19 λόγοι που αγαπάμε τις εθνικές πόλο

Τόσο η εθνική Ανδρών όσο και εκείνη των Γυναικών, χωρίς να απολαμβάνουν τη δημοφιλία άλλων αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων, είναι αγαπητές και συμπαθείς στον κόσμο. Δεν πρόκειται μόνο για το σφρίγος τους, όμως. Κάτι οικείο, ίσως τη σύνδεση με το υγρό στοιχείο σε μία χώρα που βρέχεται από θάλασσα ή το συνδυασμό σεμνότητας και περηφάνιας, με τη βεβαιότητα της υπερβατικής παρουσίας.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αγαπήσεις τις εθνικές πόλο. Παρακάτω παρατίθενται 19 εξ αυτών. 

• Είναι ο ομαδάρχης στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα διάσημα σπορ στην Ελλάδα δεν στέλνουν συχνά ομάδες σε ό,τι είναι το απολύτως μεγαλύτερο αθλητικό, κοινωνικό και πολιτικό φεστιβάλ του πλανήτη. Η εθνική πόλο Ανδρών έχει πάει σε όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες του παλαιότερου ομαδικού παιχνιδιού που εντάχθηκε σε αυτούς από το 1980 και έπειτα. Από το 1968, η 'γαλανόλευκη' έχει χάσει μόνο τους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ, το 1976
• Είναι η μοναδική ομάδα σε ό,τι αφορά ενήλικες που έχει κατακτήσει χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Το έχουν πετύχει οι Γυναίκες, τον Ιούλιο του 2011, στη Σαγκάη, με το 9-8 επί της Κίνας
• Ακόμα και στο επίπεδο της Εθνικής, παραμένει ένα οικογενειακό σπορ. Παίκτες που κουβαλούν κληροδοτήματα, γονείς που έχουν κάνει θυσίες, άνθρωποι που την παρακολουθούν σε προκριματικές φάσεις και φιλικά παιχνίδια

• Η μετάβαση των καλών παικτών στις μικρές ηλικίες στις εθνικές ομάδες Ανδρών και Γυναικών είναι σεμιναριακού επιπέδου. Από την ομάδα που κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων της Δουνκέρκης, το 1995, επτά παίκτες έπαιξαν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που πήρε την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, 9 χρόνια αργότερα: ο Νικόλας Δεληγιάννης, ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου, ο Γιώργος Αφρουδάκης, ο μεγάλος άτυχος Αντώνης Βλοντάκης, αφού έσπασε το χέρι του στο πρώτο ματς, ο Δημήτρης Μάζης, ο Τάσος Σχίζας και ο Γιάννης Θωμάκος.
  Από την εθνική Εφήβων που κατέκτησε το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σε επίπεδο αγοριών, το 2001 στην Κωνσταντινούπολη, ο Χρήστος Αφρουδάκης, ο Γιώργος Ντόσκας και ο Αργύρης Θεοδωρόπουλος διέγραψαν λαμπρή πορεία στην Εθνική, ενώ υπήρχαν και πολίστες, όπως ο Δημήτρης Μιτελούδης, που εκμεταλλεύθηκαν απουσίες για να παίξουν σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα.
  Η εθνική Νέων Ανδρών που από το 2009 έως το 2011 ήταν στα μετάλλια, έχει επίσης δώσει στην Εθνική διεθνείς. Στην ομάδα που βρίσκεται τώρα στη Βουδαπέστη παίζουν ο Άγγελος Βλαχόπουλος, ο Γιώργος Δερβίσης, ο Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς, ο Μάριος Καπότσης, ενώ από καιρού εις καιρόν έχουν βρει θέση στην ομάδα ο Δημήτρης Τίγκας και οι Στέφανος Γαλανόπουλος και Κυριάκος Ποντικέας, ‘χάλκινοι’ παγκόσμιοι πρωταθλητές στο Μόντρεαλ. Όσον αφορά στην τωρινή κυρίαρχο στις νεαρές ηλικίες, ήδη έχει δώσει τον Μάνο Ζερδεβά στο τέρμα, τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου και τον Δημήτρη Σκουμπάκη. Κι αυτό προς το παρόν.
  Από την εθνική των Νεανίδων και των Νέων Γυναικών, δε, που κυριάρχησε σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, η φετινή εθνική Γυναικών είναι γεμάτη. Η ομαδάρα του Γιώργου Μορφέση, που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Νεανίδων στο Περθ τον Δεκέμβριο του 2012 (αλλά και που κυριάρχησε για μία τριετία στις διοργανώσεις της ‘Γηραιάς Ηπείρου’ έγινε λαμπρός τροφοδότης. Οι δύο αδελφές Πλευρίτου, Μαργαρίτα και Ελευθερία, η Άλκηστις Μπενέκου, η Έλενα Ξενάκη, η Χριστίνα Κότσια, η Χρυσή Διαμαντοπούλου είναι μέλη αυτής της ομάδας. Θα μπορούσαν να είναι τουλάχιστον επτά, αν η Στεφανία Χαραλαμπίδη δεν διάλεγε τις ΗΠΑ, όπως και να έχει, όμως, το ποσοστό κυμαίνεται στο 50%. Και, με εξαίρεση ελάχιστες περιπτώσεις σωματικών τραυματισμών ή πνευματικής ανετοιμότητας, δίνουν πάντα το 'παρών' από το 2013. Από την ομάδα του Περθ έχουν παίξει στην Εθνική και οι Ιωάννα Χαραλαμπίδη, αδελφή της Στεφανίας, η Ιόλη Μπενέκου, αδελφή της Αλκήστιδος και η Τίνα Κοντογιάννη, ενώ η Ιωάννα Χυδηριώτη, που δεν ήταν στο Περθ αλλά οριακά πιάνεται σε αυτήν τη γενιά είναι επίσης σταθερό μέλος και στη Βουδαπέστη έμεινε εκτός λόγω τραυματισμού
• Η εκπροσώπηση από την επαρχία είναι αξιοσημείωτη. Η Κρήτη, η Πάτρα και η Χίος συνεχίζουν αμείωτα να τροφοδοτούν με παίκτες τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα, αλλά και εξαιρετικούς προπονητές. Μαζί, οι παραλιακές συνοικίες της Αθήνας, ο Πειραιάς και, βέβαια, η Θεσσαλονίκη

• Είναι οι μόνες εθνικές που μπήκαν στην τετράδα των ίδιων Ολυμπιακών. Η εθνική πόλο Γυναικών έχει πάρει το ένα μετάλλιο σε ομαδικό σπορ (τα κορίτσια της ρυθμικής στο Σίδνεϊ, με το χάλκινο, ήταν ομάδα σε ένα μη ομαδικό σπορ), το ασημένιο στους Ολυμπιακούς του 2004, ενώ οι Άντρες προκρίθηκαν στους ημιτελικούς (και γνώρισαν μια σπαρακτική ήττα στο μικρό τελικό από τη Ρωσία, αφού είχαν αποκλειστεί από τη Σερβία) στην ίδια διοργάνωση
• Οι δύο από τους τρεις Έλληνες αθλητές που έχουν πάρει μέρος σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πολίστες. Ο, πλέον γενικός γραμματέας Αθλητισμού, Γιώργος Μαυρωτάς, από το Λος Άντζελες το 1984 έως το Σίδνεϊ το 2000 και ο Γιώργος Αφρουδάκης, από την Ατλάντα το 1996 έως το Λονδίνο το 2012. Ο άλλος είναι ο Καλλίνικος Κρεάνκα, αθλητής της επιτραπέζιας αντισφαίρισης
• Αν η εθνική Γυναικών έφερε το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, η εθνική Ανδρών έφερε το πρώτο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Το 2005, στο Μόντρεαλ, με το 10-9 επί των Κροατών στο μικρό τελικό και το μυθικό γκολ του Γιώργου Αφρουδάκη 8' πριν τη λήξη. Ένα γκολ για το οποίο ο μικρός αδελφός του, Χρήστος, είπε ότι "έστειλε την μπάλα εκεί που γ#$%ν οι αράχνες"
• Όποιον βετεράνο και να ρωτήσεις, θα σου πει ότι αυτό πραγματικά για το οποίο έχει μετανιώσει στην καριέρα του είναι που δεν έπαιξε σε μία διοργάνωση με την Εθνική, κυρίως επειδή αυτό συνέβη λόγω εγωισμού. Ακόμα και τώρα, οι περισσότεροι βετεράνοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι θα ήθελαν να παίξουν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, ακόμα κι αν επρόκειτο για ένα λεπτό
• Η εθνική Ανδρών έχει δύο γενιές Ολυμπιονικών: εκείνους που κατέκτησαν την έκτη θέση, στην Ατλάντα, και πήραν τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία ως τότε, στο παιχνίδι κατάταξης με τους Αμερικανούς, και αυτούς που κατέκτησαν την τέταρτη θέση στην Αθήνα, νικώντας την Ιταλία στο ματς για την απευθείας είσοδο στα ημιτελικά
• Πέφτει σύρμα για τα ταλέντα. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός Θοδωρής Βλάχος μού είχε πει το 2011, ερωτώμενος, ότι "ο Γενηδουνιάς είναι το πιο ατόφιο ταλέντο που έχω δει μετά τον Χατζηθεοδώρου", για τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, όταν ακόμα ήταν ένα παιδάκι διαφορετικό από τα υπόλοιπα, που σάρωνε στις μικρές ηλικίες με το Παλαιό Φάληρο, έχει ακουστεί η φράση, "αυτός θα γίνει καλύτερος από τον πατέρα του", κάτι υπερβολικό αφού ο λόγος γίνεται για τον Τάσο Παπαναστασίου, τον πιλότο, ενώ το ίδιο ισχύει και στα κορίτσια: για τη Χριστίνα Τσουκαλά, τη Χρυσή Διαμαντοπούλου, την Ελευθερία Πλευρίτου, τη Στεφανία Χαραλαμπίδη (που αποδεικνύει του λόγου το ασφαλές, ούσα μέλος της πιο δυνατής ομάδας του κόσμου), η φήμη προείχε των ικανοτήτων τους. Και ταίριαξε με αυτές. Η Εθνική είναι ο αληθινός καθρέφτης τους

• Η νεότερη γενιά της εθνικής Ανδρών, δηλαδή μετά το 2005, κατάφερε να πάρει κι άλλο μετάλλιο σε Παγκόσμιο. Το 2015, στο Καζάν, ο Χρήστος Αφρουδάκης και ο Μανώλης Μυλωνάκης, που είχαν ζήσει τις στιγμές του Μόντρεαλ, ηγήθηκαν της κατάκτησης του χάλκινου, στο μικρό τελικό με την Ιταλία, και άφησαν την παρακαταθήκη στους νεότερους, τον Γιάννη Φουντούλη, τον Κώστα Μουρίκη, τον Χριστόδουλο Κολόμβο, τον Αλέξανδρο Γούνα, να ηγηθούν της προσπάθειας, έως ότου οι ίδιοι αποχωρήσουν. Η δάδα παραμένει ακόμη αναμμένη
• Δύο εμβληματικοί αρχηγοί της Εθνικής έπαιξαν το τελευταίο παιχνίδι τους στο πόλο φορώντας το σκουφάκι της. Ο Κυριάκος Γιαννόπουλος στην Ατλάντα το 1996 και ο Κώστας Λούδης στην Αθήνα το 2004. Ο Γιώργος Αφρουδάκης, δε, μπορεί να μην το έκανε πραγματικότητα, πάντως ανακοίνωσε την αποχώρησή του ανήμερα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών του 2016
• Είναι έξυπνα παιδιά. Οι τοποθετήσεις του δεν διέπονται από την ξύλινη αθλητική γλώσσα που βρίσκει κάποιος εκεί που υπάρχουν περισσότερα συμφέροντα, συν ότι η πολλαπλή σύνθεση του παιχνιδιού και οι περίπλοκες αρτηρίες του καθιστούν κορμί και νου εξίσου σε εγρήγορση
• Το κάλλος. Τα παιδιά της Εθνικής είναι παραδοσιακά ομορφόπαιδα και από την Dolce Vita της δεκαετίας του '50 θριαμβεύουν στο πεδίο της σαγήνης και της 'κατάκτησης'. Θεωρούνται ζεν πρεμιέ από τους λίγους. Ένας από τους πλέον όμορφους Έλληνες αθλητές εξάλλου, που θεωρείται και ο πιο ταλαντούχος φουνταριστός της γενιάς του, ο Αντώνης Βλοντάκης, ήταν μέλος της Εθνικής επί δεκαετία. Όσον αφορά στα κορίτσια, ασφαλώς και εδώ υπάρχουν παραδείγματα. Ένα χαρακτηριστικό έρχεται με μία συνέντευξη που είχε παραχωρήσει η Μαρία Τσουρή πριν τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, του 2008, όταν, ερωτηθείσα ρητορικά για την εξωτερική εμφάνισή της, απάντησε, "ΟΚ, αλλά έχεις δει το πρόσωπο της Ρουμπέση;"
• Τα 3 ασημένια μετάλλια σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της εθνικής Γυναικών την τελευταία δεκαετία. Στο Ζάγκρεμπ, το 2010, το Αϊντχόφεν, το 2012 και τη Βαρκελώνη, το 2018

• Οι πολύ μεγάλες στιγμές. Το γκολ του Γιώργου Αφρουδάκη με την Κροατία, εκείνο του Χρήστου στο ίδιο παιχνίδι, που ισοφάρισε το ματς στην κανονική διάρκειά του, αυτό του Γιάννη Φουντούλη που ισοφάρισε στο Καζάν την Αυστραλία, στον προημιτελικό, το απίστευτο σουτ του Μανώλη Μυλωνάκη με τη Ρουμανία στο Ευρωπαϊκό του 2014, η καταπληκτική εμφάνιση με την Ιταλία στον προημιτελικό του Μόντρεαλ το 2005 και με την Ισπανία στον προημιτελικό του Ευρωπαϊκού του Βελιγραδίου του 2016
• Το πέναλτι της Αντιγόνης Ρουμπέση με τη Ρωσία στο ματς πρωτιάς για τον όμιλο το 2011, τα 4 γκολ της Αγγελικής Γερόλυμου στον προημιτελικό με την Αυστραλία στο Παγκόσμιο της Ρώμης, το 2009, που συνόδευσαν την  το γκολ της Αλεξάνδρας Ασημάκη στο μπαράζ με την Ιταλία το 2014 στη Βουδαπέστη, η τρομερή εμφάνιση της Φιλιούς Μανωλιουδάκη στο ίδιο στάδιο με τον ίδιο αντίπαλο τον προηγούμενο χρόνο
• Το γκολ του Τεό Λοράντου με τους Αμερικανούς στον τελικό του FINA Cup το 1997 και η νίκη επί της Ουγγαρίας, πρώτη στην ιστορία της, στον ημιτελικό, το εύστοχο πέναλτι του Βλαχόπουλου με τους Ιταλούς το 2015, οι σπουδαίες backtoback νίκες με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ στο Παγκόσμιο του 2003, στη Βαρκελώνη, οι νίκες επί των Ουγγαρίας, Καναδά, Ιταλίας και Ρωσίας, που έφεραν το χρυσό για την εθνική Γυναικών στο World League του Κίρισι το 2005. Η ισοπαλία με την Ιταλία και η νίκη επί της Κίνας για την όγδοη το 1984 εθνική Ανδρών, η οποία έξι χρόνια νωρίτερα είχε πετύχει την πρώτη πραγματικά μεγάλη νίκη της επί της Ισπανίας, στο Παγκόσμιο του Βερολίνου. Οι προκρίσεις από τα προολυμπιακά της Οραντέα το 2008 και του Έντμοντον το 2012
• Το δράμα και ο πόνος. Η απουσία της εθνικής Ανδρών από τα Παγκόσμια της Ρώμης και της Σαγκάης, οι δύο οδυνηρές ήττες της εθνικής Γυναικών στα προολυμπιακά της Τεργέστης, από την Ισπανία, και της Χάουντα, στην Ολλανδία, όταν η Έλενα Ξενάκη θεώρησε ότι της έδωσε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς στο Ρίο, αλλά η Νάστια Σιμάνοβιτς ισοφάρισε με 4" για τη λήξη και η 'γαλανόλευκη' έχασε την πρόκριση στα πέναλτι
• Πρέπει να γίνει κάτι σπουδαίο για να σκεφτεί ο διεθνής πολίστας ότι μπορεί να πάει κοντά στην αίσθηση που έχει όταν μπαίνει στο στάδιο για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων