανε περισσότερο αισιόδοξους απ' όσο έπρεπε; Ποιος Έλληνας αθλητής το έκανε στον στίβο σε τέτοιο μεγάλο ραντεβού. Είχε πάει καλά όμως στις προηγούμενες κούρσες. Βρέθηκε στον πέμπτο διάδρομο. Είχε γλιτώσει την κατάρα της κλειστής στροφής στο 1 ή το 2. Αλλά είμαστε, εκεί, στο βιράζ...

Ο Κώστας μπαίνει τέταρτο-πέμπτος (περισσότερο πέμπτος). Πάει για τα τελευταία ογδόντα μέτρα του και είναι κοντά μισό μέτρο πίσω. Ναι δεν είναι άπιαστο όνειρο το μετάλλιο. Δεν χάνει ταχύτητα, δεν κολλάει στην τελική ευθεία. Καρφώνει τα καρφιά του στο ταρτάν. Και τότε ξεκινάει...

Αρχίζει να τους καταπίνει. Ο μόνος λευκός της κούρσας (επίτευγμα και μόνο να είσαι στον τελικό στα σπριντ ανάμεσα σε αυτούς τους αθλητές) σαν τη μύγα μες το γάλα, περνάει ανάμεσά τους. Σαν σφαίρα που έφυγε από την κάννη. Καθαρίζει την αριστερή του πλευρά και δεν κοιτάζει πίσω. Έχουν μείνει στον δεξί του ώμο ο Κάμπελ και ο Μπόλντον. Τελειώνει πρώτα με τον δεύτερο και δέκα μέτρα πριν το τέλος προσπερνάει και τον Βρετανό. Το ξέρει πριν τερματίσει και σηκώνει τα χέρια ψηλά σε εκείνη την αξέχαστη στιγμή. Σε αυτά τα μέτρα την κραυγής μέχρι να φρενάρει. Τέλος...

Έκανε αυτό για το οποίο είχε ετοιμαστεί. Σε ένα στάδιο που μουρμούραγε από την έκπληξη μέχρι να συνέλθει και να αποθεώσει, τον Κώστα Κεντέρη. Αυτόν που στις 28 Σεπτεμβρίου του 2000 έγραψε με τον πλέον εμφατικό τρόπο μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.

Όλα τα παραπάνω, προφανώς οι περισσότεροι (αν και τα χρόνια περνάνε και δεν ξέρω τις παραστάσεις που έχουν οι νεότεροι) τα ζήσατε live ή τα έχετε ξαναδεί στο βίντεο αυτής της απίστευτης κούρσας. Αυτό που δεν δεν έχετε δει σίγουρα είναι 4-5 τρελούς Έλληνες δημοσιογράφους να σηκώνονται όρθιοι μόλις η κούρσα μπαίνει στο βιράζ και στην αρχή άφωνοι απλά να παρακαλάνε να γίνει πράξη αυτό που έβλεπαν να έρχεται και στο τέλος τρελοί και παλαβοί να αγκαλιάζονται και να πανηγυρίζουν ανάμεσα σε κεραυνόπληκτους ξένους συναδέλφους τους.

Αυτό που επίσης δεν είδατε είναι καμιά ώρα αργότερα (τόσο έκανε ο Κώστας να ξεμπερδέψει με τις κάμερες για τις πρώτες του δηλώσεις) στη μικτή ζώνη έναν δημοσιογράφο, να πλησιάζει τον Κεντέρη, βουρκωμένος, να τον αγκαλιάζει να τον φιλάει και να του λέει: "Δεν θέλω να μου πεις τίποτα. Αυτό είναι δικό σου 100%. Να το απολαύσεις όπως θέλεις". Ομολογώ ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο.

Η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή μπορεί να έχεις να ρωτήσεις χίλια πράγματα, μπορεί και κανένα. Μπορεί η ίδια η προσπάθεια, σε συνδυασμό με την προσπάθεια που προηγήθηκε χρόνια πριν ώστε να καταφέρει ένα μεγάλο ταλέντο να μείνει (μέσα από χίλια προβλήματα) μέσα στον στίβο και να φτιάξει, εντέλει, το σενάριο μια ταινίας να σου έχει δώσει ήδη όλο το αφήγημα που θέλεις. Ένιωθα ότι αν άνοιγα το στόμα μου να ρωτήσω κάτι, εκείνη τη στιγμή, μπορεί να μου έφευγε τίποτα ιδιαίτερα ευφυές όπως..."πως νιώθεις;".

Ή μπορεί πολύ απλά να μην μπόρεσα να κάνω τη δουλειά μου όντας αιχμάλωτος της έκπληξης και της συγκίνησης. Γιατί αυτό που συνέβη δεν είχε να κάνει με την ελληνική ψυχή, τη λεβεντιά ή οτιδήποτε άλλο παρόμοιο. Είχε να κάνει με τον Κώστα Κεντέρη. Με αυτό που γεννήθηκε να κάνει και έφτασε τόσο κοντά στο να το απολέσει γιατί η ζωή είναι περίεργη, ειρωνική και μπορεί να σε βασανίσει πολύ για να σου χαρίσει κάτι, ακόμα και να το δικαιούσαι.

Είναι ευλογία η δουλειά σου να σε φέρνει σε τόπους που μάλλον δύσκολα θα μπορούσες να φτάσεις υπό άλλες συνθήκες. Και τόσες φορές, όσες δεν θα φανταζόσουν υπό κανονικές συνθήκες. Φανταστείτε τώρα, το αίσθημα όταν σε αυτά τα ταξίδια έχεις την τύχη να ζήσεις μοναδικές στιγμές. Το βιράζ στα 200 μέτρα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2000 στο Σίδνεϊ και η αγκαλιά με τον Κώστα Κεντέρη στη μικτή ζώνη είναι τα δύο πράγματα που θα είναι πάντα στα μάτια μου με κάθε ευκαιρία. Είναι αυτά που βγαίνουν πάντα στον αφρό, ό,τι και να ακούσω, ό,τι και να σκεφτώ για την (όποια) σχέση μου με αυτόν τον υπέροχο αθλητή. Είναι από αυτά που φτιάχνεσαι να λες "Ναι ρε φίλε...Σε αυτό, ήμουν μέσα!".

(κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Thomas Kienzle)