19 λόγοι που αγαπάμε τη Λίβερπουλ

Ένα πρωτάθλημα πανάξιο, που τελείωσε με… καθυστερήσεις: σαν φάρσα, για να μην αφήσει μία ολόκληρη φυλή να γιορτάσει μέσα από την εικόνα φιέστας την κατάκτηση του 19ου έπειτα από 30 χρόνια. Όταν η Λίβερπουλ πήρε το τελευταίο πρωτάθλημά της, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε 7. Και μετά ξέσπασε η κόλαση με τον καταλληλότερο εκπρόσωπό της, τον Άλεξ Φέργκιουσον, και αυτήν τη στιγμή οι ‘κόκκινοι’ του Μέρσεϊσαϊντ έχουν ένα λιγότερο πρωτάθλημα από τους ‘κόκκινους διαβόλους’.

Η απόσταση είναι τέτοια, που το σχεδόν 30% των φίλων της Λίβερπουλ ανά τον κόσμο ήταν αγέννητο όταν η ομάδα του Κένι Νταλγκλίς κατέκτησε το τελευταίο τρόπαιο πρωταθλήματος, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, θα ονομαζόταν έπειτα από μία διετία Premier League. Ο αριθμός 19, δε, έρχεται και… δένει με τον τωρινό τρόμο του πλανήτη, ωστόσο ας μην αποζητάται μυστηριακή σχέση με αυτό. Είναι ένας αριθμός που θα μπορούσε να αντιστοιχεί στους περισσότερους από τους λόγους που ο κόσμος του ποδοσφαίρου αγαπάει ή ενδεχομένως σέβεται τη Λίβερπουλ, αναμφισβήτητα ένα από τα 10 πιο σημαντικά και ‘βαριά’ κλαμπ στη Γη. 

• Για τις ατάκες του Μπιλ Σάνκλι -όχι το κλασικό “το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, είναι κάτι πολύ περισσότερο“- για την Έβερτον: “Όταν δεν έχω τι να κάνω, κοιτάζω κάτω στη βαθμολογία για να δω τι κάνει η Έβερτον“. “Αν οι παίκτες της Έβερτον έπαιζαν στον κήπο μου, θα έκλεινα τις κουρτίνες”. Και βέβαια το μυθικό “υπάρχουν δύο ομάδες στο Λίβερπουλ και η δεύτερη είναι η Λίβερπουλ Β“.
• Για το στιγμιότυπο, ένα από εκείνα που παραπέμπουν σε μια εικόνα αιώνιας ευτυχίας, με το Kop να τραγουδάει Beatles το 1964. Το ‘She Loves You’ δεν είναι ο ύμνος της Λίβερπουλ, όμως εκείνη η στιγμή μοιάζει με την απελευθέρωση μίας ολόκληρης γενιάς από την πάγια θλίψη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Ένα από τα ωραιότερα βίντεο στην ιστορία του ΥouΤube. Ακούστε τον παρουσιαστή να λέει “οι φίλοι της Λίβερπουλ δεν συμπεριφέρονται όπως οποιοδήποτε ποδοσφαιρικό κοινό, ιδιαιτέρως το Kop“.

• Για την επιλογή που έκανε ο Γιούργκεν Κλοπ. Η οποία δεν ήταν μόνο αθλητική. Ο Γερμανός προπονητής, που παρά το γεγονός ότι ήταν άνεργος, υπήρξε περιζήτητος, δεν διάλεξε τη Λίβερπουλ απλώς επειδή ήταν ένα μεγάλο κλαμπ. Την επέλεξε διότι δεν ήταν η Μπάγερν Μονάχου ή η Ρεάλ Μαδρίτης, μία τρόπον τινά καθεστωτική ομάδα, όσο, βέβαια, κι αν οι ‘κόκκινοι’ παραμένουν ένα μεγάλο κεφάλαιο στο Νησί, ίσως το μεγαλύτερο μετά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κι ένας σεβάσμιος οργανισμός στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Η αύρα της Λίβερπουλ ήταν εκείνη που υποχρέωσε τον Κλοπ, σε αντίθεση με τον Ζοζέ Μουρίνιο επί παραδείγματι, που στα ντουζένια του είχε ευθαρσώς δηλώσει ότι δεν είχε επιθυμία να δουλέψει στο Μέρσεϊσαϊντ, να κάνει το διάβημα που σίγουρα υποπτευόταν πόσο σημαντικό ήταν, τόσο για την καριέρα όσο και για τη ζωή του. Ο Κλοπ επέστρεψε στη Λίβερπουλ ό,τι του είχε χαρίσει, αν και σε ενδεχόμενη ερώτηση πιθανώς θα απαντούσε γελώντας και λέγοντας ότι αυτό είναι αδύνατον.
• Για τα ποιήματα του Κιθ Γουίλσον, ενός οπαδού της Λίβερπουλ. Το ‘Bloodline’, διαβασμένο από τη σχεδόν βιβλική φωνή του Τομ Τζόρτζσαν, είναι υπέροχο, αλλά ακόμα πιο ωραία είναι η άποψη του ιστορικού και συγγραφέα πριν από τον τελικό με τη Μίλαν στην Κωνσταντινούπολη, το ποίημα που περιγράφει όλη τη διαδρομή και τελειώνει με τον Γουίλσον να αναρωτιέται στην κάμερα “when did it all go right” (“πότε πήγαν όλα σωστά”) και να φεύγει.
• Για το 1-4 με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στις 21 Μαρτίου του 2009. Η φαντασμαγορία του φάουλ-κόκκινη από τον Νεμάνια Βίντιτς στον Στίβεν Τζέραρντ και, κατόπιν, η απίθανη εκτέλεση του Φάμπιο Αουρέλιο για το 1-3. Το πρώτο και μόνο ματς που ο Κριστιάνο Ρονάλντο σκόραρε στο ‘Ολντ Τράφορντ’ κι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν νίκησε και η πρώτη φορά έπειτα από… πάντα που η ελπίδα της κατάκτησης του πρωταθλήματος έμοιαζε με πιθανότητα. Έπειτα, ήρθαν το γκολ του Φεντερίκο Μακέντα για τη Γιουνάιτεντ κόντρα στην Άστον Βίλα στο 3-2 της επόμενης Κυριακής, τα 4 γκολ του Αντρέι Αρσάβιν στο ‘Άνφιλντ’ την Τετάρτη του Πάσχα, για το απίθανο 4-4 με την Άρσεναλ και φυσικά οι επόμενες νίκες της ομάδας του Φέργκιουσον, που την έστεψαν ξανά πρωταθλήτρια. Ο ‘Φέργκι’ μπόρεσε να αποχωρήσει του ποδοσφαίρου έχοντας πλήξει τη Λίβερπουλ και χωρίς να έχει δεχθεί πυρά, παρά μόνο αυτά εκείνου του συγκεκριμένου παιχνιδιού, που για πολλούς από εμάς είναι προτιμότερο ακόμα και από τον τελικό της Πόλης.

• Για το βιβλίο του Ντέιβιντ Πις ‘Red or Dead’, που λέει την ιστορία του Σάνκλι έως τον τελικό του Charity Shield 1974 με τη Λιντς, που οδήγησε τον πατριάρχη της Λίβερπουλ στην έξοδο. Δυστυχώς, το βιβλίο δεν έχει ελληνική μετάφραση, αφού αρκέστηκε στη γλωσσική μεταφορά του ‘Damned United’ (‘Καταραμένη Ομάδα’) του ίδιου συγγραφέα, την ιστορία των 44 ημερών του Μπράιαν Κλαφ στον πάγκο της Λιντς, η θητεία του οποίου ξεκινά ακριβώς με αυτό το ματς, το οποίο έμοιαζε με το τέλος εποχής της Λίβερπουλ, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η συνέχισή της, με μόνη αλλαγή το πρόσωπο στον πάγκο.
• Για τη λαχανί επιγραφή με τα κόκκινα γράμματα στην πόλη. ‘Welcome to Liverpool-Except fascists, who can fuck right off’. Ανεκτίμητο.

• Για το ‘You’ll Never Walk Alone’ από τους Gerry and the Pacemakers, που δεν ήταν, όμως, του συγκεκριμένου συγκροτήματος. Ήταν ένα τραγούδι των Rodgers and Hammerstein για το σόου ‘Καρουζέλ’, το οποίο έκανε πρεμιέρα το 1945. Το 1963, στο ‘Άνφιλντ’ παίζονταν τα top-10 τραγούδια των βρετανικών τσαρτς και ήταν αυτές οι 4 εβδομάδες, που η συγκεκριμένη παραλλαγή βρισκόταν στο νούμερο 1, που καθόρισαν τη μελωδία και τους στίχους που θα γίνονταν συνώνυμο της ποδοσφαιρικής ομάδας.

• Για το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει παίκτης και προπονητής αυτής της ομάδας που δεν αγαπήθηκε από τους οπαδούς παντοτινά. Μόνη εξαίρεση, η μεταγραφή του Φερνάντο Τόρες στην Τσέλσι έναντι 50 εκατομμυρίων λιρών στις 28 Ιανουαρίου του 2011, όταν και έκαψαν ακόμα και φανέλες στους δρόμους της πόλης. Έχουν υπάρξει κι άλλες αντιπάθειες, κυρίως λόγω της δεδηλωμένης επιθυμίας παικτών να φύγουν από την ομάδα (Ραχίμ Στέρλινγκ, Φιλίπε Κουτίνιο), αλλά όχι σε αυτό το μέγεθος. Στη Λίβερπουλ θρύλοι είναι τύποι όπως ο Τόμι Σμιθ, ο Ίαν Κένεντι, ο Τζέιμι Κάραχερ, ο Ντίβοκ Ορίγκι, ο Νιλ Μέλορ, ο Ντιρκ Κάουτ, ο Σάμι Χίπια, ποδοσφαιριστές που απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν για την ομάδα και που την αισθάνονται δική τους, δείχνοντας πόσο προνομιούχοι αισθάνονται που αγωνίζονται για αυτήν.
• Για τη ‘θεωρία του Γιούιν‘. Ο Μάικλ Όουεν έφυγε το 2004 για τη Ρεάλ Μαδρίτης, προκειμένου να διεκδικήσει το Champions League και η Λίβερπουλ το κατέκτησε τον επόμενο χρόνο. Ο Φιλίπε Κουτίνιο έκανε το ίδιο μεσούσης της σεζόν 2017-2018, ασκώντας πίεση στη Λίβερπουλ για να φύγει για την Μπαρτσελόνα. Ενώ οι ‘μπλαουγκράνα’ έπεσαν θύμα απίθανης έκπληξης από τη Ρόμα, η Λίβερπουλ έφτασε στον τελικό. Κι αν και έχασε 1-3 από τη Ρεάλ Μαδρίτης, τα κατάφερε την επόμενη χρονιά, νικώντας 2-0 την Τότεναμ. Μάλιστα, στον ημιτελικό απέκλεισε την Μπαρτσελόνα, στην οποία παίζει κι ο ‘πρώην’ Λουίς Σουάρες, τον οποίο η Λίβερπουλ πούλησε εσπευσμένα στους Καταλανούς κάτω από την αξία του, μετά τη δαγκωνιά του στον Τζόρτζιο Κελίνι, στο Ουρουγουάη-Ιταλία του 2014. Ο Κουτίνιο, δε, με μια θητεία μηδέν οξέα μηδέν λιπαρά στην Μπαρτσελόνα, ζει αναμφίβολα καλύτερες στιγμές στην Μπάγερν.
• Για την επιγραφή ‘This is Anfield’, στον τοίχο πάνω από τα σκαλοπάτια που οδηγούν στον αγωνιστικό χώρο.

• Για το κόρνερ του Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ, που έφερε το 2ο γκολ του Ορίγκι και 4ο της Λίβερπουλ στον 2ο ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα, το 4-0 που ανέτρεψε το 3-0 του πρώτου ματς και την οδήγησε στον τελικό. Ο Κλοπ δεν είδε το γκολ ζωντανά και το κατάλαβε στρέφοντας το κεφάλι του στην κερκίδα. Η Λίβερπουλ νίκησε σε αυτό το ματς παίζοντας χωρίς τα 2/3 της εμβληματικής επίθεσης της σύγχρονης εποχής, δηλαδή τον Μοχάμεντ Σαλάχ και τον Ρομπέρτο Φιρμίνο. 

• Για τους ευρωπαϊκούς τίτλους. Τα 6 Κύπελλα Πρωταθλητριών (1977, 1978, 1981, 1984, 2005, 2019), τα 3 Κύπελλα UEFA (1973, 1976, 2001), τα 4 ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (1977, 2001, 2005, 2019), όλα ρεκόρ στην Αγγλία, και, προσφάτως, το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, με το 1-0 επί της Φλαμένγκο.
• Για τον Τζέραρντ. Τον αρχηγό της ομάδας, παίκτη της για 18 σεζόν, από το 1998 έως το 2015, με 504 συμμετοχές, 120 γκολ κι ένα γλίστρημα, στο ‘καταραμένο’ 2-0 με την Τσέλσι στις 27 Απριλίου 2014, που ουσιαστικά κόστισε το πρωτάθλημα στους ‘κόκκινους’ και τον ίδιο και το οποίο είναι το στίγμα της καριέρας του. Η τελευταία χρονιά του, με τους Λος Άντζελες Γκάλαξι, ήταν εκείνη που τον απέτρεψε να έχει φορέσει μόνο μία φανέλα, αλλά βέβαια λογίζεται ως θεός στα… ημέτερα.
• Για την ηθική του ‘Άνφιλντ’ από την ώρα που εμφανίστηκε ο Σάνκλι. Το “don’t take any shit from anybody, son, and as long as you play it straight, there’ll be no problem”, που είχε πει κάποτε στον ‘Iron and soul’ της ομάδας, τον Σμιθ, αντιπροσώπευσε ό,τι ήταν και παρέμεινε στο πέρασμα των χρόνων η Λίβερπουλ.
• Για το βίντεο ‘This means more’, στο οποίο ο ίδιος ο Κλοπ απαγγέλλει τι σημαίνει η Λίβερπουλ για τον ίδιο και τους φίλους της.

• Για τους θρύλους της ομάδας, τον Κρις Λόιερ, τον Πίτερ Τόμπσον, τον Ρον Γιτς, τον Άλαν Χάνσεν, τον Άλαν Κένεντι, τον Ίαν Κάλαχαν, τον Τέρι ΜακΝτέρμοντ, τον Γκρέιαμ Σούνες, τον Έμλιν Χάιγουεϊ, τον Ρότζερ Χαντ, τον Ρέι Κλέμενς, τον Πίτερ Τόμπσον, τον Πίτερ Μπίρντσλι, τον Ρόμπι Φάουλερ, τον Στιβ ΜακΜάναμαν, τον Ίαν Ρας, τον Κέβιν Κίγκαν και όλους τους προαναφερθέντες. Ένα παλμαρέ από ήρωες που στην πόλη λατρεύονται. Αλλά και τους… άλλους προπονητές, τον Τζο Φάγκαν, που ανέλαβε μετά τον Μπομπ Πέισλι, τον Νταλγκλίς, που όταν παραιτήθηκε, στις 20 Φεβρουαρίου 1991, μετά το 4-4 στον 4ο γύρο του κυπέλλου με την Έβερτον, έκανε την εισαγωγή στα ‘πέτρινα χρόνια’, τον Ζεράρ Ουγέ, τον Ράφα Μπενίτεθ, ακόμα και τον Μπρένταν Ρότζερς.
• Για τα ευρωπαϊκά θαύματα. Το γκολ του Ντέιβιντ Φέρκλαφ στον 2ο προημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών τη σεζον 1976-1977 στο ‘Άνφιλντ’ με τη Σεντ Ετιέν, όταν η Λίβερπουλ, που είχε χάσει 0-1 στη Γαλλία, δέχθηκε το γκολ και χρειαζόταν δύο για να προκριθεί. Εκείνο της πρόκρισης πέτυχε ο Φέρκλαφ στο 84′. Η πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή νίκη, το 3-1 επί της Ίντερ στον 1ο ημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1964, που η γενιά που γαλουχήθηκε από τον Σάνκλι λέει ότι εκεί ξεκίνησαν όλα, αν και αποκλείστηκε με… δολιοφθορά στο ‘Μεάτσα’, στον 2ο ημιτελικό (0-3). Το 3-0 επί της Οσέρ, στον 2ο γύρο του Κυπέλλου UEFA τη σεζόν 1991-1992, την επιστροφή, δηλαδή, έπειτα από 6 χρόνια στα Κύπελλα Ευρώπης, που ανέτρεψε το 0-2 του πρώτου παιχνιδιού. Το γκολ του Ντέγιαν Λόβρεν, στο 4-3 επί της Ντόρτμουντ στον 2ο προημιτελικό του Europa League το 2016, όταν η Λίβερπουλ βρέθηκε 1-3 πίσω στο σκορ και το ανέτρεψε για να φτάσει στον ημιτελικό, όπου επίσης ανέτρεψε το εις βάρος της 0-1 από τη Βιγιαρεάλ, νικώντας την 3-0 στη ρεβάνς, και μετά στον τελικό, όπου έχασε από τη Σεβίλλη. Το 4-4 με την Τσέλσι στον 2ο προημιτελικό του Champions League το 2009, όταν και αποκλείστηκε από το 1-3 του πρώτου ματς, αλλά προηγήθηκε 2-0, 3-2 και 4-3 στο ‘Στάμφορντ Μπριτζ’ και χρειαζόταν ένα γκολ για να πάρει σκορ πρόκρισης. Η ανατροπή στον 1ο τελικό του Κυπέλλου UEFA με την Μπριζ το 1976, όταν το 0-2 έγινε 3-2 από το 59′ έως το 65′. Στη ρεβάνς, το 1-1 της έδωσε το 2ο τρόπαιο. Το 5-4 στον τελικό του Κυπέλλου UEFA το 2001 με την Αλαβές, ένα από τα πιο συναρπαστικά ματς στην ιστορία. Και βέβαια, τα δύο πιο γνωστά, το γκολ του Τζέραρντ με τον Ολυμπιακό στις 7 Δεκεμβρίου 2004, όταν η Λίβερπουλ ήθελε δύο γκολ διαφορά για να προκριθεί στους ’16’ και βρέθηκε να χάνει 0-1 στο ημίχρονο, καταφέρνοντας, τελικά, να επικρατήσει 3-1 (και να φτάσει στην κατάκτηση του τροπαίου) και, βέβαια, το 4-0 με την Μπαρτσελόνα πέρυσι, στον 2ο ημιτελικό του Champions League, που ακύρωσε το 0-3 του πρώτου ματς στο ‘Καμπ Νόου’.

• Προφανώς, για το αποτύπωμα της 25ης Μαΐου 2005. Μία ομάδα που είναι συνυφασμένη για τους θριάμβους της όσο και τις καταστροφές της, τις τραγωδίες με τους νεκρούς που ουδείς στο κλαμπ ξεχνά (το ‘Χέιζελ’ το 1985, στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με τη Γιουβέντους, το ‘Χίλσμπορο’ το 1989, στον ημιτελικό του κυπέλλου με τη Νότιγχαμ), στο αριστούργημα της αυταπάρνησής της. Τα 3 γκολ σε 6 λεπτά στο ‘Ατατούρκ’, που έκαναν σχεδόν εν ριπή οφθαλμού 3-3 το 3-0 του 1ου ημιχρόνου για λογαριασμό της Μίλαν, η μία από τις δύο μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία των τελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το τραγούδι στο ημίχρονο, αν κι η ομάδα βρισκόταν 3 γκολ πίσω. Η ανεξήγητη ακόμα και σήμερα χαμένη ευκαιρία του Αντρέι Σεφτσένκο, 3 λεπτά πριν από τη λήξη της παράτασης. Το τρέκλισμα του Γέρζι Ντούντεκ στα πέναλτι, μία επανάληψη της ιστορίας, όπως αυτή γράφτηκε στη Ρώμη, στον τελικό με τη Ρόμα από τον Μπρους Γκρόμπελαρ 21 χρόνια πριν, όταν η Λίβερπουλ πήρε το 4ο και τελευταίο ως τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών της (1-1 στην κανονική διάρκεια, 4-2 στα πέναλτι). Ο Πολωνός υποχρέωσε τους Σερζίνιο, Αντρέα Πίρλο και Σεφτσένκο να χάσουν τα πέναλτι. Ελάχιστες ομάδες που κατέκτησαν το Κύπελλο Πρωταθλητριών ήταν χειρότερες από αυτήν τη Λίβερπουλ.