US Open 2019: Ρότζερ και Ράφα χωρίζονται από το… Παρίσι
Σημειώσεις από το φετινό US Open, που βρήκε τον Ράφα Ναδάλ να πλησιάζει στο ελάχιστο τον Ρότζερ Φέντερερ στα Major, για πρώτη φορά στην καριέρα του. Η μετεφηβεία του Στέφανου Τσιτσιπά και το ταβάνι της Μαρίας Σάκκαρη.
Στο τελευταίο Major της χρονιάς, το καλύτερο κρατήθηκε για το τέλος. Ένας επικολυρικός τελικός US Open, που έφερε στον Ράφα Ναδάλ το 19ο Major της καριέρας του. Συν, ακόμα μερικές περιπτώσεις από το ‘Flushing Meadows’.
*Η μικρότερη δυνατή διαφορά: ένα Major. Αυτό που χωρίζει, πια, τον Ράφα Ναδάλ από τον Ρότζερ Φέντερερ, μια και ο τελευταίος έμεινε στα 20, με τελευταίο το Αυστραλιανό Όπεν του 2018, ενώ ο Ισπανός, με την απίστευτη νίκη του επί του καταπληκτικού Ρώσου Ντανιίλ Μεντβέντεφ τα ξημερώματα της Δευτέρας, 3-2 σετ (7-5, 6-3, 5-7, 4-6, 6-4), έφτασε τα 19. Ο Ναδάλ έχει πια 4 US Open, 2 Γουίμπλεντον και 1 Αυστραλιανό, ενώ έχει πάρει 12 Ρολάν Γκαρός, καθώς από το 2005 έως και φέτος το έχει κατακτήσει σε όλες τις περιπτώσεις πλην 3.
Ο Φέντερερ ποτέ δεν είχε μικρότερο προβάδισμα από τον Ναδάλ. Αλλά αυτήν τη στιγμή είναι ο Ισπανός που έχει ένα πλεονέκτημα το οποίο δεν θα μπορούσε να είναι πιο πρακτικό. Το Παρίσι. Ο Ναδάλ είναι το απόλυτο φαβορί σε αυτό το Major εξ ορισμού, οπότε αν ο Φέντερερ δεν επικρατήσει στη Μελβούρνη τον προσεχή Γενάρη, θα έχει την ευκαιρία να τον ισοφαρίσει ή ακόμα και να τον προσπεράσει, σε περίπτωση που εκείνος καταφέρει να πάρει ακόμα ένα τρόπαιο στα μέσα του αυστραλιανού καλοκαιριού.
*Οι δύο τελευταίες νικήτριες Major είναι Ρουμάνες, κάτι που δεν έχει συμβεί ξανά. Αν το Μπιάνκα Αντρέεσκου δεν είναι το πιο ρουμάνικο όνομα όλων των εποχών, τότε ο Ντάνουτ Λούπου ήταν έντιμος κατά τη διάρκεια της θητείας του στον Παναθηναϊκό…
Μπορεί ο Καναδάς να πανηγύρισε το πρώτο Major από τενίστα που έχει την υπηκοότητά του, αλλά η δύναμη της αθλήτριάς του, που νίκησε 2-0 σετ τα ξημερώματα της Κυριακής τη Σερένα Γουίλιαμς στον τελικό του ‘Άρθουρ Ας’, συνδυάζεται μόνο με τη βαλκανική πονηριά των προγόνων της. Η Αντρέεσκου κλήθηκε να επιλέξει τη χώρα που θα εκπροσωπούσε και δεν έκανε λάθος. Το τένις δεν χωρεί συναισθηματισμούς εκτός κορτ και η ίδια, στην πρώτη συμμετοχή της στο συγκεκριμένο Major, διάλεξε ένα στιβαρό αθλητικό σύστημα.
Η Αντρέεσκου έβγαλε εκτός από νωρίς σημαντικές αθλήτριες: τη Βελγίδα Κάρεν Φλίπκενς, τη Δανή και πρώην νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης Κάρολιν Βοζνιάκι, την υπέροχη Τέιλορ Τάουνσεντ, ένα από τα πρόσωπα του τουρνουά, την επίσης Βελγίδα Ελίς Μέρτενς, πριν νικήσει στον ημιτελικό την έτερη έκπληξη της διοργάνωσης, η οποία ήταν αναγνωρίσιμη ως η παρτενέρ του Ρότζερ Φέντερερ στο μεικτό διπλό, Μπελίντα Μπέντσιτς. Με τη Γουίλιαμς, που έχει 4 διαδοχικούς χαμένους τελικούς Major, είχε συναντηθεί προσφάτως, στις 13 Αυγούστου, στο Ρότζερς Καπ, ένα από τα σημαντικά τουρνουά της WTA. Σε εκείνο το ματς στο Τορόντο, η θρυλούμενη και ως κορυφαία τενίστρια όλων των εποχών αποχώρησε άρον άρον με το σκορ υπέρ της Ρουμάνας – Καναδής στο 3-1, στο 1ο σετ. Η Γουίλιαμς δεν ισοφάρισε, σε δεύτερη διαδοχική απόπειρα σε τελικό, τα 24 Major που έχει κατακτήσει η Αυστραλή Μάργκαρετ Κορτ, μόνο που στην περίπτωση της Αυστραλής μόλις τα 11 είναι Open, δηλαδή κεκτημένα μετά το 1968, όταν το τένις έγινε επαγγελματικό.
Έχουν γραφτεί στην ιστοσελίδα δύο κείμενα για την Αντρέεσκου, ούτως ή άλλως, όταν είχα ζητήσει λίγο πριν την έναρξη του Major από τον προπονητή στο κλαμπ της Φιλοθέης Μανώλη Γλέζο την εκτίμησή του για το μονό Γυναικών, είχε πει πως “είναι αδύνατον να κάνεις πρόβλεψη για τις γυναίκες” και προφανώς δικαιώθηκε. Η τελευταία χρονιά που τενίστρια κατέκτησε δύο Major ήταν το 2016, όταν η Αντζελίκ Κέρμπερ νίκησε στην Αυστραλία και στη Νέα Υόρκη. Από τότε έχουν νικήσει δύο φορές η Γκαρμπίν Μουγκουρούθα, η Σιμόνα Χάλεπ και η Ναόμι Οσάκα, από μία οι Σερένα Γουίλιαμς, Γελένα Οσταπένκο, Σλόαν Στέφενς, Κάρολιν Βοζνιάκι, Άσλεϊ Μπάρτι και η ίδια η Κέρμπερ.
Τη φετινή χρονιά, μόνο, 6 τενίστριες έπαιξαν για πρώτη φορά στην καριέρα τους ημιτελικό Major. Η Ντανιέλ Κόλινς στην Αυστραλία, η Αμάντα Ανισίμοβα και η Μαρκέτα Βοντρούσοβα στο Παρίσι, η Μπαρμπόρα Στριτσόβα στο Λονδίνο και οι Αντρέεσκου και Μπέντσιτς στη Νέα Υόρκη. Η διαφορά με τους Άντρες φέτος, όμως, δεν είναι μεγάλη. Ο Μέντβεντεφ και ο Ματέο Μπερετίνι έπαιξαν τον πρώτο ημιτελικό τους στη Νέα Υόρκη, o Ρομπέρτο Μπαουτίστα Αγκούτ έκανε το ίδιο στο Γουίμπλεντον, ενώ ήταν οι Στέφανος Τσιτσιπάς και Λούκας Πούιγ ξεπετάχθηκαν στην Αυστραλία.
*Ξυπνάς το πρωί και ονειρεύεσαι έναν ημιτελικό US Open μεταξύ Φέντερερ και Στάνισλας Βαβρίνκα, μόνο και μόνο για να πληροφορηθείς ότι δεν πέρασε κάποιος από τους δύο. Άλλες κι άλλες φορές, ο Γκριγκόρ Ντιμιτρόφ δεν είχε καταφέρει να νικήσει τον Ελβετό, με τον οποίο η τεχνική ομοιότητα ήταν τόσο φανερή, όταν ο Βούλγαρος ήταν φέρελπις, που τον φώναζαν ‘νεαρό Φέντερερ’, το κατάφερε τώρα, που μπήκε στο ‘Flushing Meadows’ από το νούμερο 78 της παγκόσμιας κατάταξης.
Ο Βαβρίνκα, από τη μεριά του, έκανε αυτό που έπρεπε, ώστε να δημιουργήσει προσδοκίες ακόμα και για την κατάκτηση του Open. Όποτε νικά τον Νόβακ Τζόκοβιτς κατακτά το τρόπαιο, όπως έγινε στο Αυστραλιανό του 2014, στο Ρολάν Γκαρός του 2015 και στο US Open του 2016, αν και οι τελευταίες δύο περιπτώσεις ήταν οι τελικοί της διοργάνωσης. Ο Βαβρίνκα έχει τον τρόπο να αποδομεί τον Τζόκοβιτς, διότι έχει την υπομονή να μην είναι επιθετικός. Σε αντίθεση με τον Ναδάλ και τον Φέντερερ, ο Βαβρίνκα μπορεί να χτυπήσει το μπαλάκι από χαμηλά και να βάλει βαριά φάλτσα τα οποία δεν αποτελούν απειλή, ωστόσο κάνουν το χτύπημα πιο δυνατό από το σύνηθες και, φαινομενικά, λιγότερο προσεκτικό. Ο Τζόκοβιτς ενοχλεί τους αντιπάλους του κρατώντας κλειστό το εύρος του χώρου που μπορούν να επιτεθούν. Στον Ναδάλ δεν δίνει την ευκαιρία για ένα running forehand ή για ένα inside out forehand στο ανοικτό κορτ, ενώ κι ο Φέντερερ ορισμένες φορές παίρνει τα χτυπήματα, επειδή θέλει να το κάνει νωρίς, από την… κοιλιά του. Με τον Βαβρίνκα αυτό δεν προκύπτει ως ζήτημα, μια και στην περίπτωση του Τζόκοβιτς μπορεί να πάρει όλα τα χτυπήματα και να επιστρέψει το μπαλάκι με δύναμη -μάλιστα όχι σε χώρο που ο Σέρβος μπορεί να κάνει το περίφημο τέντωμά του για να προλάβει, αλλά με ισχύ που προκαλεί φθορά. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο στο Παρίσι το 2015 όσο και στη Νέα Υόρκη το 2016 και ύστερα από μία τριετία, ο ‘Νόλε’ αντιμετώπισε πρόβλημα τραυματισμού, κάτι που σε αυτήν την περίπτωση, επειδή δεν ήταν τελικός και το στάδιο του τουρνουά ήταν πρώιμο, ενώ βρισκόταν δύο σετ και ένα μπρέικ κάτω, δεν τον άφησε να εξελιχθεί.
Οι διαμαρτυρίες στο ‘Άρθουρ Ας’, βεβαίως, ήταν λογικές. Ο Τζόκοβιτς με τη Νέα Υόρκη έχει παράξενη σχέση: το 2007, πιτσιρικάς, έφτασε στον τελικό του ‘Flushing Meadows’ και φανέρωνε, καθ’ όλη τη διάρκεια του τουρνουά, το ταλέντο του στις μιμήσεις. Ωστόσο, προς τα τελευταία στάδια μπήκε σε υπαρξιακό προβληματισμό, καθώς από τότε ανησυχούσε για το πώς θα τον θυμόταν ο κόσμος. Την επόμενη χρονιά, πριν τον προημιτελικό με τον Άντι Ρόντικ, ο τελευταίος γλαφυρά τον κατηγόρησε ότι υποκρίνεται προβλήματα τραυματισμών. Ο Τζόκοβιτς αντέδρασε νικώντας τον και του επιτέθηκε στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς, με τις αποδοκιμασίες ενός ούτως ή άλλως θορυβώδους κοινού να προσπαθούν να καλύψουν τη φωνή του. Μια πενταετία αργότερα ο Ρόντικ ομολόγησε ότι προσπάθησε να δείρει τον Τζόκοβιτς στα αποδυτήρια.
Έπειτα, ήρθαν οι 4 διαδοχικοί ημιτελικοί με τον Φέντερερ, στους οποίους μόλις μία φορά ο Σέρβος δοκίμασε την αγάπη του κοινού: στην επιστροφή του στον πρώτο ματς πόιντ του Ελβετού το 2011. Από τότε, εισερχόμενος στην ελίτ της ελίτ του σπορ, έγινε μία παρουσία που στη Νέα Υόρκη τουλάχιστον καθίστατο κάπως θαμπή, τουλάχιστον για την εμβέλειά της. Η αποχώρησή του στο 3ο σετ με τον Βαβρίνκα θύμισε σε όλους για ποιον λόγο εξαρχής τους δημιούργησε έντονα συναισθήματα, τα οποία συνήθως τείνουν προς κάτι που μοιάζει με απέχθεια.
*Ο αυτοσαρκαστικός πανηγυρισμός της Τάουνσεντ είναι μία από τις στιγμές του τουρνουά. Το US Open μπορεί να μην είχε πολλά θρίλερ, νύχτες που θα μνημονεύονται ύστερα από χρόνια, και η γοητεία του Ιταλού Μπερετίνι -θαρρείς ότι όπου υπάρχει ψυχαγωγικό κενό την τρύπα κλείνει ένας θεϊκός Ιταλός- που απλώθηκε στον προημιτελικό με τον Γκαέλ Μονφίς, ο οποίος κρίθηκε υπέρ του στο τάι μπρέικ του 5ου σετ, μπορεί να μην ήταν αρκετή, αλλά ο κόσμος αλλάζει. Η Τάουνσεντ είναι… τσουπωτή, αλλά στον 2ο γύρο με τη Χάλεπ ήταν αμείλικτη. Την απέκλεισε και πανηγύρισε, κάνοντας με το χέρι μία κίνηση που παρέπεμπε στο κράτημα πιρουνιού το οποίο μαζεύει μακαρόνια, ενώ το έφερε κοντά στο στόμα της. Για την Αμερικανίδα αυτή ήταν μία δικαίωση, προφανώς, ενώ προχώρησε αποκλείοντας τη Σοράνια Κιρστέα από τη Ρουμανία και έγινε η υπαίτια για το ένα από τα δύο χαμένα σετ της Αντρέεσκου στο τουρνουά, στον 4ο γύρο, όπου και αποκλείστηκε. Η επίδρασή της, όμως, ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη.
*Ο Τσιτσιπάς, λίγες μέρες μετά την ήττα του από τον Αντριέι Ρούμπλιεφ στον 1ο γύρο του US Open, ήταν ξεκάθαρος όταν είπε πως “νιώθω ότι πλέον δεν έχω έμπνευση”. Το μυστικό, βεβαίως, κρύβεται στη λέξη πλέον. Για έναν πρωταθλητή του επιπέδου του Τσιτσιπά είναι δύσκολο να θυμάσαι κάθε ώρα και στιγμή πόσο χρόνων είναι και πόσο απελπισμένα, όταν συμβαίνει κάτι στραβό, νιώθουν τα παιδιά αυτής της ηλικίας, που δεν έχει ξεφύγει ακριβώς από τη μετεφηβεία. Εξ ου και η λέξη “πλέον”, που δίνει τον δραματικό τόνο στη φράση. Είναι οξύμωρο ότι όσο μεγαλώνεις, βρίσκεις όλο και λιγότερα τελεσίδικα πράγματα, ενώ στα νιάτα σου ο κόσμος τελειώνει κάθε μέρα για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά.
Σε μία χρονιά η οποία προφανώς θα είχε μπονάτσα και φουρτούνα, μοιάζουν να έχουν διανυθεί ουκ ολίγα έτη από εκείνη τη μέρα που ο Τσιτσιπάς έβγαλε νοκ άουτ τον Φέντερερ, στον 4ο γύρο του Αυστραλιανού Όπεν. Ωστόσο, αυτό είναι φυσιολογικό να συμβαίνει στη ζωή, πόσω μάλλον σε έναν κλειστό κύκλο πρωταθλητών, οι οποίοι, αν μη τι άλλο, δεν… ασχολούνται με αυτό που κάνουν, αλλά περιγράφει την ύπαρξή τους καθημερινά.
Ο Τσιτσιπάς αναμένεται να βρει την έμπνευσή του, ούτως ή άλλως σύντομα θα βιώσει μια κατάσταση η οποία θα βάλει το θεμέλιο στην προσωπικότητά του, με τη συμμετοχή του στο Laver Cup, από τις 20 έως τις 22 Σεπτεμβρίου στη Γένοβα. Ούτως ή άλλως, να σε κοουτσάρει ο Μπιορν Μποργκ και να έχεις συμπαίκτες τον Φέντερερ και τον Ναδάλ, εκτός των Αλεκσάντερ Ζβέρεφ, Τιμ και Φάμπιο Φονίνι, για να παίξεις έναντι των Νικ Κύργιου, Ντένις Σαποβάλοφ, Κέβιν Άντερσον, Τζον Ίσνερ, Τζακ Σοκ και Μίλος Ράονιτς, σε παιχνίδια με ιερό φανατισμό, αρκεί για να τονώσει την αυτοπεποίθησή σου. Η χρονιά σιγά σιγά τελειώνει και ο Έλληνας, νούμερο 8 στην παγκόσμια κατάταξη, θα αρχίσει να προετοιμάζεται για την επόμενη, η οποία επίσης θα έχει τα σκαμπανεβάσματά της. Είναι βάσανος, αλλά θα βγάλει στο φως.
*Η Οσάκα πρέπει να ψηφιστεί η αγαπημένη του κοινού στο τένις για το 2019. Οι αντιδράσεις της είναι συνήθως ατόφιο χρυσάφι. Μετά την ευρωπαϊκή θύελλα, που οδηγήσε στα ναυάγια του Παρισίου και του Λονδίνου, η Γιαπωνέζα βρήκε ρυθμό, αλλά στη Νέα Υόρκη δεν κατάφερε να υπερασπιστεί τον περυσινό, επεισοδιακό, τίτλο της. Στον προημιτελικό τα βρήκε σκούρα από την Μπέντσιτς και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι έχει ξεπεράσει το υπαρξιακό σοκ στο οποίο την οδήγησε η αλλαγή προπονητή σε πρώιμο στάδιο μέσα στη χρονιά. Η Γιαπωνέζα υπήρξε γενναιόδωρη με την αντίπαλό της, την εκπληκτική Κόκο Γκάουφ, στην άνετη νίκη της. Η Γκάουφ, που παρέσυρε στον ηλιόλουστο κόσμο των 15 Μαΐων που βρίσκεται εν ζωή τον απαιτητικό κόσμο του Λονδίνου, δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει κι η Οσάκα, όχι απλώς έτεινε τα δυνατά χέρια της για να την αγκαλιάσει αλλά, έκλαψε μαζί της. Μέσα από την πολλές φορές γκαφατζίδικη σιωπή και την αδυναμία να πει οτιδήποτε κλισέ, η Οσάκα είναι ένα πρόσωπο που μετατρέπει το γυναικείο τένις σε κάτι άλλο, που μπορεί να προκαλεί ευθυμία και συγκίνηση. Είναι θέμα χρόνου να επιστρέψει στα τελευταία στάδια ενός τουρνουά, κάτι που στη Νέα Υόρκη τής στέρησε η αργή συνειδητοποίηση των προβλημάτων της.
*Κολλημένη στον 3ο γύρο, η Μαρία Σάκκαρη περιμένει να βρει μία τενίστρια που να μην είναι η… καλύτερη του δικού της στυλ, ώστε να μπορέσει να περάσει. Ή να βελτιωθεί η ίδια τόσο, που να μπορεί να κοντράρει την Μπάρτι, από την οποία έχασε στο Τορόντο πιο δύσκολα από τη Νέα Υόρκη. Αυτό που δεν μπορεί να ισχυριστεί η Σάκκαρη, είναι ότι δεν βελτιώθηκε κατά πολύ φέτος. Η μάχη της με την Ελίνα Σβιτολίνα στο Γουίμπλεντον είναι παράσημο στο πέτο. Η Ουκρανή, άλλωστε, έφτασε στον ημιτελικό του US Open, πριν χάσει λογικά από τη Γουίλιαμς. Για την ακρίβεια, είχε παρουσία σε 3 ημιτελικούς Major φέτος. Με την Μπάρτι έχει ανοιχτούς λογαριασμούς και η Αυστραλή μπορεί ως τώρα να είναι σίγουρη, αλλά έχει δώσει στην κορυφαία Ελληνίδα τενίστρια υλικό, ώστε να βελτιώσει το παιχνίδι της, το οποίο βεβαίως επιδέχεται βελτίωση. Το ψυχολογικό κομμάτι, μια και η υπέρβαση δεν έγινε και η δεύτερη εβδομάδα σε Major δεν έχει έρθει ακόμη, είναι το πιο σημαντικό, αφού κολλημένος στο ίδιο σημείο μπορεί να πάθεις κάποιο είδος εμμονής. Πρέπει να το θεωρήσει σύμπτωση και όχι ταβάνι, αφού θα υπάρξουν μπόλικες ευκαιρίες για την ίδια να βρεθεί τη δεύτερη εβδομάδα ενός Major. Εξάλλου, είναι ξεκάθαρο ότι σε αυτήν ανήκει.
