Τι είδαμε στο 102ο Giro d’Italia
Μερικές σκέψεις για τον φετινό Γύρο Ιταλίας. Ο "Ευρωπαίος" Καραπάς, ο κορυφαίος βοηθός Λάντα, ο Νίμπαλι που ήθελε αλλά δεν μπόρεσε, ο απελπιστικά μόνος Ρόγκλιτς, η Movistar που κυριάρχησε, οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές.
Ο φετινός Γύρος Ιταλίας υπήρξε χωρίς αμφιβολία συναρπαστικός από την αρχή μέχρι το τέλος του, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά ότι είναι ο πιο απρόβλεπτος από τους τρεις μεγάλους γύρους. Κάτι που οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Πρώτος και καλύτερος, οι κλιματολογικές συνθήκες που συχνά θυμίζουν χειμώνα και καμία σχέση δεν έχουν με τον Ιούλιο του Tour και τους Αύγουστο/Σεπτέμβριο της Vuelta. Δεύτερος παράγοντας είναι η συνηθισμένη απουσία των ονομάτων της πρώτης γραμμής, κάτι που δίνει την ευκαιρία σε αθλητές της δεύτερης γραμμής να βγουν στο προσκήνιο και να πρωταγωνιστήσουν, προσφέροντας στον αγώνα μια συνολική “αβεβαιότητα” σχετικά με την εξέλιξή του, αφού οι προβλέψεις χάνουν ακριβώς εκείνη τη βεβαιότητα που υπάρχει όταν τρέχουν τα μεγάλα φαβορί και κυρίως οι all-rounders.
Στο φετινό Giro προέκυψαν όμως και άλλοι παράγοντες που συνέβαλαν ακόμα περισσότερο στο να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα με συνεχείς ανατροπές και μηδενική σιγουριά για την τελική έκβασή του. Ένας από αυτούς ήταν η πρόωρη εγκατάλειψη του Τομ Ντιμουλάν, δηλαδή του – θεωρητικά τουλάχιστον – νούμερο ένα φαβορί για την κατάκτηση της ροζ φανέλας. Ένας άλλος ήταν η απουσία του Έγαν Μπερνάλ λόγω του τραυματισμού του λίγες μέρες πριν την εκκίνηση στη Μπολόνια, κάτι που άλλαξε τελείως τη σύνθεση αλλά και τις φιλοδοξίες της Ineos στον αγώνα. Προφανώς το έχουμε παρατηρήσει όλοι, ότι είναι ο δεύτερος συνεχόμενος μεγάλος γύρος – μετά την περσινή Vuelta – που απουσίασε η κυρίαρχη Sky/Ineos, κάτι που “επέτρεψε” μια αγωνιστική “αναρχία” ανάμεσα στις υπόλοιπες ομάδες, γεγονός που οδήγησε σε πολύ μεγαλύτερο θέαμα, ακριβώς επειδή έλειψε αυτός ο σχεδόν στραγγαλιστικός έλεγχος που επιβάλλει η βρετανική ομάδα όταν κατεβαίνει με τα μεγάλα της ονόματα.
Ανηφορίστες vs all-rounders, η αιώνια μάχη
Ένας ακόμα παράγοντας ήταν ότι για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια – για να μην πω δεκαετίες – συνέβη κάτι τελείως ασυνήθιστο στην εξέλιξη του αγώνα. Όχι μια, ούτε δυο, ούτε τρεις, αλλά τέσσερις ολόκληρες φορές, τα φαβορί επέτρεψαν σε ξεκολλήματα, μέσα στα οποία υπήρχαν αθλητές “επικίνδυνοι” για την πρώτη δεκάδα αλλά και για το βάθρο, να πάρουν μεγάλες χρονικές διαφορές και να μπουν στο παιχνίδι της διεκδίκησης, δημιουργώντας έναν πρωτόγνωρο συνωστισμό στις υψηλές θέσεις της γενικής, που με τη σειρά του αύξησε κατακόρυφα το ενδιαφέρον για τη μάχη της ροζ φανέλας. Τέλος, σε αντίθεση με την περσινή Vuelta, στον φετινό Γύρο Ιταλίας μπορεί να είχαμε all rounders, όμως από τη μια, ο Ρόγκλιτς εμφανίστηκε απελπιστικά μόνος, ουσιαστικά χωρίς ομάδα για να τον βοηθήσει στα βουνά και από την άλλη, ο Νίμπαλι, αν και σε πολύ καλή κατάσταση, “υπέκυψε” στο πιο κρίσιμο σημείο, δηλαδή την τρίτη εβδομάδα, εκεί που όλοι περίμεναν την τελική του αντεπίθεση, η οποία όμως δεν ήρθε ποτέ, περιορίζοντάς τον στη δεύτερη θέση του βάθρου.
Έτσι λοιπόν, η απουσία των κορυφαίων all-rounders (Φρουμ, Τόμας, Ντιμουλάν κλπ), έδωσε την ευκαιρία – όπως και στην περσινή Vuelta – στους ανηφορίστες να διεκδικήσουν με πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες κάτι καλό και τελικά να το πετύχουν στο πρόσωπο του Ρίτσαρντ Καραπάς. Το έχουμε γράψει και στο παρελθόν, στη σύγχρονη ποδηλασία είναι σχεδόν αδύνατο για τους ανηφορίστες να διεκδικήσουν νίκες σε μεγάλους γύρους, αφού οι all-rounders από τη μια κερδίζουν πολύ χρόνο στα χρονόμετρα και από την άλλη έχουν βελτιωθεί τόσο πολύ στα βουνά, ώστε να περιορίζουν τις απώλειές τους – όταν αυτές υπάρχουν – στο ελάχιστο. Η συγκυρία όμως φέτος βοήθησε στο να παρακολουθήσουμε μια μεγάλη μάχη ανάμεσα στους εκπροσώπους της ανηφόρας και εκείνους που διακρίνονται σε όλα τα τερέν. Γιατί ακόμα και με τόσο περιορισμένη την παρουσία των all-rounders στον αγώνα, όπως είδαμε, τόσο ο Νίμπαλι, όσο και Ρόγκλιτς, ανέβηκαν τελικά στο βάθρο.
Κανείς όμως από τους δυο δε μπόρεσε να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί, κάτι για το οποίο φρόντισε η κορυφαία ομάδα του φετινού Giro, δηλαδή η Movistar. Με μια όμως μεγάλη διαφορά. Η ομάδα του Εουσέμπιο Ουνθουέ, δεν περιορίστηκε στη βαρετή κυριαρχία στην οποία μας είχε συνηθίσει στα προηγούμενα χρόνια η Sky, βάζοντας δηλαδή το τρένο της να επιβάλλει έναν καταιγιστικό ρυθμό στις ανηφόρες και απαγορεύοντας ουσιαστικά την παραμικρή κίνηση από τους υπόλοιπους διεκδικητές με μια μονότονη τακτική, που για να είμαστε ειλικρινείς, δικαιολογείται απόλυτα από τη συνολική ανωτερότητα των αθλητών της, όμως δεν προσφέρει το παραμικρό στο θέαμα. Αντίθετα λοιπόν με τη Sky, η Movistar πρόσφερε ένα πραγματικό ρεσιτάλ τακτικών, που είχε απ’ όλα: πανέξυπνες επιθέσεις, μοναδική διαχείριση των δυο αρχηγών, υποδειγματική άμυνα όπου χρειάστηκε, καταπληκτική ισορροπία σε όλες τις “γραμμές” της και βέβαια μια εντυπωσιακή καθοδήγηση από έναν “αναγεννημένο” Ουνθουέ, βγαλμένο από τις εποχές της Banesto και της Caisse d’Epargne.
Το #FreeLanda, αλλά στις σωστές του διαστάσεις
Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τον φετινό Γύρο Ιταλίας μέσα στην εξής φράση: Στο πρώτο μισό του αγώνα ο Ρόγκλιτς ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος, στα βουνά ο Καραπάς ήταν ο κορυφαίος όλων, ο Νίμπαλι βρέθηκε στη διάρκεια ολόκληρου του γύρου σε μια θέση “περίεργης” αναμονής κοιτάζοντας πότε πάνω του στη γενική και πότε κάτω του, ενώ ο Λάντα αποδείχτηκε ο πολυτιμότερος βοηθός του Giro. Πολλά ακούστηκαν ξανά για τον Βάσκο, που πήγε στη Μπολόνια ως ο μοναδικός αρχηγός της Movistar, με τον Καραπάς υπαρχηγό. Το μεγάλο πρόβλημα του Λάντα συνεχίζει να είναι το χρονόμετρο και οι πολύ σημαντικές απώλειες που καταγράφει σε αυτό, σχεδόν χωρίς εξαίρεση. Πριν ξεκινήσει το πρώτο ετάπ βουνών (13ο), ο Μίκελ έχανε 4.24″ στη γενική από τον Ρόγκλιτς, εκ των οποίων τα 4.10″ προέρχονταν από τα δυο χρονόμετρα, τη στιγμή που οι Νίμπαλι και Καραπάς σε αυτά τα δυο ετάπ είχαν χάσει 1.28″ και 2.42″ αντίστοιχα.
Με το που ξεκίνησαν τα βουνά, αποδείχτηκε ότι ο Λάντα ήταν πραγματικά σε εξαιρετική κατάσταση και αν θέλετε τη γνώμη μου, είναι από εκείνους τους αθλητές που κάποια στιγμή θα μπορούσαν να κερδίσουν ένα Giro ή μια Vuelta (το Tour είναι μια άλλη, τελείως ξεχωριστή υπόθεση), αρκεί να πρόκειται για μια διοργάνωση με λίγα χιλιόμετρα χρονόμετρου και όχι σαν τη φετινή, όπου τα 60 χλμ ήταν απαγορευτικά για τις φιλοδοξίες του. Από τη στιγμή που έχει φανεί ότι δεν μπορεί να βελτιωθεί στο χρονόμετρο, θα πρέπει να γίνει πιο ρεαλιστής και να επιλέγει πιο προσεκτικά τους γύρους στους οποίους θέλει να διεκδικήσει την πρωτιά. Σε ό,τι του αναλογεί τώρα στο φετινό Giro, για μια ακόμα φορά (απ)έδειξε ότι όταν βρίσκεται σε φόρμα, είναι υπερπολύτιμος για κάθε αρχηγό, στην υπηρεσία του οποίου τίθεται. Το 2015 ανέβασε μόνος του τον Άρου στη δεύτερη θέση του Giro τερματίζοντας ο ίδιος τρίτος, την ίδια χρονιά πρόσφερε τη Vuelta στο πιάτο και πάλι στον Άρου με την παράσταση που έδωσε στην Θερθεδίγια (20ο ετάπ), ενώ το 2017 υπήρξε ο πιο πολύτιμος βοηθός του Φρουμ στο Tour.
Το ίδιο πολύτιμος ήταν φέτος και για τον Καραπάς, ειδικά στην τρίτη εβδομάδα και σε εκείνα τα ετάπ όπου όλοι περίμεναν την επίθεση του Νίμπαλι. Ο Λάντα – όταν δεν παρασύρεται συναισθηματικά – είναι τέρας ψυχραιμίας και ένας από τους πιο εγκεφαλικούς αθλητές του πελοτόν, αφού κατέχει άριστα τις τακτικές και είναι αυτός που τις εφαρμόζει τέλεια στη διάρκεια του αγώνα. Ξεκινήσαμε με τον τέταρτο της γενικής, οπότε ας περάσουμε τώρα στους τρεις του βάθρου. Όπως έγραψα και πιο πάνω, ο Ρόγκλιτς κυριάρχησε στο πρώτο μισό του γύρου, μέχρι δηλαδή να αρχίσουν τα βουνά. Κέρδισε και τα δυο χρονόμετρα, πήρε χρόνο από όλους τους διεκδικητές, αλλά τα προβλήματα άρχισαν όταν φτάσαμε στο ανηφορικό τερέν. Στην πραγματικότητα, τα προβλήματα για τον Ρόγκλιτς ξεκίνησαν από το Λιέζ-Μπαστόν-Λιέζ, εκεί όπου ο σημαντικότερος βοηθός του, Ρόμπερτ Χέσινκ, είχε μια άσχημη πτώση (σπασμένη κλείδα και ράγισμα στη λεκάνη) και αποκλείστηκε η συμμετοχή του στο Giro.
Ο απελπιστικά μόνος Πρίμος Ρόγκλιτς
Τα πράγματα έγιναν ακόμα χειρότερα, όταν ο δεύτερος – μετά τον Χέσινκ – καλύτερος βοηθός του στις ανηφόρες, Λόρενς ντε Πλους, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα στη διάρκεια του 7ου ετάπ, όντας άρρωστος από το ξεκίνημα του Giro. Αυτές οι δυο απουσίες άφησαν τον Ρόγκλιτς απελπιστικά μόνο του στα βουνά και παρά το γεγονός ότι πέρασε χωρίς απώλειες τα δυο πρώτα αλπικά ετάπ (13ο & 14ο), στο 15ο ήρθαν όλα ανάποδα. Όταν χρειάστηκε αλλαγή ποδηλάτου μετά από μηχανικό πρόβλημα, το αυτοκίνητο της ομάδας βρέθηκε μακριά επειδή ο DS είχε σταματήσει για να κάνει την ανάγκη του, έτσι υποχρεώθηκε να πάρει αυτό του συναθλητή του, Τόλχουκ και στην τελευταία κατηφόρα, όταν προσπαθούσε να καλύψει τη διαφορά που του είχε πάρει ο Νίμπαλι, υπολόγισε λάθος μια δεξιά στροφή και έπεσε κατευθείαν στο προστατευτικό κιγκλίδωμα, χάνοντας ακόμα περισσότερο χρόνο στον τερματισμό.
Στην τρίτη εβδομάδα, ο Ρόγκλιτς έχασε σημαντικό χρόνο στα δυο πιο δύσκολα ετάπ, κυρίως σε αυτό του Μορτιρόλο (16ο), αλλά και στο βασιλικό (20ο), χάνοντας παράλληλα και όλο το πλεονέκτημα που είχε χτίσει στα δυο χρονόμετρα. Η αγωνιστική του πτώση επιβεβαιώθηκε και στο τελευταίο χρονόμετρο, όπου έχασε 26″ από τον νικητή, Χέιγκα, αλλά και 3″ από τον Νίμπαλι, ενώ μπόρεσε να ανέβει στο τρίτο σκαλί του βάθρου, για μόλις 8″ από τον τέταρτο Λάντα. Στα θετικά για τον Σλοβένο αθλητή, είναι το γεγονός ότι δεν κατέρρευσε πλήρως όπως για παράδειγμα πέρυσι ο Σάιμον Γέιτς, αλλά επέδειξε μεγάλη ψυχραιμία και μαχητικότητα, θέλοντας να τελειώσει τον αγώνα μέσα στην πρώτη τριάδα. Η Jumbo-Visma έχει στις τάξεις της έναν ποδηλάτη υψηλού επιπέδου και θα πρέπει να τον πλαισιώσει με μια πραγματικά καλή ομάδα, ειδικά στα βουνά, αν θέλει να τον δει να κατακτά κάποιον μεγάλο γύρο στο μέλλον. Ο Ρόγκλιτς βρίσκεται σε ιδανική ηλικία και έχει τις δυνατότητες να πρωταγωνιστήσει στα επόμενα χρόνια, με τη σωστή όμως υποστήριξη από την ομάδα του.
Ο “καρχαρίας” δάγκωσε τους πάντες εκτός από έναν…
Περνάμε τώρα στον Νίμπαλι,τον δεύτερο της γενικής, ο οποίος μετά την πρόωρη εγκατάλειψη του Ντιμουλάν, έγινε το εν δυνάμει νούμερο ένα φαβορί για την κατάκτηση της ροζ φανέλας, αφού οι περισσότεροι ειδικοί θεωρούσαν πως ο Ρόγκλιτς δεν θα άντεχε μέχρι το τέλος. Η αλήθεια είναι ότι ο Σλοβένος, μετά το μεγάλο χρονόμετρο του 9ου ετάπ, ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη ρόδα του Νίμπαλι, όμως και ο Ιταλός έκανε ακριβώς το ίδιο, κάτι που αποδείχτηκε μεγάλη παγίδα και για τους δυο. Η εμμονή του ενός για τον άλλο, ήταν εκείνη που επέτρεψε στον Καραπάς να τους πιάσει κυριολεκτικά στον ύπνο και να χτίσει τη δική του διαφορά απέναντί τους, διαφορά που τελικά αποδείχτηκε καταδικαστική για τις φιλοδοξίες του “καρχαρία”. Το παραδέχτηκε άλλωστε και ο ίδιος ο αρχηγός της Bahrain Merida, πως το μεγάλο, το καθοριστικό του λάθος, ήταν ακριβώς αυτό, ότι “αφοσιώθηκε” στον Ρόγκλιτς, αφήνοντας τον Καραπάς να “αλωνίζει”.
Το λάθος όμως του Νίμπαλι ήταν διπλό. Ο Καραπάς κέρδισε πολύτιμο χρόνο απέναντί του (και απέναντι στον Ρόγκλιτς) στο πρώτο ετάπ βουνών (το 13ο), όπου τερμάτισε 1.19″ μπροστά από το ιταλο-σλοβένικο δίδυμο. Ας δεχτούμε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί μέσα στα πλαίσια ενός “ανεξέλεγκτου” αγώνα, με την αγωνιστική αναρχία να κυριαρχεί. Όμως, μετά την ολοκλήρωση του 13ου ετάπ, ο Καραπάς είχε ήδη ανέβει στη γενική τόσο πολύ, ώστε να βρίσκεται πλέον στα δυο λεπτά πίσω από τον Ρόγκλιτς, αλλά και μόλις 13 δευτερόλεπτα πίσω από τον Νίμπαλι. Εκεί έπρεπε η τεράστια εμπειρία του Ιταλού να λειτουργήσει προειδοποιητικά χτυπώντας “κόκκινους συναγερμούς”, αφού σε καμία στιγμή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Καραπάς δεν ήταν κάποιος τυχαίος, αλλά ο τέταρτος της περσινής διοργάνωσης. Και αν “αφαιρέσουμε” τα σούπερ φαβορί Ντιμουλάν και Φρουμ (ακριβώς επειδή δεν έτρεχαν φέτος), στην ουσία ήταν δεύτερος, πίσω μόνο από τον “Σούπερμαν” Λόπες, χάνοντας το βάθρο για μόλις 47 δεύτερα.
Έτσι λοιπόν, το δεύτερο λάθος του Νίμπαλι – και μάλλον το καθοριστικό – ήταν ότι την ακριβώς επόμενη μέρα, “επέτρεψε” στον Καραπάς να ξαναφύγει στην επίθεση και αυτή τη φορά να κερδίσει ακόμα περισσότερο χρόνο. Ο αθλητής από το Εκουαδόρ, όταν ολοκληρώθηκε το ετάπ στην κορυφή του Κουρμαγιέρ, είχε προσθέσει 1.54″ ακόμα απέναντι στους Νίμπαλι και Ρόγκλιτς και φόρεσε τη ροζ φανέλα, γνωρίζοντας ότι θα έμπαινε στην τρίτη εβδομάδα με ένα τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι στον “καρχαρία”. Στη γενική η διαφορά του ήταν μόλις 7″ από τον Ρόγκλιτς, αλλά ένα “χαώδες” 1.47″ από τον Νίμπαλι. Και αυτό το 1.47″ αποδείχθηκε τελικά “απόρθητο κάστρο” για τον Ιταλό. Ο αρχηγός της Bahrain Merida μπορεί πράγματι να κατέβηκε σε αυτόν τον Γύρο Ιταλίας σε πολύ καλή κατάσταση, αλλά όπως είχα γράψει και στην παρουσίαση του Giro, ο χρόνος δεν συγχωρεί.
Και αυτό φάνηκε περίτρανα κυρίως στο 20 ετάπ, εκεί όπου όλοι περίμεναν τη μεγάλη αντεπίθεση του “καρχαρία”, αφού είναι εδώ και χρόνια γνωστό ότι η καλύτερη εβδομάδα του Νίμπαλι στους μεγάλους γύρους είναι η τελευταία. Το θέμα είναι ότι ο Ιταλός έφτασε στο “βασιλικό” ετάπ, έχοντας “σπαταλήσει” τρία ετάπ βουνών της τρίτης εβδομάδας (16ο, 17ο & 19ο) χωρίς να μπορέσει να κερδίσει ούτε ένα δευτερόλεπτο από τον Καραπάς, αντίθετα, στο 17ο έχασε ακόμα 7″ από τον αθλητή της Movistar, ενώ και στο Μορτιρόλο, άφησε μεν πίσω του τον Ρόγκλιτς, όμως δεν κατάφερε να ξεκολλήσει τον Καραπάς από τη ρόδα του. Τελικά, στο 20ο ετάπ, ήταν ο ίδιος ο Νίμπαλι εκείνος που δεν μπόρεσε αρχικά να ακολουθήσει την επίθεση του Λόπες στο Πάσο Μάνγκεν, βλέποντας τον Καραπάς και τον Λάντα να ακολουθούν τον “Σούπερμαν” χωρίς πρόβλημα.
Ο Νίμπαλι δεν είναι ότι δεν ήθελε, είναι ότι δεν μπορούσε. Και αργότερα, μέσα στο ετάπ, όταν είχε ανακτήσει την επαφή του με το γκρουπ της ροζ φανέλας, δεν μπόρεσε να εξαπολύσει μια πειστική επίθεση, που έστω να βάλει δύσκολα στον Καραπάς, αντίθετα οι δυο-τρεις προσπάθειές του για αλλαγή ρυθμού απαντήθηκαν με χαρακτηριστική ευκολία τόσο από τον Λάντα όσο και από τη ροζ φανέλα. Αν δούμε συνολικά την απόδοσή του στην τρίτη – και καθοριστική – εβδομάδα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ήταν ένα τουλάχιστον “κλικ” πιο κάτω από τις απαιτήσεις του αγώνα. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε τέσσερα ετάπ βουνών δεν προβλημάτισε ούτε μια φορά έστω στο ελάχιστο τον Καραπάς. Είπαμε, τα χρόνια περνάνε και όταν είσαι 34.5 ετών, είναι πολύ δύσκολο να τα βάλεις με τη νέα γενιά που είναι γεμάτη ταλέντο και φιλοδοξίες και πιέζει από παντού και σε κάθε ευκαιρία.
Ρίτσι Καραπάς, ένας “ευρωπαίος” Λατινοαμερικάνος
Ο “καρχαρίας” έφτασε πολύ κοντά στον πέμπτο μεγάλο γύρο της καριέρας του, αλλά τελικά από τη μια η εμμονή του με τη ρόδα του Ρόγκλιτς και από την άλλη οι δυνάμεις που δεν του επέτρεψαν το μεγάλο “come back” απέναντι στον Καραπάς, τον “περιόρισαν” στη δεύτερη θέση, κάτι που πάντως μόνο επιτυχία μπορεί να θεωρηθεί. Ολοκληρώνοντας την αντίστροφη μέτρηση της παρουσίασης των μεγάλων πρωταγωνιστών του φετινού Giro, φτάνουμε και στον μεγάλο θριαμβευτή, τον αθλητή από το Εκουαδόρ που πήγε στην Κολομβία για να γίνει ποδηλάτης, εκεί όπου τον ανακάλυψε ο Ουνθουέ και τον πήρε στην Ισπανία, για να τον αναδείξει σε ένα από τα μεγάλα ονόματα του παρόντος και του μέλλοντος. Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του Καραπάς – και το οφείλει αποκλειστικά στον Ουνθουέ – είναι ότι μπορεί να είναι Λατινοαμερικάνος, όμως πήρε ευρωπαϊκή ποδηλατική παιδεία, κάτι που φαίνεται αμέσως από τον τρόπο που αγωνίζεται και αντιλαμβάνεται τις έννοιες της τακτικής και της στρατηγικής.
Πολύ πιο “σοβαρός” σε σχέση με τους Κολομβιανούς, πολύ πιο μετρημένος αλλά και αποφασιστικός όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, απίστευτα ψύχραιμος και αφοσιωμένος στον στόχο του, ο Ρίτσι Καραπάς έδειξε με τις δυο εμφανίσεις του στο περσινό και το φετινό Giro, ότι έχουμε μπροστά μας ένα ταλέντο που έχει όλα τα φόντα να γίνει ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές στα επόμενα χρόνια. Αν καταφέρει να βελτιωθεί λίγο ακόμα στο χρονόμετρο και συνεχίσει να είναι πλαισιωμένος από καλές ομάδες όπως η φετινή, εντυπωσιακή Movistar, τότε οι βλέψεις του θα φτάσουν μέχρι και το ίδιο το Tour. Γνωρίζουμε ότι ήδη του έχει κάνει πρόταση η Ineos, γνωρίζουμε ότι στο ξεκίνημα της σεζόν του είχε προτείνει ανανέωση συμβολαίου η Movistar, την οποία αρνήθηκε ζητώντας να συζητήσουν αργότερα αυτή την πιθανότητα, διαβάσαμε τις πρόσφατες δηλώσεις του, όπου ξεκαθάρισε πως αν ο Ουνθουέ θέλει να “ποντάρει” πάνω του, τότε με χαρά θα συνεχίσει στην τωρινή ομάδα του και θα περιμένουμε σύντομα να μάθουμε πού θα συνεχίσει την επόμενη χρονιά.
Η Movistar, κορυφαία ομάδα του Giro σε όλα τα επίπεδα
Συνολικά τώρα, η Movistar πραγματοποίησε ίσως την κορυφαία της εμφάνιση μέσα στην τελευταία δεκαετία σε ό,τι αφορά στους μεγάλους γύρους. Πέρα από τον νικητή Καραπάς και τον τέταρτο Λάντα, οι υπόλοιποι αθλητές πρόσφεραν τον καλύτερο εαυτό τους στον αγώνα. Οι Σίτερλιν, Ρόχας, Μας, Καρετέρο, Αμαδόρ και Πεδρέρο έδωσαν τις σωστές βοήθειες και την απαιτούμενη ισορροπία σε όλα τα τερέν, με επιβράβευση την πρωτιά στην ομαδική κατάταξη (για δεύτερη φορά μετά το 2017), ενώ η καθοδήγηση των Ουνθουέ, Αριέτα, Ακόστα και Σκιάντρι αποδείχτηκε υποδειγματική. Η ισπανική ομάδα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, αφού φέτος λήγουν τα συμβόλαια των Καραπάς, Λάντα και Κιντάνα. Ο Ουνθουέ θέλει να κρατήσει οπωσδήποτε τον νικητή του Giro και μάλλον θα το καταφέρει, παρά την πρόταση της Ineos (τρία χρόνια με 1.5 εκ. ευρώ ετήσιες απολαβές!), αφού και ο Καραπάς δείχνει να θέλει να συνεχίσει στην ομάδα που τον ανέδειξε.
Οι άλλοι δυο λογικά θα καταλήξουν σε άλλες ομάδες, ενώ ακούγεται όλο και πιο έντονα ότι θα αποκτηθεί και ο Ενρίκ Μας από την Deceuninck Quick-Step. Αν πετύχει αυτόν τον συνδυασμό η Movistar, τότε θα έχει στις τάξεις της δυο νέους, φιλόδοξους, γεμάτους ταλέντο αρχηγούς και θα μπορεί να ατενίσει το μέλλον με πολύ μεγάλη αισιοδοξία. Επιστρέφοντας στο φετινό Giro, είπαμε ότι η ομάδα που κατέβασε ο Ουνθουέ, ήταν η κορυφαία της διοργάνωσης, δείχνοντας το απαραίτητο βάθος, κάτι στο οποίο μάλλον υστέρησε η Bahrain Merida, η οποία παρουσίασε δυο εκπληκτικούς βοηθούς (Καρούζο και Ποτσοβίβο), αλλά μέχρι εκεί. Ο Νίμπαλι πάντως, του χρόνου θα βρίσκεται στην Trek Segafredo και δεν είναι καθόλου απίθανο να τον αντικαταστήσει στην Bahrain ο Λάντα. Ας δούμε τώρα ποιες εντυπώσεις αποκομίσαμε από τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές του 102ου Γύρου Ιταλίας, ξεκινώντας από την μεγαλύτερη απογοήτευση, δηλαδή τον Σάιμον Γέιτς (Mitchelton Scott).
Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές του φετινού Giro
Ο περσινός νικητής της Vuelta, έφτασε φέτος στη Μπολόνια χρίζοντας δημόσια τον εαυτό του ως το νούμερο ένα φαβορί για τη ροζ φανέλα. Σαν να μην έφτανε αυτό, προχώρησε σε μια απαράδεκτη δήλωση, γεμάτη έπαρση και άσχημο λεξιλόγιο: “Αν ήμουν οι αντίπαλοί μου, θα τα είχα κάνει πάνω μου”… Τελικά φρόντισε ο ίδιος ο αγώνας να τον βάλει στη θέση του και να του δώσει ένα σκληρό μάθημα, το οποίο ας ελπίσουμε ότι θα του φανεί χρήσιμο για το μέλλον. Ο Βρετανός αποδείχτηκε ότι δεν ήταν σε καλή κατάσταση, έχασε πολύ χρόνο σε διάφορα ετάπ, μαζί με κάθε ελπίδα να ανέβει σε οποιαδήποτε θέση του βάθρου και έφυγε από την Ιταλία ταπεινωμένος, όχι τόσο για την αποτυχία του να διακριθεί, όσο για τη συμπεριφορά του απέναντι στους συναδέλφους του. Ο Μπάουκε Μόλεμα (Trek Segafredo) στάθηκε αξιοπρεπέστατα στον αγώνα, τερματίζοντας στην 5η θέση, την καλύτερη που έχει πάρει στην καριέρα του σε μεγάλο γύρο μετά την 4η στη Vuelta του 2011.
Ο Ράφαλ Μάικα (Bora Hansgrohe) επέστρεψε μετά από μια άγονη διετία στις υψηλές θέσεις (6ος), έδωσε μάχες στα βουνά και άφησε καλές εντυπώσεις. Ο Μιγκέλ Άνχελ Λόπες (Astana) ήταν ο μεγάλος άτυχος του Giro, αφού για μια ακόμη φορά ταλαιπωρήθηκε από απρόοπτα (πτώσεις & μηχανικά), με σημαντικότερο εκείνο του 20ου ετάπ, όταν βρέθηκε στο έδαφος εξαιτίας ενός ηλίθιου θεατή, τον οποίο στη συνέχεια χτύπησε κατ’ επανάληψη, σε μια εικόνα καθόλου κολακευτική για το άθλημα, αλλά απόλυτα δικαιολογημένη αν σκεφτούμε την ένταση της στιγμής και την απογοήτευση ενός αθλητή που βλέπει έναν ανεύθυνο να του στερεί την όποια διάκριση (ειδικά στο ετάπ, συνολικά στον αγώνα). Ο “Σούπερμαν” πάντως, μπορεί να μην ανέβηκε φέτος στο βάθρο, όμως κέρδισε για δεύτερη σερί χρονιά τη λευκή φανέλα του καλύτερου νέου αθλητή, σε μια πολύ όμορφη μάχη με τον Πάβελ Σίβακοφ της Ineos, που στον δεύτερο μόλις μεγάλο γύρο της καριέρας του, πήρε την εξόχως τιμητική ένατη θέση της γενικής, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Ο Ίλνουρ Ζακαρίν (Katusha-Alpecin) συμπλήρωσε την πρώτη δεκάδα, ενώ πρόσθεσε στη συλλογή του και μια εντυπωσιακή νίκη στο 13ο ετάπ, φεύγοντας ικανοποιημένος από το Giro. Ο Πασκάλ Άκερμαν (Bora Hansgrohe), στην πρώτη του συμετοχή σε μεγάλο γύρο, εντυπωσίασε με τις δυο νίκες του σε ετάπ, αλλά και την κατάκτηση της μωβ φανέλας, την οποία απέσπασε από τον Αρνό Ντεμάρ την ύστατη στιγμή, ύστερα από την ακατανόητη πρωτοβουλία του Γάλλου σπρίντερ να βάλει την ομάδα του να δουλέψει για τον ίδιο, ρισκάροντας και χάνοντας τελικά την πρωτοπορία στη βαθμολογία των πόντων. Ο 25χρονος Γερμανός άφησε πολλές υποσχέσεις για ένα μέλλον, το οποίο δείχνει να προδιαγράφεται λαμπρό. Ο Πέγιο Μπιλμπάο (Astana) μπορεί να μην τα πήγε τόσο καλά όσο πέρυσι στη γενική (31ος ενώ πέρυσι 6ος), αλλά διέπρεψε στα βουνά, παίρνοντας δυο μεγάλες νίκες, πρώτα στην Λ’Άκουιλα και κατόπιν στο 20ο και “βασιλικό” ετάπ, όπου ακολούθησε τη σωστή ρόδα του Λάντα και τον ξεπέρασε στο σπριντ.
Ο Τζούλιο Τσικόνε (Trek Segafredo) κατέκτησε τη μπλε φανέλα των βουνών κυριαρχώντας σε αυτή τη βαθμολογία και πρόσθεσε σε αυτήν του την επιτυχία τη νίκη στο ετάπ του Μορτιρόλο. Μεγάλη αποκάλυψη, ο δεύτερος της βαθμολογίας των βουνών, αλλά και πρώτος στις αντίστοιχες των σπριντ και του πιο επιθετικού αθλητή, Φάουστο Μασνάντα (Androni Giocattoli-Sidermec), εντυπωσίασε με τη νίκη του στο 6ο ετάπ, προσφέροντάς μας μια από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του φετινού Giro, με τον DS της ομάδας, Τζάνι Σάβιο, να τρέχει στα τελευταία μέτρα της διαδρομής προς τον τερματισμό (ενώ ο αγώνας ήταν ακόμα σε εξέλιξη), για να συναντήσει τον αθλητή του και να πανηγυρίσει μαζί του!!! Μια άλλη υπέροχη στιγμή της διοργάνωσης ήταν η νίκη του Νταμιάνο Τσίμα (Nippo-Vini Fantini) στο 18ο ετάπ, όταν όντας αποσπασμένος όλη την ημέρα, κατάφερε να κρατηθεί μπροστά από το πελοτόν για κυριολεκτικά κλάσματα του δευτερολέπτου και να πάρει μια επική νίκη τόσο για τον ίδιο όσο και για την ομάδα του.
Άκρως συγκινητική ήταν η επιστροφή του Εστέμπαν Τσάβες (Mitchelton Scott) στις νίκες, μετά τα όσα τράβηξε πέρυσι από τον ιό Epstein-Barr. Ο χαμογελαστός Κολομβιανός άγγιξε τον θρίαμβο στο 17ο ετάπ, όπου έμεινε δεύτερος πίσω από τον Νον Πετέρς (Ag2r-La Mondiale), όμως δυο μέρες αργότερα, έδωσε ένα πραγματικό ρεσιτάλ, άφησε πίσω όλους τους αντιπάλους του και πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού στο Σαν Μαρτίνο ντι Καστρότσα, πανηγυρίζοντας έξαλλα την πρώτη του νίκη μετά από έναν ολόκληρο χρόνο, θυμίζοντας – τηρουμένων των αναλογιών – τον αντίστοιχο πανηγυρισμό του Αλμπέτο Κονταδόρ στο Φουέντε Ντε στη Vuelta του 2012. Ο Ντάριο Κατάλντο (Astana) πήρε στα 34 χρόνια του την πρώτη του νίκη (15ο ετάπ) στον γύρο Ιταλίας, ενώ ο Τσέζαρε Μπενεντέτι (Bora-Hansgrohe) κέρδισε το 12ο ετάπ, με ένα εντυπωσιακό come back στα τελευταία χιλιόμετρα στο Πινερόλο. Ο Τσαντ Χέιγκα (Sunweb) έσωσε την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή το Giro της ομάδας του, παίρνοντας την πρωτιά στο χρονόμετρο της Βερόνα.
Τέλος, στα σπριντ, πέραν του Άκερμαν, ο Κάλεμπ Γιούαν (Lotto Soudal) πήρε δυο νίκες (8ο & 11ο ετάπ), ο Αρνό Ντεμάρ (Groupama-FDJ) μια (10ο ετάπ) και ο Φερνάντο Γκαβίρια (UAE) επίσης μια (3ο ετάπ), εκείνη στην οποία ακυρώθηκε ο Ελία Βιβιάνι (Deceuninck Quick-Step), που ήταν και ο μοναδικός σπρίντερ πρώτης γραμμής της φετινής διοργάνωσης, που έφυγε από το Giro χωρίς καμία νίκη (πέρυσι είχε τέσσερα κερδισμένα ετάπ). Αυτά σε γενικές γραμμές ήταν τα όσα είδαμε στον Γύρο Ιταλίας του 2019, έναν αγώνα που μας πρόσφερε θέαμα, αγωνία και πολλές ανατροπές σε όλα τα επίπεδα. Οργανωτικά οι Ιταλοί δεν τα πήγαν άσχημα, θα πρέπει όμως κάποια στιγμή να αναθεωρήσουν αυτή την ανεκδιήγητη όσο και ανούσια υπερβολή των ατελείωτων ετάπ με τα ατελείωτα χιλιόμετρα (εννιά πάνω από 200 χλμ και οκτώ πάνω από 220), που από τη μια, επιβαρύνουν άσκοπα τους αθλητές και από την άλλη, ταλαιπωρούν χωρίς λόγο τους τηλεθεατές. Αυτά για σήμερα, θα τα ξαναπούμε πριν την εκκίνηση του Tour de France, στις 6 Ιουλίου.
