Τζορτζ Χάρισον, ο Beatle που θαύμαζε τον Άιρτον Σένα

Ο Τζορτζ Χάρισον υπήρξε ο πιο πνευματώδης των Beatles, “η πιο μυστηριώδης ψυχή της μπάντας” είχε πει ο Τζον Λένον. Και μάλλον δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, για να αποκτήσει τη σύνδεση που απέκτησε με τον Μπομπ Ντίλαν, ή και -παραδόξως- με τον Άιρτον Σένα. Ο κιθαρίστας των Beatles ήταν εκεί, στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας, όταν ο Σένα κέρδιζε με τη McLaren αυτή που έμελλε να ήταν η τελευταία νίκη της ζωής του στη Formula 1. Ήταν Νοέμβριος του 1993 και τον επόμενο Μάιο θα έχανε τη ζωή του στην Ίμολα.

Η ιστορία του Χάρισον με τη Formula 1 όμως πάει πολύ πιο πίσω στο χρόνο – πολύ πριν κάνει ο νεαρός Άιρτον την πρώτη του εμφάνιση στο σπορ το 1984 με την Toleman. Είχε προσδιορίσει το ενδιαφέρον του για το motorsport στα παιδικά χρόνια του, που παρακολουθούσε αγώνες στο Λίβερπουλ. Είχε δει από κοντά τους μυθικούς Χουάν Μανουέλ Φάντζιο και Στέρλινγκ Μος να κάνουν το 1-2 για τη Mercedes μέσα στην Aintree το 1955.

Από τη δεκαετία του ’60 είχε αποκτήσει στενή φιλία με τον Τζάκι Στιούαρτ, τρις παγκόσμιο πρωταθλητή, τον Στιούαρτ που ήταν ό,τι πλησιέστερο είχε η F1 σε ροκ σταρ – μέχρι την έλευση του Τζέιμς Χαντ – τουλάχιστον. Ο Σκοτσέζος, άλλωστε, είχε εκείνον το καιρό δηλώσει δημόσια πω μεταξύ των υποχρεώσεών του στη F1 έβρισκε πάντα χρόνο να αγοράσει τον τελευταίο δίσκο των Beatles.

Δύο από τους δημοφιλέστερους Βρετανούς εκείνης της εποχής σε όλο τον πλανήτη, ο Χάρισον και ο Στιούαρτ, γνωρίστηκαν στο Μονακό GP του 1966 -όπου εμφανίστηκε σύσσωμη η τετράδα των Beatles- και έκτοτε αντάλλασσαν επισκέψεις στα σπίτια τους στο Λονδίνο και στην Ελβετία. Επιπλέον, τη δεκαετία του ’70 ο Χάρισον συνήθιζε να οργανώνει ένα πάρτι στο πλαίσιο του Βρετανικού GP, στο οποίο προσκαλούσε πολλούς οδηγούς της F1.

Το 1977, που ήταν ένα έτος αποχής του Χάρισον από τη μουσική, ταξίδεψε σε αρκετά Grand Prix, και γνωρίστηκε προσωπικά εκεί με τους πρωταθλητές της εποχής: τον Νίκι Λάουντα, τον Έμεσον Φιτιπάλντι, τον Τζόντι Σέκτερ, τον Μάριο Αντρέτι.

Το 1979 ο “μυστηριώδης” Beatle περιέλαβε στο όγδοο προσωπικό του άλμπουμ το τραγούδι “Faster”, το οποίο αφιέρωσε “στον Στιούαρτ, τον Νίκι Λάουντα και όλο το τσίρκο της F1”. Οι στίχοι του έγραφαν “ταχύτερος από τη σφαίρα ενός όπλου / είναι ταχύτερος από όλους / ταχύτερος από το κλείσιμο του ματιού / κανείς δεν ξέρει ακριβώς πώς το κάνει, αλλά αυτό που λένε είναι αλήθεια / είναι ο master να πηγαίνει faster”.

Ο Χάρισον φέρεται να εμπνεύστηκε το τραγούδι από την συγκλονιστική επιστροφή του Λάουντα στο κόκπιτ της Ferrari, μετά το φρικτό του ατύχημα στο Νίρμπουργκρινγκ το 1976. Όλα τα έσοδα, μάλιστα, από αυτό το single διατέθηκαν στο Ίδρυμα Gunnar Nilsson για τον καρκίνο, την ασθένεια που πήρε τη ζωή του Σουηδού οδηγού σε ηλικία 30 ετών – και έμελλε επίσης, το 2001, να πάρει τη ζωή και του ίδιου του Χάρισον.

Στο πλαίσιο του “Gunnar Nilsson Memorial Trophy”, στο Ντόνινγκτον Παρκ το 1979, ο Χάρισον είχε μάλιστα την ευκαιρία να οδηγήσει και μια κλασσική F1 – μια Lotus 18 με την οποία είχε κατακτήσει δύο νίκες ο Μος το 1961.

Ο θρύλος λέει ότι ο Χάρισον είχε βοηθήσει οικονομικά έναν άλλο συμπατριώτη του, τον γιο του Γκρέιχαμ Χιλ, για να καταφέρει ο Ντέιμον στα πρώτα του βήματα να ανελιχθεί μέχρι τη Formula 1 – και μέχρι την κατάκτηση του τίτλου, το 1996 με τη Williams-Renault.

Τη δεκαετία του 1980 ξεκίνησε η φιλία του Τζορτζ Χάρισον με τον Άιρτον Σένα – μια φιλία που πήγαζε από τον αστείρευτο θαυμασμό του ενός για τον άλλον. Ο Ντάνι Χάρισον, γιος του εμβληματικού “Σκαθαριού”, είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του πως έχει κλάψει τρεις φορές στη ζωή του: στο θάνατο του πατέρα του, του Άιρτον Σένα, και του Κερτ Κομπέιν (frontman των Nirvana).

Ο Ντάνι συνήθιζε να γυρίζει από το σχολείο στο σπίτι του και να τον υποδέχεται η μητέρα του λέγοντας “έλα, είναι μέσα ο Μπομπ Ντίλαν”, ή “ήρθε για επίσκεψη ο Έμερσον Φιτιπάλντι”. Αρχικά τον κέρδισε ο κόσμος του Motorsport, καθώς σπούδασε αεροναυπηγός – και μάλιστα ξεκίνησε να εργάζεται στη McLaren, ώσπου παραιτήθηκε μετά το θάνατο του πατέρα του.

Ήθελε, προς τιμήν του, να αφοσιωθεί στο τελευταίο άλμπουμ του, Brainwashed (που θα έβγαινε μετά θάνατον) σε συνεργασία με τον Τζεφ Λυν. Ο Λυν, μαζί με τον Ντίλαν, τον Ρόι Όρμπισον, τον Τομ Πέττυ και τον Χάρισον, είχαν δημιουργήσει το 1988 ίσως το θρυλικότερο supergroup όλων των εποχών: τους Traveling Wilburys.

Καθένας από τους πέντε υπεραστέρες της παγκόσμιας μουσικής είχε ένα ψευδώνυμο και το επώνυμο Wilbury. Το ίδιο θα αποκτούσε και ο Ντάνι. Έξι χρόνια μετά το θάνατο του Τζορτζ Χάρισον, το 2007, στη διαδικασία του overdub κάποιων παλιών τραγουδιών του γκρουπ, δύο από αυτά αποδόθηκαν σε κάποιον μυστηριώδη ‘Ayrton Wilbury’.