The Show Must Go On: Η βασίλισσα που αναβάθμισε αισθητικά τα σπορ

Αυτό που έδωσαν οι Queen στον κόσμο ήταν συγκλονιστική μουσική. Ακόμη δεν χωράει το μυαλό πώς γράφτηκε το ‘Bohemian Rapsody’. Δεν χωρεί άλλος χαρακτηρισμός από ‘ιδιοφυΐα’, σε ό,τι αφορά τον Φρέντι Μέρκιουρι. Ο προσδιορισμός χρησιμοποιείται συχνά, αλλά ελάχιστα δικαιολογείται. Ωστόσο, στην περίπτωση του γεννημένου με το όνομα Φαρόκ Μπουλσάρα μουσουργού, πρέπει να θεωρείται ακριβής. Έγραψαν τουλάχιστον δύο τραγούδια που λογίζονται ως ύμνοι της νίκης στα σπορ. Το πρώτο, το γνωστό ‘We Are The Champions’, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακουστεί σε κάθε απονομή, από τελικό Finn έως τελικό Παγκόσμιου Κυπέλλου ποδοσφαίρου. Το δεύτερο, το ‘We Will Rock You’, συμβολίζει την ανυπομονησία. Είναι ο φανατισμός της προετοιμασίας, μια ωδή στην ετοιμότητα, αλλά και μια ραψωδία για την έκσταση στην οποία μπορεί να οδηγήσουν αυτά τα συστατικά. Μια ένεση στις φλέβες της αγωνίας.

Υπάρχει κι ένα τραγούδι δεν είναι ακριβώς ύμνος στη νίκη, όσο η μελωδική πεμπτουσία της επιβίωσης. Πριν από 28 χρόνια ακριβώς, στις 14 Οκτωβρίου 1991, ο δίσκος τους ‘Innuendo’ μπήκε στις βιτρίνες των δισκοπωλείων στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και το τελευταίο κομμάτι του είχε τίτλο ‘The Show Must Go On’. Όπως συνέβη στην περίπτωση του Τζόνι Κας με το ‘Hurt’- παρ’ ότι δεν ήταν καν δικό του, αλλά των Nine Inch Nails, το τραγούδι αυτό έχει μια περίεργη σύνδεση με έναν από τους δημιουργούς του. Η φωνή του Μέρκιουρι, άλλωστε, συνάντησε σε ένα αρμονικό τετ α τετ τα ακόρντα των Τζον Ντίκον και Ρότζερ Τέιλορ, ενώ ήταν ο ίδιος και ο Μπράιαν Μέι που αποφάσισαν το θέμα του τραγουδιού και έγραψαν κάποιους στίχους. Ο Μέρκιουρι μοιάζει να τραγουδά τον επιθανάτιο ρόγχο του. Αφελώς (ενδεχομένως κουτοπόνηρα), η εξίσωση βγάζει το εξής: αφού ήταν το τελευταίο τραγούδι στον τελευταίο δίσκο του, ήταν το τελευταίο τραγούδι του. Πέθανε 41 μέρες μετά την έκδοση του δίσκου, στις 24 Νοεμβρίου 1991.

Σε ό,τι αφορά τα σπορ, το ‘The Show Must Go On’ είναι το δεύτερο δώρο των Queen. Το ‘We Are The Champions’ επίσης είχε βγει Οκτώβρη, την 7η μέρα του, το 1977. Αλλά το πιο πρόσφατο δεν αφορά σε ένα αποτέλεσμα, μια τελική εξέλιξη. Είναι, άλλωστε, γραμμένο σε ενεστώτα, σε αντίθεση με το πιο παλιό, που μιλάει σε παρελθοντικό χρόνο. Το ‘We Are The Champions’ παραμένει ακέραιο, αναμφισβήτητο, δεν αλλάζει η ροή. Έχει τελειώσει. Δεν είμαστε πρωταθλητές κάθε μέρα, ανεξαρτήτως του τι κάναμε. Γίναμε πρωταθλητές. Κάναμε τα λάθη μας, αλλά τώρα τελείωσε.

Το ‘Show’, όμως, είναι μια διαρκής μάχη, ατέλειωτη. Υποδηλώνει ότι παρ’ όλη τη στενοχώρια και το τέλος του δρόμου που μπορεί ψευδαισθητικά να αχνοφαίνεται, υπάρχει συνέχεια. Πάντα υπάρχει.

Πληκτρολογώντας το ‘show must go on sports’ στο youtube, μπορεί να διαπιστώσει κάποιος ότι ‘ντύνει’ τα πάντα. Από ένα αφιέρωμα στον Ραούλ ως τους τελικούς του ΝΒΑ 2018 και από προγράμματα του καλλιτεχνικού πατινάζ, στα οποία ακούγεται σε αληθινό χώρο, δηλαδή στη διοργάνωση που έγιναν, μέχρι την τελευταία σκηνή του ‘Karate Kid’. Το αντίο του Τσάβι στην Μπαρτσελόνα, ένα αφιέρωμα στη Ferrari στη Formula 1, στον Ρονάλντο, τον Βραζιλιάνο, αλλά και τον… Έκι Γκονζάλες, από τη θητεία του στον Παναθηναϊκό. Για το NHL, τον Κόμπε Μπράιαντ, τη μονομαχία του Κανέλο Άλβαρες με τον Γκενάντι Γκολόφκιν στο μποξ, αλλά και του Ράφα Ναδάλ με τον Νόβακ Τζόκοβιτς στο τένις, πιο ακριβές σε αυτήν την περίπτωση, αναδεικνύεται η αναγνωρισιμότητά του σε παγκόσμια κλίμακα.

Το τραγούδι είναι ένας άνθρωπος που ζει στη θλίψη και κάνει οδυνηρές διαπιστώσεις, που φαίνεται ότι το νήμα της ύπαρξής του κρατιέται από μια αόρατη κλωστή, αλλά στη σκηνή χαμογελάει, μέχρι την κλιμάκωση, που φτάνει στο ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί, ενώ το τέλος έχει ήδη πλησιάσει, ου μην και έχει έρθει.

Θα μπορούσε να αφορά δηλαδή σε 4 αθλητές (διαλεγμένους τυχαία από εκατοντάδες συναρπαστικές περιπτώσεις):

✔ Στη Σβιετλάνα Χόρκινα, που στο πρόγραμμα του άλματος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ, για το σύνθετο ατομικό, με τον ίππο να είναι 5 εκατοστά πιο κάτω, υπέστη μια άσχημη πτώση. Η Χόρκινα δεν βρισκόταν στον αγωνιστικό χώρο του κλειστού γυμναστηρίου του Σίδνεϊ, όταν αποκαλύφθηκε το λάθος στον ίππο, με αποτέλεσμα να μην προλάβει να δηλώσει ξανά συμμετοχή. Το ηθικό της καταρρακώθηκε ολοσχερώς, με αποτέλεσμα να κάνει ένα πρόγραμμα που ήταν μία από τις πλέον θλιβερές στιγμές σε όλα τα γυμναστήρια του κόσμου. Η υπέροχη ‘αυτοκράτειρα των πάγων’, μία γυμνάστρια τόσο μοναδική που από τα 165 εκατοστά της, περίπου 10 ψηλότερη από αυτό που πρέπει να είναι οι γυμνάστριες, έκανε μία απίθανη καριέρα, έδωσε στο κοινό ένα δράμα ακόμη αλησμόνητο για την αίσθηση που άφησε. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή των πτώσεων της 21ης Σεπτεμβρίου 2000, αντήχησε η φωνή του Μέρκιουρι.

Το μπουγάζι της προσωπικότητάς της ουδόλως απάνεμο ήταν. Αλλά η Σβιέτα είχε και χαρακτήρα. Τρεις μέρες μετά, πήρε το χρυσό στους ασύμμετρους ζυγούς και στις 25 Σεπτεμβρίου, φορώντας ένα άσπρο κορμάκι, ήταν εκπληκτική στις ασκήσεις εδάφους με τον ήχο του ‘Pistolero’ των Juno Reactor, παίρνοντας το ασημένιο.

✔ Στον Τζον Μάκενρο, που έφτασε μια ανάσα από το να κατακτήσει ό,τι τώρα θα ήταν το μοναδικό Ρολάν Γκαρός της καριέρας του. Ο Ιβάν Λεντλ, το 1984 στο Παρίσι, ήταν ο τενίστας που είχε χάσει 6 συνεχόμενους τελικούς. Και ο Μάκενρο, ο καλύτερος στον κόσμο, που θα κατακτούσε, έπειτα από δύο Γουίμπλεντον και τρία US Open, το παρισινό Όπεν. Ένας τενίστας serve and volley, που προοριζόταν να γίνει ο σπουδαιότερος όλων.

Και ο Μάκενρο σάρωνε εκείνο το απόγευμα της Κυριακής 10 Ιουνίου. Πήρε τα πρώτα δύο σετ και προηγήθηκε 2-0 στο 3ο. Αλλά ο Λεντλ γύρισε, κατέκτησε το σετ 6-4, με break στο τελευταίο game του, ωστόσο ο Αμερικανός ήταν αποφασισμένος να ‘καθαρίσει’ το παιχνίδι. Στο 4-2 και με 40-30 υπέρ του, σέρβιρε για να βρεθεί ένα game μακριά από την κατάκτηση του Όπεν. Ήταν ακριβώς εκείνος ο πόντος που ο Τσεχοσλοβάκος άλλαξε ρακέτα. Ο Μάκενρο έστειλε το μπαλάκι στην αριστερή γραμμή. Ο Λεντλ γύρισε με ένα backhand διαγώνιο, που είχε μελετήσει με τον προπονητή του, Τόνι Ρότσε. Ο Αμερικανός ανέβηκε στη δεξιά πλευρά και η παρόρμησή του του υπαγόρευσε να παίξει με το δεξί χέρι ένα drop volley πολύ κοντά στο φιλέ. Επιχείρησε να παίξει ένα βόλεϊ σε βάθος, όμως, που ήταν πιο ασφαλές. Άουτ. Ομολόγησε, χρόνια μετά, ότι δεν θυμάται άλλον πόντο ύστερα από αυτό το βόλεϊ και ακόμα και τώρα δεν έχει δει αυτόν τον τελικό. Ο Λεντλ κέρδισε εκείνο το ματς με 3-2 σετ, και πήρε το πρώτο τρόπαιό του.

Αυτή δεν ήταν η μόνη πράξη του δράματος. Ο Μάκενρο επέστρεψε στον 4ο γύρο του Ρολάν Γκαρός το 1988, για να ξορκίσει τους δαίμονές του. Έφερε τον Λεντλ σε δυσχερή θέση, παίρνοντάς του το 2ο σετ, αν και ήταν ξεκάθαρα εκτός φόρμας. Η κατάσταση είχε αλλάξει: ο Τσεχοσλοβάκος ήταν το απόλυτο φαβορί κι εκείνος που κέρδιζε τα Major. Το παιχνίδι διακόπηκε λόγω σκότους για την επόμενη μέρα (και είναι εκπληκτικό ότι, 31 χρόνια αργότερα, γίνεται ακριβώς το ίδιο στο Παρίσι) και ο Λεντλ, πιο φορμαρισμένος τενίστας από τους δύο, επικράτησε με 3-1 σετ. Αλλά οι Παριζιάνοι, που το 1984 έφτασαν να αποδοκιμάσουν στον τελικό τον Μάκενρο για την αψύτητά του και να αποθεώσουν τον Λεντλ στη νίκη, τώρα έδωσαν στον Αμερικανό την αγάπη που του έλειπε.

Ήταν, κι αυτό, ένα είδος λύτρωσης για τον φελινικό κλόουν του τένις.

✔ Στον Χισάμ ελ Γκερούζ. Το ποτήρι της δικής του απώλειας ήπιε σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην Ατλάντα, το 1996, στα 1.500μ., ο Μαροκινός είχε το προβάδισμα με 400μ., δηλαδή έναν γύρο, να απομένουν για τη λήξη της κούρσας. Και έπεσε, για να νικήσει, εν τέλει, ο Νουρεντίν Μορσελί. Στο Σίδνεϊ ήταν ξανά το φαβορί. Ο Μορσελί είχε ασπαστεί με το απόλυτο δόγμα, ότι ο χρόνος περνά, και ο Ελ Γκερούζ μπήκε με τον καλύτερο χρόνο στον τελικό. Ο Νόα Νγκενί, Κενυάτης, ήταν ο ‘λάγος’ στην κούρσα της Ρώμης, το 1998, όταν ο Μαροκινός έκανε 3:26.00, για να σπάσει το 3:27.37 του Μορσελί. Επίσης, ήταν δεύτερος στην κούρσα του ενός μιλιού, πάλι στη Ρώμη, όπου ο Ελ Γκερούζ έτρεξε σε 3:43.13, και έκανε 3:43.40. Για πρώτη φορά ύστερα από 40 χρόνια δύο δρομείς έκαναν χρόνο κάτω από το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ.

Στο Σίδνεϊ ήταν η τρίτη και φαρμακερή. Στον τελικό των 1.500μ., στις 29 Σεπτεμβρίου, ο Νγκενί πανηγύρισε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο με 3:32.07, απέναντι στον Ελ Γκερούζ, που τερμάτισε 25 εκατοστά του δευτερολέπτου αργότερα. Κι ενώ ο Μαροκινός ίσως θεώρησε ότι η ολυμπιακή δόξα θα μείνει ένα άπιαστο όνειρο, ήρθε στο αντίο του: στους Αγώνες της Αθήνας το 2004, όταν όχι μόνο πήρε το χρυσό στα 1.500μ., αλλά κατάφερε να κάνει το νταμπλ, με την απίστευτη επικράτησή του επί του Κενενίσα Μπεκέλε στα 5.000μ., που τον κατέστησε τον πρώτο δρομέα σε 80 χρόνια, μετά δηλαδή το παρόμοιο κατόρθωμα του ‘Ιπτάμενου Φινλανδού’ Πάαβο Νούρμι, που κατόρθωσε κάτι τέτοιο.

✔ Στον Ζινεντίν Ζιντάν, που πέρασε δίπλα από το τρόπαιο του Παγκόσμιου Κυπέλλου στις 9 Ιουλίου του 2006, αποβεβλημένος από τον Αργεντινό διαιτητή Οράσιο Ελισόντο, για την κουτουλιά του στον Μάρκο Ματεράτσι, στο 112′ του τελικού. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστείς πώς το ‘Show must go on’ για έναν ποδοσφαιριστή που αποχωρεί τόσο εξωφρενικά από το παιχνίδι που τον αγάπησαν, κι όμως συμβαίνει. Πάντα, τις μέρες με το μίζερο κρύο, τους πονοκεφάλους, ακόμα και τον αφόρητο πόνο της απώλειας, πάντα υπάρχει κάτι να συνεχίζεται και ένας τύπος που η μπογιά του ξέβαψε από τα δάκρυα στέκεται στωικά στο ημίφως. Για να αρχίσει τελικά να τραγουδά και η φωνή του Μέρκιουρι να βγει στην επιφάνεια, για να κατακτήσει τα τρίσβαθα της ψυχής μας, πριν οδηγήσει ήρωες και αποδιοπομπαίους, αριστοκράτες και πληβείους, στο ντιβάνι.