Το λέγανε XARM και ήταν το καλύτερο άθλημα του κόσμου. Αν ήσουν για τα σίδερα

Απο την εποχή τσι αρένας και μετά, αλλά εδώ που τα λέμε και πριν απο δαύτηνα, ο άνθρωπος επιθυμούσε και επιθυμάει να βλέπει μάπα, ξύλο, κλωτσές, οριούκεν, καλαμιές, αγκωνιές, δόνδια στο χέρι και σαγόνια σε πακέτο για το σπίτι. Τι να γίνει δηλαδή τώρα, αυτοί είμαστε, είμαστε μοβόρικο είδος, μην ακούτε κάτι μπούρδες για παγκόσμια ειρήνη, στην πραγματικότητα θέλουμε βία. Μας αρέσει να τη χαζεύουμε, να την παρατηρούμε με άρρωστο ενδιαφέρον, είτε αυτό σημαίνει ότι ‘κολλάμε’ με κάποιον που πέφτει τρέχοντας σε μια κολώνα (το έχω πάθει παραπάνω φορές απο όσες θέλω να παραδεχτώ, ΟΧΙ ΩΡΑΙΟ), είτε αυτό σημαίνει ότι βλέπομε με θέρμη και πάθος δύο μανδράχαλους ή μανδράχαλες να κλείνονται μέσα σε ένα κλουβί και να μην βγαίνουν μέχρι ένας εκ των δύο (ή και οι δύο, γουάη νοτ;) να πει “ταπ” ή ακόμα καλύτερα να κάμει βαθιά νανάκια.

Υπάρχουν, όμως, στιγμές που κοιτάς γύρω σου, ζυγίζεις τις επιλογές σου και λες “ξες τι, ρε φίλος; Θέλω κάτι καλύτερο”. Γιατί ναι, υπάρχουν στιγμές που δεν θες πυγμαχία, δεν θες τζούντο, δεν θες πάλη, δεν θες βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου, δεν θες τη θύελλα αγκωνιάς και καλαμιάς του μουάι τάι, δεν θες ούτε την οκταγωνική ψυχοπάθεια του MMA ή έστω το σφίγγομαι-μέχρι-να-σκάσω μεγαλείο της χειροπάλης.

Βασικά, όχι. Τα δύο τελευταία τα κρατάμε. Ναι, τα κρατάμε, τα δένουμε μαζί, χωρίς τις απαραίτητες συστάσεις, τους λέμε “έλατε, για περάστε εδώ στο τραπεζάκι”, βαφτίζομε αυτήν τη σύμπραξη XARM και βροντοφωνάζουμε πως ΦΤΙΑΣΑΜΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΘΛΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ.

Σε περίπτωση που νομίζετε ότι έχω πιεί:

1. Ναι, αλλά ντάξει, είμαι ΟΚ, θέλω να πω αντέχω, μια φορά είχα πιεί πολλά περισσότερα και δεν έπαθα τίποτα, δεν καταλαβαίνω γιατί ξαφνικά το έχομε κάμει θέμα και
2. το άθλημα αυτό ήταν μια πραγματικότητα κάποτε (στο πρόσφατο παρελθόν) και αποδεικνύει ότι ως είδος είμαστε πολύ μπροστά, αν με το πολύ μπροστά εννοούμε το πολύ, μα πάρα μαδερφάκιν πολύ πίσω.

Κάποτε, λοιπόν, όταν το μερολόγιο στο τοίχο, αυτό που δείχνει μια τσίτσιδη και το συναντάμε κυρίως σε συνεργεία έδειχνε 1993, ο Αρτ Ντέηβι ήταν ο άνθρωπος που έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία του γίγαντα που σήμερα ξέρομε ως UFC. Επειδή, όμως, δεν του έφτανε αυτό το παράσημο, μερικά χρόνια αργότερα θα έφερνε και το K-1 Kickboxing απο το Ιαπωνία στις ΗΠΑ. Μιλάμε για πρωτοπόρο με κοχόνες, όχι μπούρδες. Χολ οβ Φέημερ του MMA κανονικότατα.

Τα χρόνια πέρασαν, οι ιδέες στέρεψαν, μπήκαμε στα χρόνια με το δύο χιλιάδαι μπροστά και ο Αρτ είδε ότι το κεφάλι του δεν κατέβανε τίποτα φρέσκο. Μέχρι που μια ανάσα πριν από το 2010, το βρίσκει. Το βρίσκει κατακέφαλα.

“Λοιπόν, μαλάκες, ακούστε εδώ”, λέει σε συνάντηση κορυφής. “Θα κάνουμε ένα καινούργιο άθλημα εντός του κήπου του ΜΜΑ”.

Ενθουσιασμός στη συνάντηση, τσίσα απο τη χαρά, μασχαλο-ίδρωτας προσμονής.

“Θα πάρουμε τη χειροπάλη…”

Δεν ακούγεται πολύ καλό, αλλά υπάρχει αισιοδοξία.

“…θα κρατήσουμε το φορμά του αθλήματος, δηλαδή θα βάζουμε απέναντι δύο γομάρια, θα τους δένουμε τους καρποί εκεί σε ένα ψηλοτράπεζο και μετά…”

ΠΑΡΑ πολύ άγχος τώρα, σε σημείο καρδιακής προσβολής διότι που το πάει απο εδώ.

“…και θα επιτρέπουμε γροθιαί με το άλλο χέρι που δεν είναι δεμένο, κλωτσιαί με όποιο ποδάρι θέλονε και αν τους βγει, δεχόμαστε και σαμπμίσιονς”.

Νεκρική σιγή στη συνάντηση, τσεκάρουν αν ο Αρτ φοράει ρούχο απο κάποιο ψυχιατρείο, αν έχει μαζί του τίποτα τάπερ με χάπια.

“Α ΝΑΙ. Και θα το πούμε XARM. ΕΧΤREME ARM WRESTLING”.

Κάποιοι επικαλούνται ασθένεια και αποχωρούν πανικόβλητοι, άλλοι λένε ένα αμήχανο “τι σκέφτηκε πάλι ο κιαρατάς” έτσι για το ξεκάρφωμα, αλλά σε γενικές γραμμές λίγοι αντιδρούν ειλικρινώς με ενθουσιασμό. Μασάει όμως ο Αρτ; Όχι, όχι και πάλι όχι.

Και κάπως έτσι, με αυτήν τη μίνι ιστορική αναδρομή στην εγκυμοσύνη και τη ‘γέννα’ του αθλήματος, φτάνουμε στο σημείο να σας πούμε πως ΟΝΤΩΣ το XARM δεν είναι κάτι που ονειρευτήκαμε σε κάποιο άρρωστο όνειρό μας, αλλά μια ξεκάθαρη πραγματικότητα, που ίσως να μην είχε την πορεία που φανδάστηκε ο Αρτ Ντέηβι (δηλαδή εντάξει, ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟ ΕΛΕΓΕ ΟΜΩΣ), αλλά δεν πειράζει, διατί ΥΠΗΡΞΕ και όχι μόνο υπήρξε, αλλά είχε και αυστηρούς κανόνες (ΠΟΛΥ ΣΤΟ ΠΕΡΙΠΟΥ), δεν ήταν δηλαδή κανένα πανηγυράκι του σωρού, τύπου μπεκάτε, σπαστείτε και μετά πηγαίνετε να παίξετε Μονόπολυ.

Τρεις γύρους του ενός λεπτού είχε ο κάθε αγώνας, με ένα λεπτό ξεκούραση ανάμεσα σε κάθε έναν από δαύτους, με τον νικητή να βγαίνει κάπως εύκολα: Όποιος δεν κρέμεται αναίσθητος απο το χέρι του αλλουνού. Μετά βάλανε και κάτι μπούρδες περί ‘επιθετικότητας’ και ελέγχου του χώρου, μήπως και πειστεί κανένας ότι επρόκειτο για ένα άθλημα ευγενές, με αρχές και ήθος και όχι το δημιούργημα ενός ανθρώπου που για να βρει ‘αθλητές’, θα έπρεπε να ψαρέψει λαό απο την ευγενή κατηγορία του είμαι-θανατοποινίτης-οπότε-ό,τι-θες-εγώ-μέσα-είμαι.

Διότι εκεί ήταν το ζήτημα, εδώ που τα λέμε. Για να παίξεις XARM, έπρεπε να έχεις ένα αλαφρύ θεματάκι. Δεν εξηγείται διαφορετικά το ότι ο Αρτ μας δυσκολεύτηκε τόσο να βρει αθλητάς και αθλήτριες. Σκεφτείτε δηλαδής. ΔΕΝ βρήκε αθλητές απο τον χώρο του ΜΜΑ, έναν χώρο που εκ της συμβάσεως έχει ΑΦΘΟΝΟΥΣ σαλεμένους, τύπους που τους λες “θες να βγάνεις λεφτά από το να ανοίγεις κεφάλια με κάθε τρόπο;” και σου απαντάνε χώρις πολύ σκέψη “ΠΟΥ ΥΠΟΓΡΑΦΩ;”

Την ίδια στιγμή και τα κανάλια εκεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, που είναι πολλά παναθεμά τα, του είπανε μέσες άκρες πως “Αρτ μου, αγόρι μου, καμάρι μου, αυτό που έφτιασες μόνο ο Τζέησον Βόρχις θα το κάμει κέφι”, κάτι που εν τέλει οδήγησε το ευγένες άθλημα του XARM να χαθεί στα βάθη της τηλεοπτικής αβύσσου, παρά το γεγονός ότι ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΒΙΔΕΟ ΓΚΕΗΜ ΤΟ ΚΑΜΑΝΕ.

Ούτε αυτό το ονειρεύτηκα:

Αιωνία του η μνήμη λοιπόν, το XARM πάλεψε, το XARM ήθελε, το ίδιο και ο Αρτ, αλλά δυστυχώς ο κόσμος είναι σκληρός και δεν θέλει αθλήματα που αφορούν μονάχα υποψήφιους για μαζικά φονικά. Σκάνδαλο, βέβαια, αν με ρωτάτε, γιατί και αυτοί έχονε δικαίωμα στην άθληση. Νιώστε το θέαμα, έστω και με μια νοσταλγική βουτιά στο παρελθόν και θυμηθείτε το σημείο που τελείωνε το MMA και τα ψυχοφάρμακα σε δόσεις καρότσας ανατρεπόμενου και ξεκινούσε το Extreme Arm Wrestling.